บทที่ 1

หยาดน้ำตามากมายไหลล้นอย่างหักห้ามไม่อยู่เมื่อเผลอไปหวนคิดถึงภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันคงกลายเป็นภาพบาดตาที่จะตามหลอกหลอนให้เธอกลัวความรักไปตลอดชีวิต เพราะตลอดระยะเวลาสามปีที่เธอไม่คบใครเลยแม้จะมีผู้ชายมากมายเข้ามาหาเพียงเพราะเชื่อมั่นในสัญญาโง่ๆ ที่เขาทิ้งเอาไว้ให้ก่อนจะมาเรียนต่อที่นี่ สัญญาโง่ๆ ที่มีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่ยึดมั่นกับมันจนกระทั่งได้รู้ความจริงของโลกที่ว่า

’คนที่เป็นฝ่ายสัญญาก่อนนั้นมักจะเป็นคนแรกที่ผิดสัญญาก่อนด้วยเช่นกัน’

ทุกๆ อย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนตั้งตัวเตรียมใจไม่ทัน เมื่อต้องมาพบกับเหตุการณ์ที่อยู่เหนือความคาดหมายแบบนี้ มารู้สึกตัวอีกทีเธอก็ปลดปล่อยตัวเองให้สนุกสุดเหวี่ยงไปกับความชอกช้ำที่เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามวันในสถานที่ที่เต็มไปด้วยอบายมุขตรงหน้านี้แล้ว จะถอยหลังกลับก็ไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกลับที่พักด้วยวิธีไหนในสภาพแบบนี้

“ฉันมันโง่เอง! อย่าได้เจอกันอีกเลยไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน!” หญิงสาวเอ่ยด่าเป็นภาษาบ้านเกิดของตัวเองเสียงดังลั่นไปตลอดทางเดินที่แสนจะมืดมิด จนกระทั่งเมื่อถึงที่หมายเธอก็รีบจัดการล้างหน้าล้างตาเพื่อเรียกสติให้ตัวเองอีกครั้งหลังจากที่พยายามทำมาแล้วหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ

ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วที่จะอยู่ที่นี่ ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะบูชาความรักโง่ๆ ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยอุทิศทั้งชีวิตเพื่อมัน เพราะว่าท้ายที่สุดแล้ว สิ่งตอบแทนที่ได้รับกลับมานั้นมันก็คือความปวดร้าวอยู่ดี!

หญิงสาวคิดก่อนจะพาตัวเองเดินออกมาจากสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยจนเผลอชนกับใครอีกคนที่เดินสวนกันเข้าอย่างรุนแรง

จังหวะที่จวนจะเซล้มเพราะฤทธิ์ของเหล้าที่กระหน่ำดื่มเข้าไปอย่างคนขาดสตินั้น กลับมีมือหนาของใครบางคนก็เอื้อมมาฉุดรั้งกันไว้ ก่อนที่เธอจะพลาดท่าล้มลงไปกองกับพื้น สร้างความอับอายให้ตัวเอง

“เมาหนักขนาดนี้ ไม่กลัวถูกหิ้วไปต่อที่โรงแรมรึไงกันคุณ!” เสียงเข้มที่อัดแน่นไปด้วยความหงุดหงิดของ ‘คนแปลกหน้า’ ที่ดังขึ้นนั้นทำเอาหญิงสาวต้องเบิกตาขึ้น แพรขนตายาวกระพริบถี่ขึ้นเรื่อยๆ อย่างตกใจ นั่นก็คงเพราะภาษาที่เขาส่งออกมาจากริมฝีปากได้รูปเมื่อสักครู่ที่ผ่านมานั้น มันคือภาษาไทยที่เขาเองก็คงคิดไม่ถึงว่าเธอจะฟังมันเข้าใจ

“ฉันเมาแล้วมันไปหนักหัวใคร! ไปให้พ้น ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดทั้งโลก ชั่วช้า สารเลว ฉันเกลียดพวกผู้ชายทุกคน!”

โรมัน แทบจะไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินคำสบถตอบโต้กลับมาทันควันจากเรียวปากเล็กน่ารักที่เพียงได้ยินก็ทำเอาชายหนุ่มต้องชะงักค้างก่อนจะสำรวจใบหน้าหวานในอ้อมแขนของตัวเองอีกครั้ง อย่างพิจารณา

“คุณเป็นคนไทยนี่!”

เสียงเข้มร้องถามกลับทันทีเพื่อไขข้อข้องใจให้กับตัวเองก่อนจะลอบมองใบหน้าหวานของคนในอ้อมแขนอีกครั้งอย่างใจเย็น อันที่จริงใบหน้าของหล่อนนั้นก็ดูผิดแปลกไปจากคนที่นี่อยู่ค่อนข้างมาก

ใบหน้าโทนฝั่งเอเชียผสมจีนนิดๆ มันช่างลงตัวจนยากที่จะปฏิเสธได้เต็มปากว่าผู้หญิงคนนี้สวย ซ้ำยังมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามเอามากๆ ทีเดียว ไหนจะเรือนร่างสมส่วนราวกับนางแบบมืออาชีพนี่ด้วยอีก ผู้หญิงคนนี้สวยจนเขาแทบไม่อยากจะละสายตาไปไหน ดูได้จากสายตาของผู้ชายนับสิบรอบด้านที่กำลังจ้องมองราวกลับจะเปลื้องผ้าหล่อนในตอนนี้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้อย่างดีเยี่ยมแล้วว่า ความคิดของเขานั้นถือเป็นความจริง

“ไม่ใช่กงการอะไรของคุณ ปล่อยฉันแล้วไสหัวไปให้พ้น!” เสียงหวานตวาดตอบกลับไปเวลาต่อมาก่อนจะใช้สายตาเกลียดชังจ้องมองอีกฝ่ายเมื่อจิตใต้สำนึกบอกว่าบุคคลตรงหน้าคือผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่ควรพาตัวเองเข้าไปวุ่นวายด้วย

กะอีแค่เรี่ยวแรงจะพยุงร่างตัวเองให้ยืนอยู่นิ่งๆ ยังแทบจะทำไม่ไหว ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้กับความดื้อรั้นของหญิงสาวก่อนจะค่อยๆ พยุงพาหล่อนออกไปจากผับหวังจะเรียกแท็กซี่ให้แต่ยังไม่ทันไรร่างบางก็ทรุดลงกับพื้น หมดสติไปและไม่ทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาอีกเลย

“นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันวะเนี่ย!” ชายหนุ่มสบถขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะฉวยอุ้มแม่ตัวดีที่เมาจนไม่ได้สติขึ้นแนบอก เดินตรงกลับไปยังรถของตัวเองที่เพิ่งมาจอดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้อีกครั้ง ก่อนจะขับมันไปยังสถานที่เดียว ที่สมองอันชาญฉลาดจะพอคิดออกในเวลาแบบนี้

ซึ่งนั่นก็คือที่พักของเขาเอง!

ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่เธอจะต้องชดใช้ให้เขาที่ต้องพลาดนัดสำคัญกับฟีโอน่านางเอกสาวสุดสวยคู่นัดในค่ำคืนนี้แน่นอน โรมันคิดแค้นเอาไว้อย่างคาดโทษแม่สาวข้างกายเพื่อรอเวลาชำระ สายตาคมกริบลอบมองหล่อนเป็นระยะไปตลอดทางด้วยความรู้สึกแปลกๆ