8

“หนูมีน หนูมีน” ป้าสายหัวหน้าแม่บ้านพยายามเรียกหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง เธอไปตามหญิงสาวมาทานข้าวเพราะเธอเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ได้ทานอะไรเลย พอไปถึงเธอก็เห็นหญิงสาวเป็นลมหมดสติอยู่ คนสวนแจ้งกับเธอว่า คุณภาคิณสั่งงานเธอ และกำชับอยากหนักว่าหากไม่เสร็จ ไม่ให้เธอกินข้าว

“โถ่ คุณหนูของป้าทำไมใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้ลงคอนะ”

“ให้ป้าเช็ดตัวให้นะคะตัวหนูมีนร้อนมากเลย” เธอบ่นภาษาคนแก่แล้วหันมาเช็ดตัวให้หญิงสาว

“นี่มันรอยอะไรกัน ทำไมมันถึงได้ช้ำไปตามตัวเยอะแยะไปหมด”

พอถอดเสื้อให้มินตราเพื่อจะเช็ดตัวก็ผงะ กับร้อยฟกช้ำจากการบีบ และรอยดูดเต็มตัวมากมาย ไม่ได้ละอย่างงี้เธอต้องไปถามคุณหนูของเธอให้รู้เรื่อง

“ป้าสายครับ ป้าสาย” ภาคิณที่กลับมาจากที่บริษัทประมาณเกือบหกโมงเย็นแต่ไม่เห็นหญิงสาวที่เขาสั่งให้ทำงาน จึงเรียกหาป้าแม่บ้านเพื่อจะถามหาเธอ

“มาแล้วค่ะคุณหนู” หลังจากที่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มินตราเสร็จแล้ว ก็เข้าไปสั่งการแม่ครัวให้ทำอาหารของคุณภาคิณและคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง เธอกำลังจะไปป้อนอาหารให้คนที่ไม่สบายทานแต่ก็ถูกคุณหนูของบ้านเรียกไว้ซะก่อน

“ป้าเห็นมินตราไหมครับ คือว่าผมมีเรื่องใช้งานอะไรเธอซักหน่อยน่ะครับ”

“หมูมีนนะหรือคะ เธอนอนป่วยอยู่ที่เตียงน่ะค่ะ พูดถึงหนูมีนป้าก็มีเรื่องจะคุยกับคุณหนูอยู่เหมือนกันค่ะ ช่วยตามป้ามาทางนี้หน่อยค่ะ” ว่าเสร็จเธอก็เดินนำชายหนุ่ม ไปยังห้องที่ ที่หญิงสาวในหัวข้อสนทนาเมื่อสักครู่นอนพักฟื้นอยู่ เธอเป็นคนเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรเธอก็สามารถพูดคุยหรือสอบถามกับชายหนุ่มได้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ละลาบละล้วงจนเกินไป

“ป้ามีธุระอะไรสำคัญหรอครับถึงได้ต้องมาคุยถึงในห้องนี้” เขาถามออกไปพร้อมกับเหล่มองร่างบางที่นอนซมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียงเล็กน้อย

ห้องก็มีตั้งมากมายทำไมต้องเป็นห้องที่ยัยนี่นอนอยู่ด้วย

“คือป้าเช็ดตัวให้หนูมีนเมื่อตอนกลางวัน แล้วเห็นรอยฟกช้ำรอยดูด ตามร่างกายเธอน่ะค่ะ ป้าว่าเธอต้องโดนใครทำร้ายมาแน่เลยค่ะ คุณหนู ป้าเป็นห่วงเธอจังเลยค่ะ เพราะเมื่อวานก็ยังดีๆ อยู่เลย” คนมีความผิดถึงกับทำหน้าไม่ถูกเล็กน้อย แต่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วตอบออกไป

“คงจะแรด ร่านไปทั่วมั้งครับ” เขาพูดโดยไม่สนใจจิตใจคนฟังแม้แต่น้อย ใช่แล้วล่ะ เธอรู้สึกตัวตั้งแต่พวกเขาเข้ามาแล้วเธอไม่รู้จะทำตัวย่างไร

เลยทำได้แค่เพียงนอนอยู่เฉยๆ เหมือนเดิมเท่านั้น

“คุณหนูทำไมพูดอย่างนั้นละคะ ไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลย ป้าว่าเธอไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกค่ะ มีอีกเรื่องนึงทำไมคุณหนูถึงต้องใช้งานเธอหนักขนาดนั้นด้วยละคะ” หญิงชราดุบุคคลที่ตนสนทนาด้วยเล็กน้อย แล้วถามในสิ่งที่ตนสงสัย

“หึ ทำไมน่ะหรอครับ ก็เธอเป็นลูกสาวของลูกหนี้ผม ผมก็ต้องใช้เธอให้คุ้มหน่อย อีกอย่างนะครับอันนี้สำคัญเลย ผมว่าเธอนะเสแสร้ง ผมว่าป้าก็ระวังไว้ด้วยนะครับ” ชายหนุ่มว่าจบก็แสยะยิ้มออกมา

“ถ้างั้นคุณหนูก็เบาๆ กับเธอหน่อยละกันนะคะ ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง ป้าไม่อยากให้คุณหนูรังแกผู้หญิง”

“ครับๆ ป้าไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ”

“ค่ะ ป้าฝากคุณหนูดูแลเธอแทนป้าหน่อยนะคะ ป้าต้องไปสั่งงานเด็กก่อน”

“ครับ แล้วผมต้องทำไงบ้างละครับ” เขาตอบไปอย่างปัดๆ ไม่อยากจะถูกหญิงชราบ่นให้อีก แค่ดูผู้หญิงคนเดียวคงไม่ยากอะไรหรอกมั้ง

“ป้าเตรียมข้าวต้มกับยาไว้แล้ว คุณหนูช่วยป้อนข้าวแล้วก็เอายาให้หนูมีนทานแทนป้าทีค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านพูดเพียงเท่านั้นก็เดินจากไปปล่อยให้ชายหนุ่มกับหญิงสาวอยู่กับตามลำพัง

“นี่ เธอลุกขึ้นมากินข้าวแล้วจะได้กินยา ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาดูแลเธอขนาดนั้นนะ”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับ

เขาจึงเดินไปข้างๆ เตียงที่เธอนอนเขาไล่มองใบหน้าเธอที่ตอนนี้ขาวซีดราวกับแผ่นกระดาษ แต่ก็ยังคงรูปดวงหน้างดงามเอาไว้ ผิวที่ขาวบริสุทธิ์ ถึงจะมีรอยที่เขากระทำอยู่บาง แต่ผิวของเธอก็เรียบเนียนละเอียดเหมือนผิวของเด็กน้อย เขาไล่มองร่างกายของเธอเสร็จก็หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ หญิงสาวที่นอนหลับอยู่ เตียงไหวยุบตัวลงเล็กน้อย คนที่รู้สึกตัวก่อนหน้านี้แล้วค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา

“รู้สึกตัวแล้วก็ดีจะได้ทานข้าวแล้วก็ทานยาต่อ ฉันมีงานต้องทำไม่ได้ว่างมาดูแลเธอหรอกนะ และไอที่ฉันทำก็เพราะป้าสายฝากไว้”

เธอพยายามหยัดตัวเองลุกขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้ไม่ทันใจชายหนุ่มที่ไม่ชอบอะไรชักช้า จึงเข้าไปช่วยเธอพยุงตัวขึ้น เธอมีอาการหวาดกลัวเขาในทีแรกแต่ก็ยอมให้เขาช่วยเพราะเธอไม่มีแรงที่จะขัดขืนเขา อย่าว่าแต่แรงที่จะขัดคืนเลย แรงที่จะทานข้าวเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีหรือเปล่า

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณที่เขาช่วยเธอพยุงตัวขึ้น

“อืม”

หญิงสาวพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีในการทานข้าว แต่ก็ทานไปได้แค่สองคำเท่านั้นชายหนุ่มก็แย่งช้อนและชามข้าวต้มไปจากเธอ

“ชักช้า น่ารำคาญ มานี่ฉันป้อน” เขาเห็นเธอทานกว่าจะได้ทีละคำ มันชักช้าจนเขารำคาญใจทำให้เขาต้องแย่งมันไปป้อนให้เธอเอง

“อิ่มแล้วค่ะ” หลังจากทานช้าวต้มไปได้ครึ่งชามหญิงสาวก็กล่าวออกไป

“อืม” เขาตอบรับเพียงเท่านี้โดยไม่เซ้าซี้อะไรมากมายแล้วยื่นน้ำให้เธอดื่ม เธอก็ดื่มมันอย่างว่าง่าย

“อะ นี่ยากินซะ” เขาลุกขึ้นไปหยิบยาให้หญิงสาวเพื่อให้เธอกินแล้วเขาก็จะได้ไปจากที่นี่สักที