9

“อะนี่ยา กินซะ”

“มะไม่กินได้ไหมคะ แค่นอนพักเฉยๆ ก็คงดีขึ้น” คนไม่ชอบกินยาพูดออกไป

“ตัวเธอร้อนขนาดนี้ เธอควรจะกินมันนะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงอะไรเธอหรอกนะ แค่ไม่อยากให้ใครมาตายที่บ้านฉัน แล้วอีกอย่างเธอยังขัดดอกฉันไม่คุ้มเลยจริงไหม” เขาพูดพร้อมกับเดินไปใกล้เตียงแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอตัวร้อนมากนะหรอ ก็เพราะตอนช่วยเธอพยุงตัวทานข้าวไงล่ะ

“กะ กินก็ได้ค่ะ แต่ฉันขอกินเองได้ไหมคะ คุณก็ออกไปได้แล้วค่ะ แล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแลฉัน”

“หึ” พูดเพียงเท่านั้นเขาก็กลับหลังหันเดินจากไป เมื่อหญิงสาวเห็นเขาเดินจากไปแล้วก็ล้มตัวลงนอนทันที ยานะหรอเธอไม่กินหรอกและจะไม่ยอมกินมันเป็นอันขาด

“เห้อเสร็จสักที” หลังจากที่ออกมาจากห้องหญิงสาวเขาก็ขึ้นมาเคลียร์งานที่ค้างบนห้องทำงาน

“ไอนนท์อยู่ข้างนอกไหม เข้ามาพบกูหน่อย”

“ครับนาย”

“ไปสืบประวัติของยัยมินตราให้กูที เอาแบบละเอียดนะ”

“ได้ครับ” เลขาหนุ่มสงสัยเล็กน้อยว่าเจ้านายของเขาจะเอาไปทำไมกัน แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะเจ้านายเขาไม่ชอบคนสอดรู้สอดเห็นหรือเซ้าซี้

“ละก็ดูพรุ่งนี้เช้า”

“ครับ”

“แล้วยัยนั่นเป็นไงบ้าง”

“ไม่ทราบเหมือนกันครับ เห็นป้าสายบอกกว่าหลับไปแล้ว”

“อืม”

“แค่นี้ใช่ไหมครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” เมื่อเห็นว่าเลขาส่วนตัวออกไปแล้ว เขาก็เดินออกมาจากห้องตรงไปยังห้องของหญิงสาวทันด้วยให้เหตุผลว่ากลัวจะใช้งานเธอไม่คุ้มกับหนี้ที่เสียไป ไม่ได้เป็นห่วงเธอแต่อย่างใด

“ไม่ได้ล็อก หึ” เมื่อเห็นว่าห้องไม่ได้ล็อกเขาก็ถือวิสาสะเข้ามาทันที เมื่อเข้ามาก็เห็นหญิงสาวส่ายหัวไปมาเหมือนกำลังนอนละเมอ

“ฮือ แม่คะ รอมีนด้วย อยู่กับมีนก่อน อย่าทิ้งมีนไป แม่คะ แม่!!”

เธอตะโกนชื่อแม่อย่างเสียงดังแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา โดยที่สายตาไปสะดุดกับร่างๆ หนึ่งแต่ด้วยความมืดทำให้เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร

“คะ ใคร หนะ” เธอถามออกไปด้วยความกลัว

“หึ” ร่างกายแกร่งเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้นเรื่อย ด้วยกลิ่นกายเฉพาะตัวของเขาและแสงจันทร์สลัวๆ ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าคนที่แอบเข้าห้องของเธอคือใคร

“ค ค่ะคุณคิณ” หญิงสาวพูดพร้อมกับควานหาโคมไฟหัวเตียงเพื่อที่จะเปิดมัน

“ใช่ ฉันเอง ทำไมหรอ”

“คุณเข้ามามีธุระอะไรหรือคะ”

“หึ ฉันแค่จะมาเช็คให้แน่ใจ ว่าเธอยังไม่ตาย ก็เท่านั้น” สายตาคมกวาดสาตามองไปรอบๆ ก็สะดุดกับสิ่งๆ หนึ่ง

“นี่เธอยังไม่กินยาอีกหรอ อยากตายนักรึไงห้ะ!” ให้ตายสิ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

“กะ ก็ ฉันไม่ชอบกินมานี่คะ” เธอตอบไปอย่างตะกุกตะกักเพราะกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ

“เธอไม่รักชีวิตตัวเองเลยหรือไงกัน” เหมือนเขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขานำยาขึ้นมากรอกมาก ตามด้วยน้ำเล็กน้อย แล้วประกบมันลงบนริมฝีปากบางนั่น ที่หวานหอมตรึงใจเขา

“อื้อ” หญิงสาวปิดปากแน่นไม่ยอมเปิดปากให้เขาได้รุกล้ำ เขาจึงกัดริมฝีปากเธอเล็กน้อย ซึ่งมันก็ได้ผล เธอเปิดปากเพื่อจะร้องต่อว่าเขา แต่ก็ลืมอะไรไปทำให้เขาสามารถนำพายาจากปากเขาไปยังปากเธอได้โดยง่าย

“กลืนลงไป ถ้าไม่อยากโดนอะไรที่มันมากกว่าจูบ” เมื่อเขาเห็นว่ายากับน้ำอยู่ในปากของร่างบางเรียบแล้ว เขาก็ละจากริมฝีปากบางอย่างอ้อยอิ่ง แล้วเอ่ยปากสั่งเธอไป

“อึก”

“หึ ดี พรุ่งนี้ก็อย่าลืมทำงานที่ฉันสั่งให้เสร็จด้วยล่ะเพราะฉันไม่ได้ให้เธอมาอยู่ที่นี่ฟรีๆ”

“ค่ะ คุณไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมคะ งั้นคุณช่วยออกไปได้ไหมคะฉันต้องการพักผ่อน”

“หึ” เขาออกไปอย่างว่าง่าย โดยไม่ลืมที่จะล็อกห้องให้เธอ เขาไม่ไว้ใจใคร ถึงจะเป็นลูกน้องของเขาก็เถอะ

“เห้อ” ร่างบางถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็แปลกใจเล็กน้อยที่เขามาหาเธอถึงกลางดึก หรือเขาจะเป็นห่วงเธอ ไม่หรอกคนอย่างเขานี่นะ จะเป็นห่วงเธอที่เป็นเพียงผู้หญิงขัดดอก พอคิดไปคิดมาก็พานให้หญิงสาวคิดไปถึงตอนที่เขาป้อนยาให้ เมื่อคิดถึงตอนนั้น แก้มที่ซีดเซียวเพราะพิษไข้ก็เริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมา แถมหัวใจของเธอยังเต้นไม่เป็นจังหวะอีก

“นี่เราเป็นอะไรนะกัน ทำไมใจต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยคงเป็นเพราะเหนื่อยและพิษไข้ ใช่ ต้องใช่แน่ๆ” เมื่อให้เหตุผลกับตัวเองแล้วหญิงสาวก็เอื้อมไปปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน ด้วยใจที่สั่นไหวจากเหตุการณ์เมื่อครู่