19

“พี่คิณดูนั่นสิคะ นั่นมินตราหนิ แล้วเธออยู่กับใครคะนั้น

ดูกะหนุงกะหนิงเชียว” สายตาคมจับจ้องไปทางที่คนข้างกายบอก

ด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

“หึ ไปกันเถอะครับพี่ว่าเธอคงหายดีแล้ว” ชายหนุ่มที่ตั้งใจเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อจะได้มาเยี่ยมเธอด้วยความเป็นห่วงและมารับเธอกลับบ้าน เขาต้องทนนอนไม่หลับเป็นอาทิตย์เพราะไม่มีเธออยู่ข้างกาย แต่พอเขาได้เห็นอะไรในวันนี้ เปลี่ยนจากความรู้สึกดี ความเป็นห่วงเป็นความรู้สึกบางอย่างที่แทรกเข้ามาแทนทันที

“มินตรานี่ก็เสน่ห์แรงไม่เบานะคะ เมื่อกี้เหมือนฟ้าเห็นผู้ชายคนนั้นให้สร้อยเธอแถมยังลูบหัวเธอด้วย น่ารักจังนะคะ ฟ้าอยากมีแบบนี้บ้างจัง” ‘หึนังมีนขอบคุณนะที่ช่วยให้ฉันกำจัดแกง่ายขึ้น’ ฟ้าลดาแสยะยิ้มกับท่าทางของชายหนุ่ม ที่ดูก็รู้ว่าเขาไม่พอใจแค่ไหน

“พี่ว่าเรากลับกันเถอะนะครับ อย่าไปมองอะไรแบบนั้น มันเสียสายตาเราเปล่าๆ”

“หนูมีน หนูมีน! มองอะไรอยู่หรอ”

“ปะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร คุณลุงมีอะไรรึเปล่าคะ?” เค้ามาทำอะไรที่นี่นะ หรือเขาจะมาเยี่ยมเรา คงไม่หรอกเขาน่ะหรอจะมาเยี่ยมเธอหรือว่าเขาจะไม่สบาย มินตราที่เห็นภาคิณที่กำลังเดินออกจากโรงพยาบาล

มองชายหนุ่มจนลับสายตา

“ลุงแค่จะถามหนูว่า นมสดไม่อร่อยหรอลุงไม่เห็นหนูทานเลย”

“อร่อยค่ะ อร่อย แต่พอดีมีนไม่ค่อยหิวน่ะค่ะ”

“งั้นลุงเช็กบิลเลยนะลุงต้องไปเยี่ยมเพื่อนด้วยลุงลืมซะสนิทเลย แล้วก็นี่นามบัตรลุง ต้องการให้ลุงช่วยเหลืออะไรก็บอกได้เสมอนะ :) ”

“ขอบคุณนะคะคุณลุง”

“หนูมีนมาพอดี คุณคิณโทรมาบอกป้าเมื่อกี้ว่าให้หนูมีนกลับบ้านได้แล้วค่ะ ป้าไปถามคุณหมอคุณหมอก็อนุญาตแล้วค่ะ ส่วนเรื่องฝากครรภ์หนูมีนจะไปฝากเลยไหมคะ” สายใจเอ่ยบอกมินตรา เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในห้อง

“ค่ะ มาค่ะมีนช่วยเก็บของ”

“คุณพ่อเด็กมาด้วยไหมคะ”

“เอ่อ คือ” หญิงไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอท้อง

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นคุณหมอขอตรวจร่างกายคุณแม่หน่อยนะคะ” คุณหมอสาวที่เห็นคนใครทำสีหน้าลำบากใจจึงเปลี่ยนเรื่องทันที เธอค่อนข้างเจอคนไข้ที่มีปัญหาแบบนี้มาก ‘ทำไมผู้ชายสมัยนี้ถึงไม่รู้จักรับผิดชอบกันเลยนะ’ คุยหมอสาวทำได้แค่บ่นให้กับผู้ชายสมัยนี้ ถ้าเธอมีลูกแล้วสามีทำแบบนี้ เธอจะหนีไปให้ไกลอย่าได้มาเจอหรือขอความเห็นใจจากเธอ เธอจะไม่มีวันให้อภัย

หลังจากจัดการทุกอย่างที่โรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยมินตรากับป้าสายก็เดินทางกลับบ้าน โดยมีธนนนท์ที่พึ่งหายป่วยมาเป็นสารถีให้

“มาครับผมช่วยถือ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มีนถือเองได้ค่ะ แค่นี้เอง”

“งั้นก็เข้าบ้านเถอะครับข้างนอกแดดเริ่มแรงแล้ว”

“ไปค่ะป้าสาย มีนขอบคุณนะคะที่มาส่งมีนกับป้าสาย” หญิงสาวหันไปพูดกลับป้าสายเล็กน้อยแล้วกล่าวขอบคุณชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ผมว่าคุณมีนต้องไปขอบคุณนายมากกว่านะครับ เพราะเป็นคำสั่งของคุณคิณ แล้วก็อย่าลืมดูแลคุณหนูของผมให้ดีๆ นะครับ ถ้าอยากให้ผมช่วยเหลืออะไรก็บอกผมได้ไม่ต้องเกรงใจ” ใจจริงเขาอยากจะเดินไปบอกให้นายรู้เรื่องให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย หากนายไม่ต้องการเขานี่แหละจะพาเธอหนีไปเอง เขารู้ว่านายของเขานั่นมีใจให้เธอ แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้ยังไม่รู้ใจตัวเอง

“ค่ะ :) ”

“หนูมีนอย่าบอกนะว่า ไอนนท์มันรู้” สายใจถามขึ้นมาหลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านแล้ว หากธนนนท์รู้ คุณหนูของเธอจะไม่รู้หรอกหรือ

“ค่ะ”

“แล้วคุณคิณ”

“ไม่รู้แน่นอนค่ะ คุณนนท์รับปากกับมีนไว้แล้วว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณคิณ”

“งั้นป้าว่าเราเอาของไปเก็บแล้วมาทำอาหารกันดีกว่าค่ะ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว คุณคิณกับคุณฟ้าอยู่บ้าน เดี๋ยวก็จะถึงเวลาตั้งโต๊ะแล้วด้วย”

“ค่ะ”

“มีนหายดีแล้วหรอคะ ขอโทษนะคะ ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ มีนต้องอาการไม่ดีมากแน่ๆ เลยถึงต้องพักที่โรงพยาบาลหลายวัน” ในขณะที่มีนตรากำลังเสิร์ฟอาหารฟ้าลดาก็แกล้งทำทีถามอาการของมินตรา

“ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ โอ๊ย”

“ขอโทษค่ะฟ้าซุ่มซ่ามอีกแล้ว ดูสิน้ำแกงหกใส่มีนหมดเลย”

“คุณมีนเป็นไงบ้างครับ มาครับผมพาไปแผล” ธนนนท์ยืนอยู่ใกล้แถวนั้นเห็นการณ์พอดี รีบเข้ามาดูหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ดูก็ว่าคุณฟ้าลดาตั้งใจทำน้ำแกงหกใส่คุณมีน ทำไมนายเขาถึงดูไม่ออกกันนะ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

“หึ สำออย” ใจหนึ่งก็เป็นห่วงเธอแต่ภาพที่โรงพยาบาลยังคงติดใจเขาอยู่

“มาค่ะๆ ตามป้ามา พึ่งออกมาจากโรงพยาบาลได้ไม่ทันไร ก็ได้แผลไหมซะแล้ว โธ่ หนูมีนของป้า”

“ไอนนท์มึงไม่ต้องไป ตามกูมา โดนแค่นั้นไม่ตายหรอก น้องฟ้าทานไปก่อนนะ พี่ขอจัดการธุระกับไอนนท์ก่อน”

ทุกๆ คำพูดที่เขาพูดเสียดแทงเธอ มันเจ็บเสียยิ่งกว่าถูกน้ำแกงลวกเป็นไหนๆ

“มีอะไรครับนาย” หลังจากที่เดินตามเจ้านายหนุ่มมาที่ห้องทำงานธนนนท์ก็เริ่มถามเขาทันทีเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา

“กูอยากให้มึงดูแลงานทางนี้แทนกูซักพัก กูจะไปพักผ่อน” ภาคิณสามารถไว้ใจธนนนท์ได้ เนื่องจากธนนนท์ทำงานกับเขามานาน หรือจะเรียกว่าอยู่กับเขามาตั้งแต่เด็กเลยก็ว่าได้ เพราะพ่อของเขารับธนนนท์มาเลี้ยงดู เนื่องด้วยพ่อและแม่ของธนนนท์ที่เป็นอดีตเลขาของพ่อเขาเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุ เขาก็เลยมีเพื่อนเล่นอย่างธนนนท์ในตอนเด็ก แต่พอโตมาพ่อเขาให้มันไปทำงาน มันกับยากมาเป็นเลขาเขา เขาก็น้อมรับไว้ด้วยดี

“ได้ครับนาย”

“แล้วก็บอกมินตราให้ขึ้นมาหากูด้วย”

“ได้ครับ แล้วนายจะไปพักผ่อนคนเดียวหรอครับ” ธนนนท์ได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าได้เป็นแบบที่เขาคิดเลย

“หึ เดี๋ยวมึงก็รู้ ออกไปได้แล้วกูจะทำงาน”

“เดี๋ยวครับนาย ถ้านายไปแล้วคุณฟ้าล่ะครับ”

“มึงก็อยู่นี่ ถ้ามีอะไรก็ดูแลหน่อยละกัน อีกสักพักก็คงกลับ ถ้าคุณหญิงป้ากลับมา” แม่ของฟ้าลดาฝากเธอให้เขาดูแล ซึ่งเขาก็ดูแลเธอตามคำขอของท่าน เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณหญิงป้าฝากเธอไว้กับเขาให้เขาดูแล ยามท่านติดสัมมนา ต่างจังหวัดหรือต่างประเทศนานๆ ซึ่งเขาก็ดูแลเธอตามที่คุณป้าฝากฝัง เพราะเขาเห็นเธอเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น

“ครับ งั้นผมไปนะครับ”

“หึมินตรา แล้วเธอจะได้รู้ว่าจริงๆ แล้วฉันไม่ใช่คนโง่ที่จะให้เธอหลอกง่ายๆ” หลังจากที่ธนนนท์ ภาคิณก็พึมพำกับตัวเอง เมื่อนึกถึงเรื่องสนุกที่เขาจะทำ

“คุณมีนครับ เป็นยังไงบ้างครับ” ธนนนท์ที่เดินมาตามหญิงสาวร้องถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“มีนค่อยยังชั่วแล้วค่ะ แต่ก็ยังแสบๆ อยู่”

“ค่อยยังชั่วอะไรคะ ยังบวมอยู่เลย” สายใจรีบสวนกลับทันที หลักฐานก็เห็นกันอยู่

“ว่าแต่คุณนนท์มีธุระอะไรกับมีนรึเปล่าคะ”

“ผมแค่จะมาบอกว่าคุณคิณเรียกพบน่ะครับ”

“เรียกพบ เรียกพบมีนหรอคะ” หญิงสาวชี้มือข้างที่เจ็บเข้าหาตัวอย่างสงสับ เขาจะเรียกหาเธอไปทำไมกันหรือเขาจะไม่พอใจอะไรเธอขึ้นมากอีก

ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย หากเป็นเมื่อก่อนเขาจะทำอะไรก็ได้เธอไม่ว่า แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว เธอมีหนึ่งชีวิตน้อยๆ ที่ต้องคอยปกป้อง

“ใช่ครับ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ผมเชื่อว่าคุณคิณคงไม่ทำรุนแรง” หากทำอะไรรุนแรงจริงเขาคงต้องขัดคำสั่งแล้วช่วยเหลือเธอ เขาไม่ยอมให้นายเขาทำอะไรผู้หญิงบอบบางน่าสงสารคนนี้อีกแล้ว ประวัติเธอที่เขาสืบทราบมาก็น่าสงสารมากพอแล้ว ยังต้องมาเจอกับนายเขาที่คอยทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจอีก

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ งั้นมีนรีบไปดีกว่า เดี๋ยวคุณคิณไม่พอใจอีก” ที่เธอพูดแบบนี้ก็เพราะว่าทุกครั้งที่เขาเรียกใช้เธอไม่ว่าเธอจะไปเลทหรือก่อนเวลานัด เขาก็มักจะกล่าวเหน็บแนมเธอเสมอ

“หึ มาได้แล้วหรอ ไอนนท์มันชวนท่าไหนละ ถึงพึ่งจะมา” ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่มีช่วงหลังที่เขาไม่ค่อยพูดจาไม่ดีกับเธอเหมือนแต่ก่อน จนถึงตอนนี้เขากลับมาพูดแบบนั้นอีกครั้งอีกครั้ง

“พอดีมีนมัวทำแผลอยู่น่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วคุณคิณมีธุระอะไรกับมีนรึเปล่าคะ”

“วันนี้เตรียมให้พร้อม พรุ่งนี้เช้าเราจะออกเดินทาง”

“เดินทาง เดินทางไปไหนหรอคะ”

“หึ ก็เดินทางไปกับฉัน ฉันจะไปพักผ่อน เธอก็แค่ต้องคอยดูแลฉัน

ทำหน้าที่ของเธอ ทั้งคนใช้ แล้วก็ ‘นางบำเรอ’”ภาคินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จนมินตรานั้นหน้าแดงด้วยความเขินอาย เธอทั้งโกรธทั้งเขิน ที่เขาทำอย่างนี้กับเธอ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะสามารถทำอะไรได้

“ค่ะ”

“หึดี ให้มันคุ้มกับที่ฉันเสียไปให้กับพ่อแม่ของเธอหน่อย แต่ฉันสัญญานะ ถ้าเธอทนได้ครบ 1 เดือนฉันปล่อยเธอ หรือเธอสนใจที่จะทำหน้าที่ต่อก็ได้นะฉันมีเงินเดือนให้”

“ค่ะ คุณคิณมีธุระแค่นี้ใช่ไหมคะ งั้นมีนขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” แค่ทนอยู่อีกหนึ่งเดือนเท่านั้นเธอก็จะหลุดพ้นจากนรกแห่งนี้ เธอต้องทำให้ได้มีน

“เชิญ หึ คงจะรักกันมากสินะ” ภาคิณเหลือบมองสร้อยขอที่หญิงสาวห้อยอยู่ ตรงจี้สลักว่า P&M M คงย่อมาจากชื่อของเธอส่วนอีกตัวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าย่อมาจากอะไร คงไม่วายที่จะเป็นชื่อคนรักของเธอ

“คุณคิณว่าอะไรนะคะ”

“เปล่า ออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน แล้วอย่าลืมละว่าพรุ่งนี้เช้า แล้วก็วันนี้เธอไม่ต้องขึ้นมานอนกับฉัน ฉันให้เธอพักผ่อนและเตรียมใจ” ‘สำหรับนรกในวันพรุ่งนี้’ ภาคิณเพียงแต่ต่อประโยคในใจ อย่างนึกสนุก เมื่อคิดถึงแผนการในวันพรุ่งนี้