18

“เอ่อ โดยรวมแล้วคนไข้มีอาการดีขึ้นครับ แต่ถ้าจะให้ดีไม่ควรให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ซึ่งมันจะไม่ดีต่อแม่และเด็ก อีกอย่างคนไข้มีร่างกายที่อ่อนแอ เพราะฉะนั้นหมออยากให้ดูแลคนไข้ให้ดี พักผ่อนให้เพียงพอ ทานอาหารที่มีประโยชน์ “

“ท้องหรอคะ?”

“ใช่ครับ คนไข้น่าจะตั้งครรภ์ได้ประมาณ สองสัปดาห์แล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ”

‘ท้องหรือ หนูมีนของเธอจะท้องกับใครกัน’ อย่าได้เป็นแบบที่เธอคิดเลยเธอได้แต่ภาวนา

สายใจเดินเข้ามาในห้องพักฟื้น VIP ของโรงพยาบาล หลังจากที่ชายหนุ่มติดต่อกลับมาเขาก็ให้เลขาจัดการทุกอย่างให้ ใจจริงเขาอยากจะมาดูเธอด้วยตนเอง แต่ด้วยงานด่วนที่มีเข้ามามากมายทำให้เขาไม่สามารถปลีกตัวมาได้เลย ภาคิณทำได้แค่เพียงถามอาการเธอคร่าวๆ เท่านั้นเพราะเราต้องรีบไปประชุมต่อ สายใจก็บอกอาการของหญิงสาวไปโดยที่ยังไม่ได้บอกเรื่องที่หญิงสาวท้องให้เขาได้รู้

“โถ่ หนูมีนของป้า” สายใจเดินไปที่เตียงคนไข้ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

“แม่คะ ฮึก รอมีนด้วยอย่าทิ้งมีนไป”

“มันแค่ฝันร้ายนะหนูมีน อย่าร้องนะคนดีของป้า โถ่ ทำไมหนูต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ” สายใจเอ่ยและกอดปลอบหญิงสาวที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย

“ฮึก ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยมีนไว้”

“ป้ามีเรื่องจะถามหนูมีน หนูต้องตอบตามความจริงนะคะ”

“คะ?”

“เรื่องที่หนูมีนท้อง” สายใจผละออกจากร่างบาง จ้องหน้าเธออย่างรอคำตอบ

“ฮึก ป้าสายรู้”

“จ้ะ พ่อของเด็กคือคุณคิณใช่ไหมคะ”

“ป้าสายอย่าบอกเรื่องนี้กับคุณคิณนะคะ มีนไม่อยากให้คุณคิณรู้เรื่องนี้ มีนกลัวว่าเขาไม่ต้องการให้เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเกิดกับมีน ถ้าเขาไม่ได้ต้องการเขาอาจจะไม่เก็บเด็กคนนี้ไว้ ฮึก ฮือ”

“โถ่หนูมีน” สายใจกอดปลอบคนตัวเล็กอีกครั้งอย่างนึกสงสาร

“ป้าสายสัญญากับมีนได้ไหมคะ ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”

“แต่ป้าว่าคุณคิณคงไม่ใจร้ายใจดำขนาดฆ่าลูกตัวเองได้หรอกนะคะ

อีกอย่างสักวันคุณคิณ ก็ต้องรู้อยู่ดีนะคะ เพราะท้องหนูมีนต้องโตขึ้นโตขึ้นทุกวัน”

“ถ้าวันนั้นมาถึงจริง และถ้าเขาไม่ต้องการมีนก็จะเดินออกมาเองค่ะ มีนจะไม่ยอมให้เขาทำอะไรลูกเด็ดขาด”

“ตกลงค่ะ ป้าจะไม่บอกคุณคิณ”

นี่ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วมินตรายังอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถกลับได้ แต่ชายหนุ่มบอกกับป้าสายว่าให้เธอพักฟื้นที่โรงพยาบาล ให้อาการดีกว่านี้ก่อน เธอเลยต้องพักอยู่ที่นี่อย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยที่เขาไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลยสักครั้ง ทำให้หญิงสาวแอบน้อยใจอยู่บ้าง แต่ก็อย่างว่าเธอไม่สำคัญอะไรกับเขา เขาให้เธอได้พักห้องVIP ได้รับการดูแลจากพยาบาลพิเศษก็ดีมากแล้ว

“ป้าสายคะ มีนขอไปเดินเล่นที่สวนนะคะ”

“ให้ป้าไปเป็นเพื่อนไหมคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มีนไปคนเดียวได้”

“งั้นก็ระวังๆ นะคะ หนูมีนไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว”

“ค่ะ”

“ขอโทษครับ เป็นอะไรมากรึเปล่าหนู” ชายวัยกลางคนเอ่ยอย่างอ่อนโยน เพราะมัวแต่พิมพ์ข้อความสั่งงานกับเลขาทำให้ชนเข้ากับมินตราที่พึ่งเดินออกมาจากห้องได้ไม่นาน

“เอ่อไม่เป็นไรค่ะ อ่าวคุณลุง” มินที่ตัวเล็กกว่าคนที่เธอชนด้วยทำให้ต้องเงยหน้าเพื่อเอ่ยบอก เมื่อเห็นหน้าคนที่เธอชนก็ตกใจเล็กน้อย แต่มันเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่อบอุ่นใจ

“อ่าวหนู” เด็กผู้หญิงคนนี้ที่เป็นลูกของมัทนากับอดีตเพื่อนสนิทของเขา หลังจากที่วันนั้นที่เขาให้ลูกน้องสูบเรื่องราวของเธอก็ทำให้เขาได้รับรู้ความจริงที่แสนจะเจ็บปวดนั่นคือ มัทนาแต่งงานกับเพื่อนของเขาและมีลูกด้วยกัน แค่นั้นมันยังไม่เจ็บปวดเท่าเธอได้จากโลกนี้ไปแล้ว ตลอดเวลาที่เขาตามหาเธอมันไม่มีความหมายเลยสักนิด ทำไมนะทำไม ทำไมสวรรค์ถึงโหดร้ายกับเขาอย่างนี้ ตฤณพัดได้แต่คิดโทษตัวเอง ถ้าเรื่องวันนั้นไม่เกิดขึ้นเขาคงได้ใช้ชีวิตกับเธอจนลมหายใจสุดท้ายของเธอ

“คุณลุงคะ คุณลุง!”

“ว่าอะไรนะ พอดีลุงมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วหนูเป็นอะไรมากรึเปล่าถึงได้เข้าโรงพยาบาล”

“มินไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่มีอุบัติเหตุนิดหน่อย ว่าแต่คุณลุงละคะมาทำอะไรที่โรงพยาบาล”

“ลุงมาเยี่ยมเพื่อนน่ะ หนูมีเวลาคุยกับลุงสักแป๊บนึงได้ไหม พอดีลุงมีเรื่องจะคุยด้วย”

“เรื่องอะไรหรอคะ?” หญิงสาวถามออกไปอย่างสงสัย คนตรงหน้าน่าจะไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับเธอนะในเมื่อเธอกับเขาพึ่งเจอกันเพียงสองครั้ง เธอคิดไปมาอย่างนึกหาคำตอบ

“เอ่อ เรื่องที่ลุงจะคุยเป็นเรื่องของแม่ของหนูน่ะ”

“เรื่องแม่หรอคะ?”

“ใช่จ้ะ”

“ได้ค่ะ” ถึงเธอจะสงสัยแต่ก็ยอมตามไปโดยดี

ณ Cafe abc ที่โรงพยาบาลxxx

“หนู...” ตฤนพัดเว้นที่ไว้ให้หญิงสาวตอบเพื่อจะได้สั่งเครื่องดื่ม

“มินตราค่ะ คุณลุงจะเรียกมีนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”

“งั้นลุงขอเรียกว่ามีนแล้วกัน หนูมีน จะดื่มอะไรเป็นพิเศษไหมลุงเลี้ยงเอง”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ มีนเกรงใจ”

“งั้นเอานมสดกับคาปูชิโนครับ”

“ค่ะ มีนมสดหนึ่งกับคาปูชิโน่หนึ่งนะคะ รอสักครู่นะคะ”

“แล้วคุณลุงมีเรื่องอะไรจะคุยกับมีนเรื่องของคุณแม่รึเปล่าคะ? แล้วคุณลุงรู้จักกับแม่ของมีนได้ยังไงคะ?”

“เรื่องมัทนา จริงๆ ลุงกับแม่ของหนูเราเคยเป็นคนรักกันมาก่อน มีเรื่องเกิดขึ้นนิดหน่อยทำให้แม่ของหนูหนีลุงไป ลุงพยายามตามหาเธอตั้งแต่วันนั้นแต่ก็ไม่พบ จนได้มาเจอหนูมีนที่ห้างวันนั้นหน้าของหนูคล้ายกับเธอมาก ลุงสงสัยเลยให้คนสืบดู ก็เลยรู้ว่าหนูเป็นลูกของมัดกับไอภพเพื่อนของลุง แล้วก็รู้อีกด้วยว่ามัดจากโลกนี้ไปแล้ว” ตฤณพัดเล่าไปพร้อมกับพยายามกั้นน้ำตาเอาไว้ เขาไม่อาจทำใจเรื่องทั้งหมดได้เลยจริงๆ ช่วงที่มัดหนีจากเขาไปในตอนแรก เขาไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่นาน วันวันเอาแต่โหมงาน ตกกลางคืนก็ดื่ม ดื่มเพื่อที่จะไม่คิดถึงเธอ แต่ละคืนเขาข่มตานอนอย่างยากลำบาก ภาพที่เธอวิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างมากมายเพราะเขา ยังคงติดตาเขาอยู่ทุกวัน จนเขาต้องไปพบแพทย์อาการต่างๆ ทั้งหลายจึงเริ่มดีขึ้น และมันก็ทำให้เขาได้สติอีกว่าถ้าเขายังเป็นแบบนี้เขาจะไม่สามารถตามหามัทนาเจอ เขาจ้างนักสือฝีมือดีมากมาย ก็ยังไม่พบเธอ เขาไม่แม้แต่จะได้พูดกล่าวขอโทษเธอในลมหายใจสุดท้ายของเธอ

“คุณลุง” มีนตรามองคนตรงหน้าด้วยความสงสาร ดูก็รู้ว่าเขารักแม่ของเธอมากแค่ไหน สังเกตจากสีหน้าและแววตายามเล่าเรื่องราวให้เธอฟัง มันดูเศร้าหมองจนเธออดที่จะสงสารไม่ได้

“ลุงอยากมอบสร้อยเส้นนี้ให้หนู ในตอนแรกลุงจะมอบมันให้แม่ของหนูเป็นของขวัญวันเกิดที่กำลังจะถึงก่อนวันเกิดเรื่อง แต่มันคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว”

“แต่ว่า”

“รับไว้เถอะนะถือว่าเป็นคำขอของลุง ลุงขอร้องละ ถึงไม่ได้มอบให้คนที่ลุงรัก ได้มอบให้กับลูกของเขาก็ยังดี” ไม่ว่าเปล่าตฤนภพ ล้วงมือไปหยิบสร้อยในกระเป๋าสตางค์ให้กับหญิงสาวตรงหน้า เขาพกสร้อยเส้นนี้ไว้ตลอดเพื่อว่าสักวันเขาจะได้เจอเธอและมอบให้ หรือในยามที่เขาท้อใจเขาก็มักจะชอบมองมัน

“ค่ะ มีนจะรับไว้” หญิงสาวตอบรับอย่างจำใจ

“มาเดี๋ยวลุงใส่ให้” เขาหยิบสร้อยจากมือเธอแล้วลุกขึ้นเดินอ้อมไปข้างหลังของหญิงสาวเพื่อที่จะสวมให้ เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกทั้งโล่งใจ ทั้งสุขใจเหมือนได้มอบของขวัญให้กับลูกอย่างไงอย่างงั้น

“ขอบคุณนะคะ คุณลุงไม่น่าลำบากเลย มีนสัญญาค่ะว่าจะเก็บรักษาสร้อยเป็นอย่างดี” มินตรามองดูสร้อยที่เขาสวมให้ มีจี้สลักว่า P&M เธอมองดูอย่างพิจารณา สร้อยเส้นนี้คงจะแพงมากเป็นแน่ เพราะเป็นสร้อยทองคำขาว ตัวอักษรแต่ละตัวที่สลักก็มีเพชรฝังอยู่ ถึงเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้แต่เธอก็รู้ว่ามันแพง

“ไม่เป็นไรจ้ะ แค่หนูมีนรับไว้ลุงก็ดีใจมากแล้ว” ตฤนพัดลูบหัวหญิงสาวอย่างอ่อนโยน อยู่ๆ มือของเขาก็เลื่อนไปอย่างอัตโนมัติซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ส่วนตัวหญิงสาวก็ไม่ว่าอะไรเพราะเธอก็รู้สึกอุ่นใจ อบอุ่น เหมือนกับตอนที่แม่เธอลูบหัวเธอก่อนนอนในนอนเด็ก อย่าพูดถึงพ่อเลยเพราะพ่อไม่เคยที่จะทำอะไรแบบนี้กับเธอด้วยซ้ำ มีแค่เล่นกับเธอปกติเท่านั้น แต่เมื่อแม่เสีย ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด ในทางที่แย่ลงกว่าเดิม พูดกับเธอน้อยลงจนนับครั้งได้ ทั้งที่เมื่อก่อนพูดคุยหยอกล้อเธอให้หัวเราะ เล่นกันกับเธอกับแม่ สามคนอย่างอบอุ่น

“พี่คิณดูนั่นสิคะ นั่นมินตราหนิ แล้วเธออยู่กับใครคะนั้น

ดูกะหนุงกะหนิงเชียว”