บทที่ 3

สิ้นเสียงริมฝีปากหวานก็ถูกบดขยี้อีกครั้งอย่างรุนแรงราวกับเจ้าของจูบกำลังจะสั่งสอนให้เธอได้รู้สำนึกบ้างว่าเขาคือคนที่มีสิทธิ์ทุกอย่างบนร่างกายนี้ เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในร่างกายนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน!

“ครั้งนี้ถ้าขืนเป็นลมไปอีกผมจะเอาคุณมันทั้งๆ ที่ไม่ได้สตินั่นแหละ! และอาจจะเรียกคนของผมมาร่วมสนุกด้วย!” เขาขู่ไปพร้อมๆ กับทึ่งเอาชุดเดรสสีหวานออกจากร่างกายที่กำลังนอนสั่นหงกอยู่ใต้ร่างอย่างรุนแรง ความเจ็บของเธอมันไม่มีผลอะไรกับเขาทั้งนั้นในตอนนี้หากเทียบกับความเสียหายที่พี่ชายของเธอทิ้งเอาไว้และเธอคือคนที่จะต้องชดใช้!

“คนเลว! ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอใครที่เลวเท่าคุณมาก่อนเลยจริงๆ” จันทริกาตวาดใส่หน้าคนใจร้ายทั้งน้ำตา เขาทำเหมือนเธอไม่ใช่คนทั้งที่ความจริงแล้วเธอก็มีชีวิต มีความรู้สึกไม่ต่างอะไรจากเขาเลย

“ถ้าคนอย่างผมเรียกว่าเลว แล้วคนอย่างพี่ชายคุณล่ะควรเรียกว่าอะไร!” อนาคินย้อนถามกลับเสียงแข็ง ไม่มีแม้แต่เสี้ยววินาทีที่มันจะทำให้เขารู้สึกสงสารน้องสาวของคนทรยศตรงหน้า ความรู้สึกเดียวที่มีต่อเธอตอนนี้คือความชิงชังและความอยากจะเอาชนะอย่างถึงที่สุดเท่านั้นที่มันกำลังแผ่ซ่านอยู่ในทุกๆ ผิวกาย

“คุณจะคิดแบบไหนมันก็เรื่องของคุณ แต่สำหรับฉันพี่อาทิตย์ไม่ใช่คนเลวอย่างที่คุณกล่าวหา เขาต้องมีเหตุผลแน่ที่ทำแบบนั้น!!” จันทริกายังคงยืนกรานหนักแน่น เธอเชื่อว่าทุกสิ่งถ้าพี่ชายของเขาทำลงไป เขาต้องมีเหตุผลสำคัญมากพอ ไม่อยากนั้นเขาคงไม่เลือกเดินทางผิด ทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของเจ้านายแบบนี้แน่ เธอรู้ว่าอนาคินมีบุญคุณกับเธอและพี่เป็นอย่างมาก พี่ชายเธอเองก็รักแลเคารพเขา

มันต้องมีเรื่องอะไรที่บีบให้พี่ชายเธอต้องทำแบบนั้น

“เหตุผลของคนที่มันอยากรวยทางลัดน่ะสิไม่ว่า! แต่ก็ยังถือว่ามันยังมีสำนึกอยู่บ้างที่ทิ้งน้องสาวอย่างคุณเอาไว้ให้ผมแก้เบื่อ! รับรองได้ว่าผมใช้คุณคุ้มกับเงินสามล้านที่พี่ชายคุณมันขโมยไปจากผมแน่จันทริกา” สิ้นเสียงร่างของหญิงสาวก็ถูกขึ้นก่อนจะโดนเหวี่ยงลงบนเตียงในห้องนอนเมื่อมาถึง อนาคินให้คำตอบไปพร้อมๆ กับกระชากเสื้อผ้าออกไปจากร่างกายของตัวเองสายตาสะกดอีกคนให้อยู่กับที่ซึ่งก็เหมือนว่าจะได้ผลดีเกินคาด

“ผมไม่ชอบที่แคบๆ เวลาเล่นท่ายากมันไม่สนุก!” คำพูดนั้นส่งผลต่อใจคนฟังจนน้ำตาตกใน มันพาลทำให้เธอนึกอยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกล

แต่ใครเลยจะรับรองได้ว่าหลังจากที่ทำแบบนั้นแล้ว พี่ชายของเธอจะยังมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัยจากคนๆ นี้ หญิงสาวไม่อาจทำอย่างที่ใจคิดได้ ด้วยกลัวว่าคนใจดำอำมหิตตรงหน้านั้นเขาจะเล่นไม่ซื่อกับชีวิตพี่ชายเธอ

“ว่าง่ายๆ แบบนี้ค่อยดีหน่อย คุณคงรู้แล้วใช่ไหมว่าการขัดขืนคนอย่างผมมันอาจไม่เป็นผลดีต่อลมหายใจของพี่ชายที่แสนดีของคุณเท่าไหร่” อนาคินเอ่ยขึ้นหลังจากสะบัดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกไปจากร่างกาย เขากลับเข้ามาคร่อมร่างของคนที่เอาแต่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอีกครั้งก่อนจะตวาดสั่งลั่นเมื่อเห็นว่าแม่คนอวดดีกำลังหลับตานิ่งไม่ยอมมองหน้ากัน เธอทำราวกับว่าการร่วมรักกับเขาเป็นเรื่องน่ารังเกียจ ทั้งๆ ที่มีผู้หญิงอีกมากที่อยากจะได้โอกาสนี้กันทั้งนั้น

“ลืมตาขึ้นมา! แล้วมองสิ่งที่ผมกำลังจะทำกับคุณต่อจากนี้ให้ดีๆ จำมันทุกขั้นทุกตอน เพื่อที่คุณจะได้เอากลับไปเล่าให้ไอ้อาทิตย์มันฟังว่าลีลาของผมมันเร้าร้อน ถึงใจคุณแค่ไหน!” ฝ่ามืออันเร้าร้อนกระชากปราการสองด่านสุดท้ายออกจากร่างกายนวลผ่องอย่างแรงจนอีกคนสะดุ้ง

จันทริกาจำต้องลืมตาขึ้นตามคำสั่ง

ภาพแรกที่ได้เห็นคือรอยยิ้มของคนใจร้าย จากนั้นสิ่งที่ตามติดมาก็คือความปวดร้าวแสนสาหัสเมื่อเขากระชากเรียวขาของเธอให้แยกออกจากกันก่อนจะแทรกเอาตัวตนอันยิ่งใหญ่เข้าหาเธอพรวดเดียว ไร้ซึ่งการเล้าโลมใดๆ ที่ควรมี ไม่มีแม้แต่การบอกกล่าวถึงสิ่งเลวร้ายที่เขาจะยัดเหยียดให้กัน มีเพียงแค่ความแข็งกระด้าง จงใจทำลายทุกๆ สิ่งที่เธอมีให้พังทลายเท่านั้น

“กรี๊ดดดดด! เจ็บ!!” หญิงสาวกรีดร้องทั้งน้ำตา เจ็บปวดจนร้องไห้สะอึกสะอื้น ร่างกายของเธอราวกับจะแยกออกจากกัน มันเจ็บเสียจนไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใดมาด่าทอคนที่เป็นคนมอบความเจ็บบ้าๆ นี่ให้กันอย่างทารุณ ในขณะที่คนกระทำนั้นกับเบิกตาค้างด้วยความตกใจหนักด้วยคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ใช้ชีวิตในเมืองเช่นเธอ จะยังคงความบริสุทธิ์มาจนถึงมือเขาแบบนี้

หากรู้ก่อนล่วงหน้าบางทีเขาอาจจะอ่อนโยนกับเธอ