บทที่ 4

“ให้ตาย! นี่มันโชคสองชั้นชัดๆ มิน่าล่ะไอ้อาทิตย์มันถึงได้หวงคุณนักหนา ที่แท้น้องสาวที่น่ารักของมันก็ยังบริสุทธิ์สะอาดอยู่นี่เอง” คำพูดอันไร้ความรู้สึกผิดทำให้หญิงสาวจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความเกลียดชังจับใจ สาปแช่งให้ชีวิตเขาจากนี้เต็มไปด้วยความทุกข์มานในใจเหมือนอย่างที่เธอกำลังทุกข์ทรมานอยู่ คนอย่างเขาจะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาทำลงไปในวันใดก็วันหนึ่ง และเธอจะรอดูวันที่เขาต้องเสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอในวันนี้!

“อ๊ะ! เจ็บ…” แต่ไม่นานหญิงสาวก็ต้องร้องขึ้นอีกครั้งเมื่ออนาคินเริ่มต้นขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะ แม้ว่ามันจะรุนแรงแต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยความอ่อนละมุนในบางครั้ง

“ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ อีกหน่อยรับรองว่าคุณจะชอบ อ่าส์ แน่นอะไรแบบนี้ลูกจันทร์!” ชายหนุ่มครางเสียงกระเส่าก่อนจะก้มลงไปดูดยอดถันสีหวานอย่างรุนแรง แรงปรารถนาของเขาในยามนี้มันลุกโชนขึ้นอย่างหักห้ามไม่อยู่ ทั้งหมดทั้งสิ้นมันเกิดขึ้นจากผู้หญิงอวดดีคนนี้เท่านั้น หญิงสาวที่ยังเก็บพรมจรรย์เอาไว้มาจนถึงทุกวันนี้ก่อนมันจะถูกทำลายลงด้วยฝีมือและอารมณ์ชั่ววูบของเขา และจะต้องมีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์แตะต้องทุกๆ ส่วนบนร่างกายหอมยั่วยวนนี้ของเธอ

“อื้อ…คุณคินคะ” จันทริการู้สึกว่าความปวดร้าวก่อนหน้าค่อยๆ จางหายไปก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน ความเสียวซ่านที่เธอไม่เคยพาลพบมาก่อนในชีวิต ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าผ่านความปวดร้าวไปแล้ว มันจะตามาพร้อมมาสุขสมเชกเช่นนี้ได้

“อื้อ ดีอะไรแบบนี้ ร้องออกมาดังๆ ลูกจันทร์!” อนาคินเองก็เริ่มทนไม่ไหว ชายหนุ่มคำรามลั่นไปพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังขึ้นเมื่อเขาชักนำเธอมาจนถึงเส้นชัยของบทรักได้ในที่สุด

จันทริกาจ้องมองคนที่กำลังแสยะยิ้มอยู่ใต้ร่างเธอด้วยความสับสน กว่าจะรู้ตัวว่าทุกอย่างมันยังไม่จบร่างที่บอบช้ำจากการร่วมรักอย่างหนักของเธอก็ถูกพลิกให้นอนคว่ำก่อนที่คนใจร้ายจะเริ่มต้นบทรักครั้งที่สองสามตามมาติดๆ แม้ว่าเสียงร้องของหญิงสาวจะดังก้องไปทั่วห้องสักแค่ไหน แต่ว่ามันก็ไม่อาจทำให้เขาปราณีเธอเลยสักนิด กลับกันยิ่งเธอร้องขอความเมตตามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมอบความปวดร้าวให้กันกลับคืนมามากเท่านั้น

“ถ้าจะโทษใครก็โทษพี่ชายของคุณเถอะ! มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้!” นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เขาทิ้งท้ายไว้ก่อนพายุรักจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง จนคนที่รองรับอารมณ์เหล่านี้ไม่ไหวหมดสติไป

พร้อมหยาดน้ำตาหยดสุดท้ายที่ไหลริน...

จันทริกาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดทั่วร่างกาย เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่พบคนใจร้ายที่ตั้งหน้าตั้งตารังแกเธอมาตลอดทั้งคืนแล้ว หญิงสาวพยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ความเจ็บช้ำทั้งกายและใจมันหนักหนากว่าที่คิด สุดท้ายจึงทำได้เพียงนอนกอดตัวเองร้องไห้เงียบๆ

หญิงสาวหอบโยนจนรู้สึกถึงแรงสั่นเทาของร่างกาย ทุกๆ สิ่งที่พยายามรักษาตลอดทั้งชีวิตบัดนี้กลับถูกคนใจร้ายทำลายลงอย่างย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี หมดสิ้นแล้วความภาคภูมิใจในตัวเอง บัดนี้เหลือเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำอันเลวร้าย ที่มันคงจะตามหลอกหลอนเธอไปทุกแห่งหน จะลืมก็ลืมไม่ได้ จะลบออกไปจากใจก็ยิ่งไม่ได้ไปกันใหญ่ แต่เธอเชื่อว่าสักวันอนาคินจะต้องได้รับผลของการกระทำของเขา

สักวันเขาจะต้องเสียใจที่ทำกับเธอแบบนี้

หญิงสาวนอนสาปแช่งอีกคนตลอดทั้งวันก่อนจะผล็อยหลับไปนาน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกกระชากให้ต้องลุกขึ้น และคนๆ เดียวที่ใจดำผิดมนุษย์ก็ไม่ใช่ใครทีไหน นอกจากคนที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“นอนหรือซ้อมตาย! ป่านนี้แล้วทำไมไม่ลุกขึ้นมากินข้าว!” อนาคินตวาดลั่นอย่างเหลืออดเมื่อกลับมาแล้วพบว่าอาหารที่เขาสู้อุตส่าห์จัดเตรียมเอาไว้ให้ไม่ถูกแตะต้องเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งทันทีที่เห็นอารมณ์ดีๆ ของเขาที่มีอยู่ตลอดทั้งวันก็ถึงกลับพังครืนลง แปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจที่เพิ่มระดับความรุนแรงมากขึ้นทุกๆ นาทีแทน