บทที่ 2

อนาคินช้อนเอาร่างของคนที่จู่ๆ ก็หมดสติไปต่อหน้าต่อตาไว้ได้ทันก่อนที่หล่อนจะทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้นห้อง ชายหนุ่มสบถคำหยาบขึ้นมาก่อนจะพาแม่ตัวดีเดินมาวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนทั้งๆ ที่จะไม่ทำแบบนั้นกับเธอก็ได้ ชายหนุ่มจำต้องดึงเอาผ้าห่มมาคลุมร่างกายที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่ชั้นในตัวเดียวเอาไว้ ไม่อยากมองภาพตรงหน้านานไปมากกว่านี้ด้วยกลัวว่าตัวเองจะไม่สามารถควบคุมร่างกายไม่ให้เผลอทำรักกับหล่อนทั้งๆ ที่ไม่มีสติ

ซึ่งหากจะทำเขาก็ย่อมทำได้

แต่ต้องไม่ใช่กับผู้หญิงวันนี้ จันทริกาควรรับรู้ถึงความเจ็บปวดจากเขาทุกขั้นทุกตอนในช่วงเวลาที่เธอมีสติครบถ้วนมากกว่า เพราะว่าเธอคือเหยื่อล่อชั้นดีที่จะทำให้ไอ้คนทรยศนั่นยอมโผล่หัวออกมาจากที่ซ่อน

ลองถ้าไอ้อาทิตย์มันรู้ถึงความเจ็บปวดของน้องสาวที่มันรักเข้าล่ะก็ เป็นใครก็คงไม่ทนไม่ได้แน่ และเมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมาเมื่อไหร่ รับรองได้เลยว่าเขานี่แหละ ที่จะเอาคืนคนที่มันกล้าทรยศหักหลังกันอย่างสาสมที่สุด!!

จะไม่มีคำว่าอภัย ไม่ว่าจะกับใครหน้าไหนทั้งนั้น!

จันทริการู้สึกตัวตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ก็ไม่พบคนที่ทำให้เธอตื่นเต้นมากจนเป็นลมไป เธอพบเพียงแต่กระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกแปะไว้ที่โต๊ะอาหารในห้องนั่งเล่น พร้อมกับอาหารเช้าน่าทานที่ถูกวางไว้ใกล้ๆ กันเท่านั้น

‘ผมอนุญาตให้ลางานได้หนึ่งวัน แต่มีข้อแม้ว่าคุณห้ามออกไปไหน’

“คนเผด็จการ”

หญิงสาวต่อว่าเจ้าของลายมือสวยอย่างอดไม่ได้ ภาวนาให้พี่ชายรีบติดต่อกลับมาไวๆ เพื่อที่เธอจะได้หลุดพ้นจากเรื่องบ้าๆ พวกนี้เสียที เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานมากไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่อยากเป็นนางบำเรอของคนใจร้ายที่ตีค่าของคนอื่นด้วยเศษเงินของตัวเองคนนั้น แต่สิ่งที่พอจะทำได้ตอนนี้คือต้องอดทนให้ได้มากที่สุดเท่าที่เธอพอจะทำได้ อดทนรอให้พี่อาทิตย์ยอมติดต่อกลับมา เพื่อเธอจะได้รู้ว่าทำไมตัวเองต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้!

และจะต้องอดทนไปอีกนานแค่ไหน!

พี่ชายของเธอมีเหตุผลอะไรถึงต้องทำเรื่องแบบนั้นลงไป...

หญิงสาวใช้เวลาว่างที่เหลือตลอดวันเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องที่ข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดนั้นถูกจัดแจงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สีขาวเป็นสีที่มีมากกว่าสีอื่นๆ เธอเดาว่ามันคงจะเป็นสีโปรดของเจ้าของห้อง เธอไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย จนกระทั่งตอนนี้เพราะพี่ชายสั่งห้ามเอาไว้

อาจเป็นเพราะอนาคินขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิง แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้านาย แต่พี่ชายของเธอคงไม่อยากให้เธอต้องตกไปเป็นของเล่นของเขา

มาตอนนี้เธอไม่รู้สึกแปลกใจอีกแล้วว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงได้ไม่อยากให้เธออยู่ใกล้เขา เพราะว่าเขาไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอเคยคิด ไม่ใช่เลย!

อนาคินกลับมาที่คอนโดตอนสองทุ่มเนื่องจากวันนี้ทั้งวันเขามีงานสำคัญต้องสะสางเป็นจำนวนมาก ไหนจะต้องออกไปทานข้าวกับลูกค้ารายใหญ่ซึ่งกว่าจะปลีกตัวกลับมาพักผ่อนที่นี่ได้ก็เล่นทำให้รู้สึกเหนื่อยใช่ย่อย

ทว่าความเหนื่อยทั้งหมดนั้นกลับค่อยๆ หายไปยามเมื่อสายตาคมเข้มเหลือบไปเห็นร่างบอบบางของเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ซึ่งตอนนี้กำลังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ซึ่งมีหมอนกับผ้าห่มเตรียมไว้พร้อมราวกับเธอต้องการจะปักหลักนอนมันตรงนี้ก็ไม่ผิด

ชายหนุ่มค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งก่อนจะโน้มหน้าเข้าหาคนที่กำลังแกล้งหลับอยู่แต่ก็ไม่ได้แนบเนียนจนเขามองไม่ออกเหมือนอยากจะลองใจว่าหล่อนจะทำอย่างไรต่อไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงทำเป็นนิ่งเขาก็ยิ่งอยากจะแกล้งหนักขึ้น อยากจะรู้ว่าระหว่างเขากับเธอใครมันจะแน่กว่ากัน!

“อุ้ย!! คุณอนาคิน…อย่านะคะ อื้อ!”

เสียงหวานที่ทำท่าจะเอ่ยต่อว่าคนที่จู่ๆ ก็ฝังจมูกลงบนซอกคอของเธอถูกปิดลงยามเมื่อริมฝีปากหนาของคนเจ้าเล่ห์ฉกลงมาอย่างหนักหน่วงเมื่อได้จังหวะที่เฝ้ารอมานานหลายนาที จูบของเขานั้นเต็มไปด้วยความร้อนแรงจนจันทริการู้สึกใจสั่น หวาดกลัวทุกสิ่งที่มันช่างแปลกใหม่สำหรับเธอเหลือเกิน อนาคินยังคงตั้งหน้าตั้งตาจูบเธอต่อไปอย่างไม่ยอมลดละ ไม่ว่าจะพยายามกรีดร้องในลำคอแค่ไหน เขาก็ไม่เคยคิดที่จะปราณีกันเลย

“อย่าอะไร มานอนอ่อยผมแบบนี้ คงจะอย่าช้าใช่ไหม!” อนาคินกระซิบถามหลังจากที่ปล้นเอาจูบแสนหวานจากอีกคนไปนานหลายนาที ปกติแล้วเขาไม่ค่อยชอบที่จะจูบใครสุ่มสี่สุ่มห้า แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมกับแม่คนอวดดีปากเก่งใต้ร่างคนนี้กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป ยิ่งเธอทำเหมือนรังเกียจสัมผัสของเขาเขาก็ยิ่งอยากจะเอาชนะเธอมากขึ้นเท่านั้น

และไม่ว่าจะยังไงเขาต้องชนะไม่ด้วยวิธีใดก็วิธีหนึ่ง!

เขาอยากทำให้เธอได้เรียนรู้ว่าการคิดสู้กับคนอย่างเขานั้นนอกจากเธอจะไม่ได้เลยแล้วนั้น เธอยังมีโอกาสที่จะเสียมากกว่า สูญเสียทุกๆ สิ่งที่สำคัญ และเมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมาเมื่อไหร่อย่าหวังไปเลยว่าเขาจะปราณี!

“คนบ้า ฉันไม่ได้อ่อยคุณ ปล่อยนะ!” หญิงสาวพยายามจะอธิบายแต่ดูเหมือนยิ่งเธอพูดออกไปมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งดูคล้ายคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี

“ทำไมผมต้องปล่อยด้วย ในเมื่อคุณเป็นคนเลือกทางนี้เอง ก็ต้องสานต่อให้มันจบ หรือถ้าคิดจะเปลี่ยนใจตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าไม่ทัน!”