บทที่ 2 แค่เพื่อนกัน

หกสาวสวยต่างไซส์เดินไปร้านอาหารปิ้งย่างสไตล์เกาหลีชื่อดังที่ทุกคนรู้จักเพราะขึ้นชื่อเรื่องอาหารสดที่นำเข้ามาจากต่างประเทศและเป็นที่ชื่นชอบของกลุ่มวัยรุ่นวัยทำงานและครอบครัว

“นังแพม เก้านาฬิกาของแก” บูรณินบอกเพื่อนเมื่อเห็นแฟนหนุ่มของเลอมานเดินเข้ามาพร้อมกับไฮโซสาวสวยชื่อดังนามสกุลผู้ดีเก่าที่กำลังมีข่าวว่าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่ถึงเดือนและครอบครัวก็จัดงานต้อนรับกันอย่างเอิกเกริก

“อ้อ นายวัตของแกนี่นังแพม” ตีตี้ พูดเสียงดังก่อนเลอมานจะยกมือขึ้นปิดปากเพื่อนแล้วร่างเพรียวก็ไถลตัวลงใต้โต้ะเพราะไม่อยากเจอแฟนหนุ่มตอนนี้

“อ้าว, นังแพมแกจะหลบทำไม”

“ถ้าวัตถามพวกแกก็บอกว่าแพมไม่มานะ” เลอมานตอบเพื่อนมาจากใต้โต้ะและโชคดีที่โต้ะจัดเป็นบล็อกส่วนตัวจึงไม่ต้องกลัวว่าโต้ะอื่นจะเห็น

“สวัสดีครับสาวๆ มากินข้าวกันเหรอ” เรวัตหน้าเสียเมื่อเจอกลุ่มเพื่อนๆของแฟนสาวที่ตอนนี้อยู่ที่เมืองกาญจึงแยกจากไฮโซสาวที่รู้จักกันในงานเลี้ยงต้อนรับเธอกับมาจากอเมริกา และวันนี้รับนัดไฮโซสาวมากินอาหารกลางวันกับเพื่อนๆกลุ่มของเธอจึงรอดตัวไปแต่ก็แอบเสียวอยู่เหมือนกัน

“สวัสดีวัต/ สวัสดี” สี่สาวทักทายเพื่อนร่วมสถาบันและยังเป็นแฟนกับเพื่อนรักของพวกเธอแต่กลับควงสาวอื่นมหน้าตาเฉย

“แล้ววัตล่ะมากินข้าวเหมือนกันเหรอ มากับใครอ่ะ” ตีตี้ถามแฟนเพื่อนเพราะท่าทางจะไม่ใช่แค่เพื่อนถ้าเป็นเพื่อนคงไม่จับมือถือแขนกระซิกกระซี้ขนาดนั้น

“มากับเพื่อนน่ะ”

“อ๋อ, เพื่อนเหรอ” ปาหนันพยักหน้าว่าเข้าใจ

“วัตไม่ไปหาแพมที่เมืองกาญบ้างเหรอ” รักตาภามองไปที่ไฮโซสาวแล้วถามเรวัต

“ช่วงนี้ขยายงานเพิ่ม ไม่มีเวลาน่ะ อีกอย่างแพมก็งานยุ่งเอาไว้เคลียงานเสร็จแล้วค่อยไปดีกว่า แล้วพวกเธอล่ะไปหาแพมบ้างไหม”

“ฉันเพิ่งไปมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนี่เอง ยัยแพมก็งานยุ่งเหมือนกันลูกค้าเข้าพักเยอะ” ฐิติเพิ่งพาญาติๆไปเที่ยวที่รีสอร์ทของเพื่อนรักมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

“ฉันกำลังจะไปพรุ่งนี้ นายมีอะไรฝากบอกแพมมั้ยล่ะ” โศรดาเห็นแฟนเพื่อนควงสาวมากินข้าวแล้วไม่พอใจเพราะท่าทางของทั้งสองไม่เหมือนเพื่อนสักนิด

“ไม่เป็นไร เอาไว้เราโทรหาแพมเองดีกว่าไปนะ เพื่อนๆรออยู่” เรวัตเห็นคู่ควงรอนานแล้วจึงเดินไปหาและเดินไปที่โต้ะกลุ่มไฮโซที่นั่งอยู่สี่ห้าคน

“วัตไปแล้วใช่ป่ะพวกแก” หัวยุ่งๆโผล่ขึ้นมาจากใต้โต้ะหลังจากมุดลงไปหลบแฟนหนุ่ม

“เอาไงดีนังแพม แกจะหลบนายวัตเหรอ” บูรณินถามเพื่อนที่โผล่หน้าขึ้นมา

“นั่นสิทำไมต้องหลบยะ แกเป็นแฟนนะไม่ใช่กิ๊กที่กลัวเมียเขาจับได้น่ะ” โศรดาว่าเพื่อนขนาดเธอยังไม่พอใจแทนเลย

“เออน่า พวกแกช่วยดูให้หน่อยนะนังตีตี้เปลี่ยนที่นั่งเร็ว” เลอมานบอกเพื่อนเพราะเธอจะต้องนั่งมุมในสุดเพื่อหลบแฟนหนุ่ม

“แกเล่นอะไรนังแพม ฉันดูว่ายัยไฮโซนั่นคิดจะเคลมแฟนแกแน่ๆเลยว่ะ ฉันมองสายตาหล่อนออก” ตีตี้มองไฮโซสาวที่จิกตาใส่พวกเธอพอเรวัตเดินกลับไปก็ควงแขนราวกับเป็นแฟนเดินหน้าเชิดไปหาเพื่อนที่โต้ะ

“ช่างเถอะแก เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้ พวกแกก็รู้นี่เขาเป็นไฮโซเหมือนกันไม่ใช่โลโซอย่างพวกเรานี่.” เลอมานพูดกับเพื่อนเธอก็มีเหตุผลเพราะอยู่ไกลกันไม่มีเวลาให้กันทำให้เธอคิดและสังคมที่แตกต่างกันอีก แม่ของเรวัตไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่แต่พ่อของเขาน่ารักเพราะคุยภาษาธุรกิจด้วยกันรู้เรื่องและยังสอนเคล็ดลับการติดต่องานและเข้าหาผู้ใหญ่ บริษัทใหญ่ และการนำเสนองานกับลูกค้าเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับลูกค้าก็นับว่าเธอได้ความรู้จากท่านมาเยอะและอีกอย่างเรวัตไม่สนใจจะทำงานอย่างจริงจังและเป็นหนุ่มชอบปาร์ตี้ ออกงานสังคมซึ่งเขาเปลี่ยนไปตั้งเรียนจบและเธอกลับไปช่วยงานของครอบครัว

“แต่แกก็คบกับนายวัตมานานแล้วนะแพม แล้วจะปล่อยไปแบบนี้น่ะเหรอ” รักตาภาถามเพื่อนเพราะเธอกับเพื่อนทุกคนก็เห็นเรวัตเป็นแบบนี้ตั้งแต่เลอมานกลับไปทำธุรกิจครอบครัวที่เมืองกาญมักจะมีข่าวกับดารานางแบบ

“ไม่รู้สิ นับวันแพมกับวัตก็ห่างกันไปทุกที บางทีเราอาจไม่ไปถึงจุดนั้นก็ได้นะ มาเร็วรีบกินกันเถอะจะได้กลับแพมไม่อยากเจอวัต”

“ก็ได้ๆ งั้นลงมือกันเลย” จากนั้นสาวๆทั้งหกคนก็กินอาหารกันด้วยความอร่อยคุยกันอย่างออกรสผ่านสักพักก็อิ่มและนั่งคุยกันต่อรอให้เรวัตออกไปก่อน

“นังแพมหลบ” รักตาภาบอกเพื่อนเมื่อเห็นเรวัตลุกขึ้นและก็เป็นไปตามคาดเรวัตออกไปพร้อมกับไฮโซสาวที่หันมามองพวกเธออีกครั้งแล้วเดินออกไป

“เฮ้อ” เลอมานถอนหายใจแล้วจัดผมให้เข้าที่

“แกอย่าทำแบบนี้อีกนะนังแพม เดินหน้าชนไปเลยจะได้รู้ว่าวัตเขานอกใจแกหรือเปล่า ถ้าปล่อยแบบนี้มันก็คาราคาซังไปเรื่อย” ฐิติบอกเพื่อน

“รอดูสักพักก่อนนะแก เห็นแค่นี้เราก็ไปปรักปรำวัตไม่ได้หรอก” เธอชั่งใจตัวเองแต่ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือหึงหวงเรวัตเลยอาจเป็นเพราะช่วงหลังๆไม่ค่อยได้เจอได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อนบางทีเธอต้องตัดสินใจแล้วว่าจะหยุดหรือไปต่อกับเรวัต ความรู้สึกมันจะได้ไม่ต้องมาก้ำกึ่งแบบนี้

“จ้า แม่พระของนายวัต คนสวยใจดี แล้วอย่าหาว่าเพื่อนไม่เตือนล่ะ”

“ขอบใจแกมากนนะตีตี้คนสวย พวกแกด้วย ไม่ต้องห่วงนะ เพื่อนพวกแกคนนี้มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ รับรองว่าจะไม่ทำให้พวกแกผิดหวัง โอเค” เลอมานมองเพื่อนอย่างซึ้งใจเพราะทุกคนเป็นห่วงเธอถึงได้เตือน

“งั้นกลับกันดีกว่า แกจะไปนอนบ้านฉันมัั้ยแพม”

“ขอบใจภา แพมจะไปนอนที่คอนโดกับนังโศ แกล่ะนังปลาเอารถมาป่ะ” แพมถามเพื่อนเพราะปาหนันเป็นคนไม่ชอบขับรถในกรุงเทพและจะไปพักที่คอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ย่าซื้อไว้ให้ตั้งแต่สมัยพี่ชายพี่สาวเรียนและเพื่อนก็มาซื้ออยู่ที่เดียวกัน

“ฉันขับรถมาจะกลับคอนหวั๋นเลย พรุ่งนี้ต้องเอาของไปลงที่ห้างเปิดใหม่อีก” ปาหนันตอบเพื่อนเพราะพรุ่งนี้เธอมีงานจึงขี้เกียจขับรถไปแต่เช้าสู้ไปตอนนี้ก็ถึงบ้านประมาณห้าโมงถ้ารถไม่ติดมาก

“งั้นไปกันเถอะ แล้วค่อยนัดกันใหม่นะ บายๆ” เพื่อนทั้งหมดก็แยกกันกลับ

“พรุ่งนี้เราจะเดินทางกันกี่โมงดีแพม” โศรดาถามเพื่อนรักเพราะเธอจะไปศึกษางานที่รีสอร์ทของเลอมาน

“สักเก้าโมงครึ่งดีกว่า แพมขี้เกียจไปเจอรถติด” คนรู้ดีเรื่องการเดินทางเธอมาเรียนกรุงเทพและกลับบ้านบ่อยจึงรู้ว่าช่วงไหนรถติดเพราะถนนกาญจนาภิเษกนั้นจะติดช่วงเช้ากับเย็นตามเวลางานของคนกรุงเทพ