Ep.2

#หนี้รักนายหัว Ep.2

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา ความรุนแรงคำหยาบคาย ท่านใดไม่ชอบผ่านได้เลยนะคะ ทุกตัวละครและเหตุการณ์เป็นเพียงการแต่งขึ้นมาเท่านั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง

โรงพยาบาล

Talk : ฟาส

วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเข้าไร่ตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพ แต่ดันมาเจอเหตุการณ์ที่คนงานเหมือนแพ้อะไรสักอย่างแล้วเป็นลมหมดสติไป ผมเลยต้องรีบพามาโรงบาลให้พ่อผมดูอาการให้ (พ่อฟาสคือหมอเฟิร์สภาคลิขิตรักหมอมาเฟีย)

พ่อ : นุช ไหมทานอะไรก่อนที่จะมีอาการ

นุช : ทานแกงต้มชะอมทอดที่ป้าเพ็ญให้มา กับ ต้อมจืดตำลึงที่ไหมเอามาจากบ้านค่ะ

ผม : ทำไมครับพ่อ พนักงานเราเป็นอะไร

พ่อ : ไหมมีอาการแพ้ถั่วขั้นรุงแรงชนิดที่สามารถเสียชีวิตได้ถ้ามาช้ากว่านี้

ป้าเพ็ญ : ขออนุญาตนะคะ จะเป็นไปได้ไงคะว่าในกับข้าวจะมีถั่วเพราะแกงส้มที่ป้าทำป้าไม่ได้ใส่ส่วยผสมของถั่วเลยค่ะ

นุช : ส่วนกับข้าวที่ม่านไหมเอามาแม่เธอก็เป็นคนทำ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลยค่ะ

พ่อ : จากที่เจาะเลือดไปตรวจไม่ผิดพลาดแน่นอน

ผม : แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างครับ

พ่อ : พ่อทำการรักษาแล้ว แต่ต้องรอดูอาการต่อไป เดี๋ยวพ่อขอไปดูคนไข้ก่อน

ผม : ครับพ่อ

นุช : ป้าเพ็ญคะเหตุการณ์นี้พอจะเชื่อมโยงกับเมื่อเช้าได้ไหมคะ

ป้าเพ็ญ : มองเป็นอย่างอื่นได้ด้วยหรอ

ผม : เมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้นครับ

พอผมถามออกไปป้าเพ็ญก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้น รวมถึงเรื่องต่างๆที่เคยเกิดเกี่ยวกับพนักงานที่ชื่อม่านไหมให้ผมฟัง

ผม : มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทำไมผมหรือพ่อถึงไม่เคยรู้

นุช : ไหมมันไม่อยากให้มีปัญหา หรือ สร้างปัญหาให้ใครค่ะ มันกลัวตัวเองตกงาน

ผม : งั้นผมฝากด้วยนะครับ ผมจะไปตรวจกล้องวงจรปิดหาตัวคนทำมาลงโทษ

ป้าเพ็ญ : ค่ะคุณ ป้าต้องขอโทษที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยนะคะ

ผม : ไม่เป็นไรครับป้า พนักงานทุกคนมีความสำคัญกับผม ป้าไม่ต้องห่วง

ผมมุ่งหน้าไปที่ไร่เพื่อกลับไปเช็คภาพกล้องวงจรปิดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพื่อหาสาเหตุของถั่วที่มาผสมอยู่ในอาหาร แล้วทำให้คนโดนเกือบตายขนาดนี้ ถ้าเกิดจากการกลั่นแกล้งกันจริงๆคนทำคงตั้งใจจะเอาปางตาย

ไร่เศวตศร

ลุงจิต : นายหัวมาแล้วครับ

ผม : บอกกี่ครั้งแล้วครับว่าอย่าเรียกผมแบบนี้ ไม่เอาครับไม่เอาให้คนอื่นเรียกพอแล้วครับ เอ่อลุงครับผมอยากจะทราบที่ที่ผู้หญิงคนนั้นเค้าทานข้าว หรือเก็บอาหารที่เตรียมมาทานกลางวันครับ

ลุงจิต : ยัยเพ็ญโทรมาบอกผมแล้วครับ เดี๋ยวผมจะพาไปดู

ผม : แล้วลุงพอจะทราบไหมครับว่าในไรเรา คนที่อยู่ในมือหมอตอนนี้เค้าทะเลาะกับใคร หรือ มีปัญหากับใครบ้าง

ลุงจิต : มีนะครับ แต่ไม่ใช่หนูม่านไหมที่มีเป็นคนอื่นมากกว่าที่มามีปัญหากับเธอ

ผม : เดี๋ยวลุงไปตามเค้าให้ไปพร้อมเราเลยดีกว่า ถ้าเค้าไม่ได้ทำ หรือไม่ได้มาจากการกลั่นแกล้งกันจริงๆ ผมก็จะเตือนเค้าเรื่องที่มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานคนอื่น

ลุงจิต : ได้ครับนายน้อย ขอผมเรียกแบบนี้นะครับอย่าเพิ่งห้าม ผมสะดวกแบบนี้จริง ตามใจคนแก่นะครับ

ผม : ลุงนี่รู้ทันผมอีกแล้วนะครับ ไปครับผมอยากรู้ความจริงแล้ว

ลุงจิต : เดี๋ยวนายน้อยไปรอทางนั้นก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปตาม 3 คนนั้นก่อน

ผม : ครับลุง

ลุงจิตเดินไปตามคนงาน 3 คนที่น่าสงสัยที่สุดเพราะลุงจิตบอกว่าเค้ามักจะหาเรื่องคนงานที่ชื่อม่านไหมอยู่บ่อยๆ ผ่านไปเกือบ 2 นาทีลุงจิตก็เดินกลับมาพร้อมคนงานผู้หญิง 3 คน แต่มี 1 คนที่สดุดตาผมมากที่สุด เธอสวยเลยแหละ

ลุงจิต : นี่เปียครับ นั่นขนม ส่วนคนสุดท้ายชื่อนิดหน่อยครับ ส่วนนี่นายหัวเจ้าของไร่ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ

เปีย : สวัสดีค่ะ นายหัวนี่หล่อสมคำล่ำลือจริงๆเลยนะคะ

ผม : ขอบคุณครับ พวกคุณรู้เรื่องที่ม่านไหมแพ้ถั่วเข้าโรงบาลปางตายหรือยัง

ขนม : อีไหมหรอคะ ไม่รู้หรอกค่ะพวกหนูจะไปรู้ได้ไงวันๆทำแต่งาน

ลุงจิต : พูดดีๆหน่อยเว้ยขนม

นิดหน่อย : อีหนมมันก็พูดถูกนะลุง ว่าแต่นายหัวเรียกพวกเรามาเพราะเรื่องแค่นี้หรอคะ

ผม : ผมอยากให้คุณไปดูกล้องวงจรปิดในที่เกิดเหตุกับผม เพราะคุณ 3 คนมีม่านไหมเป็นคู่อริ ถ้าพวกคุณบริสุทธิ์ใจเชิญครับ

เมื่อได้ยินคำว่ากล้องวงจรปิดผมสังเกตได้เลยว่าอาการของ 3 คนตรงหน้าแปลกไป อ่อ ผู้หญิงคนสวยที่ผมเห็นเธอชื่อเปียตอนแรกผมว่าเธอสวยนะแต่พอเห็นท่าทาง กิริยา แล้วผมไม่ชอบผู้หญิงที่ออกแนวก๊ากั่นแบบนี้

โรงสวน 2

ผม : ลุงเปิดได้เลยนะครับ ส่วนพวกคุณ 3 คนมายืนนี่

หน้าตา 3 คนจากตอนแรกที่ถึยงคำไม่ตกฟากตอนนี้สีหน้าแต่ละคนดูออกเลยว่าเหมือนกำลังกลัวบางอย่าง ลุงจิตเปิดกล้องวงจรปิดไล่ไปทีละช่วงเวลจนสุดท้ายก็เจอ

ผม : ลุงหยุดก่อนครับ นี่พวกคุณ 3 คนใช่ไหม

เปีย : ค่ะ

ผม : งั้นคุณบอกผมได้ไหมว่าไปทำอะไรกันตรงนั้น

ผมจ้องทุกคนเพื่อเอาคำตอบแต่ได้กลับมาเพียงความเงียบที่ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา

ผม : งั้นไม่ต้องพูด ลุงจิตครับเปิดต่อเลยครับ

ภาพกล้องวงจรปิดปรากฏภาพ 1 ใน 3 คนยื่นบางอย่างต่อให้เพื่อนนำไปผสมในหม้อแกงส้มที่วางไว้แล้วปิดฝาดังเดิม ผ่านไปประมาร 30 นาที ม่านไหมกับเพื่อก็มานั่งทานข้าวและเกิดอาการแพ้ที่เป็นแค่ม่านไหมคนเดียว

ลุงจิต : พวกแกมีอะไรจะพูดไหม แกทำแบบนี้ทำไมไหมมันทำอะไรให้แก

ผม : ผมไม่คิดเลยนะว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดในที่ของผม พวกคุณ 3 คนพลาดแล้วล่ะ

ขนม : ไม่ใช่ความคิดของหนูนะคะ หนูแค่ไปตามมัน 2 คนค่ะ

เปีย : อ้าวอีนี่ทำไมพูดหมาๆแบบนี้วะ มึงก็เห็นดีเห็นงามกับกูนี่หว่า ส่วนอีนิดก็เป็นคนเอาถั่วนี่มา

ผม : ไม่ต้องเถียงกัน ผมจับคุณส่งตำรวจแน่นอน คุณคงรู้นะว่าผมสามารถทำอะไรพวกคุณได้บ้าง ลุงจิตครับตามคนงานเอาพวกนี้ไปไว้ที่บ้านพัก แล้วสั่งคนเฝ้าอย่าให้หนีไปได้ ใครคิดหนีจัดการครอบครัวคนนั้น แต่ถ้าพวกคุณไม่คิดจะหนีม่านไหมตื่นผมจะพาคุณไปขอโทษเค้า เผื่อผมอาจจะสงสารพวกคุณขึ้นมาบ้าง แต่ถ้าไม่คุกคงเป็นที่สุดท้ายของพวกคุณ

ลุงจิต : มาแล้วครับนายน้อย

ผม : เอาตัวไปเลยครับ เดี๋ยวผมจะกลับไปที่โรงบาลถ้าม่านไหมฟื้นผมจะส่งไอ้คราม กับ ไอ้เชน ลูกน้องผมมาพาไปขอโทษม่านไหม คุณว่าผมใจร้ายไม่ได้นะ กฎของที่นี่ก่อนเข้าทำงานพวกคุณต้องรู้แต่ในเมื่อพวกคุณไม่เคารพกกก็เหมือนพวกคุณไม่เห็นหัวผม ถ้าเป็นแบบนี้แล้วคงอยู่ร่วมกันไม่ได้ครับ ผมขอตัวนะครับลุง

#เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกเรื่องลิขิตรักหมอมาเฟียนะคะ