Ep.1

#หนี้รักนายหัว Ep.1(รุ่นลูกลิขิตรักหมอมาเฟีย)

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา ความรุนแรงคำหยาบคาย ท่านใดไม่ชอบผ่านได้เลยนะคะ ทุกตัวละครและเหตุการณ์เป็นเพียงการแต่งขึ้นมาเท่านั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง

เรา: แม่คะไหมไปทำงานนะคะ แล้วนี่น้องไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนหรอคะ

แม่ : เห็นว่าทำรายงานค้างบ้านเพื่อนน่ะลูก

เรา : ช่วงนี้ดูน้องดีๆนะแม่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ บ้านก็ไม่ค่อยกลับ นี่เงินเดือนค่ะหนูแบ่งไว้ 2000 นะคะ หมื่นนึงหนูให้แม่

แม่ : 2000 จะไปพอใช้อะไรล่ะลูก เอาไปอีก

เรา : พอแล้วค่ะ รถก็ขับไปเอง ค่าน้ำมันก็ใช้บิลเบิกที่ฟาร์ม ข้าวก็ห่อไปกิน ข้าวเช้าข้าวเย็นแม่ก็ทำให้ แค่นี้ก็พอแล้วค่ะเหลือเก็บอีกต่างหาก

แม่ : แม่ไม่ได้อยากได้เงินเยอะแยะพวกนี้นะลูก

เรา : แต่ยัยมัดยังต้องใช้เรียนนะคะแม่เก็บไว้เถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงหนู

แม่ : โถ่ลูกเอ๊ยย

เรา : ไปแล้วนะคะเดี๋ยวสาย

เราพูดพร้อมหยิบปิ่นโตข้าวเช้าและกลางวันที่แม่เตรียมไว้ให้มาที่มอไซค์ไอ้ดำคันโปรด ชีวิตเราไม่มีอะไรหรอกมีแค่วุฒิ ม.6 ได้พอมีงานทำ เงินเดือน 12000 นับว่ามากโขสำหรับคนแบบเราแล้ว แค่ให้แม่กับน้องมีกินมีใช้เราก็พอใจแล้ว

ไร่เศวตสร

นุช : ม่านไหมมาแล้วหรอแก กินข้าวมายังพะรุงพะรังมาเชียว

เรา : ยังเลยแก กะว่าจะมาเตรียมของให้เสร็จก่อนน่ะ ค่อยกิน

นุช : ไม่ได้ๆข้าวเช้าสำคัญ แกนางกินก่อนเลยนะเดี๋ยวฉันเตรียมรอให้

เรา : เอางั้นหรอ

นุช : เอางั้นแหระ แกยิ่งเป็นโรคกระเพราะอยู่

เรา : โอเคก็ได้ๆ

… : ม่านไหม นุช ป้าเอาแกงส้มชะอมทอดมาฝาก

เรา : ป้าเพ็ญสวัสดีค่ะ ขอบคุณนะคะ

ป้าเพ็ญ : จ้า กำลังจะกินข้าวหรอให้ป้าเอาไปใส่ถ้วยให้ไหมลูก

เรา : ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวหนูใส่เองค่ะ ป้านั่งพักดีกว่าดูท่าจะเหนื่อย

ป้าเพ็ญ : ระวังนะไหมมันร้อน

เรา : ค่ะป้า

เราเอาแกงส้มชะอมมาใส่ถ้วยแล้วกำลังจะเดินกลับมานั่งทานข้าว

“”อะไรอะน่ากินว่ะขอกินด้วยได้ปะ””

เรา : มาสิ มากินด้วยกัน โคร่มมม โอ๊ยยย!!!

เปีย : อุ้ย ขอโทษนะไม่ได้ตั้งใจอะแค่จะช่วยถือแต่มือดันไปเผลอปัดเพราะมันร้อน ไม่เชื่อถามอีขนม กับ อีนิดหน่อยดูสิ

ขนม/นิดหน่อย : ใช่ๆกูก็เห็นแบบนั้น

นุช : เป็นไรหรือป่าวแก ว๊ายตายแล้ว ป้าคะป้าเพ็ญคะไหมโดนแกงส้มลวกแขนค่ะ

ป้าเพ็ญ : ป้าบอกให้ระวังไง เห็นไหม หรือว่ามีหมาตัวไหนมันตั้งใจทำ

เรา : ไม่มีค่ะป้าไหมซุ่มซ่ามเอง

ป้าเพ็ญ : เดี๋ยวป้าไปตักให้ฝหม่แต่ตอนนี้ไปนั่งตรงโน้นก่อนเดี๋ยวป้าดูแขนให้

เรา : ค่ะป้า

เปีย : ไปพวกมึงไปทำงานดีกว่า ปล่อยคนแถวนี้นั่งอู้สำออยไป

ป้า : พวกมึงนี่นะ ไปให้พ้นเลยอีเปีย

ป้าเพ็ญพาเรากลับมานั่งที่เดิมแล้วดูแขนกับปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้

นุช : บอกมานะว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ หรือแกซุ่มซ่ามใช่มั๊ยม่านไหม

เรา : ใช่สิ ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้นแหละ

ป้าเพ็ญ : นี่ป้าหัวสองสีแล้วนะ คิดว่าป้าจะไม่รู้หรอ ถ้ามันมากเกินไปปเต้องเรียบนายหัวนะ

เรา : ไม่เอานะคะป้า ไหมไม่อยากมีปัญหาแค่นี้พวกนั้นก็แกล้งไหมไม่หยุดแล้วค่ะ ไหมขอนะคะ

ป้าเพ็ญ : จะยอมพวกนั้นไปถึงไหนไหม

เรา : ไหมแค่ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ค่ะป้า นะป้านะ วันไหนที่มันเกิดไปจริงๆไหมสัญญาว่าไหมจะสู้ค่ะ

ป้าเพ็ญ : ก็ได้ๆ แต่อย่าให้มันนานนักนะ ดูสิพวกมันชักทำเกินไปแล้ว

นุช : คุยกับไหมก็เหมือนป้าคุยกับแม่ชีอะป้า ไม่รู้เอาความอดทนมาจากไหนนักหนา

เรา : ไม่ใช่สักหน่อยแค่ไม่อยากให้เรื่องถึงหูนายหัว อีกไม่กี่วันเค้าก็จะย้ายมาแล้ว ถ้าเกิดเรื่องมากเกินไปกลัวจะตกงานไหมนะต้องส่งให้น้องเรียนอีก

นุช : จ้าโอเคจ้า อย่าให้ไปเจอพวกมันที่อื่นนะ ฉันจะพาแกบู๊ม่านไหม

ป้าเพ็ญ : อะเสร็จแล้ว ทำไรก็ระวังนะแผลยังสด

เรา : ขอบคุณค่ะป้า

ป้าเพ็ญ : เดี๋ยวไปเอาแกงส้มมาให้ใหม่แล้วกัน

เรา : ขอบคุณนะคะ น่ารักที่สุดเลย หนูทำงานก่อนนะคะ

เรารีบมาช่วยนุชทำงานต่อเพราะ 8 โมง ก็จะเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าเที่ยวแล้ว ที่นี่คนมาเที่ยวไม่ขาดสายหรอก ส่วนมากมาเก็บดอกไม้ผลไม้กัน มีค่าเข้าเก็บเก็บเท่าไหร่ก็ได้ไม่อั้น ยิ่งช่วยเทศกาลคนยิ่งเยอะ เพราะฉะนั้นช่วงเทศกาลโบนัทจะได้เพิ่ม เราเลยไม่อยากหยุด หยุดแค่วันพุธวันเดียว เพราะวันเสาร์ -อาทิตย์ ส่วนมากผู้ปกครองพาเด็กมาเที่ยวเลยไม่ใช่วันหยุดของพวกเรา 1 เดือนมีวันหยุด 4 วัน เราใช้เวลานี้แหละอยู่กับที่บ้าน เราโชคดีที่ทั้งบ้านทั้งฟาร์มเป็นเหมือนที่พึ่งของเรา มีแค่ 3 คนนั้นแหละที่คอยแกล้งเราไม่หยุด ไม่ใช่ว่าเรากลัวนะถึงไม่ตอบโต้ เราไม่ได้กลัวพวกนี้แต่เรากลัวสร้างปัญหาอะไรลงไปแล้วตกงาน ลำพังวุฒิเราเดี๋ยวนี้ก็หางานยากแล้ว

พักเที่ยง

นุช : ไหมไปพักกินข้าวได้แล้วเมื่อเช้าก็ไม่ได้กิน

เรา : ไปกินด้วยกันนะ ป้าเพ็ญล่ะ

นุช : เห็นว่าออกไปตลาด วันนี้นายหัวจะกลับมา

เรา : อ้าววันนี้หรอ

นุช : อะหะ มาๆกินขาวป้าเพ็ญตักแกงต้นใส่ปิ่นโตมาไว้ให้แล้ว

เรากับนุชก็นั่งทานข้าวกันเหมือนทุกวัน ปกติจะมีป้านุชกับลุงจิตมาทานด้วยแต่วันนี้ไม่อยู่เลยต้องทานกัน 2 คน

นุช : เห้ยไหมเป็นอะไรอะ ตัวแดงไปหมดเลย

เรา : หะ…หายใจไม่ออกช่อยหน่อยแน่นหน้าอก อุ๊บ!! อวก!!

นุช : เห้ยไหมไหวไหม

เรา : มะ…ไม่เลย

จากนั้นทุกอย่างก็ดับไป อาการที่เรารู้สึกได้คือปากบวม เป็นผื่นแดงเต็มตัว หายใจไม่ออก เหมือนคอบวม อาเจียนออก หน้ามืด จากนั้นเราก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย…..