9 พี่รัณ..สายเปย์

ตากล้องมือไวนั้นไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังชะตาขาด กล้องในมือถูกแย่งเอาไปอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย! เอามานะ กล้องฉันนะเว้ย” ลูกน้องนายหัวดรัณไม่ฟังเสียงถอดเมมโมรี่การ์ดออกและทุ่มกล้องลงกับพื้น ก่อนจะกระทืบซ้ำอย่างไม่ใยดี

“เฮ้ย! พวกแก...ทำแบบนี้ได้ยังไง”

“จะทำมากกว่านี้ ถ้ายังยุ่งกับนายหัวอีกล่ะก็” วัตถุเย็นเฉียบที่จิ้มอยู่ตรงบั้นเอว ทำให้ช่างภาพคนนั้นเหงื่อตก และรีบลนลานหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจซากกล้องที่เก็บเงินซื้อมานานนั้นเลยด้วยซ้ำ

ดรัณพาปรินดามาที่ร้านรองเท้า และเลือกรองเท้าคู่สวยให้เธอ ก่อนนั่งยอง ๆ กับพื้นจับปลายเท้าเรียวสวยสอดเข้าไปอย่างนุ่มนวล ปรินดาจะชักเท้าหนี แต่มือใหญ่จับข้อเท้าบางไว้มั่น และบังคับสวมเข้าไปในรองเท้าที่เขาเลือกให้

“พอดีเป๊ะ งั้นเอาเบอร์นี้ แบบน่ารัก ๆ สวมใส่สบาย และแบบส้นสูงด้วยนะครับ อ้อ...อย่างละ 3 คู่นะครับ” ดรัณบอกคนขายที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่ข้างๆ

“พี่รัณ ทำไมต้องขนซื้อซะเยอะขนาดนี้ด้วยล่ะคะ”

“เถอะน่า แก้มอยู่เฉย ๆ เถอะ” ดรัณดุ

เมื่อออกจากร้านรองเท้า คนตัวโตก็พาคนตัวเล็กเดินเข้าร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนม เขาตรงเข้าไปหาเจ้าของร้านซึ่งรู้จักกันดี และบอกความต้องการของตัวเอง

“คุณโรส ผมอยากได้ชุดราตรีสวย ๆ สัก 5 ชุด ชุดลำลองอยู่บ้านอีกสัก 7 ชุด และชุดไปเที่ยวสบาย ๆ น่ารัก ๆ อีกสัก 5 ชุดนะครับ”

“ได้เลยค่ะ งั้นเชิญคุณน้องตามพี่มาด้านนี้เลยนะคะ”

ปรินดามองคนตัวโตที่ยืนมองโน่นนี่ทำไม่รู้ไม่ชี้เรื่อยเปื่อยก็อดหมั่นไส้จนต้องเบ้ปากให้อย่างขวาง ๆ ก่อนเดินตามเจ้าของร้านไปต้อย ๆ เสื้อผ้าในร้านนี้สวยสะดุดตาไปหมด จึงไม่ยากเลยที่เธอจะเลือกออกมาส่งให้เจ้าของร้านได้รวดเร็ว เพราะแบบเสื้อที่ตัดเย็บอย่างประณีตและรูปแบบที่งดงามสะดุดตา เจ้าของร้านแนะนำดีมาก แล้วเธอก็ได้ครบตามที่ดรัณต้องการในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา

ดรัณมองชุดแต่ละชุดที่ปรินดาเลือก แล้วก็ต้องปรายตามองคนตัวเล็กอย่างถูกใจ เมื่อสไตล์การแต่งตัวของเธอนั้นจัดว่าอยู่ในขั้นที่ดูดีและตรงใจเขาเป็นอย่างมาก นายหัวหนุ่มเลือกชุดจากราวแขวนส่งมาให้เจ้าของร้านอีกชุด และบอกว่าจะให้ปรินดาสวมชุดนี้ออกไปเลย ปรินดาจึงหยิบชุดนั้นมาทาบตัว ชุดเดรสพื้นขาวลายดอกกุหลาบสีน้ำเงินยาวเหนือเข่า ตัวกระโปรงเป็นชั้น ๆ คอเสื้อเป็นแบบไขว้ผูกรั้งต้นคอ อวดแผ่นหลังขาวผ่อง และเมื่ออยู่บนกายของปรินดาแล้วยิ่งงดงามน่ารักสมวัยสาวของเธอนัก

จากนั้นดรัณก็หยิบรองเท้าที่ซื้อมา ซึ่งเลือกเอารองเท้าสวมมีส้นเล็กน้อยสีขาวส่งให้ปรินดาสวม ก่อนถอยหลังไปเล็กน้อยเพื่อมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“สวยมาก อืม...พี่ว่าแก้มรวบผมใหม่ดีกว่า”

เจ้าของร้านรู้ใจยื่นหวีส่งมาให้ตรงหน้า ปรินดากล่าวขอบคุณ แล้วจัดการรวบผมตัวเองใหม่ตามที่ดรัณบอก นายหัวหนุ่มยิ้มถูกใจกับภาพสาวสวยเซ็กซี่ตรงหน้า ใบหน้างามไม่จำเป็นต้องแต่งเติมก็ดูงามเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว ขาดก็แต่ริมฝีปากอิ่มที่ดูไร้สีสันไปนิด ดรัณจูงมือน้อยเข้าไปในห้องลองชุด ไม่นำพาต่อสายตาสงสัยและอยากรู้อยากเห็นของพนักงานภายในร้าน

กลีบปากอิ่มถูกเรียวปากร้อนผ่าวบดขยี้อย่างดูดดื่ม ดรัณไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรมากเกินกว่าการจูบ แต่เมื่อสอดเรียวลิ้นเข้าไปดูดดื่มความหวานในโพรงปากนุ่มแล้ว เขาก็เกือบยั้งตัวเองไม่อยู่เช่นกัน ความหวานและการตอบสนองด้วยการตวัดปลายลิ้นสีชมพูเข้าหาเรียวลิ้นหนานั้นช่างน่ารัก แต่ดรัณต้องตระหนักว่า ยังไม่ใช่เวลาแห่งการร่วมรัก ไม่อย่างนั้น เขาคงดันเธอเข้าข้างฝาและแทรกเรือนกายใหญ่โตเข้าหาไปเสียแล้ว

ร่างบางถูกดันออกห่างนิดหนึ่ง เมื่อจูบที่ราวกับพายุบุแคมนั้นสิ้นสุดลง ดรัณมองเรียวปากอิ่มที่ตอนนี้แดงฉ่ำและเห่อบวมขึ้นเล็กน้อย แต่นั่นก็ดูเซ็กซี่มากมาย แล้วกระตุกมุมปากยิ้มสมใจกับความต้องการจะแต่งแต้มกลีบปากนุ่มให้แดงระเรื่อโดยไม่ต้องพึ่งลิปสติกแต่อย่างใด

หลังจากพาปรินดาออกมาจากห้องลองชุด ท่ามกลางความสนใจของพนักงานในร้าน ดรัณก็พาปรินดาเข้าไปในห้องอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง

“หิวข้าวก็ไม่บอก ปล่อยให้แก้มเลือกเสื้อผ้าอยู่ตั้งนาน”

“ไม่เป็นไร พี่รอได้”

อาหารที่บริกรทยอยกันมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ ทำให้ปรินดาต้องเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามอย่างฉงน

“พี่รัณหิวขนาดจะทานหมดนี่เลยเหรอคะ”

“เปล่า!. พี่สั่งมาให้แก้ม”

“โห...แก้มทานไม่หมดหรอกค่ะ ตั้งเยอะแยะขนาดนี้ และถ้าทานหมดคงอ้วนเป็นหมูกลิ้งได้แน่นอน”

“หุ่นแก้มน่ะ ยังห่างไกลจากคำว่าอ้วนเป็นหมูอีกเยอะ ทานเถอะ ไม่หมดก็ไม่เป็นไร แต่อยากให้ลองทานทุกอย่างที่พี่สั่งมา แล้วจะรู้ว่าอาหารใต้น่ะอร่อยแค่ไหน”

ปรินดายิ้มหวาน และเริ่มตักอาหารจานโน้นจานนี้ลิ้มรสอย่างเอร็ดอร่อย ดรัณเองก็รู้สึกว่าจะเจริญอาหารมากกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรสชาติของอาหารที่เผ็ดอร่อยถูกปาก หรือเป็นเพราะว่าได้มาทานกับหญิงสาวตรงหน้าก็ไม่รู้

แสงแดดของตอนสาย ๆ ลอดผ่านหน้าต่างห้องนอนที่เปิดม่านทิ้งไว้เข้ามา หญิงสาวขยับตัวเบา ๆ เกรงคนข้าง ๆ จะตื่น แต่เมื่อพลิกกายปรือตาหนัก ๆ ของตัวเองมองก็ไม่เห็นใครเสียแล้ว

“ เจ้าแมวขี้เซา ...ตื่นได้แล้ว ” เสียงดรัณดังอยู่อีกด้านของเตียง ซึ่งเป็นด้านที่เธอนอนอยู่ เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ เอาจมูกโด่งคมสันระแก้มที่เป็นรอยยับจากหมอนของเธอเล่น ดรัณถูจมูกไปมาอย่างรบกวน หญิงสาวทึ้งจมูกเขาแรง ๆ ..แกล้งเธอดีนัก แต่ก็ได้รับโทษกลับมาเร็วทันใจไม่แพ้กัน ดรัณจูบหนัก ๆ กดลงบนแก้มจนบุ๋มลงไปตามแรงราวกับหมอนนิ่มที่โดนหนุน

“อื้อ...” ปริญดาส่งเสียงคิกคักในลำคอ ก่อนจะหัวเราะเสียงดังอย่างจั๊กจี้ เมื่อมือไม้ของเขาเริ่มซุกซนเข้ามาใต้ผ้าห่ม ที่ร่างบางเปล่าเปลือยกำลังงอตัวด้วยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ

ดรัณหยิบชุดนอนแพรบาง ที่เขาเป็นคนถอดออกเมื่อคืนส่งให้หญิงสาว ที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งเอาผ้าห่มผืนหนาปกปิดร่างกายอยู่อย่างอาย ๆ หน้าสีแดงระเรื่อนั้นยิ่งทำให้เขาอยากแกล้ง

ปริญดายื่นมือไปรับชุดนอนในมือเขา แต่ดรัณกลับรวบตัวเธอขึ้นจนผ้าห่มหลุดออก หญิงสาวใช้ท่อนแขนเล็ก ๆ ปกปิดร่างกายเป็นพัลวัน ดิ้นกระดุ๊กกระดิ๊กไปมา

“ พี่รัณ ปล่อยนะ ” เสียงใสเริ่มดุ แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จเพราะคนตัวโตที่อุ้มเธออยู่หัวเราะร่วน มือเรียวหยิกต้นแขนแข็งแรงเบา ๆ แต่ไร้ผล เพราะกล้ามเนื้อแขนของเขาขึ้นก้อนแข็งแรงจากการออกแรงยกตัวเธอ นั่นทำให้ปริญดายิ่งขัดใจ ส่งค้อนวงงามไปให้เขา ซึ่งดูเหมือนคนรับจะถูกอกถูกใจเสียอีก

ดรัณจับเธอหมุนไปมา แล้วยิ่งชอบใจใหญ่เมื่อหญิงสาวไม่ปกปิดร่างกายแล้ว แต่วาดแขนมากอดรอบคอเขาเสียแน่นเพราะกลัวตก

“ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ” ว่าแล้วก็โยนเธอลงบนเตียงเบา ๆ หญิงสาวรีบโกยชุดนอนที่หล่นอยู่ข้างตัวขึ้นสวมทันที มองตามร่างสูงที่เดินไปทางตู้เสื้อผ้าอย่างหมั่นไส้ ปริญดาหยิบเสื้อคลุมขึ้นสวมทับอีกชั้น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

พอออกจากห้องน้ำก็เห็นดรัณสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว กางเกงสแลคสีดำกับเชิ้ตแขนยาวสีน้ำตาลเข้ม เขากำลังพยายามติดกระดุมเม็ดบนสุด ปริญดาจึงอาสาช่วย เธอเขย่งปลายเท้าขึ้น เพราะดรัณสูงตั้งหนึ่งร้อยแปดสิบห้า ส่วนเธอสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบเก้าเท่านั้น ถ้าเทียบกับผู้หญิงทั่วไปปริญดาก็จัดว่าสูง แต่เมื่อเทียบกับดรัณแล้วหญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กนิดเดียว