2 สัญญาลวง

เมื่อร่างสัญญากันเสร็จเรียบร้อย สัญญาที่เธอเซ็นต์ไปโดยไม่รู้ว่าแม่เลี้ยงของเธอนั้น ได้เอาเธอมาขายให้กับดรัณลูกชายเสี่ยแทน และแม่เลี้ยงก็รับเงินก้อนโตหนีไปใช้ชีวิตกับสามีใหม่แล้ว ส่วนหนี้ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องรับช่วงต่อ

ปรินดาจึงซวยซ้ำชวยซ้อน ทั้งถูกขายให้กับดรัณและต้องใช้หนี้แทนครอบครัวของเธอด้วย หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อแถมยังโดนมัดมือชกเสียอีก

“ฉันไม่รู้มาก่อนว่าแม่ฉันมารับเงินคุณอีก”

“ยังไงแม่เธอก็ขายเธอให้กับฉันแล้ว เพราะฉะนั้นเธออยู่ที่นี่กับฉันเสียเลย”

“ฉันยังไม่พร้อม ฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย เสื้อผ้าของใช้ฉันอยู่ที่บ้านหมด และต้องแวะเอาของไปให้แม่ด้วย ขอเวลาฉันกลับไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” ปรินดาจะใช้อุบายเพื่อหนีไปจากเขา เรื่องอะไรเธอต้องมารับกรรมที่ไม่ได้เป็นคนก่อด้วย อุตสาห์รอดจากเสี่ยสมยศมาได้แล้วยังต้องมาเจอกับลูกชายอีก กรรมอะไรของเธอนะ หญิงสาวพลางนึกในใจตลอด น้ำตาสองข้างไหลอาบแก้มมาทันที

“เรื่องเสื้อผ้าไม่ต้องห่วง เธออยากได้อะไรฉันจะให้คนพาไปซื้อรวมทั้งของใช้ต่าง ๆ รับรองว่าครบตามที่เธอต้องการแน่นอน ส่วนแม่เลี้ยงของเธอ เขาไม่อยู่เจอเธอหรอก ถ้าไม่เชื่อเธอลองโทรถามดูก็ได้” หญิงสาวปาดน้ำตาออกแบบลวก ๆ แล้วยกโทรศัพท์เพื่อกดไปยังเบอร์ของแม่เลี้ยงทันที

“เออ!... แต่ว่า” ปรินดากำลังจะถามชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแต่ไม่กล้า อยากรู้เหมือนกันว่าเขารู้ได้อย่างว่าแม่เลี้ยงเธอไม่อยู่และหนีไปแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถาม ปรินดารีบโทรไปยังเบอร์แม่เลี้ยงเธอปรากฎว่าไม่คนรับสาย แล้วพยายามกดไปอีกครั้ง ‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’ ความรู้สึกโหวงในอกหญิงสาวพูดอะไรไม่ออกนี่เธอโดนแม่เลี้ยงหลอกมาขายให้กับชายตรงหน้างั้นเหรอ??..

ก่อนหน้านี้หญิงสาวตกลงกับแม่เลี้ยงเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะยอมขายตัวเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้แทนครอบครัวทั้งหมด หรือไม่ขายตัวก็จะยอมเป็นเมียของเสี่ยสมยศแทน แม่เลี้ยงให้เธอเลือกว่าจะทำวิธีไหนก็ได้ ปรินดาบอกแม่เลี้ยงว่าเธอยอมเป็นเมียน้อยเสี่ยสมยศแทนการขายตัว แต่ว่าเสี่ยสมยศก็มาล้มป่วยเสียก่อน

และวันนี้แม่เลี้ยงก็บอกแค่ว่า ให้เธอมาเยี่ยมเสี่ยสมยศและเซ็นสัญญาเงินกู้ฉบับใหม่ก็เท่านั้น ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้

“เออ!.. เรื่องเงินที่แม่ฉันเอาของคุณไป ฉันจะหามาคืนให้ แต่ว่า..ตอน..”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” ดรัณตวาดใส่หญิงสาวตรงหน้าจนเธอไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีกเลย

คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอต้องอยู่ที่นี่ของใช้บางส่วนแม่บ้านได้เตรียมมาไว้ให้เธอแล้ว ส่วนที่เหลือจะมีคนพาเธอไปเดินเลือกซื้อเพิ่มในวันพรุ่งนี้

หญิงสาวสวมเสื้อคลุมทับชุดนอนแพรบางเบาที่สวมอยู่ เดินไปหยุดหน้ากระจกใช้หวีสางผมดำสนิทที่แผ่สยายเต็มหลังอย่างเบามือ ดวงหน้าสวยหวานยิ้มให้ตัวเองในกระจก ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ

หญิงสาวก้าวออกจากประตูห้องนอนเล็กภายในคอนโดหรูยืนครุ่นคิดมองประตูห้องใหญ่ที่อยู่ตรงข้าม คิดถึงใบหน้าคมเข้มดุดันของดรัณอย่างหวาด ๆ เธอไม่กล้าทำให้ชายหนุ่มโกรธ ปรินดาต้องอยู่อย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด เป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตามเธอต้องอดทนและผ่านความเร็วร้ายนี้ไปให้ได้

ชั้นบนสุดเป็นห้องประชุมลับที่ปริญดาไม่เคยได้เหยียบเข้าไป รองลงมาก็เป็นชั้นที่เธอต้องย้ายมาอาศัยอยู่ ส่วนชั้นถัดลงไปเป็นที่อาศัยของลูกน้องใกล้ชิดอีกหลายคนของดรัณ

ชั้นที่เธออยู่ไม่ได้คั่นแยกเป็นห้องแต่จัดสรรให้เป็นเหมือนบ้าน มีห้องครัว ห้องน้ำ ห้องรับแขกพร้อมในตัว

ปริญดาถึงกับสะดุ้งเมื่อประตูห้องตรงข้ามเปิดออกพร้อมกับร่างสูงและหน้าตาคมเข้มตัดกับผิวแทนของชายหนุ่มวัยสามสิบห้า เจ้าของห้องที่ก้าวออกมา

“เธอหลงทางรึไง” น้ำเสียงของเขาดุดัน

“ขอโทษค่ะ” ปริญดาเสียงสั่น

“เร็วเข้าสิ” พูดเสร็จดรัณก็ผลักประตูกว้างเพื่อให้เธอเดินเข้าไปยังห้องของเขา นี่เขากลัวเธอหนีถึงกับต้องย้ายมานอนยังห้องตรงข้ามกับเธอเลยหรือไง หญิงสาวรีบพาร่างบาง ๆ ของตัวเอง เคลื่อนสู่บริเวณห้องนอนของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะโมโห

ปริญดาต้องมาอยู่ที่นี่ด้วยฐานะ ‘ผู้หญิงคนหนึ่ง’ ของดรัณ เป็นนกในกรงทองอยากได้อะไรก็บอกเขา ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องทำอะไรอื่นนอกจาก...หน้าที่ของตัวเอง ครบสัญญาห้าเดือนเมื่อไหร่เขาจึงจะปล่อยเธอไป เพราะแม่เลี้ยงของเธอนั้นรับเงินไปแล้ว

ส่วนหนี้สินถ้าระหว่างนี้เธอสามารถทำให้เขาพอใจ เขาก็จะยกหนี้ให้ หรือถ้าเขายังไม่พอใจ เธอก็ต้องอยู่ชดใช้จนหมดซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่ และเขาจะเป็นผู้กำหนดเองแต่เพียงผู้เดียว

“หนี้ที่ครอบครัวฉันติดพ่อคุณ ฉันจะขอชดใช้ให้ถ้าครบห้าเดือนแล้ว คุณช่วยกรุณาปล่อยฉันไปได้ไหม ฉันจะไปทำงานหาเงินมาคืนคุณเอง”

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เธอได้ใช้หนี้ฉันอยู่แล้วโดยไม่ต้องไปหางานทำที่ไหน...สาวน้อย” ดรัณยิ้มที่มุมปาก แววตาลุกวาวจ้องมาที่ชุดนอนของเธอที่แนบเนื้อ