1 หลอกล่อ

‘แก้ม ฉันเข้าใจแกนะ แต่แกอย่าลืมสิว่านังแม่เลี้ยงใจยักษ์ของแก มันรู้จักกับเจ้าของช่องที่นี้ด้วย ถ้าแกไม่ทำงานมันเล่นงานแกแน่ นอกจากว่าแกจะหนีไป เฮ้อ...แต่ก็นั่นแหละ เงินก็ไม่มีติดตัวจะหนีไปไหนรอด แกก็ต้องสู้กับงานที่นี่สักตั้ง เสียตัวครั้งเดียว แกก็มีเงินพอจะหนีไปจากนังแม่เลี้ยงได้แล้วนะ’

‘ฉันจะไปพบเสี่ยสมยศ...’

‘เชื่อฉันนะแก้ม ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้แกทำงานแบบนี้ แต่แกไม่มีทางเลือก ไอ้ฉันเองจะให้เงินแกหนีไป ฉันก็ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย เพราะฉันก็เพิ่งเริ่มทำงานที่นี่ได้แค่วันเดียวเอง แต่ถ้าแกไปถูกใจเสี่ยคนใดคนหนึ่งเข้า แกก็จะสบายเลยนะ ยิ่งสาวๆสวย ๆ ซิง ๆ อย่างแก พวกเสี่ยตัณหากลับมันยิ่งชอบ แกจะได้ไม่ต้องไปเปลืองตัวให้คนอื่นอีกไงล่ะ’

ปรินดาทอดถอนใจออกมายืดยาว ไม่ใช่ว่าเธอจะคล้อยตามเพื่อนสาว แต่เป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือกต่างหาก และครั้งนี้จะเป็นครั้งเดียวที่เธอจะตัดสินใจทำงานนี้ จากนี้เธอจะต้องหนีไปให้ได้ ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าทนอยู่แบบนี้ ทางเลือกของเธอมีอยู่สองทางเลือก คือ ยอมเป็นเมียของเสี่ยสมยศ หรือยอมไปขายตัวเพื่อเอาเงินมาชดใช้หนี้ แต่เวลานี้เสี่ยสมยศเข้าโรงพยาบาล แสดงว่าเธอก็ยังมีทางเลือกและทางรอด

บิดาเธอถูกเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนโกง แม่เลี้ยงเธอไร้หนทางจึงไปกู้ยืมหนี้นอกระบบ ทำให้เป็นหนี้สินและดอกเบี้ยก็เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ กิจการขายรถมือสองจึงถูกเจ้าหนี้ยึดไป

ครอบครัวแทบจะไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอนและบิดาของเธอก็มาถูกปลิดชีพด้วยฝีมือของลูกน้องเสี่ยที่ชื่อกำพลเพราะบิดาเธอไปกู้ยืมเงินมาแล้วไม่มีจ่าย ที่พึ่งสุดท้ายของเธอตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว มีแต่แม่เลี้ยงเท่านั้น ซึ่งแม่เลี้ยงไม่เคยรักเธอเลย ไม่คิดว่าเธอเป็นลูกด้วยซ้ำ

เสี่ยสมยศได้ล้มป่วยลงกระทันหัน เสี่ยคนนี้กำลังจะตาย ในอดีตเขาเปิดบ่อนและเคยเป็นอดีตนักการเมืองหลายสมัย มีธุรกิจมืดอีกหลายอย่าง รอบตัวเขานั้นเต็มไปด้วยลูกน้องผู้ติดตาม ลูกน้องจะเป็นคนเก็บส่วยจากธรุกิจมืด ไม่ว่าจะเป็นยาเสพติด สินค้าหนีภาษี บ่อนการพนันต่าง ๆ

เสียงโทรศัพท์ บนโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วยดังขึ้นเพียงสองครั้ง ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าไข้ของผู้เป็นบิดารีบรับสายทันที เพราะกลัวว่าเสียงโทรศัพท์จะไปรบกวนบิดา

“สวัสดีค่ะ ดิฉัน ปริญดา จะมาขอเข้าเยี่ยมท่านสมยศ ไม่ทราบว่าอยู่ห้องไหนคะ

“เธอมาถึงแล้วเหรอ?” ปรินดาไม่คุ้นเสียงของคนรับสายเลย หรือว่าจะเป็นลูกน้องที่มาเฝ้าเสี่ย เพราะแม่เลี้ยงของเธอบอกให้มาเยี่ยมเสี่ยสมยศและเซ็นต์สัญญาเงินกู้ใหม่ก็เท่านั้น

“ค่ะ ดิฉันรออยู่ที่ชั้นล่าง จะให้ขึ้นไปเลยมั้ยคะ” หญิงสาววัยยี่สิบที่กำลังเรียนมหาลัยกรอกสายพูดไป

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันลงไปรับเธอเอง” ดรัณเพิ่งกลับมาภาคใต้เพื่อเยี่ยมอาการป่วยของบิดากะทันหัน เขาทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่เกาะ ๆ หนึ่งทางใต้ด้วยการทำสัมปทานรังนก สงสัยงานนี้เขาคงต้องพักงานจากทางโน้นเอาไว้ก่อน เพราะว่าต้องมารับช่วงต่อจากบิดาที่นี่

ปริญดาวางสายไปสักพัก ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดี เขาลงลิฟต์แล้วเดินตรงมายังที่หญิงสาวนั่งรอเขาอยู่ เสียงทุ่มกังวานเอ่ยทักขึ้น ผู้ชายคนนี้นะเหรอที่รับโทรศัพท์ของเสี่ยสมยศเมื่อตะกี้ หญิงสาวพลางนึกในใจพร้อมสำรวจใบหน้าอันหล่อเหลาภายใต้หนวดเคราของชายหนุ่มตรงหน้า

“เธอ..ชื่อปรินดาใช่มั้ย” เขาเคยเห็นเธอจากรูปในโทรศัพท์ที่แม่เลี้ยงของเธอเปิดให้เขาดูก้อนรับเงินก้อนโตจากเขาไป ดรัณยอมรับว่าถูกใจเธอจริง ๆ ทั้งที่เพียงแค่เห็นรูปเท่านั้น แม่เลี้ยงบอกว่าปรินดาเป็นหญิงขายบริการ ซึ่งเธอยังไม่เคยทำงานนั้นเลยแม้แต่สักครั้ง จะมีก็เพียงเพื่อนเธอที่ชื่อวิภาดาเท่านั้น

“ค่ะ ฉัน ปริดา”

“ผมชื่อดรัณนะ เป็นลูกชายของคุณสมยศ คนที่คุณจะมาเยี่ยม และวันนี้ผมจะเป็นคนร่างสัญญาใหม่ให้คุณเซ็นเอง”

“ค่ะ” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มแบบ งง ๆ นี่เสี่ยสมยศมีภรรยากี่คนกันแน่ ทำไมหนุ่มหน้าแขกคนนี้ถึงเป็นลูกของเสี่ยสมยศไปได้ เพราะที่หญิงสาวรู้มาเสี่ยสมยศมีแค่ลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น

เขาพาเธอไปเยี่ยมบิดาของเขาที่กำลังป่วยติดเตียงอยู่ที่ห้อง ไม่นานนักหญิงสาวก็ขอตัว เพราะไม่อยากจะรบกวนคนป่วย

“ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่”

“แล้วเรื่องสัญญา เธอพร้อมที่จะเซ็นตอนไหนเหรอ”

“ ดิฉันพร้อมค่ะ..ตอนนี้เลยก็ได้ ” เธอรีบบอกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

“งั้นคุณไปทำสัญญาที่คอนโดผมก็ได้อยู่ไม่ไกลจากที่นี่” เสียงเข้มของดรัณบอกหญิงสาวตรงหน้า

“ก็ได้ค่ะ แต่ดิฉันขอแวะไปหาเพื่อนก่อน สักบ่ายโมงกว่า ๆ ดิฉันจะเข้าไปนะคะ” ปริญดาตอบพร้อมกับเสียงถอนใจเฮือกใหญ่ ‘ทำไมต้องนัดที่คอนโดตัวเองด้วย เซ็นตรงนี้ก็ได้นี่น่า’

“ห้ามมาช้าเด็ดขาด เพราะผมขี้เกียจรอ”

“ดิฉันจะรีบมาให้เร็วที่สุดค่ะ”

“อืม”