11 แก้ม...พี่หึงนะ

“ คุณกชเดี๋ยวเข้ามาพบผมที่ห้องด้วย ” ดรัณสั่งก่อนจะเดินเข้าห้องไป โดยไม่ยอมปล่อยปริญดาออกจากอ้อมแขน

ห้องทำงานของดรัณตกแต่งอย่างเรียบง่ายทว่าหรูหรา โต๊ะทำงานกว้างทำด้วยเนื้อไม้ชั้นดีราคาแพง เก้าอี้บุหนังแท้เงาวับสีดำสนิทตั้งเข้าคู่กัน หันหน้าออกไปทางหน้าต่างกระจกใสระพื้นบานยาว

โต๊ะโซฟาสีน้ำตาลหม่นตั้งรับแขกที่กลางห้อง ปริญดามองผ่านกระจกบานยาวตลอดแนวผนัง ทอดสายตาลงสู่ทิวทัศน์ใจกลางเมืองด้านล่าง เห็นรถราคันจิ๋วแล่นไปมาเหมือนมดขนอาหารกลับรังในฤดูหนาว

หญิงสาวคลี่ยิ้มเจ้าของห้องคงบันเทิงใจไม่น้อย ถ้าไม่นับว่าต้องนั่งจมกองเอกสารในแฟ้มหนาสีดำเสียครึ่งค่อนวัน

ดรัณมองหญิงสาวที่มองห้องทำงานของเขาอย่างสำรวจนิ่งนาน มือหนาคว้าแขนกลมกลึงออกแรงดึงเบา ๆ ให้มานั่งตรงเก้าอี้ทำงาน

ปริญดาหมุนตัวไปมาเบา ๆ เก้าอี้นิ่ม นั่งสบายสมราคา กว้างจนตัวเธอกินพื้นที่ไม่ถึงครึ่ง

กชกรเดินเข้ามา หยุดมองอย่างแปลกใจ ไม่เคยมีใครได้นั่งเก้าอี้ตัวนั้นมาก่อนเลยนอกจากปรินดา

“ เอ้า... จะยึดตำแหน่งเลยรึเปล่า ” ดรัณกระเซ้า

ปริญดารีบลุกขึ้นทันที ผายมือให้เขาก่อนจะย่อตัวลงนิด ๆ อย่างหยอกล้อ

“ เชิญค่ะท่านประธาน ” ดรัณบีบปลายจมูกเธอเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะหันไปหาเลขาที่ยืนยิ้มยื่นแฟ้มหนาสีดำมาให้

“ วันนี้เยอะไหมคุณกช ” ดรัณถามพลางเปิดแฟ้ม คิ้วเริ่มขมวดมุ่นอย่างเคยอีกครั้ง

“ ไม่เยอะค่ะ อีกสองแฟ้มก็เรียบร้อยค่ะท่าน ” กชกรตอบฉะฉานเรียบร้อย

ดรัณพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มหน้าสู่กองเอกสารอีกครั้ง กชกรโค้งทำความเคารพ ก่อนจะถอยหลังสองก้าวขอตัวออกจากห้อง

“ คุณกช ” ดรัณเรียกทั้งที่ไม่เงยหน้า

“ ผมฝากเอาน้ำมาให้คุณแก้มด้วยนะ ” กชกรรับคำยิ้มให้ปริญดาอีกหนแล้วออกจากห้องไป ก่อนออกไปภริสาจะทำปากจุ๊ ๆ ให้ปริญดา เป็นเชิงเตือนว่าอย่าได้กวนเจ้านายเป็นอันขาด แล้วยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นปริญดาพยักหน้ารับ พร้อมกับทำท่าขนลุกอย่างเกรงกลัวกลับไปให้

หลังจากตรวจดูและเซ็นชื่อในเอกสารเรียบร้อยแล้ว ดรัณก็หายเข้าไปในห้องประชุมตั้งแต่สิบโมง เที่ยงแล้วก็ยังไม่กลับออกมา สงสัยมื้อเที่ยงวันนี้จะกลายเป็นมื้อบ่ายแทนเสียกระมัง นี่เขากินข้าวไม่เป็นเวลาอย่างนี้ทุกวันรึเปล่าเนี่ย หญิงสาวเดินวนรอบห้องจนเบื่อ นั่งลงหยิบนิตยสารบนโต๊ะรับแขกกลางห้องขึ้นมาอ่านก็อ่านไม่รู้เรื่อง ทั้งภาษาอังกฤษทั้งตัวเลขให้พรึ่บไปหมด.. นี่คงไม่ใช่หนังสืออ่านเล่นเพื่อความบันเทิงใจของเขาหรอกนะ

“แก้ม” หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน

“ประชุม..เสร็จแล้วเหรอคะ” เธอลุกจากโซฟากลางห้องเดินไปหาดรัณที่เซ็นเอกสารบนโต๊ะแล้วยื่นให้คุณกชกร

“หิวข้าวแล้วใช่มั้ย พี่ปล่อยให้แก้มรออยู่ตั้งนาน”

“ไม่เป็นไร แก้มรอพี่รัณได้”

อาหารที่บริกรทยอยกันมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ ทำให้ปรินดาต้องเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามอย่างฉงน

“จะทานหมดเหรอคะ..สั่งมาเยอะขนาดนี้”

“หึ หึ พี่สั่งมาให้แก้มไง”

“โห...แก้มทานไม่หมดหรอกค่ะ ตั้งเยอะแยะขนาดนี้ และถ้าทานหมดคงอ้วนเป็นหมูกลิ้งได้แน่นอน”

“หุ่นแก้มน่ะ ยังห่างไกลจากคำว่าอ้วนเป็นหมูอีกมาก ทานเถอะ ไม่หมดก็ไม่เป็นไร แต่อยากให้ลองทานทุกอย่างที่พี่สั่งมาแล้ว”

ปรินดายิ้มหวาน และเริ่มตักอาหารจานโน้นจานนี้ลิ้มรสอย่างเอร็ดอร่อย ดรัณเองก็รู้สึกว่าจะเจริญอาหารมากกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรสชาติของอาหารที่หวานอร่อย หรือเป็นเพราะว่าได้มาทานกับหญิงสาวตรงหน้าก็ไม่รู้

“สวัสดีครับ นายหัว” ร่างสูงของวิกรม เจ้าของกิจการทีวีดิจิตอลชื่อดัง เดินเข้ามาทักทายดรัณ พร้อมส่งรอยยิ้มเลยมายังสาวน้อยน่ารักอีกคนหนึ่งด้วย

“สวัสดีครับ คุณวิกรม มาทำอะไรแถวนี้ล่ะครับ”

“ผมมาทำธุระแถวนี้ครับ แล้วคุณล่ะครับมาทานข้าวเหรอ แล้วนี่คุณผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน”

“อ้อ...นี่ปรินดา หรือแก้ม เธอเป็นผู้หญิงของผม” ดรัณแนะนำ

“แก้ม...นี่คุณวิกรม เป็นเจ้าของช่องสตาร์นิว”

ปรินดายิ้มบาง ๆ และมองมือใหญ่ที่ยื่นมาให้ตรงหน้าอย่างลังเล ก่อนจะสัมผัสมือนั้นให้เหมือนกับการทักทายที่เธอเคยเห็น หากแต่วิกรมกลับไม่ปล่อยอย่างที่คิด มิหนำซ้ำยังยกมือนุ่มขึ้นและก้มตัวลงจูบหลังมือบาง สันกรามของดรัณกระตุก ดวงตาคมกริบลุกเป็นไฟ

วิกรมปล่อยมือนุ่มลงอย่างสุภาพ และอดคิดไม่ได้ว่าขนาดแค่มือยังหอมขนาดนี้ แล้วถ้าได้ดมทั้งตัวล่ะจะหอมขนาดไหน แต่เขาก็ได้แต่คิดและยิ้มเย็นให้ดรัณที่นั่งหน้าบึ้งอย่างฉุนโกรธ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณแก้ม” วิกรมเอ่ยขึ้น และปรินดาก็พยักหน้าตอบรับ

“คุณสวยมากครับ ผมขอชื่นชม” วิกรมหยิบนามบัตรในกระเป๋าเสื้อออกมาส่งให้หญิงสาว “นี่เป็นนามบัตรผม ถ้าสนใจจะเป็นผู้ประกาศข่าวดูบ้าง ก็ติดต่อมาได้นะครับ แต่ผมว่าสวย ๆ อย่างคุณแก้ม เป็นนางเอกช่องของผมน่าจะมีคนดูเพิ่มขึ้นนะครับ” วิกรมรีบบอก

“ขอบคุณค่ะ ถ้าสนใจแล้วฉันจะติดต่อไปนะคะ”

“ครับ แล้วผมจะรอนะครับ” วิกรมบอก ก่อนจะหันไปหาคนที่นั่งฟังหน้าดำหน้าแดงอยู่ “ผมไปก่อนนะครับ นายหัว หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับ” ดรัณไม่ตอบเพราะหมดอารมณ์ตอบ วิกรมจึงไม่ใส่ใจและหมุนตัวเดินจากไป

ปรินดามองนามบัตรสีครีมในมืออย่างสนใจ การเป็นผู้ประกาศข่าวเป็นอาชีพที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ๆ และตอนนี้ดูเหมือนโอกาสจะมาถึงมือแล้ว

“อยากเป็นรึไง นางเอกน่ะ” เสียงห้าวห้วนของคนที่หน้าบึ้งจนคิ้วผูกโบว์ ทำให้สาวน้อยต้องละสายตาจากนามบัตร และสอดเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบน้อยของตน

“ไม่ใช่นางเอกซะหน่อย แก้มอยากเป็นแค่ผู้ประกาศข่าว ตอนเป็นเด็ก คุณครูจะถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร แก้มก็จะตอบว่า อยากเป็นผู้ประกาศข่าว”

“แล้วตอนนี้ล่ะ ยังอยากเป็นอยู่รึเปล่า”

“อยากค่ะ อยากลองไปนั่งอ่านข่าวดูสักครั้งก็คงจะดี” สาวน้อยบอกยิ้มๆ

“เสียใจด้วยนะเพราะพี่...ไม่อนุญาต” ดรัณบอกเสียงแข็ง และเริ่มจะสนใจกับอาหารตรงหน้าอีกครั้ง

“พี่รัณ! ทำไมล่ะคะ การเป็นผู้ประกาศข่าวคือความใฝ่ฝันของแก้มเลยนะ”

“แต่พี่ไม่ชอบให้แก้มแต่งตัวสวย ๆ อวดสายตาคนอื่น”

“แล้วแบบที่พี่รัณให้แก้มแต่งอยู่นี่ล่ะคะ”

“ก็นี่แต่งให้พี่ดู ไม่ได้ให้คนอื่นดู”

“ถ้างั้น เวลาไปไหนมาไหน แก้มจะแต่งตัวให้มิดชิด และ เวลาอยู่ที่บ้านค่อยแต่งสวย ๆ แทนล่ะกัน” ใบหน้าสวยนั้นบึ้งตึงและเชิดขึ้นอย่างคนถือดี กลีบปากนุ่มยื่นออกมาอย่างน่าจูบ เล่นเอาคนมองตาปรอยเลยทีเดียว

“เวลาอยู่บ้าน ไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าหรือใส่เสื้อผ้าก็ได้” ดรัณบอกยิ้ม ๆ

“บ้าน่ะสิ ใครจะบ้าทำแบบนั้นกัน” ปรินดาวีนใส่นายหัวหนุ่มจอมหื่น

“รีบ ๆ กินเข้า จะได้รีบกลับบ้าน พี่คิดถึงบ้านแล้ว” ดรัณบอก เพราะเขากำลังคิดถึงเตียงนุ่ม ๆ และร่างอุ่น ๆ ในอ้อมกอด

ปรินดาทำเสียงจิ๊จ๊ะแต่ก็รีบกินจนอิ่ม จากนั้นดรัณก็โอบร่างระหงที่เดินคลอเคลียแต่ตัวแข็งทื่อเพราะอารมณ์หงุดหงิด

“ดรัณ” นายหัวหนุ่มหันไปตามเสียงหวานใสนั้นทันที และเห็นร่างระหงอย่างนางแบบของลินลี่ เดินนวยนาดด้วยมาดของนางเอกละครเข้ามาหา

หญิงสาวโอบแขนรอบต้นคอแกร่ง และเขย่งปลายเท้าเพียงเล็กน้อยจุมพิตเรียวปากอุ่นทันควัน ปรินดามองตาค้างกับการแสดงออกของเธอคนนั้น เห็นได้ชัดว่าคนทั้งคู่สนิทสนมกันมากเพียงใด และคงไม่ต้องบอกว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่เป็นไปอย่างไร