บทที่ 2

“จะทำยังไงให้ได้มันคืนมา” หญิงสาวร่างเล็กบอบบางเพ้อกับตัวเองเพราะยังหาทางออกไม่ได้ เธอรักโรงแรมแห่งนี้ และต้องทำให้ตระกูลวีระพันษ์ติโชติกลับมายืนในวงการธุรกิจโรงแรมอีกครั้ง เธอต้องทำให้คนอื่นมองตัวเธอและครอบครัวเสียใหม่ นี่คือสิ่งที่หญิงสาวคาดหวังและมาดมั่นมาตลอด

ธัญญาธรลงไปเดินเล่นบนชายหาด ถอดรองเท้าวางไว้ก่อนจะใช้เท้าบางสัมผัสผืนทรายขาวละเอียดที่แสนคิดถึง ภาพความทรงจำในอดีตค่อยๆ ฉายเข้ามา โดยเฉพาะชายหนุ่มคนนั้น คนที่ได้จูบแรกของเธอไป ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง จะสบายดีหรือเปล่า ที่สำคัญพี่สาวเขาจะหายดีแล้วหรือยัง ผ่านมาตั้งหลายปีไม่รู้ว่าพวกเขาจะยกโทษให้เธอกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไหม

“แนนนี่...มาทำอะไรที่นี่ครับ” นันทภพเอ่ยทักอย่างดีใจเขาลงมาเดินเล่นที่ชายหาดหลังจากเคลียร์งานที่กองจนล้นโต๊ะเรียบร้อย เขานั้นชวนธัญญาธรมาเที่ยวที่โรงแรมของเขาหลังจากสอบเทอมสุดท้ายเรียบร้อย แต่เธอกลับปฏิเสธแล้วทำไมเวลานี้หญิงสาวถึงได้มาอยู่ตรงนี้กัน

“อ้าว…พี่ซัน” ธัญญาธรเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจเช่นกัน แต่ลึกๆ เธอรู้แล้วว่าต้องมาเจอนันทภพที่นี่อย่างแน่นอน เพราะเขาเป็นเจ้าของโรงแรมคนใหม่ ไม่ได้พบคงแปลกไม่น้อย ครอบครัวของนันทภพซื้อกิจการโรงแรมของเธอไปบริหารต่อ และเขาก็เข้าบริหารอย่างเต็มตัวหลังจากเรียนจบเมื่อปีก่อน

“พี่ดีใจมากรู้ไหมที่ได้เจอแนนนี่” นันทภพเอ่ยบอก แววตาเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าคิดยังไงกับหญิงสาวตรงหน้า ชายหนุ่มพยายามจีบเธอมาตั้งแต่ยังเรียนด้วยกัน ซึ่งก็ผ่านมาหลายปีแต่ธัญญาธรกลับไม่ยอมใจอ่อน แต่เขาก็ไม่มีวันยอมแพ้อย่างแน่นอนเช่นกัน

“พี่ซันมาทำอะไรที่นี่คะ หรือว่ามาเที่ยว” ธัญญาธรเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ก่อนจะเล่นมุกถามเองตอบเองเสร็จสรรพ

“อ้อ…จริงด้วย แนนนี่จำได้ว่าพี่ซันมีโรงแรมที่ต้องมาบริหาร อย่าบอกนะคะว่าคือที่นี่” ธัญญาธรทำท่าทางตื่นเต้นที่จำได้ เธอชี้นิ้วไปยังโรงแรมตรงหน้า

“ใช่ครับ” นันทภพถึงกับยิ้มที่ธัญญาธรจำเรื่องราวที่เขาบอกได้ แม้ระยะหลังมานี้พวกเขาจะไม่ค่อยได้พบกันเพราะอยู่คนละที่ แต่ชายหนุ่มนั้นก็ยังคงหมั่นโทรศัพท์ไปพูดคุยกับเธอบ่อยๆ ถ้ามีโอกาสได้ขึ้นไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ก็จะแวะเวียนไปเยี่ยมให้หายคิดถึง

ความที่ทั้งคู่ไปมาหาสู่ให้ความสนิทสนมกันมาตั้งแต่เรียนถึงเดี๋ยวนี้ จนคนรอบข้างหลายๆ คนคิดว่าพวกเขานั้นเป็นแฟนกันเสียด้วยซ้ำ และบ่อยครั้งที่การกระทำของนันทภพจะแสดงออกแบบบอกโต้งๆ ว่าคิดกับธัญญาธรมากกว่าเพื่อน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่กล้าพอที่จะสารภาพรักกับเธออยู่ดี แต่หลังจากนี้ก็ไม่แน่

“อากาศกำลังดี เราไปเดินเล่นกันนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยชวน ธัญญาธรทำเพียงพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามเขาไปยังแนวชายหาด พอพ้นโรงแรมที่มีแสงสว่างตอนนี้ทำให้เธอเห็นดาวบนฟ้าที่พราวระยับได้อย่างชัดเจน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองอย่างหลงใหล รู้สึกอยากนอนมองดาวตรงนี้ทั้งคืนจัง

“แนนนี่ชอบมองดาวเหรอ” จากท่าทางที่ธัญญาธรแสดงออกทำให้ชายหนุ่มเอ่ยถาม เพราะเห็นเธอยืนนิ่งมองท้องฟ้าตาไม่กะพริบ แม้จะรู้จักกันมานานแต่มีบางอย่างที่เขายังไม่รู้เกี่ยวกับหญิงสาวตรงหน้า

“ค่ะ…สวยดี มองทีไรจะเพลินจนลืมคิดอะไรตั้งหลายครั้ง” ธัญญาธรบอกความรู้สึก เพราะเวลาเธอท้อหรือเหงาเมื่อไหร่ ก็มักจะนั่งมองดาวเสมอ

“ลืมคิดเรื่องพี่ด้วยหรือเปล่า” นันทภพเอ่ยถามเพราะไม่อยากให้เธอลืมเขา ธัญญาธรละสายตาจากท้องฟ้าตรงหน้ากลับมามองชายหนุ่ม

“บางครั้งค่ะ” คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มยิ้มแห้ง

“ดึกแล้ว แนนนี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอเอ่ยขอตัว แต่ก่อนที่หญิงสาวจะเดินผ่านตัวเขา ชายหนุ่มกลับรั้งข้อมือไว้

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ธัญญาธรพยายามยื้อข้อมือให้หลุดแต่กลับไม่สำเร็จ นันทภพเลื่อนจากการจับข้อมือไปเป็นจับมือเธอไว้ก่อนจะสัมผัสมันเบาๆ

“ไม่รบกวนดีกว่า แนนนี่กลับเองได้ค่ะ”

“แต่พี่อยากไปส่ง นะครับ” ธัญญาธรอึกอัก พยายามดึงมือตัวเองกลับ

“แนนนี่รู้ใช่ไหมว่าพี่คิดยังไง” ในที่สุดนันทภพก็ยิงคำถามตรงประเด็น มืออีกข้างรั้งใบหน้าสวยของธัญญาธรที่เอาแต่ก้มมองพื้นให้เงยสบตากับเขา

“เอ่อ…” ธัญญาธรถึงกับพูดไม่ออก ถ้าเขาถามตรงๆ อีก เธอจะตอบยังไงดี

“พี่ชอบแนนนี่นะครับ ชอบตั้งแต่อยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้ว พี่ไม่เคยมองผู้หญิงคนอื่นเลยเพราะอะไรนั้นแนนนี่คงรู้ดี เราคบกันเป็นแฟนได้ไหม” และแล้วสิ่งที่ธัญญาธรคิดก็เป็นจริง หญิงสาวกำลังสับสน แต่ความที่อยากได้โรงแรมคืนกลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้ง คือตัวกระตุ้นอย่างดีที่ทำให้เธอได้คำตอบในคำถามนี้ของนันทภพ หลอกให้เขารักแล้วทวงคืนทุกอย่าง

ถึงจะตั้งใจใช้ความรักที่นันทภพมีให้เป็นสะพาน แต่ลึกๆ แล้วธัญญาธรก็ยังคงมีความลังเลอยู่ไม่น้อยว่าสิ่งที่เธอคิดและกำลังจะทำต่อจากนี้ถูกหรือผิดกันแน่ มันไม่ยุติธรรมสำหรับชายหนุ่มสักเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้นธัญญาธรก็คิดหาหนทางอื่นไม่ได้แล้วจริงๆ บางทีการได้ใกล้ชิดกับเจ้าของโรงแรมคนใหม่ในฐานะคนรักคงช่วยให้ทำอะไรง่ายขึ้นไม่น้อย

“เป็นคนรักของพี่นะครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้แนนนี่เสียใจ” เมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบยังไม่ตอบอะไรกลับมา นันทภพจึงเอ่ยถามอีกครั้ง คำพูดของชายหนุ่มทำให้ธัญญาธรไม่สบายใจ เขาสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ แต่เธอกลัวว่าจะเป็นฝ่ายทำให้เขาเสียใจมากกว่า

“พี่อยากใกล้ชิด อยากดูแลแนนนี่มากกว่านี้ ให้โอกาสพี่ได้ทำตรงนั้นได้ไหมครับ คำขอนี้พี่จะพูดมาตั้งนานแล้ว แต่มันไม่กล้าสักที จนต้องมาอยู่ห่างแบบนี้พี่ถึงรู้ว่าหัวใจตัวเองได้มอบให้แนนนี่ไปจนหมด” นันทภพสารภาพความในใจออกมา

“พี่ซัน…” ธัญญาธรไม่มีสิทธิ์ได้พูดอะไร เมื่อนันทภพประทับริมฝีปากลงมาปิดกั้นคำพูดของเธอจนหายไปในลำคอ หญิงสาวยืนนิ่งด้วยความตกใจแต่ก็ยอมให้มันเป็นไป จูบที่อ่อนหวานไม่ได้จาบจ้วงแต่อย่างใด ไม่นานชายหนุ่มก็ค่อยๆ ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งระคนความแสนเสียดาย แม้จะถอนจูบออกแล้วแต่ความหอมหวานก็ยังคงตราตรึงอยู่ในความรู้สึก รวมทั้งไม่อยากให้เธอมองว่าเอาเปรียบ

“ขอโทษ...ถ้าพี่จะถือว่าจูบนี้คือคำตอบว่าแนนนี่ตกลงเป็นแฟนจะได้ไหมครับ” นันทภพเอ่ยด้วยรอยยิ้ม มองเข้าไปในดวงตากลมโตแสนหวานของธัญญาธร