ตอนที่ 3 ไม่มีทางให้แตะต้อง

ตอนที่ 3 ไม่มีทางให้แตะต้อง

เวลาผ่านไปไม่นานเกี้ยวได้หยุดเคลื่อนไหวเสียงของบ่าวรับใช้ดังขึ้นมาจากด้านนอก

“พระชายาตอนนี้ถึงจวนของท่านชินอ่องแล้วพะย่ะค่ะ” ซูซูเปิดผ้าคุมเกี้ยวให้คุณหนูของนางเดินออกมา โดยมีชินอ๋องยืนรอรับอยู่

“มาเถอะพระชายาเจ้ามิต้องเป็นกังวลอันใด ต่อจากนี้ชีวิตของเจ้าจะดีกว่าเมื่อตอนที่เจ้าเป็นคุณหนูตระกูลซูเสียอีก ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี” น้ำเสียงที่ชวนทำให้นางขยะแขยงดังขึ้นอีกครั้ง อี้หานทำได้เพียงกัดริมฝีปากฝืนทนทำพิธีกับเขาจนเสร็จทุกอย่างจนมาถึงเวลาที่นางต้องยกน้ำชาให้แก่พระชายาเอกที่นั่งอยู่ต่อหน้า พระชายาเอกเย็นชาไม่เอ่ยวาจาได้เพียงแต่น้อยรับน้ำชายกดื่ม เท่ากับว่าตอนนี้เหลือเพียงพิธีเดียวคือการเข้าห้องหอ นางถูกนำตัวมาที่ตำหนักแยกฝั่งซ้ายของตนเองต่อจากนี้ หัวใจของอี้หานเต้นแรงตึกตักจะให้ซูซูเข้ามาอยู่ด้วยก็มิได้เพราะยังไม่เสร็จสิ้นพิธีนั่งกังวลอยู่บนเตียงหนานุ่มรอคอยชินอ๋องมาเปิดผ้าคุมหน้า

ปัง! เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก เสียงฝีเท้ากำลังย่างกรายเข้ามาเรื่อย ๆ หัวใจของอี้หานยิ่งเต้นแรงมากกว่าเดิม

ตึก ตึก

“ในที่สุดเวลาที่ข้าเฝ้ารอคอยก็มาถึงเสียที ข้าได้ยินคำร่ำลือจากเหล่าบุรุษ เหล่าบัณฑิตว่าพระชายาของข้างดงามกิริยามารยาทเรียบร้อยอ่อนหวาน วันนี้ข้าจะได้ครอบครองเจ้าช่างเป็นวาสนาจริง ๆ หรือว่าโชคชะตาผูกด้ายแดงให้เจ้ากับข้ามาบรรจบกัน มาเถิดซูอี้หานมาทำพิธีของเราให้จบ” หวังหมิงยิ้มกริ่มเดินมาหยิบจอกสุรายื่นให้อี้หานถือเอาไว้แต่เดิมแล้วเขาต้องเปิดผ้าคุมหน้าเอาไว้ก่อน ทว่าเขาอยากที่จะเปิดผ้ายลโฉมนางดื่มสุรามงคลพร้อม ๆ กัน เมื่อเขายื่นสุรากระดกดื่มเข้าปากเห็นนางกำลังยกสุราผ่านผ้าคุมหน้า บัดนั้นเขาใช้มือหนาปัดผ้าคุมหน้าออก สุราในปากของเขาพุ่งกระฉูดออกมาเต็มใบหน้าของอี้หานด้วยความตกใจ

“พรู้ด !!! แค่ก ๆ เหตุใดใบหน้าของเจ้าถึงเป็นเช่นนี้ นี่ใช่ซูอี้หานตัวจริงนะหรือ”

“ท่านชินอ๋องข้าต่างหากเพคะต้องเป็นคนกล่าว ท่านช่างไร้มารยาทพ่นสุราใส่ข้าได้เช่นไร ช่างใจร้ายจริง ๆ หรือเพราะตกตะลึงในความงดงามของข้า มาสิเจ้าคะมาทำพิธีของเราให้จบเถอะ ฮี่ ฮี่” อี้หานใช้ผ้าเช็ดใบหน้าเดินตรงเข้าหาหวังหมิงที่ยืนหน้าเหวออยู่กับที่ จนเขาต้องขยับถอยหลังหนีนางด้วยความรังเกียจ

“อย่าเข้ามาใกล้ข้านะ เจ้าไม่เห็นเหมือนในรูปวาดสักนิดตระกูลซูหลอกลวงข้า เอาตัวประหลาดอันใดกันส่งมาให้ข้า ออกไปเจ้ามิใช่พระชายาข้า”

“โธ่ ๆ สวามีท่านเอ่ยเองมิใช่หรือว่าสตรีใต้หล้าต่างวิ่งเข้าหาท่าน ตอนนี้ท่านรังเกียจพระชายาของตนเองหรือ น่าเสียใจจริง ๆ ข้าเพียงให้นักวาด วาดข้าออกมาให้งดงามที่สุด ไม่ใช่ความผิดตระกูลซูแต่เป็นความผิดนักวาด หากท่านจะตำหนิจงตำหนินักวาดภาพเถอะ” อี้หานหัวเราะในใจอย่างพึงพอใจเพราะนี่คือสิ่งที่นางเตรียมการเอาไว้ให้ตนเองรอดพ้นในคืนเข้าเรือนหอกับชินอ๋อง นางใช้ฝีมือการแต่งหน้าแต่งเติมให้อัปลักษณ์ที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยกระดำเต็มไปหมด อีกทั้งหน้าผากของนางที่บวมเป่งจากการวิ่งชนเมื่อเช้าทำให้ดูเหมือนใบหน้าปูดบวมออกช้ำเข้าทางนางเสียจริงและก็เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ ชินอ๋องไม่กล้าแม้จะแตะต้องแถมยังเดินถอยนางไปทีละน้อยก่อนจะใช้มือดันหัวของนางเองไว้ไม่ให้เข้าใกล้

“อย่าเข้ามาใกล้ ถึงข้ามักมากแต่ข้าก็เลือกเช่นเดียวกัน น่าหงุดหงิดเสียจริง เรื่องของเจ้าเอาไว้ข้าจะสะสางทีหลัง พิธีเสร็จสิ้นตรงนี้และอย่าคิดว่าข้าจะร่วมหลับนอนกับเจ้า แค่เห็นใบหน้าของเจ้าข้าก็หมดอารมณ์ ”เขาเอ่ยพรางถอนหายใจรีบเดินออกจากห้องของอี้หานทันที

“ไม่คิดเลยว่าจะง่ายขนาดนี้ เป็นชินอ๋องแต่โง่เ-ลาจริง ๆ แต่ก็ดีแล้วเพราะฉันรอดไปอีกวัน ฮ่า ฮ่า” อี้หานยืนหัวเราะจนน้ำตาไหลเมื่อเห็นใบหน้าของชินอ๋องเมื่อครู่ ครั้นนั้นเสียงฝuเท้าได้ดังเข้ามาอีกครั้ง อี้หานหยุดหัวเราะยืนทำเข้มขรึมเช่นเดิม ทว่าผู้ที่เดินเข้ามาคือซูซูใบหน้าของอี้หานเริ่มผ่อนปรนคิดว่าจะถูกจับได้เสียแล้ว

“คุณหนู.. อุ้ยไม่ใช่สิ พระชายาเพคะท่านทำท่านชินอ๋องโกรธเกรี้ยวมากเลยเจ้าค่ะ เขาเดินออกไปใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโหเช่นนี้จะดีต่อตระกูลซูหรือเจ้าคะ ”

“เจ้าคิดมากไปทำไมกัน ตอนนี้ข้ามิเห็นต้องสนใจผู้อื่นในเมื่อท่านพ่อท่านพี่ไม่เคยคิดและเข้าใจฉันสักนิดต่อให้ท่านพ่อจะเจออะไรทำไมข้าต้องใส่ใจด้วย เจ้ามาก็ดีช่วยมารบใบหน้าให้ข้าที อีกอย่างต่อจากนี้เรื่องใบหน้าและการแต่งหน้าของข้าเจ้าต้องเก็บไว้เป็นความลับอย่าให้ผู้ใดล่วงรู้เข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจแล้วเพคะ ข้าไม่เข้าใจสักนิดทำไมคุณหนูต้องทำเช่นนี้ด้วย ท่านเห็นใบหน้าของชินอ๋องหรือไม่เพคะ ราวกับเทวดาลงจากเทวลัยลงมาเดินบนพื้นดินหากเป็นข้า ข้าจะยอมถวายตัวเลยเพคะ”

“ถวายตัวให้กับคนมักมากเช่นนั้นนะหรือ!! แค่ความหล่อข้ามิได้สนใจ หล่อแต่เอาไปทั่วนั่นคือสิ่งที่น่ากลัวสำหรับข้า” อี้หานเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าใบหน้าของหวังหมิงนั่นไม่หล่อเหลา ใบหน้าคมคาย จมูกสันเป็นคมดวงตาดำขลับหวานเยิ้มดึงดูดเหล่าสตรีน้อยใหญ่ ไม่แปลกเลยทำไมเขาถึงได้มัวเมาในตัณหา เพียงแค่ชายตามองเหล่าสตรีต่างพากันตกอยู่ในภวังค์ของเขา เหมือนเมื่อครู่ที่นางเกือบตกหลุมพรางของเขา โชคดีที่สามารถดึงสติเอาไว้ได้รูปหล่อแล้วอย่างไรในเมื่อเอาไม่เลือกอีกไม่นานก็คงเป็นโรคติดต่อนางไม่สนใจสักนิด