หนีรักชินอ๋องตัวร้าย

ตอนที่ 1 ฉันไม่ใช่คุณหนู

‘ดรุณีน้อยเอ๋ย ถึงเวลาที่เจ้าสมควรตื่นเสียทีต่อจากนี้ถึงเวลาที่เจ้าจะได้ใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าต้องการ ชะตาชีวิตของเจ้าต่อจากนี้เจ้าจงกำหนดเองว่าเจ้าจะเดินไปหนทางใด ขอให้เจ้ามีความสุขอย่างที่เจ้าต้องการ’ เสียงกระซิบข้างหูทำเอาสตรีร่างบางที่นอนอุดอู้อยู่บนเตียงใช้มือปิดหูดึงผ้าห่มมาคุมศีรษะของตนเองพร้อมเปล่งเสียงไม่ให้ผู้ใดมารบกวนเวลานอนของตน

“คนจะนอนมาเสียงดังไม่มีมารยาทจริง ๆ ชิอย่ามาพูดอยู่แถวนี้ไปไหนก็ไป” ทว่าเมื่อนึกขึ้นได้ตนเองอยู่ในห้องเพียงผู้เดียวจะมีผู้ใดเสียงดังอยู่แถวนี้ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่ว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาต้องตกใจมากกว่าเดิม เพราะเธอไม่ได้ลืมตาขึ้นมาในห้องของตนเอง แต่ตื่นขึ้นมาในเตียงไม้แกะสลักลวดลายโบราณ เธอใช้สายตากวาดมองไปจนทั่ว ขยี้ตาครั้งแล้วครั้งเล่าคิดว่าตนเองเพียงแค่ฝันไปเท่านั้น เมื่อลืมตามาอีกครั้งกลับพบว่าตัวเองยังนั่งอยู่บนเตียงไม้เช่นเคย

“คุณหนูเจ้าคะถึงเวลาที่ต้องลุกแต่งกายเตรียมตัวไปจวนท่านชินอ๋องหวังหมิงแล้วเจ้าค่ะ หากชักช้านายท่านจะเข้ามาตามด้วยตนเองนะเจ้าคะ” ไม่ทันได้ให้เจ้าตัวได้คิดอะไรต่อเสียงดังขึ้นมาจากด้านนอก ร่างเล็กสะดุ้งจ้องมองไปตามต้นเสียงครั้นนั้นมีหญิงสาวเดินมาเปิดผ้าคุมเตียงไปมัดเอาไว้ที่เสาเตียงสองข้าง หญิงสาวอีกสี่คนเดินเข้ามาพร้อมกะละมังน้ำเพื่อล้างหน้าและอีกสองคนถือเสื้อผ้ามาเตรียมแต่งตัวให้เธอ ร่างเล็กลุกพรวดถอยหลังยื่นมือไปด้านหน้าไม่ให้คนพวกนี้เข้ามาใกล้ตัวเอง

“อย่าเข้ามานะ พวกเธอเป็นใครที่นี่ที่ไหนออกไปไกล ๆ เลยนะไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกตำรวจ” หญิงสาวหลายคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย เหตุใดจู่ ๆ คุณหนูของพวกนางถึงได้เอ่ยวาจาพิลึกเช่นนี้

“คุณหนูท่านเอ่ยอันใดพวกข้าไม่เข้าใจสักนิดรีบลงมาจากเตียงเถอะเจ้าค่ะ คุณหนูก็รู้มิใช่หรือเจ้าคะว่าท่านชินอ๋องหวังหมิงจิตใจโหดเหี้ยมไร้ความเมตตา หากให้รอนานกว่านี้มีหวังพวกข้า มิใช่สิตระกูลซูทั้งตระกูลอาจจะถูกบั่นคอได้นะเจ้าคะ” ตอนนี้สมองของเธอเริ่มสับสนและงวยงง เพราะเธอไม่ใช่คุณหนูของคนเหล่านี้แต่เธอคืออี้เหยาหญิงสาวที่อยู่ในทศวรรษ 2024

‘อะไรของคนพวกนี้ฉันไม่ใช่คุณหนูสักหน่อย มีทางไหนจะพาฉันกลับบ้านได้มั้ยนะ ฉันไปดื่มเหล้ากับเพื่อนเพื่อปรับทุกข์ปัญหาชีวิตทำไมตื่นมาถึงมาอยู่ที่นี่หรือว่านี่อาจจะเป็นรายการเรียลลิตี้โชว์หรือยังไงกัน ไม่แน่ฉันวิ่งออกไปหน้าประตูอาจจะมีคนถ่ายทำอยู่ข้างนอกแน่ ๆ’ อี้เหยาเห็นช่องโหว่นางรีบกระโดดลงจากเตียงวิ่งหน้าตั้งไปข้างนอกทว่าเมื่อสองเท้าวิ่งไปหน้าเรือนสิ่งที่น่าตกใจมากกว่าเดิมคือ ไม่ง่าจะมองไปทางใดไม่มีผู้กับกับไม่มีกล้องหรือแม้ผู้คนที่แต่งตัวด้วยชุดสมัยใหม่ จะมีเพียงเหล่าคนรับใช้ที่แต่งกายตามยุคสมัย ต่างก้มโค้งให้นางไม่ว่านางจะวิ่งไปทางใด หญิงรับใช้ในห้องเมื่อครู่ตกใจรีบพากันวิ่งตามจับตัวนาง

"คุณหนูอย่าวิ่งสิเจ้าคะ เดี๋ยวจะได้รับบาดเจ็บ"

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่คุณหนูของพวกเธอ นี่มันรายการอะไรกัน ฉันไม่ยินดีถ่ายรายการนะฉันจะไปเรียกร้อง" อี้เหยาเหลียวมองไปด้านหลังพร้อมตะโดนบอกสาวใช้ที่กำลังวิ่งไล่ตามเธออยู่ ทว่าตอนนั้นนั่นเองเธอไม่ทันได้มองทางทำให้เธอวิ่งชนเข้ากับเสาเรือนด้านหน้าล้มหงายหลังสลบลงคาที่

"คะ....คุณหนู " สาวใช้ใบหน้าแตกตื่นตกใจรีบเข้าไปประคองร่างของคุณหนูด้วยความเป็นห่วง บ่าวรับใช้ในเรือนเห็นรีบพากันมาช่วยยกร่างของคุณหนูไปที่ห้องของนาง

'ซูอี้หานพ่อผู้นี้ละอายแก่เจ้าจริง ๆ แต่ถ้าเจ้าไม่ทำเรือนของเราอาจจะตกต่ำล้มสลาย นั่นน่าละอายใจต่อบรรพบุรุษมากกว่าเดิม ได้โปรดช่วยเหลือตระกูลเราด้วยเถิด ถือว่าเจ้าได้ทำเพื่อเป็นการตอบแทนตระกูลซู " ชายชรานั่งคุกเข่าต่อหน้าบุตรสาวอ้อนวอนด้วยสีหน้าลำบากใจ ไม่ต่างจากเจ้าตัวที่ทุกข์ใจในคำขอของท่านพ่อครั้งนี้ มิใช่ว่านางดื้อรั้นหรือหัวแข็งทว่าบุรุษที่ท่านพ่อกล่าวมาคือบุรุษที่ไม่สมควรเข้าไปยุ่งด้วยอย่างยิ่ง เหตุใดท่านพ่อถึงจะส่งนางเข้าไปในกรงของเสือร้ายเช่นเขา นางย่อตังลงจับแขนของท่านพ่อให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ท่านพ่อ เรื่องทั้งหมดข้าเข้าใจในเจตนาของท่าน ทว่าท่านพ่อไม่คิดห่วงข้าหรือรักข้าบ้างหรือเจ้าคะ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าชินอ๋องหวังหมิงนิสัยเป็นเช่นไร ชื่อเสียงของท่านผู้นั้นเลื่องลือไปทั่วใต้หล้า บุตรชายเหล้าใต้เท้าตระกูลอื่นหรือแม้แต่บัณฑิตมากมายที่สามารถช่วยเหลือตระกูลเราได้ เหตุใดท่านพ่อถึงไม่ลองไปให้ผู้อื่นช่วยเหลือ ให้ข้าแต่งกับบ่าวรับใช้ยังดีกว่าแต่งเข้าจวนชินอ๋องหวังหมิงอีกเจ้าค่ะ”

“ซูอี้หานเจ้าเสียสติไปแล้วหรือไงที่ยอมลดศักดิ์ศรีไปแต่งกับบ่าวรับใช้ แม้ว่าชินอ๋องหวังหมิงจะมักมากบ้าตัณหาสิ่งนั้นก็ไม่ได้แย่มิใช่หรือ ? เจ้าเข้าไปอยู่ในจวนในฐานะชายารอง วัน ๆ เจ้าแสนสบายเหตุใดต้องทุกข์ใจด้วยเล่า” ซูเสี่ยวมี่พี่สาวของซูอี้หานเอ่ยขึ้นพร้อมอุ้มเด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขน

“ท่านพี่พูดได้นี่เจ้าคะ เพราะท่านได้ออกเรือนกับคนที่ท่านรัก ไม่เหมือนกับข้า ทั้งท่านพี่ทั้งท่านพ่อไม่มีผู้ใดเข้าใจข้าเพียงสักคน ข้ามิได้ต้องการสามีที่มีฮูหยินหรืออนุภรรยาหลายคน ข้าต้องการสามีที่มีเพียงข้าเพียงผู้เดียว ต่อให้ข้าแต่งกับชาวนาข้าว่ายังดีกว่าหากเขาพร้อมมีข้าเพียงผู้เดียวศักดิ์ศรีข้าไม่ต้องการ”

เพี้ยะ !! เสียงมือฟาดลงกระทบเนื้อดังสนั่นห้องโถง ใบหน้าของร่างบางสะบัดตามแรงมือของบิดา ดวงตาเริ่มเอ่อแดง

“อี้หานเจ้าเลิกฝันเฟื่องหาความรักที่เจ้าหวังเถอะ นั่นไม่ได้ทำให้ชีวิตเจ้าสุขสบายหรอกนะ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องแต่งงานเข้าไปอยู่ในจวนของชินอ๋องในอีกสามวัน เชื่อข้าเถอะต่อจากนี้ชีวิตของเจ้าจะสุขสบายยิ่งกว่าตอนนี้เสียอีก วันหนึ่งเจ้าจะขอบคุณข้าที่ข้าส่งเจ้าเข้าจวนชิงอ๋อง มิใช่แค่ส่งไปเพื่อให้เขาช่วยเหลือตระกูลซูแต่เป็นการช่วยให้เจ้าสุขสบายอีกด้วย” ใต้เท้าซูโมโหที่บุตรสาวไม่เชื่อฟังบันดาโทสะใช้มือตบเข้าที่ใบหน้าทว่าในใจของผู้เป็นบิดาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน แต่จะให้นางไปใช้ชีวิตอยู่อย่างที่นางต้องการ ร่างกายอ่อนแอเช่นนางมีหวังได้ตายตั้งแต่ไปอยู่ได้เพียงไม่กี่วันเป็นแน่ เรื่องนั้นก็ไม่อาจทำให้เขาวางใจ และหากตระกูลนางตกต่ำไปกว่านี้ ตนเองและอี้หานต้องไปทำงานให้เหล่าใต้เท้าที่มาซื้อตัวไปเป็นข้ารับใช้ ใบหน้าและเรือนร่างอย่างนางมิหวังได้ถูกตาต้องใจของเหล่าใต้เท้า นางอาจจะถูกขืนใจและถูกบังคับให้เป็นอนุเป็นแน่ สู้ให้นางเป็นพระชายารองชินอ๋องหวังหมิงมีหน้ามีตา แถมยังสุขสบายไปทั้งชาติไม่ดีกว่าหรือ ?

“การส่งข้าเข้าไปที่จวนชินอ๋องหวังหมิงเป็นสิ่งที่ท่านพ่อประสงค์ข้าก็มิอาจจะทำตามได้ ทว่าต่อจากนี้ข้าซูอี้หานจะขอทำตามใจท่านพ่อเพื่อเป็นการตอบแทนเป็นครั้งสุดท้ายต่อจากนี้ข้าจะไม่ช่วยเหลือหรือค้างคาบุญคุณต่อท่านอีกถือว่าข้าได้ชดใช้ให้ตระกูลซูแล้ว” ดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาพยายามไม่ให้ไหลเอ่ยวาจาไร้เยื่อใยกับท่านพ่อก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยความน้อยใจ เสี่ยวมี่จ้องมองตามแผ่นหลังน้องสาวพรางมองท่านพ่อและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ข้าไม่เข้าใจท่านพ่อเลยเจ้าค่ะ เหตุใดไม่บอกความจริงแก่นางล่ะเจ้าค่ะ ว่าเส้นทางที่ท่านพ่อเลือกมันต่อนางเพียงใดจะให้นางเข้าใจผิดเช่นนี้หรือ”

“ปล่อยให้นางเข้าใจไปเช่นนี้ดีแล้ว วันหนึ่งเมื่อนางโตมากกว่านี้นางจะเข้าใจในสิ่งที่ข้ากระทำลงไปในวันนี้” ใต้เท้าซูมองตามแผ่นหลังบุตรสาวคนรองด้วยความเจ็บร้าวในใจ ก่อนจะก้มมองมือที่ร้อนผ่าวสั่นเทานึกเสียใจที่กระทำรุนแรงกับอี้หาน แต่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้เขาทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาพร้อมเดินกลับเข้าห้องกักขังตัวเองอยู่ในความรู้สึกผิด