ตอนที่ 2 ทะลุมิติมาเป็นคุณหนู

ตอนที่ 2 ทะลุมิติมาเป็นคุณหนู

“เฮือก!!” ร่างบางสะดุ้งตื่นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้นางรู้แล้วทุกอย่างว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในร่างของซูอี้หานบุตรสาวคนรองของใต้เท้าซู

“คุณหนูฟื้นแล้ว ข้าคิดว่าคุณหนูจะฟื้นมาไม่ทันเวลาเข้าพิธีอีกเจ้าค่ะ ใจข้าสั่นไหวไปหมด คุณหนูอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ” สาวใช้ข้างกายคนเดิมกุมมือของอี้เหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

‘นี่คือสาวใช้คนสนิทของอี้หานสินะ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองคือซูอี้หาน และวันนี้คือวันที่ต้องแต่งเข้าจวนอ๋องหวังหมิง ในเมื่อสวรรค์ต้องการให้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างนี้ ฉันคงต้องแต่งงานกับเขาเหมือนเดิม เอาล่ะเป็นยังไงเป็นกันแต่งเข้าจวนไปก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง’ อี้เหยาคิดในใจ ก่อนจะยันกายลุกขึ้นสั่งสาวใช้แต่งกายให้ตนเอง

“ซูซูแต่งตัวให้ฉันสิ เราจะได้ออกเดินทางไปที่จวนชินอ๋องกัน ตอนนี้ฉันพร้อมแล้ว”

“เอ่อ ข้าคิดว่าคุณหนูต้องกระทบกระเทือนที่ศีรษะไปชนเข้ากับเสาไม้แน่ ๆ แม้แต่คำพูดของคุณหนูยังไม่เหมือนเดิม ข้าต้องแจ้งท่านใต้เท้าให้ท่านหมอมาตรวจดูเสียก่อนเจ้าค่ะ” อี้เหยาลืมสนิทว่าตนเองอยู่ในยุคที่พูดจาอีกแบบ นางตีเข้าที่หัวของตนเองเบา ๆ หนึ่งครั้งก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ซูซู

“ซูซูไม่ต้องไปตามหมอมาตรวจข้าหรอก ตอนนี้ข้าดีขึ้นแล้วเมื่อครู่ ข้าฝันร้ายเหมือนมีอีกวิญญาณเข้ามาวุ่นวายแต่ตอนนี้ข้าดีขึ้นแล้ว รีบแต่งตัวก่อนที่ขบวนของชินอ๋องจะมาที่นี่เถอะ”

“แน่ใจนะเจ้าคะว่าคุณหนุไม่เป็นอะไรจริง ๆ” ซูซูรับรู้ถึงแววตาน้ำเสียงของคุณหนูราวกับว่าเป็นคนละคนกับคุณหนูที่นางเฝ้าดูแลมาตลอด

“ข้าบอกว่าไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็นอะไร เร็วเข้าเดี๋ยวข้าจะเปลี่ยนใจไม่แต่งเสียหรอก”

“ได้เจ้าค่ะ พวกเจ้ารีบเข้ามาแต่งกายให้คุณหนูเร็วเข้า” แม้ว่าซูซูจะเอะใจแต่ยามนี้นางจะมาชักช้าไม่ได้อีกต่อไป รีบแต่งกายให้คุณหนู

เวลาผ่านไปพักใหญ่ขบวนชินอ๋องรถม้าหลายคัน เกี้ยวรับพระชายารองรวมทั้งทหารหลายนายมายืนรออยู่หน้าเรือนเต็มไปหมด เสียงของใต้เท้าซูดังขึ้นหน้าห้องของอี้หาน

“บัดนี้ขบวนชินอ๋องมาถึงแล้ว เจ้าเตรียมกายเสร็จหรือยังอี้หาน”

“นายท่านตอนนี้คุณหนูพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” ซูซูเปิดประตูออกไปแจ้งนายท่าน อี้หานเดินตามหลังออกมาแต่งกายด้วยชุดสีแดงกำมะหยีใบหน้าถูกปกปิดด้วยผ้าคุมสีแดง ท่าเดินสง่างามไร้ที่ติ

“ท่านพ่อข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” อี้หานยื่นมือไปด้านหน้าให้ผู้เป็นพ่อจับเดินไปส่งชินอ๋องที่ยืนรออยู่หน้าเรือน

อี้หานสุดลมหายใจจับมือผู้เป็นบิดาเดินตามทางไปหน้าเรือน สาวใช้ในเรือนต่างพากันมายืนส่งนางรวมทั้งเสี่ยวมี่กับสามีของเธอที่มายืนรอส่งน้องสาวของตนเอง

“ซูอี้หานเมื่อไหร่ที่เจ้าก้าวเท้าออกไปจากเรือนตระกูลซู เจ้าจะไม่ใช่น้องสาวของข้าอีกต่อไปแต่เจ้าจะเป็นพระชายารองของชินอ๋อง ข้าขอให้ชีวิตของเจ้าต่อจากนี้พบเจอแต่เรื่องดี ๆ และมีความสุขในทุกวัน”

“ท่านพี่มิต้องห่วงเพราะความสุขของข้าหมดไปตั้งแต่วันที่ท่านและท่านพ่อตัดสินใจให้ข้าแต่งงานเพื่อประคับประคองและใช้อำนาจของชินอ๋องหนุนหลังตน ต่อจากนี้ข้ามิใช่ซูอี้หานผู้เดิมอย่างท่านกล่าวมาเมื่อใดที่ข้าก้าวเท้าออกไป ข้าคือพระชายารองของชินอ๋องหวังหมิงมิใช่ซูอี้หานผู้เดิม ขอให้ท่าพี่และท่านพ่อรักษาตัวให้ดี” อี้เหยารับรู้ความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างและรู้ถึงความคับแค้นใจ ความน้อยเนื้อต่ำใจที่ผู้เป็นบิดามอบให้ นางก้มโค้งลงต่อหน้าทั้งสองก่อนจะก้าวสเท้าออกไปนอกเรือนตระกูลซู เห็นบุรุษแต่งกายด้วยชุดสีแดงมงคลยืนคอยนางอยู่ด้านนอก

“เจ้าพร้อมจะไปกับข้าหรือไม่พระชายารอง” น้ำเสียงทุ่มต่ำดังขึ้นยื่นมือหนามาด้านหน้า อี้หานเห็นใบหน้าไม่ชัดกเพราะติดผ้าคุมใบหน้ารู้สึกถึงความสูงโปรงของเจ้าของเสียง นางยื่นมือไปจับมือหนาของเขาพร้อมตอบออกไป

“ข้าเลือกได้ด้วยหรือเพคะว่าพร้อมหรือไม่ ไม่อย่างไรข้าก็ต้องยอมไปกับท่านอย่างขัดขืนมิได้”

“ฮึ ฮึ ข้าชักชอบพระชายารองเข้าแล้วสิ สตรีมากมายในใต้หล้าต่างยอมสยบอยู่แทบเท้าของข้า แต่เจ้ากลับมิได้สนใจแต่กลับใช้คำว่าข้าบังคับอย่างนั้นหรือ? น่าสนใจดี อย่างนี้คืนนี้ข้าคงต้องมอบรางวัลของพระชายารองอย่า

งาม” มือหนาจับมือเรียวของนางแน่นพรางก้มตัวกระซิบข้างหูน้ำเสียงเย้ายวนจนอี้หานขนลุกซู่ ใช้มืออีกข้างดันกหายของเขาให้ออกห่าง

“เอ่อ ข้าว่าเราเดินทางกันเถอะเพคะ” เขาแสยะยิ้มขยับกายออกห่าง ก่อนจะพานางเดินไปที่เกี้ยวจากนั้นขบวนขันของชินอ๋องได้ออกเดินไปที่จวนของเขา ทำตามขนบธรรมเนียมประเพณี

การเดินทางไปที่จวนอ๋องมีซูซูเดินทางตามมารับใช้ด้วยทำให้อี้หานพอเบาใจอย่างน้อยก็มีคนของตนเอง

‘ในยุคสมัยนี้หายากนักคนที่จริงใจ ส่วนมากต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง อำนาจคือตัวการทำให้ผู้คนคิดไม่ดีต่อกัน การเอาชีวิตรอดต่อจากนี้ก็สำคัญรองจากการที่จะไม่เข้านอนกับชินอ๋องคนนี้ ยุคนี้คงไม่รู้จักโรคติดต่อทางเพศสินะ อย่างชินอ๋องหวังหมิงฉันคิดว่าอีกไม่นานเขาน่าจะเป็นโรคติดต่อตายแน่ ๆ มักมากขนาดนั้นและตัวฉันจะไม่ยอมให้เขามาแตะต้องแม้เพียงปลายเล็บ เดี๋ยวสิให้เมื่อฉันเป็นพระชายารองดัง

นั้นต้องมีพระชายาเอก เฮ้อ! แค่รับมือจากชินอ๋องึนเดียวก็คิดมากพออยู่แล้ว นี่ยังมีภรรยาหลวงอีก สวรรค์นี่ท่านลงโทษฉันหรือไงกัน ฉันแค่บ่นกับเพื่อนเรื่องที่ทำงาน เจอคนเรื่องมากเอาเปรียบ แค่บอกว่าไม่อยากทำงานแต่ไม่ใช่ให้ฉันทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหญิงสาวยุคโบราณอย่างนี้สิ เอาว่ะในเมื่อตอนนี้เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว สิ่งแรกที่เข้าจวนต้องทำดีกับพระชายาเอกก่อน บอกเจรจำนงว่าฉันไม่ได้คิดอะไรและไม่คิดมาแย่งความรักของชินอ๋องจากพระชายาเอก แค่นี้ก็หมดศัตรูไปหนึ่ง ฮึ ฮึ’ อี้หานคิดในใจวางแผนรับมือเรื่องต่าง ๆ ต่อจากนี้