ตอนที่ 1 [2/4]

“หม่อมฉันไม่ทราบหรอกเพคะ หม่อมฉันอยู่แต่ในตำหนัก ก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยวเหลือเกิน”

“เช่นนั้นข้าจะให้ทุกคนมาทำงานที่นี่แทนดีหรือไม่?”

องค์รัชทายาทเทียนหวงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

“เสด็จพี่ท่านทรงชอบตั้งกฎเหลือเกินนะเพคะ” พระชายาซิ่วอิงยิ้ม

“ในเมื่อเมียข้าไม่สบายใจ ข้าก็ต้องทำให้สบายใจสิ เช่นนั้นจะว่าข้าทำผิดอะไรเล่า?”

“เพคะ เสด็จพี่ พระองค์ช่างเป็นสามีที่ดีที่สุดในแผ่นดินนี้”

“เช่นนั้นข้าจะออกกฎใหม่เสียเลยดีหรือไม่... แบบนั้นก็ดีนะ ข้าจะได้ไม่ต้องหมกตัวอยู่แต่ในหอหนังสือไม่เห็นเดือน เห็น ตะวัน แถมยังได้ใกล้ชิดเจ้าตลอดอีกด้วย”

องค์รัชทายาทเทียนหวงกุมมือภรรยาและมองนางด้วย แววตาที่เต็มไปด้วยความคลั่งรักอย่างเหลือจะพรรณนา

“เสด็จพี่ อย่านะเพคะ ขืนทำแบบนั้นเหล่าเสนาบดีจะตำหนิ ท่านได้ว่า ท่านหลงภรรยาจนไม่เป็นอันทรงงานนะสิเพคะ”

พระชายาทรงขัดเอาไว้เสียก่อน เพราะนางรู้ดีว่าสามีนาง หากอยากได้อะไรต้องได้เท่านั้น และหลายครั้งคำสั่งของเขา ก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเองทุกที

“ก็เรื่องจริงนี่นา ซิ่วอิง”

“เสด็จพี่! หม่อมฉันไม่อยากให้เสนาบดีพวกนั้นรู้สึกขัดแย้ง กับ องค์รัชทายาทจนอาจถึงขั้นคิดจะโค่นล้มอำนาจของพระองค์นะเพคะ”

“ฮ่าๆ พวกนั้นไม่มีทางโค่นล้มข้าได้หรอก ข้าทั้งเก่ง ฉลาด และหล่อรูปงามเพียงนี้ เจ้าก็เห็น”

องค์รัชทายาทเทียนหวงหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเอ่ยชม ตนเองให้พระชายาฟัง

“เพคะเสด็จพี่ ท่านช่างสมบูรณ์แบบเสียจริง”

“งั้นข้าจะออกกฎใหม่”

องค์รัชทายาทเทียนหวงยังยืนยันคำเดิม

“ไม่ได้นะเพคะ หากพระองค์ทรงทำเช่นนั้น หม่อมฉันก็จะ ไม่ออกมาพบเสด็จพี่อีกเลย”

พระชายายืนยันด้วยหน้าเสียงจริงจังเสียจนองค์รัชทายาท เทียนหวงอกสั่นขวัญแขวน

“ทำไมกันล่ะ ซิ่วอิง”

“ตำหนักนี้เป็นของหม่อมฉันกับเสด็จพี่เพียงเท่านั้น ดังนั้นหม่อมฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวายให้พลุกพล่าน”

“นั่นสินะ”

องค์รัชทายาทเทียนหวงพยักหน้า

“เช่นนั้นเสด็จพี่ไปทำงานให้เสร็จเถอะนะเพคะ แล้วคืนนี้ เราค่อยไปเดินเล่นในสวนด้วยกัน หม่อมฉันจะรอเพคะ”

พระชายาเอ่ยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขเช่นกัน เมื่อได้ เห็นรอยยิ้มของซิ่วอิงสุดที่รัก ในที่สุดองค์รัชทายาท เทียนหวง ก็จำต้องกลับไปที่หอหนังสือ เพื่อทำงานที่ค้างอยู่ ให้เสร็จสิ้น พระองค์ใช้เวลาที่นั่นนานหลายชั่วโมง กระทั่ง ตะวันลาลับขอบฟ้าและท้องฟ้ามืดสนิทจนเห็นดวงดาวส่องประกาย

“คืนนี้ไม่มีพระจันทร์หรอกหรือ”

องค์รัชทายาทเทียนหวงเอ่ยถามขันที หลังจากเดินออก มาจากห้องหนังสือในยามหัวค่ำ

“พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท วันนี้เป็นคืนเดือนมืดพะย่ะค่ะ”

“งั้นหรอกหรือ คืนนี้ข้าตั้งใจว่า จะชวนพระชายาไปเดินเล่นกันในสวน ดันไม่มีพระจันทร์เสียอย่างนั้น”

องค์รัชทายาทเทียนหวงเอ่ยด้วยความเสียดาย

“ไม่ต้องทรงกังวลไปหรอกพะย่ะค่ะ อย่างไรเสียในสวน ก็มีโคมไฟทั่วทั้งสวน พระองค์ทรงไปใช้เวลากับพระชายา ให้สุขสำราญเถิดพะย่ะค่ะ”

ขันทีเอ่ยพร้อมโค้งคำนับด้วยความเคารพ

“ขอบใจเจ้ามาก งั้นข้าไปล่ะนะ”

องค์รัชทายาทเทียนหวงเอ่ย

“กระหม่อมขอตามไปด้วยได้หรือไม่พะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก เจ้าไปพักเถิด วันนี้ข้าอยากอยู่กับพระชายา ซิ่วอิงเพียงลำพัง เมื่อเช้าข้าได้บอกนางกำนัลและทหาร ฝ่ายในแล้วว่า คืนนี้ให้ออกมาเฝ้าเพียงด้านนอกให้หมด หลังจากมื้อเย็นผ่านพ้นไปแล้ว เพราะว่าข้าเองตั้งใจว่าอยากจะอยู่กับพระชายาซิ่วอิงเพียงลำพัง”

องค์รัชทายาทเทียนหวงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เช่นนั้นกระหม่อมขอทูลลาพะย่ะค่ะ”

ขันทีโค้งคำนับแล้วยิ้มให้พระองค์ก่อนจะเดินจากไป