คิดว่าไม่รอด

“ค่อยโล่งอกที่เจอพี่ช้าง..ถ้าอย่างนั้นเราเดินทางกันเลยดีกว่าค่ะ”

กรองแก้วอมยิ้มถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดว่าคืนนี้เธอจะต้องนอนกลางป่าเสียแล้ว แอบคิดว่าช้างช่างมารอเธอเหมาะเจาะกับเวลาที่เธอมาถึงเสียจริง แต่นั่นก็เป็นเพราะคาดคะเนจากจดหมายที่ได้รับจากพุดซ้อนก็เป็นได้ เธอไม่ได้คิดจะถามอะไรให้มากความแค่มีคนมารับเธอไปให้ถึงที่หมายที่จะไปก็เป็นพอแล้ว

“แม่หญิงขึ้นเกวียนเลยจ่ะหนทางข้างหน้ายังอีกไกล”

ช้างช่วยหญิงสาวถือกระเป๋าเดินเข้าป่ามาไม่ไกลนักก็มาถึงเกวียนมีหลังคาที่ใช้วัวสองตัวเทียมเกวียนอยู่ เขารีบให้หญิงสาวขึ้นไปบนเกวียนเพื่อที่เขาจะได้ออกเดินทางกลับโดยเร็ว

ชั่วโมงต่อมา

เกวียนที่ช้างเป็นคนขับดูท่าทีว่าจะไม่หยุดพัก แถมหนทางยังดูไม่ราบรื่น ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ด้านในตัวสั่นครอนตลอดเวลา ทั้งเวลานี้ยังง่วงและเพลียเป็นอย่างมาก ยิ่งเหมือนกับว่าเกวียนกำลังกล่อมเธออยู่ทุกเวลา

“นี่ก็ดึกมากแล้วพี่ช้างไม่หยุดพักผ่อนหรือคะ”

กรองแก้วนั่งข่มตาไม่ยอมหลับเป็นเพื่อนช้าง เธอคิดว่าเขาจะหยุดเกวียนกลางป่าแล้วพักผ่อน แต่ไม่มีวี่แววนั้นเลยจึงต้องเอื้อนเอ่ยถามเพราะกลัวว่าเขานั้นจะเหนื่อย

“หยุดไม่ได้หรอกจ่ะแม่หญิง หากเดินทางก็ต้องรีบป่าแถวนี้มันค่อนข้างอันตราย หากแม่หญิงเหนื่อยก็หลับพักผ่อนได้เลย”

ช้างยังคงหยุดที่กลางป่าตอนนี้ไม่ได้ เขายังคงใช้แสงจันทร์ในคืนเดือนหงายส่องนำทางไปให้เร็วที่สุด เพราะป่าแถบนี้ขึ้นชื่อเรื่องสิ่งอันตรายที่มองไม่เห็น

“ค่ะพี่ช้าง”

หญิงสาวพยักหน้ารับตอนนี้เธอก็เพลียเกินกว่าจะยื้อให้หนังตาไม่ปิดลงเหมือนกัน

สามชั่วโมงต่อมา

ครื่นนนน

“..อืม..”

กรองแก้วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฟ้าร้อง ตอนนี้เป็นเวลาประมาณตีสามได้ เธอรู้สึกว่าจู่ๆเกวียนก็หยุดจึงชะโงกหน้าไปดูคนที่บังคับเกวียนอยู่ข้างหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น

“แม่หญิงฉันขอไปปลดทุกข์สักเดี๋ยวนะจ้ะ”

ช้างที่กำลังจอดเกวียนเมื่อหันมาเห็นว่ากรองแก้วตื่นแล้วเขาจึงรีบบอกหญิงสาวว่าเขาจะเข้าไปป่าปลดทุกข์สักเดี๋ยวให้เธอรออยู่ที่นี่ก่อน

“ค่ะพี่ช้าง”

กรองแก้วพยักหน้ารับ ใบหน้านวลเงยหน้ามองฟ้าจากที่มีแสงจากดวงจันทร์เพราะเป็นคืนเดือนหงายตอนนี้กลับมืดสนิททั้งยังมีฟ้าร้องลมแรงอีกต่างหาก มีเพียงแสงตะเกียงข้างๆเธอเท่านั้นที่ส่องสว่าง เธอไม่รู้ว่าช้างจะพาเกวียนไปต่อได้หรือไม่เพราะเธอว่าตาเธอดีแล้วยังมองไม่ค่อยเห็นทาง

แฮร่ๆๆ...

“หา..ม..หมาป่า..”

กรองแก้วได้ยินเสียงอะไรผิดปกติหลังจากที่ช้างไปปลดทุกข์พักใหญ่ จึงรีบยกตะเกียงน้ำมันที่วางอยู่ข้างๆหันหลังกลับมามองที่ท้ายเกวียนภาพหมาป่าตัวใหญ่ดำทะมึนแยกเขี้ยวขู่เธออยู่ข้างล่างทำเอาหญิงสาวตัวเกร็งชาวาบดวงตากลมโตเบิกโพรงหายใจติดขัดเพราะความตกใจกลัว

ฟึ่บบ

“อ๊ายยย...ช..ช่วยด้วยย”

ยังไม่ทันที่กรองแก้วจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาเจ้าหมาป่าตัวใหญ่ก็กระโดดขึ้นมาประชิดตัวเธอ จึงทำให้ร่างบางรีบวิ่งหนีออกจากเกวียนโดยไม่คิดชีวิตกรีดร้องเอะอะโวยวายลืมตัวว่าแถวนี้ไม่มีคนอื่น ไม่รู้ว่าช้างนั้นจะปลดทุกข์เสร็จหรือยังทำไมถึงกลับมาช้านัก

“อ..อ๊ายยยยยย....”

เมื่อร่างบางวิ่งแบบไม่คิดชีวิตภาพสุดท้ายตรงหน้าที่เห็นตอนนี้ก็เป็นปากเหว จะหยุดก็ไม่ทันเสียแล้วจึงร้องจนหมดสติไปไม่รู้เลยว่าตื่นมาตนจะมีชีวิตอยู่หรือไม่

ช่วงบ่ายวันต่อมา

“อืม..ที่นี่ที่ไหนกัน..”

กรองแก้วสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาบนฟูกนอนสีขาว ดวงตากลมโตมองไปบริเวณรอบๆเธอก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธออยู่ในกระท่อมไม้ไผ่หลังคามุงด้วยแฝกหลังไม่ใหญ่มากนัก ร่างบางค่อยๆขยับตัวลุกนั่งเมื่อตั้งสติได้สมองก็พลันจำได้ว่าก่อนหน้าที่เธอจะตื่นเธอล่วงหล่นลงมาจากหน้าผาแล้วเธอยังมีชีวิตรอดอยู่ได้อย่างไร

“เรายังไม่ตายใช่หรือเปล่า”

มือน้อยลูบหน้าลูบตาจับเนื้อตัวของตัวเองดูว่ายังมีความรู้สึกอยู่หรือไม่ เมื่อมีความรู้สึกพลันริมฝีปากบางก็ยิ้มกว้างอย่างโล่งใจที่ตัวของเธอนั้นยังมีชีวิตอยู่

“แล้วเรารอดมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

มือน้อยรวบสางผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะค่อยๆลุกเดินไปเปิดประตูไม้ไผ่ออกมาด้านนอกเพื่อตามหาเจ้าของกระท่อมแห่งนี้ หากเขาเป็นคนที่ช่วยเธอเอาไว้เธอจะได้รีบขอบคุณน้ำใจของเขา

“..ที่นี่มีกระท่อมหลังเดียวเองหรอกหรอ..”

ร่างบางค่อยๆย่างเท้าอย่างกล้าๆกลัวๆออกมาจากกระท่อมช้าๆ ดวงตากลมโตกวาดมองซ้ายมองขวาก็เริ่มขมวดคิ้วเพราะคิดว่าที่แห่งนี้จะเป็นหมู่บ้านคนเสียอีก แต่กลับมีเพียงกระท่อมหลังนี้หลังเดียวเท่านั้น บริเวณรอบๆก็เป็นพื้นที่โล่งเล็กน้อยสลับกับต้นไม้สูงใหญ่ดูท่าว่าที่นี่จะมีแค่กระท่อมหลังนี้หลังเดียวจริงๆ