ครึ่งคนครึ่งนก

“หืม..”

ดวงตากลมโตเหลือบมองด้วยแววตาฉงน เมื่อเห็นว่ามีชายร่างสูงใหญ่กำยำยืนหันหลังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่สวมเสื้อปล่อยผมยาวดกดำสลวยสยายเต็มหลังท่อนล่างนุ่งเตี่ยวสีงาช้างโชว์กล้ามขาแกร่ง จนสาวเจ้าต้องแอบหลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยด้วยเพราะไม่เคยได้เห็นเนื้อหนังผู้ชายคนใดมากเท่านี้มาก่อน

“คุณคะ”

หลังจากรวบรวมความกล้าได้ หญิงสาวร่างเล็กก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่อีกครั้งช้าๆ ริมฝีปากบางเปิดส่งเสียงเรียกคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักด้วยน้ำเสียงหวาน

“เจ้าตื่นแล้วหรือ”

ร่างกำยำใหญ่ผิวขาวใสจนไม่เหมือนคนที่อยู่ในป่าในดงค่อยๆหันกลับมาหาคนเรียกช้าๆ พร้อมส่งเสียงทุ้มทักทายหญิงสาวที่เขาช่วยเอาไว้อย่างเป็นมิตร

“หา...”

ภาพชายร่างสูงใหญ่กำยำที่หันมาอมยิ้มให้เธอตอนนี้ทำเอาหญิงสาวตัวชาวาบชะงักอ้าปากค้าง เพราะไม่เพียงแต่เขาที่หุ่นเหมือนคนโบราณปล่อยผมยาวเท่านั้นที่แปลกแต่ดวงตาคมของเขามีนัยน์ตาเป็นสีเหลืองอำพันรอบดวงตาที่มีขนคล้ายขนนกอินทรีย์ราวกับเขาใส่หน้ากากนกอินทรีย์เอาไว้ แต่เมื่อเขาเดินมาใกล้ๆให้เธอเพ่งสายตามองดีๆกลับไม่ใช่หน้ากากแต่เป็นใบหน้าของเขาจริงๆ

“อ..อ๊ายยย..”

เมื่อร่างสูงใหญ่ที่ทำให้เธอตื่นกลัวจนทำอะไรไม่ถูกได้เข้ามาใกล้มือน้อยของเธอก็กำมือเอาไว้แน่นหลับตาปี๋เพื่อที่จะไม่มองสิ่งที่ทำให้กลัวตรงหน้า ริมฝีปากบางกรีดร้องดังขาเรียวเริ่มขยับและรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อหนีสิ่งที่น่ากลัวไปทางหลังกระท่อมน้อย

“ไม่ต้องกลัวข้า..”

เสียงทุ้มเอ่ยตามหลังหญิงสาวที่วิ่งหนีไป ทั้งส่ายหัวเบาๆอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้หญิงสาวนั้นกลัวแต่อย่างใด

“..อ๊ายยย..” ตู้มมมม

เป็นอีกครั้งที่กรองแก้ววิ่งหนีไม่ลืมหูลืมตา พอเปิดตามาอีกทีเธอก็ลื่นพลัดตกไปในแอ่งน้ำตกใหญ่ไปเสียแล้ว ไม่คิดเลยว่าการเดินทางมาที่นี่นั้นจะทำให้เธอต้องเจอเรื่องที่น่ากลัวถึงสองครั้งสองคราแล้ว

“แม่หญิง”

ร่างใหญ่ที่วิ่งตามมาติดๆเมื่อเห็นหญิงสาวล่วงหล่นลงไปในแอ่งน้ำพลันปีกนกงามก็สยายปีกขึ้นที่กลางหลังบินโฉบลงไปที่แอ่งน้ำตกใช้แขนแกร่งรวบร่างบางที่ตะเกียกตะกายอยู่ในแอ่งน้ำขึ้นมาแล้วบินกลับไปที่กระท่อมดังเดิม

“..แค่กๆๆ..”

ร่างบางที่เปียกชุ่มไปทั้งตัวกระแอมกระไอหนักด้วยสำลักน้ำจนแสบจมูกแสบคอ ทั้งรีบถดตัวถอยหนีคนตรงหน้าที่ดูประหลาดไปกว่าเดิมเนื่องจากมีปีกเพิ่มขึ้นมา

“ไม่ต้องกลัวข้า..ข้าไม่คิดทำร้ายเจ้า”

เสียงทุ้มนุ่มลึกเอ่ยออกมาเบาๆปีกด้านหลังนั้นก็ค่อยๆสลายหายไปต่อหน้าหญิงสาว นัยน์ตาสีอำพันฉายแววห่วงใยหญิงสาวตรงหน้าที่ตนพึ่งช่วยมาเป็นครั้งที่สอง

“ท..ทำไมคุณถึงมีปีกแล้วหน้าตาก็เหมือนนกแบบนี้ล่ะคะ”

น้ำเสียงหวานเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างตะกุกตะกัก อยากจะรู้นักว่าเขานั้นเป็นคนหรือเป็นตัวอะไรกันแน่

“ข้าเป็นคนป่าที่เป็นครึ่งคนครึ่งนกข้าอยู่ที่นี่มานานแล้ว...เจ้าผลัดผ้านี้ก่อนเถิดเดี๋ยวจักได้ไข้เสียก่อน”

เสียงทุ้มเอ่ยตอบทั้งเอี้ยวตัวหันหลังเปิดหีบผ้าที่อยู่ข้างฟูกนอนสีขาวหยิบผ้าซิ่นผืนสีทองและผ้าฝ้ายผืนยาวสีขาวให้หญิงสาวได้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่เธอจะไม่สบาย เมื่อวางผ้าทั้งสองผืนให้หญิงสาวเรียบร้อยแล้วร่างใหญ่กำยำผุดผ่องก็รีบเดินออกไปข้างนอกไปรอที่ชาญกระท่อมด้านหน้าเพื่อให้หญิงสาวผลัดผ้าตามลำพัง

หลังจากผลัดเปลี่ยนผ้าผ่อนเรียบร้อยแล้ว เสื้อผ้าที่เปียกกรองแก้วก็ยกมาผึ่งรั้วราวกระท่อมด้านนอกค่อยๆเดินนั่งข้างๆปักษาทั้งเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยท่าทีเกรงใจ

“คือแก้วเห็นว่าชุดค่อนข้างเห็นเนื้อหนังมากเกินไปเลยหยิบผ้าแพรนี่มาคลุมอีกผืนคุณคงไม่ว่าอะไรใช่หรือเปล่าคะ”

ด้วยชุดที่ปักษายื่นให้เธอมันดูจะน้อยชิ้นจนเกินไป เธอจึงถือวิสาสะหยิบผ้าแพรผืนสีมุกมาคลุมไหล่อีกผืน ด้วยไม่ชินกับการแต่งตัวแบบโบราณที่ออกจะโชว์เนื้อหนังมากเท่าไรนัก

“ตามที่เจ้าเห็นสมควรเถิดเจ้านามว่าเจ้าแก้วรึ”

ปักษาขยับกายหนีเว้นระยะห่างกับหญิงสาว เขาค่อยๆหันมองใบหน้าหวานอย่างเงียบๆครู่หนึ่ง จึงค่อยขยับริมฝีปากหนาไม่ว่าอะไรหญิงสาว สายตาของเขามองร่างบางอย่างตกอยู่ในภวังค์ คราแรกว่าเธอนั้นงามมากแล้วเมื่ออยู่ในชุดแบบนี้ยิ่งดูงามมากขึ้นจนเขาแทบข่มสายตาให้ละจากเธอไม่ได้ ผมที่ยาวสลวยนั่นก็ส่งกลิ่นหอมจางๆจนเขาไม่อยากอยู่ไกลจากร่างบางอยากจะสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆแบบนี้อยู่นานๆ

แต่เนื่องด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะกลัวจึงตัดใจถอยห่าง อีกอย่างเขาก็จะได้ไม่ได้กลิ่นกายของเธอจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน นึกถึงคำกล่าวเก่าๆที่ว่ากลิ่นกายมนุษย์แท้นั้นจะเหม็นสาบนั้นคงใช้ไม่ได้กับเธอเสียแล้ว