บทที่ 13 สนุกพอหรือยัง

“อ่ะ ขนมเค้ก เราเลี้ยงที่เธอได้งานใหม่” หญิงสาวแวะเข้าไปหยิบขนมเค้กมาวางไว้ตรงหน้าเขาเช่นเคย ก่อนร่างเล็กย่อตัวลงนั่งในเก้าอี้ตัวข้างๆ ดวงตาหวานวาดมองใบหน้าชายหนุ่มด้วยความยินดี

“ดีจัง ตกงานก็ได้ขนมเค้ก ได้งานก็ได้ขนมเค้ก” ภีมพลพูดในขณะที่ตักขนมเค้กชิ้นเล็กเข้าปาก ดวงตาหวานของพิชญาเลื่อนมองป้ายชื่อบริษัทอย่างอัตโนมัติ เพราะมันเด่นหราอยู่บนหน้าอก

“เดี๋ยวนะภีม เธออย่าบอกนะว่า ทำงานที่นั่น” ดวงตาสวยเมื่อครู่ เปลี่ยนไป

อย่างฉับพลัน ส่อแววประกายกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น เธอเองไม่ใช่หรือที่เคยคะยั้นคะยอให้เราไปทำงานที่นั่นบอกว่าจะช่วยพูดกับพี่ชาย ให้รับเราเข้าทำงาน” พิชญายกมือขึ้นมากุมศีรษะ ย้อนนึกถึงวันที่ภีมพลเข้าไปส่งเธอที่บ้าน เพียงแค่ธาวินเห็นภีมพลอยู่กับเธอเท่านั้น ทุกอย่างร้อนดังไฟ เป็นเหตุให้เธอต้องระเห็จมาอยู่ที่ร้าน

“ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนเดิมแล้วภีม พี่วาไม่ได้นั่งเป็นประธานบริษัท หากแต่เป็นพี่วิน” หญิงสาวรู้สึกโทษตัวเองที่ไม่รอบคอบ ทำให้ภีมพลอาจได้รับผลกระทบ

“เราเป็นห่วงภีมนะ ถ้าคิดจะทำงานที่นั่น พยายามอย่าเข้าใกล้พี่วิน พี่วินไม่เหมือนพี่วา ถ้าเขารู้ว่าเธอสนิทกับเรา เขาเล่นงานเธอยับแน่” ชายหนุ่มยกกาแฟขึ้นมาดื่ม ก่อนจะทำหน้าแปลกใจ

“พี่วิน ที่เธอเคยเล่าให้ฟังว่า เขาอยู่เมืองนอกและไม่ค่อยชอบหน้าเธอ น่ะหรือ” พิชญาพยักหน้า ก่อนที่เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น พิชญาหันไปยิ้มรับลูกค้าเหมือนเช่นเคย หากแต่รอยยิ้มแสนสดใส ต้องหุบในบัดดล

สีหน้าเปลี่ยนเป็นกังวลจนภีมพลลุกขึ้นยืน มองตามสายตาของพิชญาไปพบกับ ชายหนุ่มใส่สูทสีดำ เดินนิ่งมองตรงมายังเขาทั้งสองด้วยสายตาแข็งกระด้าง รูปร่างหน้าตาเรียกว่าหล่อเหลาพอตัวทีเดียวภีมพลอ้าปากค้าง ในขณะที่เขาเป็นชายเต็มตัวต้องยอมรับว่าชายหนุ่มตรงหน้า มีรูปสมบัติที่หาใครเทียบยาก

“หลิว ปลาย ทุกคนคะ พี่อนุญาตให้ทุกคนกลับบ้านได้ตอนนี้เลยค่ะ รีบเก็บของ พี่มีธุระจะคุยกับคุณวิน” พิชญาหันไปแจ้งให้ลูกน้องกลับบ้านก่อนเวลา ด้วยเพราะรู้อยู่เต็มอกว่า ธาวินสามารถระเบิดอารมณ์ได้ตลอดเวลา หากเขาไม่พอใจสิ่งใด การที่พนักงานเห็นเธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ควรอย่างยิ่ง

ดวงตาคมมองพิชญาแน่วแน่ หากแต่เดาไม่ออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน เมื่อพนักงานทั้งหมดออกจากร้านไป พิชญาหันมาหาเพื่อนรักที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ด้านข้าง

“ภีม เราว่าเธอควรออกไปด้วย” ภีมพลมองกลับไปยังชายหนุ่มคนดังกล่าว พิจารณาท่าทีแปลกประหลาดของเขา ก่อนส่ายศีรษะไปมาแสดงการปฏิเสธ

“ไม่อ่ะ เราว่าเราอยู่เป็นเพื่อนเธอดีกว่า หมอนี่ไม่น่าไว้ใจ” ภีมพลกอดอก จับจ้องไปยังชายหนุ่มรูปงามที่ว่า

“ภีม!” พิชญาหันมาดุเพื่อน ด้วยเพราะเขารู้อยู่เต็มอกว่าธาวินคือประธานบริษัท มีอำนาจมากมายล้นมือ แต่กลับไม่มีท่าทีเกรงกลัวธาวินเลยแม้แต่น้อย

“สนุกพอหรือยังพิชญ์” ธาวินเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามาถามด้วยน้ำคำราบเรียบ ก่อนจะปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างพิชญา เขาสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทวนซ้ำอยู่สองรอบ จึงแสยะยิ้มเชิงดูถูก