หทัยสีเทา

“มาทำไม คุณยังมีหน้ามาที่นี่อีกหรือ ออกไปจากงานของพี่วา ใครก็ได้เอาตัวพิชญาออกไปจากงานของพี่วา”

ธาวินโหวกเหวกโวยวาย พลางชี้นิ้วตรงไปยังหญิงสาวตัวเล็ก ที่อยู่ในชุดกระโปรงสีดำยาวจรดเท้า น้ำตาเอ่อขึ้นระเรื่อมองตรงไปยังชายหนุ่มที่กำลังคลุ้มคลั่ง ความจริงแล้วเธอตั้งใจเข้ามาเคารพศพของทิวาเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น หากแต่โดนน้องชายของเขาอาละวาดใส่ กันไว้ไม่ยอมให้เข้า

ดวงตาเล็กไหวระริกหันมองไปยังรูปที่ใช้ตั้งงานศพ ด้วยความโศกเศร้าเหลือคณานับ ก่อนเลื่อนสายตากลับมายังชายหนุ่มที่กำลังเดือดดาลอย่างถึงที่สุด เขาพึ่งบินด่วนจากอังกฤษอย่างกะทันหันหลังจากได้รับข่าวร้าย การกลับมาครั้งนี้จึงเป็นการกลับมาในรอบเกือบสิบปี

พิชญาทบทวนโครงหน้าของชายหนุ่มด้วยคิดถึง และเสียใจในเวลาเดียวกัน ร่างบางยืนนิ่งปล่อยให้คนตรงหน้า ต่อว่าต่างๆ นาๆ ด้วยคำพูดกระแทกแดกดัน ก่อนญาติผู้ใหญ่พากันเข้ามาห้าม ด้วยกลัวเหตุการณ์จะบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่

“ใจเย็นๆ นะคะคุณวิน เราคนกันเองทั้งนั้นค่อยๆ พูดกันดีดีก็ได้ หนูพิชญ์ตั้งใจจะมาเคารพศพคุณวานะคะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ป้าขอร้อง”

น้ำเสียงของหญิงสูงอายุพูดแผ่ออกมาอย่างอบอุ่น พลางเข้ากันตัวชายหนุ่มเลือดร้อนไว้ ให้ห่างจากหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนร่ำไห้อยู่ด้านหน้า ซึ่งเขาไม่มั่นใจนัก ว่าเป็นหยาดน้ำตา ของความเสแสร้งหรือไม่

“ป้าสายจะให้ผมใจเย็น กับคนที่เป็นต้นเหตุ ทำให้พี่วาต้องตายอย่างนั้นหรือ”

ธาวินหันมาสบตาแม่สาย พร้อมกับอารมณ์ร้อนรุ่มดังไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ในอก การสูญเสียครั้งนี้ ทำเอาหัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เสมือนมีมัจจุราชมาพรากพี่ชายเขาจากไป สองมือกำแน่นบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างมากมายมหาศาล

“พี่วิน พิชญ์ขอเข้าไปหาพี่วาเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ” เสียงหวานปนสะอื้นกล่าวอ้อนวอนชายหนุ่ม สองเท้าเล็กค่อยๆ ก้าวไปหาช้าๆ ด้วยหวังว่าเขาจะใจอ่อน อีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ร่างเล็กก็จะถึงตัวเขา

“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่ามาตีหน้าตายกับผม” ธาวินปลดมือหญิงชราออก แล้วยกมือห้าม เขาไม่แน่ใจว่าจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ทำร้ายหญิงตรงหน้าได้หรือไม่ ชายหนุ่มกลั้นน้ำตา แล้วกัดฟันพูดเป็นครั้งสุดท้าย

“ออกไป” เสียงโทนต่ำของชายหนุ่ม ทำให้ป้าสายรีบหันกลับมาหาพิชญาแทน

“หนูพิชญ์ ป้าว่าออกไปก่อนนะคะ”

“แต่พิชญ์อยากไปลาพี่วาค่ะ” หญิงสาวลดสายตาลงมายังแม่สาย พร้อมกับแสดงการอ้อนวอน แม่สายเห็นสีหน้าของพิชญาในเวลานั้น ทำให้รู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก เพราะคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะมีโอกาสมาส่งทิวา ส่งผลให้ป้าสายมีอาการลังเลจะกล่าวห้าม

“พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม” เมื่อความอดทนสุดท้ายได้สิ้นสุด ธาวินปรี่เข้ามากระชากร่างของหญิงสาว พร้อมลากตัวต้นเหตุออกจากงาน ในสมองของเขาตอนนี้มืดตื้อสนิท มีแต่ความโกรธแค้นที่ขับเคลื่อนสองเท้าให้เดินฉับๆ นำร่างเล็กเหวี่ยงไปให้ไกลที่สุด

“พี่วินคะ”

แรงเหวี่ยงทำให้ร่างเล็กเซถลาไปไกลจนเกือบล้ม เมื่อเธอทรงตัวได้จึงหันกลับมา ใบหน้ายังคงเปื้อนคราบน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า หากแต่ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้น เทียบไม่ได้แม้เพียงเศษเสี้ยวกับการสูญเสียพี่ชายอย่างทิวาไป เธอเพียงต้องการเข้าไปเคารพศพเขาเป็นครั้งสุดท้าย หญิงสาวกลั้นใจภาวนาให้ธาวินมีเมตตาต่อเธอสักครั้ง ต่อให้เป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายเธอก็ยอม

“พี่วิน พิชญ์ขอร้อง”

บัดนี้หญิงสาวตัวเล็กในวัยเด็ก ได้เติบโตขึ้นมาเป็นสาวสวยน่ารักอย่างที่เขาปฏิเสธไม่ได้ ดวงตาคมไหวระริกมองตรงไปยังนัยน์ตาของเธอ ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“เลิกตีหน้าตาย เลิกทำสำออยเสียที คุณใช้กับพี่ชายผมได้ แต่เสียใจที่ใช้กับผมไม่ได้”

“ให้พิชญ์เข้าไปหาพี่วา เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ พิชญ์ยอมทุกอย่างขอแค่พิชญ์ได้เข้าไปหาพี่วา” พิชญาร้องไห้น้ำตานองหน้า สองมือน้อยๆ ยกขึ้นมาพนมไหว้หวังความเมตตาจากเขา

“ฝันไปหรือเปล่า” ธาวินใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากของอีกฝ่าย อย่างแรงหนึ่งครั้ง ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาในระยะประชิด

“ยัยตัวซวย ตั้งแต่คุณกับแม่คุณเข้ามาอยู่ในบ้านผม มีแต่เรื่องซวยๆ เกาะเป็นปลิงดูดเลือด ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป ผมไม่น่าปล่อยให้คุณอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้เลย สุดท้ายพี่วาต้องมาตายเพราะคุณ”

ธาวินเปลี่ยนมาขย้ำแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว เขากำจนสุดแรง ดวงตาแดงก่ำ จ้องมองอย่างแค้นเคือง

“ยัยตัวซวยหรือคะ” ประกายตาไหวระริก มองกลับยังนัยน์ตาคู่คมนั้นด้วยความอัดอั้น

“ทำไม” เสียงแข็งถามกลับอย่างไม่ใส่ใจ

“พี่วินไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ”

“แล้วไง ผมถึงบอกไง ถ้าคุณจะเข้าไป คุณก็ทำได้แค่ฝันเท่านั้นแหละ” ธาวินผลักหญิงสาวจนกระเด็นล้มลง ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้างานโดยไม่หันมามอง เป็นการแสดงถึงความรู้สึกขยะแขยงหญิงสาวตรงหน้าอย่างถึงที่สุด

พิชญาพยุงตัวเองลุกขึ้นช้าๆ น้ำตาเอ่อขึ้นมาเต็มสองแก้ม หันมองตามหลังชายหนุ่มด้วยความสิ้นหวังหมดหนทางล่ำลาทิวาเป็นครั้งสุดท้าย ยิ่งกว่านั้นการกระทำของธาวินกลับตอกย้ำว่าเธอเหลือเพียงตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ เขาปฏิเสธความสัมพันธ์ใดๆ กับเธอทั้งสิ้น

“พี่วา พิชญ์มาหาแล้วนะคะ แต่พิชญ์เข้าไปไม่ได้ พิชญ์ส่งพี่วาได้เพียงเท่านี้นะคะ” เธอมองตรงไปยังศาลาดังกล่าว ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดปานขาดใจ