ใครอยากแต่ง

“ท่านอ๋องไหนว่าจะไม่แต่งกับนาง”

จินเทาก้าวเดินตามทางลาดยาว ตามหลังจิงหยางอ๋องที่หุนหันด้วยโทสะที่ยังคุรกรุ่น

“จินเทา เรื่องนี้ยอมได้หรือไร ข้าจิงหยางอ๋องไม่แต่ง แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าไม่อยากเอาชนะนาง สตรีเช่นไรจึงมีท่าทีแข็งกร้าวต่างกับเจ้าลูกหมูน้อยนั่น น่าเอ็นดูคงจะได้นิสัยของบิดา”จินเทาส่ายหน้าไปมาเบาๆ

“ท่านอ๋องไม่เคยชื่นชอบเด็กเล็กๆ ….”เอ่ยปากเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง

ทว่าจิงหยางอ๋องกลับฉุกคิด เขาถูกเจ้าลูกหมูน้อยนั่นทำให้เสียอาการ เดิมจิงหยางอ๋องมิใช่คนที่ยอมใจอ่อนกับใคร ไหนจะใบหน้างดงามที่คอยหลอกหลอนเขานั่นอีก นางเองก็ทำให้เขาโมโห แต่จนป่านนี้จิงหยางอ๋องก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองโมโหเรื่องใดกัน เรื่องที่นางไม่แต่งกับเขาหรือเรื่องที่ฮ่องเต้จะประทานงานแต่ง ในใจเขาตอนนี้สับสนสิ้นดี

แล้วจางหลี่ลี่เล่า นางอยู่ในจวนอ๋องก่อนแล้วเขามีหน้าที่จะต้องชดใช้ให้นาง

“ไม่แต่ง”

จินเทาสะดุ้งกับ ประโยคนั้นของจิงหยางอ๋องที่อยู่ๆ ก็โผลงขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานาน

จวนอ๋อง

จางหลี่ลี่ในอาภรณ์สะอาดสะอ้านใบหน้าแต่งแต้ม ด้วยสีสันสะดุดตา ย่อกายลงช้าๆ ตรงหน้าหร่วนจิงหยางอ๋องที่ก้าวเข้ามาในจวนด้วยโทสะที่ยังขุ่นมัวจางหลี่ลี่รีบมารับเพื่ออวดโฉม

“ท่านอ๋อง”เสียงหวานหยด

สายตาคมแค่เพียงจ้องมองไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร หรือว่าเพราะคืนนั้นเขาต้องพิษบทสวาทกับนางจึงดูเร่าร้อนและน่าจดจำ มาในตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าจางหลี่ลี่แค่เพียงคนแปลกหน้า ที่เขามองผ่านคนหนึ่งก็เท่านั้น

“เจ้าอยู่ที่นี่ได้จนกว่าจะพอใจ”

“หลี่ลี่ ขอบคุณท่านอ๋องที่เมตตา หลายปีผ่านมาหลี่ลี่ลำบากไม่น้อย”สายตาเศร้าสร้อย

“ข้าจำได้ว่า นางห้อยกำไลหยกไว้กับตัวมิได้สวมใส่มันที่ข้อมือเหมือนอย่างนี้”

คว้ามือดึงเอาข้อมือเล็กของจางหลี่ลี่ขึ้นมาพิศดู

“เอ่อ หลี่ลี่จะนำมันไปขายแล้วเพราะอัตคัดเหลือเกินก่อนหน้านั้นข้าก็ห้อยมันไว้ที่คอ”ส่งเสียงอ้อมแอ้ม

“เจ้าได้กำไลหยกนี้มาจากที่แห่งใด”

หลี่ลี่ขมวดคิ้ว ด้วยจิงหยางอ๋องช่างสงสัยเหมือนตั้งใจพิสูจน์อะไร จึงแสร้งบีบน้ำตาให้ปริ่มขอบตางาม

“ตอนนั้น ท่านพ่อค้าขายกับต่างแคว้นกำไลหยกชิ้นนี้เป็นของที่ท่านพ่อเลือกไว้ให้ข้าด้วยเห็นว่าเป็นหยกเนื้อดี ข้าจึงเก็บติดตัวไว้ตลอดมาแต่ด้วยยามนี้แร้นแค้น ข้าวยากหมากแพงอีกทั้งยังเกิดภัยแล้งไปทั่วทุกหย่อมหญ้าจึงทำให้ข้าต้องตัดใจนำของสำคัญมาขาย”

จิงหยางอ๋องถอนหายใจยาวปล่อยมือจากข้อมือของหลี่ลี่

“บิดาเจ้าทำผิด ฝ่าบาทละเว้นโทษตายส่วนเจ้าข้าจะช่วยกราบทูลขอให้เสด็จพ่ออภัยโทษให้เจ้าที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเสีย บางทีเจ้าอาจจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ”

“หลี่ลี่ขอบพระทัยฝ่าบาทกับท่านอ๋องที่เมตตา”

ยิ้มหวานหยดย้อย จิงหยางอ๋องถอนหายใจอีกครั้ง บังเกิดความสงสารกับหยาดน้ำตานั้นไม่น้อย

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง”

จินเทาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง

“มีเรื่องใดเร่งด่วน”

“ข้าน้อยไปที่ตลาด ได้ยินคนเขาพูดถึงเรื่อง พูดถึงเรื่อง เรื่องเจ้าเจิ้งชินที่ถูกขุนนางกงเตี๋ยจูยึดทั้งบ้านและทรัพย์สินบังคับซื้อบ้านในราคาถูก และไล่นางกับลูกชายชายออกมาเร่ร่อนนอกบ้าน”

แม้จะรู้สึกว่าเรื่องที่ได้ยินขัดแย้งยิ่งนัก แต่เมื่อได้ยินคำว่าเจิ้งชินกับเจ้าลูกหมูน้อยหร่วนจิงหยางอ๋องถึงกลับทะลึ่งพลวด จางหลี่ลี่เองถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำว่าเจิ้งชิน

“ยังไม่ทันข้ามวันนางก็ตกต่ำเพียงนั้นเชียวหรือ เสด็จพ่อรู้เรื่องนี้หรือยัง”

จินเทาก้มหน้า

“ยังขอรับ ให้จินเทาทูลฝ่าบาทหรือไม่”

“ไม่ต้องข้าจะไปที่บ้านกงเตี๋ยจูว่าเกิดอะไรขึ้น”

จินเทายิ้มก้าวเดินตามจิงหยางอ๋อง

หลี่ลี่ทรุดกายลงบนเก้าอี้

“เป็นเจ้าอีกแล้วหรือเจิ้งชิน เจ้าเจิ้งชิน ขอให้ไม่ใช่เจิ้งชินคนนั้น”

บ้านกง

“ยะยะ ท่านอ๋องโปรดเมตตาไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย นางติดหนี้บ้านกงหลายแสนตำลึงทอง อีกทั้งยังเขียนสัญญาว่าจะยอมยกบ้านเจ้าหากไม่สามารถใช้หนี้ข้าได้ตามกำหนด”

ร่างชราของเตี๋ยจูผงะล้มหงายหลังเมื่อจิงหยางอ๋อง จี้คมกระบี่ไปตรงหน้าลักษณะข่มขู่ชัดเจน จินเทารีบเข้ามาขวางไว้

“เจ้าจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือนางเป็นสตรีที่หาเลี้ยงลูกเล็กๆ เพียงลำพังเจ้าทำเช่นนี้ นางจะอาศัยหลับนอนที่ไหนกัน”เตี๋ยจูยิ้มเจื่อนๆ