เจ้าลูกหมูน้อย

“วังหลวง อย่างนั้นหรือ”ย่อกายลงกอดรอบร่างอ้วนป้อมไว้

“วังหลวงอันตรายข้าได้ยินลุงฮวนพูดถึงว่าที่นั่นมีแต่คนถืออาวุธเดินไปมาแล้วยัง คนที่แต่งกายราวกับนางสวรรค์ที่แม้ใบหน้าจะงดงาม แต่ใจร้ายสิ้นดีหากข้าไม่เข้าวังหลวงไปกับท่านแม่แล้วใครกันจะปกป้องท่านได้”เจิ้งชินยิ้ม

“แม่ต้องปรามลุงฮวนเพื่อเจ้าใช่ไหม จิวหลงน้อยวังหลวงก็เหมือนที่นี่มีทั้งคนดีและคนไม่ดี ครั้งนี้ฝ่าบาทที่เป็นจักรพรรดิสูงสุดของแคว้นเรียกแม่ให้ไปพบล้วนจะต้องมีเรื่องสำคัญแน่”

“ท่านแม่รอข้าที่นี่ ไม่นาน”

วิ่งหายลับเข้าไปในห้อง สาวใช้นามอี๋เฟยยิ้มน้อยๆ วิ่งตามเข้าไปด้านใน

เพียงครู่เดียว จิวหลงก็กลับออกมาพร้อมกับอาภรณ์ที่รัดกุมราวกับจอมยุทธ์ สีของอาภรณ์ที่ดำสนิทราวกับมือสังหารพร้อมกระบี่ไม้ในมืออีกทั้งยังมีผ้าแพรปิดบังใบหน้าเสียครึ่งหนึ่ง

เจิ้งชินยิ้ม สาวใช้นามอี๋เฟยปิดปากหัวเราะ

“อี๋เฟยเจ้า ส่งเสริมคุณชายเพียงนี้เชียวหรือ”เจิ้งชินแกล้งปราม

“ท่านแม่ แบบนี้ไม่ต้องกลัวใครแล้วเรารีบเข้าวังกันเถอะ”

เสียงใสกับแววตากลมนั้นทำเอาเจิ้งชินอดเอ็นดูไม่ได้

“การพรางตัวจะต้องไม่ให้ใครเห็นว่าเจ้าพรางตัว แบบนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าพรางตัว อี๋เฟยพาคุณชายไปเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดธรรมดาเสีย”

“จริงด้วย ท่านแม่ลึกล้ำที่สุดจิวหลงนับถือท่านจริงๆ”

เลียนแบบคำพูดของจอมยุทธ์ อี๋เฟยขำกลิ้งรีบจูงมือจิวหลงเข้าไปในห้อง

“ท่านแม่รอข้านะข้าจะอารักขาท่านเอง”

เจิ้งชินอมยิ้มกับน้ำเสียงห่วงใยจริงใจนั้น

จวนจิงหยางอ๋อง

“นายหญิง ท่านอ๋องรอท่านอยู่ด้านใน”องครักษณ์จินเทาผายมือเชิญ

จางหลี่ลี่ที่ถือกำไลหยกไว้ในมือเชิดหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคำว่า นายหญิง ก้าวเดินเข้าไปในห้องโถงกว้างสำหรับรับรองแขกของจวนอ๋อง

ร่างสูงยืนเอามือไพล่หลัง แม้ไม่หันหน้ามาก็พอจะเดาได้หล่อเหลาเพียงใดผิวที่ขาวราวกับหญิงสาวของมือเรียวที่มองเห็นยังบอกอีกว่าคนผู้นี้สูงส่งเพียงใด แหวนหยกที่นิ้วหัวแม่มือ บ่งบอกฐานะสูงส่ง มวยผมที่รวบเกล้าเรียบตึงมองก็รู้ในทันทีว่าคนผู้นี้เป็นคนที่ใส่ใจเรื่องรายละเอียดต่างๆไม่น้อย เขาเพียบพร้อมและรัดกุมที่สุด จางหลี่ลี่ยิ้มมุมปาก

จางหลี่ลี่พยายามให้กำไลหยก เป็นที่สะดุดตาโดยแกล้งสวมมันไว้ที่ข้อแขนแล้วใช้มืออีกข้างถลกชายแขนเสื้อให้เลิกขึ้นเหมือนไม่จงใจ ประสานมือข้างเอวอ้อนแอ้น

“จางหลี่ลี่ คารวะหร่วนจิงหยางอ๋อง”

พยายามแค้นเสียงให้หวานจับใจอีกทั้งยังเปล่งเสียง เบาราวกับผ่านการฝึกฝนด้านมารยาทมาอย่างดี

ใบหน้าหล่อเหลาเกินคาดหันมาช้าๆ จ้องมองดวงตาดำขลับของหลี่ลี่ที่รีบหลุบตามองพื้นราวกับหญิงสาวที่เจียมเนื้อเจียมตัว แต่ทว่าภายในใจกลับกระหยิ่มยิ้มย่อง บุรุษตรงหน้าหล่อเหลาอีกทั้งยังสูงส่งมองเพียงแวบเดียวก็รู้ได้ในทันทีว่ายังไร้คนข้างกาย หร่วนจิงหยางอ๋องผู้มีชื่อเสียงในด้านไม่ดีเรื่องมัวเมาในสุรานารี แต่หลี่ลี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาจะหล่อเหลาจนเห็นในครั้งแรกหลี่ลี่แทบอยากจะทอดกาย

คิ้วคมขมวดเข้าหากันมองสำรวจอย่างฉวยโอกาส สายตาไล่ไปหยุดอยู่ที่กำไลหยกที่และมือที่ประสานกันข้างเอว

“จางหลี่ลี่หรือ”

แม้ใบหน้าที่เขาเห็นในคืนนั้นจะจำได้ติดตา แต่ทว่าก็รางเลือนพิษชนิดนั้นแล่นเข้าสู่กระแสโลหิต เขาแทบจะล้มตายหากไม่ได้ ร่วมรักกับหญิงนางหนึ่งในค่ำคืนนั้นอย่างบ้าคลั่งกักขฬะราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหายในกามารมณ์ เขาเสพสมในร่างบอบบางนั้นราวกับนางเป้นเพียงนางโลมที่ผ่านเรื่องกามารมณ์มาอย่างชาำชองทั้งๆที่นั่นคือครั้งแรกของนาง

เมื่อพิษถูกขับออกไปจากร่างกายด้วยการที่เขาปลดปล่อยธารสวรรค์เขาสู่ร่างงดงามที่ร้องขอชีวิตในคืนนั้น ทำให้พิษร้าย ไม่อาจทำร้ายเขาได้อีก

“เพคะ”

“กำไลหยกอันนี้คือของเจ้าหรือ”

“เพคะ”

“กำไลหยกอันนี้อยู่กับเจ้าตลอดสี่ปีอย่างนั้นหรือ”