ข้าคือเจ้าเจิ้งชิน

ฮูหยินใหญ่ของบ้านจางพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"ท่านพ่อข้าไม่ได้ขายตัว ข้าข้า"เปล่งเสียงแหบพร่าออกจากลำคอใบหน้าหมองคล้ำ

"ท่านพ่อข้าเห็นกับตา"

เจิ้งชินถลาเข้าใส่จางหลี่ลี่

"หลี่หลี่เลิกโป้ปดต่อหน้าท่านพ่อเสียที"

"ท่านพ่อ ท่านพ่อนางกำลังจะรังแกข้า"

จางหลี่ลี่วิ่งไปหลบด้านหลังใต้เท้าจางที่มีท่าทีโกรธเกรี้ยว

"ทำผิดยังกล้าลงไม้ลงมือกับน้อง นางช่วยข้าสอดส่องดูแลบ้านจาง เจ้าที่ทำตัวเสื่อมเสียยังใช้กิริยาต่ำทรามต่อหน้าข้า พวกเจ้าจับตัวนางลูกไม่รักดีโยนออกจากบ้านไปอย่าให้นางเข้าใกล้ตระกูลจางของข้าให้เสื่อมเสียแก่วงศ์ตระกูล"

เจิ้งชินนิ่งงันคิดไม่ถึงว่าบิดาจะตัดเจิ้งชินได้ทั้งๆ ที่เจิ้งชินเป็นบุตรีคนโตที่ช่วยดูแลกิจการของบ้านจางมาตลอด

เจิ้งชินกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

เสียงฝีเท้าหนักบิดาเดินห่างออกไป ปล่อยเจิ้งซินไว้กับเงาในห้องโถงที่เย็นเฉียบ ราวกับสิ่งที่แหลกสลายไม่ใช่แค่เกียรติยศของความเป้นคนและบุตรีที่ทำตัวดีมาตลอดแต่บิดากลับมองไม่เห็นมันพร้อมกับหัวใจที่แหลกสลาย

สี่ปีผ่านไปทุกอย่างยังคงก้าวไปตามครรลองของมัน

"ท่านอ๋องขอรับ เราพบหญิงนางหนึ่งที่นำเอากำไลหยกประจำตัวท่านอ๋องมาขาย"

หร่วนจิงหยางอ๋องผุดลุกขึ้นในทันที ใบหน้าเรียบเฉยมีแววตื่นเต้นขึ้นมาเพียงแวบเดียวก่อนจะเป็นปกติ

"นางคือใคร"

"นาง คือหญิงชาวบ้านแร้นแค้นคนหนึ่งอาศัยที่ศาลเจ้านาม จางหลี่ลี่"คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากัน

"บุตรี ของใต้เท้าจางอดีตขุนนางกรมวังอย่างนั้นหรือ"

"อาจเป็นได้ขอรับ ใต้เท้าจางถูกฝ่าบาทลงทัณฑ์ให้ออกจากตำแหน่งอีกทั้งโดนยึดทรัพย์ข้อหาลักลอบขนสินค้าราคาถูกเข้ามาในวังหลวง อาศัยเงินส่วนต่างให้ตัวเองร่ำรวย"

ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าขึ้นลง สีหน้ามีความกังวลเล็กน้อยแต่แววตายังไมไ่ด้แสดงออกถึงความกลัว

"นำตัวนางมาพบข้าเดี๋ยวนี้"

องครักษ์ข้างกายจินเทาประสานมือหันหลังกลับออกจากห้อง

หร่วนจิงหยางอ๋องทอดถอนใจยาว สี่ปีที่เขาเฝ้าตามหาหญิงนางหนึ่งที่เขาร่วมหลับนอนกับนาง ในเช้าที่เขาตื่นมาพบหยดเลือดบนผ้าขาว นางมิใช่นางโลมในหอนางโลมแห่งนั้นที่นั่นหญิงใดบางจะมีหยดเลือดบนผ้าขาว มีหญิงหลายนางจงใจแอบอ้าง เขาแม้จะจำหน้าตาของนางไม่ได้แต่เชื่อว่าหากพบกันอีกครั้งเขาจะต้องจำนางได้อย่างแน่นนอน แต่ไม่เคยมีวี่แววว่าจะพบหญิงที่ทำให้เขารู้สึกพิเศษนั่น ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาจำได้คือกำไลหยกที่ห้อยคอนางอยู่เขาเห็นมันเมื่อเขา ดึงอาภรณ์ของนางออกทาบทับร่างแกร่งของเขาลงบนร่างกายบอบบางของนาง

เขายังจำได้ติดตากับอักษรที่สลักบนกำไล อักษรงดงามขอบทองสูงส่ง

"ตี้หลง"

"ท่านแม่ๆๆๆๆๆ "

เสียงใสของเด็กชายวัยสามปีกว่าวิ่งมาจากด้านหน้าของบ้านหลังใหญ่ที่ใหญ่โตราวกับจวนอ๋อง

"จิวจิวอย่าวิ่ง เดี๋ยวจะล้ม"

เจิ้งชินรวบร่างอ้วนไว้ในอ้อมแขน สาวใช้นามอี๋เฟยวิ่งตามมาติดๆ

"ม่ายมีทาง จิวหลงเก่งที่สุดในเจ็ดคาบสมุทร แข็งแรงที่สุดในสามแคว้น"เจิ้งชินยิ้ม

"เชื่อแล้ว แม่เชื่อจิวจิวแล้วจิวจิวเก่งที่สุด"

"จิวหยงจะปกป้องท่านแม่และจะจัดการกับคนพวกนั้นที่คอยมาตอแยท่านแม่"

"คุณชายน้อยเก่งที่สุดเลยค่ะนายหญิง อีกหน่อยต้องดูแลกิจการของนายหญิงได้แน่ๆ "

"เจ้าเจิ้งชินรับราชโองการรรรร"

เจิ้งชินขมวดคิ้วก่อนจะ ทรุดกายลงคุกเข่าท่ามกลางสายตางุนงงของจิวหลงน้อย

"ด้วยเจ้าเจิ้งชิน ครั้งหนึ่งเคยช่วยชีวิตฝ่าบาทไว้ด้วยครั้งนั้นทำให้ฝ่าบาทรอดพ้นจากมือสังหารมาได้ จึงทำให้ฝ่าบาทต้องการจะตอบแทนความดีของแม่นางเจ้า จึงมีราชโองการให้เจ้าเจิ้งชินเข้าวังหลวงตามพระบัญชา เจ้าเจิ้งชินรับราชโองการรรร" เจิ้งชินยื่นมือสองข้างออกไปรับราชโองการ

"ท่านแม่ ข้าอยากเข้าไปในวังหลวงกับท่านแม่ด้วย"