เจ้าลูกหมูน้อย2

ไม่ได้โกหกทุกคำที่พูดล้วนความจริง ตั้งแต่วันนั้นกำไลหยกเนื้อดีที่สลักอักษรตี้หลงก็อยู่กับหลี่ลี่มาตลอด เพราะไม่คิดจะคืนให้เจิ้งชินอยู่แล้วถึงจะคืนก็หานางไม่พบนางออกจากบ้านจาง ในวันนั้นสมใจหลี่ลี่ แต่นับตั้งแต่นางออกจากบ้านจางไป บ้านจางก็ตกต่ำจนถึงกลับต้องแยกย้ายกันไป บิดาในตอนนี้หนีอาญาไปยังด่านชายแดนพร้อมกับมารดามีเพียงหลี่ลี่ที่ยังคงอาศัยในศาลเจ้าอาศัยของเซ่นไหว้และขอทานประทังชีวิต

“จินเทาให้สาวใช้พานางไปอาบน้ำชำระร่างกาย จัดห้องพักที่ดีอาหารที่ดีให้กับนางต่อไปนางจะใช้ชีวิตที่จวนอ๋อง”

จางหลี่ลี่ซ่อนยิ้ม ประสานมือข้างเอวอีกครั้ง จินเทารีบเดินนำหลี่ลี่ยัง ห้องด้านในจวนอ๋อง

หร่วนจิงหยางอ๋องถอนหายใจแม้จะรู้สึกคุ้นเคยกับสายตาของนาง แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกอะไรกับนางเท่าที่ควร ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นบทสวาทในค่ำคืนวิกฤติกลับถึงอกถึงใจ สุขสมจนเขาอยากจะหยุดเวลาหวนคืนไปยังค่ำคืนนั้นอีกครั้ง

“ท่านอ๋องของท่านเหตุใดต้องรับข้ามาที่นี่”

จางหลี่ลี่ใช้วาจาล่อหลอกล้วงความลับจากจินเทา

“ขอรับนายหญิง ท่านอ๋องตามหานายหญิงมาแสนนาน จากคืนหนึ่งในเดือนเย่วที่ที่…ที่หอนางโลมในคืนนั้น”

หลี่ลี่โบกมือห้ามจินเทาไม่ให้พูดต่อแสร้งว่าเขินอาย แต่ในใจกลับปะติดปะต่อเรื่องราวได้อย่างแยบยล

“ข้าลำบากมาสี่ปี ท่านพ่อขับไล่ข้าออกจากบ้านจาง เพราะเรื่องในคืนนั้นทำให้ข้า ไม่สิท่านพ่อไม่พอใจข้าอย่างมาก”จินเทาถอนหายใจยาว

“ท่านอ๋องจงใจชดใช้ให้กับนายหญิง ต่อจากนี้หากมีสิ่งใดที่นายหญิงต้องการจินเทายินดีรับใช้ขอรับ”หลี่ลี่ก้มหน้าซ่อนยิ้ม

“ข้าหวังแค่เพียงที่พักพิง ข้างนอกนั่นลำบากอดอยากและลำเค็ญยิ่งแล้ว ยิ่งยามนี้เกิดภัยแล้งข้าอดอาหารมานาน จนถึงกลับยอมขายหยกชิ้นนี้เพื่อแลกอาหาร”

คำพูดของหลี่ลี่น่าเวทนาจนจินเทาหลงกล สงสารนางด้วยใจจริง

หลี่ลี่เบิกตากว้างเมื่อมาถึงห้องหับที่งดงามจะดีกว่าห้องเก่าที่บ้านจางด้วยซ้ำไป อีกทั้งยังมีสาวใช้สองคนคอยดูแลข้างๆ

“เจ้าสองคน ลูลู่กับ อิงอิงต่อไปดูแลนายหญิงให้ดี”

จินเทากล่าวสำทับก่อนจะประสานมือถอยห่างออกมา

หลี่ลี่ยกมือขึ้นลูบโถกระเบื้องเคลือบที่ไม่อยากประเมินราคาคงไม่อาจประเมินได้ ก้าวเดินไปยังพับอาภรณ์เนื้อดีสีสวยบนโต๊ะ ก้มมองอาภรณ์สีทึมที่สวมใส่อยู่แทบจะอยากดึงทึ้งมันให้ขาดวิ่น ยิ้มย่องในใจต่อจากนี้หลี่ลี่จะเป็นนายหญิงที่ผูกทั้งใจทั้งกายของหร่วนจิงหยางอ๋องไว้ แต่เพียงแวบหนึ่งความคิดอยากให้เจิ้งชิน ตายไปเสียก็ผุดขึ้นมาในหัว ไม่มีเจิ้งชินเรื่องราวทุกอย่างจึงจะไม่ถูกเปิดเผย

“พวกเจ้าเตรียมน้ำอุ่นผสมน้ำอบให้ข้าด้วย”

หันไปสั่งสาวใช้สองคนก่อนจะเปลื้องผ้าก้าวเดินเข้าไปในห้องที่กั้นไว้ด้วยม่านไม้ไผ่สำหรับอาบน้ำ

“ท่านอ๋อง”

“นางเป็นอย่างไรบ้างชอบสิ่งที่ข้าจัดเตรียมไว้หรือไม่"

จินเทายิ้มประสานมือ

“นายหญิงลำบากมาไม่น้อย สิ่งที่ท่านอ๋องเตรียมมาคงถูกใจ หากท่านอ๋องกลับมาจากวังหลวง บางทีควรแวะไปที่ห้องของนายหญิงนางก็คงจะอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เปลี่ยนแปลงตัวเองจนน่ามองกว่าเดิม”

หรวนจิงหยางอ๋องแค่เพียงถอนหายใจเขาไม่รู้สึกอะไรกับหลี่ลี่หรือว่าที่ผ่านมาเขาหยุดเรื่องอย่างว่าเสียนานเพราะคิดว่าคงไม่มีใครแทนที่ร่างงามใต้ร่างเขาในคืนนั้นได้อีกแล้ว และเพื่อตามหานางเขาไม่ยอมมัวเมาสุรานารีเช่นเคย หรือนี่จะทำให้ลืมเลือนความหฤหรรษ์จากรสสวาทไปเสียแล้ว

“เสด็จพ่อมีบัญชาให้ข้าเข้าวัง ไม่รู้ด้วยเรื่องใด จินเทาเตรียมเกี้ยวเถิดเสียเวลานานแล้ว”

จินเทาประสานมือเดินนำไปที่ด้านหน้าจวนอ๋อง เกี้ยวจอดรออยู่ก่อนแล้ว หร่วนจิงหยางอ๋องก้าวขึ้นไปนั่งบนเกี้ยว

วังหลวง

ร่างสูงก้าวลงจากเกี้ยวหลังใหญ่สมฐานะ ที่ตำหนักใหญ่ของฮ่องเต้มีเพียงเกี้ยวของหร่วนจิงหยางอ๋องเท่านั้นที่ผ่านเข้าออกได้นอกนั้นจะต้องจอดเทียบหน้าประตูวังบ่งบอกถึงฐานะที่ไม่ธรรมดาอย่างยิ่งของอ๋องผู้นี้

“หรนวจิงหยางอ๋องเสด็จจจจจ”เสียงขานของขันทีดังขึ้นเป็นทอดๆ

“อี้เฟยข้าไปพบท่านแม่ได้แล้วใช่ไหม”ดึงมือออกจากมือของอี้เฟยแล้ววิ่งนำหน้าไปทันที