เจ้าผิดเห็นๆ

"ท่านฆ่าข้าได้ ความอัปยศจากเรื่องที่ท่านถูกกระทำย่ำยีก็ไม่มีทางหายไป"พูดขึ้นทั้งที่ใบหน้าเริ่มปรากฎรอยแดงซ้ำ

เจิ้งชิน เงื้อมือขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าที่มีร่องรอยแดงช้ำเชิดหน้าท้าทาย

"อิอิ ต่อไปความโอหังของพี่สาวก็คงจะหายไปเสียที ตีข้าให้พอข้าจะบอกกับท่านพ่อว่าท่านรังแกข้า"

“เจ้าไม่คู่ควรให้มือของข้าแตะถูกร่างกายและหัวใจที่ต่ำช้าของเจ้าด้วยซ้ำ”

เจิ้งชินกัดฟันหันหน้าหนีออกออกจากตรงนั้น

จางหลีลี่ยิ้มสาใจ กำลังจะก้าวเดินทว่าวัตถุบางอย่างสะท้อนแสงวาววับบนพื้น

ก้มลงเก็บกำไลหยกที่ร่วงลงจากตัวของเจิ้งชิน

"พี่สาวลูกอนุมีของล้ำค่าเช่นนี้ด้วยหรือ หยกชิ้นนี้เนื้อดีเสียจริง"

พึมพำก่อนจะ หย่อนกำไลหยกในอกเสื้อ

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังฉาด สะท้อนสะท้านไปทั่วห้องโถงเรือนตระกูลจาง ร่างของเจิ้งซินที่เพิ่งหนีตายกลับมาในสภาพ เสื้อผ้าขาดวิ่นและเปรอะเปื้อนเศษดินโคลน ล้มลงกับพื้นไม้แข็งเย็นเยียบ

“เจ้ายังกล้า! กล้ากลับมาอีกหรือข้าเลี้ยงดูเจ้าไม่ดีตรงไหนข้าให้เจ้าอดหรือไรเหตุใดต้องใช้ร่างกายแลกเงิน” เสียงตวาดของใต้เท้าจางราวกับค้อนที่ทุบลงกลางใจ

เจิ้งซินเงยหน้าขึ้น น้ำตายังไม่ทันแห้งจากฝันร้ายเมื่อคืน แววตาแดงก่ำเหมือนคนที่ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะอธิบาย

“ท่านพ่อได้โปรดอภัยให้ลูกด้วย ข้าไม่ได้ทำผิดอะไร ข้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น”

“อย่าพูด! ยิ่งเจ้าพูดตัวเจ้ายิ่งต่ำช้ากว่านี้”

ใต้เท้าจางยิ่งฟัง ยิ่งเดือดดาล ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวังปนขยะแขยง

“หลี่ลี่น้องเจ้าบอกว่าพบเจ้าหนีออกจากหอนางโลมกับเสื้อผ้าแบบนั้น เจ้าจะให้ข้าเข้าใจอย่างไร!”

ที่มุมหนึ่งของห้อง จางหลี่ลี่ยืนเงียบ เงยหน้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างแนบเนียน

“หลี่ลี่เห็นจริงๆท่านพ่อ…ข้าก็ตกใจ…ไม่คิดว่า พี่สาวจะทำแบบนั้นได้อย่างไรแต่มาคิดๆดูแล้วท่านแม่จ่ายเบี้ยรายเดือนให้นางน้อยไปหรือเปล่านางจึงทำเช่นนี้”

เจิ้งซินกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ เลือดซึมอาบระหว่างนิ้ว แต่ไม่แม้แต่จะเช็ด สะกดกลั้นหยาดน้ำตาไว้

“ข้าถูกจับไป…ข้าไม่ได้ยินยอม…ข้าไม่ได้ขายตัวข้าถูกคนผู้หนึ่งย่ำยี” เสียงของเจิ้งซินเบาราวกับคนละเมอ

“ใครกันที่จับตัวเจ้าไป”ใต้เท้าจางส่งเสียงลอดไรฟัน

“องค์ชายรองหรวนจิงหยางอ๋อง”

ใต้เท้าจางหัวเราะออกมาอย่างเย็นเยียบ

“องค์ชายรองหรวนจิงหยางอ๋อง เจ้ารู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไรยุ่งเกี่ยวกับองค์ชายรอง คำโกหกของเจ้าไร้ความหมาย”

เจิ้งซินนิ่งงัน...ใบหน้าซีดเผือดดุจเถ้าถ่าน ร่างทั้งร่างเหมือนจะหลุดร่วงลงสู่เหวที่ไม่มีวันจบ จริงอย่างบิดาพูดหรวนจิงหยางอ๋องใครกันอยากจะยุ่งเกี่ยวกับเขา

“แต่ท่านพ่อข้าไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับคนผู้นั้น ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งก็อยู่ที่หอนางโลมเสียแล้ว อาจมีใครที่นี่วางยาข้า”

“เหลวไหลเจ้าคิดว่าคนบ้านจางเกลียดชังเข้าจนถึงกลับวางแผนนี้ขึ้นมาเลยหรือ”

“ท่านพ่อได้โปรด”

“ท่านพี่ข้าคิดว่าลูกสาวท่านคนนี้ ตั้งใจกล่าวโทษข้ากับลูกหลี่ลี่”ใต้เท้าจางถอนหายใจ

“พวกนางดีกับเจ้ายิ่งนักนางยังกล้ากล่าวโทษพวกเจ้าอีกหรือ”เจิ้งซินหลับตาไล่ความรู้สึกเจ็บปวดในใจ

“ข้ารู้ข้าแค่หวัง…ให้ท่านเชื่อใจข้าสักนิด…ไม่ใช่เชื่อหลี่ลี่ทุกคำ…แต่ข้าคงฝันไป”

ใต้เท้าจางสะบัดแขนเสื้อด้วยความขุ่นเคือง

“ตั้งแต่เจ้าคลอดมา เจ้าก็สร้างแต่เรื่องให้ข้าอับอาย!”

“ท่านพ่อได้โปรด”

"เหลวไหล ข้าเลี้ยงดูเจ้าไม่ดีถึงกับต้องไปเป็นหญิงในหอนางโลมแลกเงิน ไปให้พ้นจากบ้านจาง แซ่จางของข้าไม่ต้อนรับเจ้าอีกต่อไปแล้ว"

เสียงบิดาหรือใต้เท้าจางในตอนนั้นตวาดลั่น ร่างสั่นเทายกมือชี้หน้าเจิ้งชินที่หน้าบ้านจาง

"เชื้อไม่ทิ้งแถว ไม่ต่างจากมารดาของนาง นางโลมชั้นต่ำ"