16.เริ่มแล้วนะ

ในวันรุ่งขึ้นผู้ที่เดินทางมาหานาเวียเป็นคนแรกก็คือท่านเจ้าเมืองเอเวน เขานำผลไม้ต่างๆติดมือมาด้วยเพื่อเป็นของฝากแก่นาเวีย

เพราะเราเพิ่งเคยพบการเป็นครั้งที่สอง แถมครั้งแรกก็ยังไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันมากนัก ทำให้วันนี้นาเวียอยากจะทำความรู้จักกับท่านเอเวนให้มากขึ้น

"ไม่ทราบว่าท่านเอเวนได้รับคำสาปแบบไหนกันคะ"

เอเวนยิ้มที่มุมปากก่อนที่เขาจะค่อยๆอธิบายให้เธอฟัง

"ข้าได้รับสืบทอดคำสาปมาจากท่านพ่อ..หลังจากที่ท่านพ่อกับข้าเสียชีวิตไปแล้ว ในตอนนั้นข้าอายุประมาณสิบขวบเท่านั้น..ท่านพ่อของข้าได้รับสืบทอดคำสาปมาจากท่านปู่ในตอนที่ทำพ่ออายุยี่สิบปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาหลังจากที่ท่านแม่คลอดคาชาร์ดออกมา"

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้นาเวียก็เริ่มทำความเข้าใจกับเรื่องของคำสาป พ่อของท่านเอเวนนั้นนับว่าโชคดีที่ท่านได้รับการสืบทอดคำสาปช้ากว่าทุกคนที่เธอเคยพบเจอมา เพราะอย่างนั้นจึงทำให้เขามีบุตรชายถึงสองคน..ซึ่งแตกต่างจากคนอื่นที่ไม่สามารถมีทายาทได้..

"แล้วคำสาปที่ท่านเอเวนได้รับมานั้น เหมือนกับคำสาปที่ท่านคาชาร์ดได้รับไหมคะ?"

พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ฉะนั้นแล้วในบางทีพวกเขาอาจจะได้รับคำสั่งที่คล้ายคลึงกันก็เป็นได้..

"อาจจะคล้ายแต่ว่าไม่ถึงกับเหมือนซะทีเดียว ที่จริงอาจไม่คล้ายกันเลย เรื่องคำสาปของคาชาร์ดนั้น..เอาไว้เจ้าเห็นเองน่าจะดีกว่า ส่วนเรื่องคำสาปของข้า..ข้าควรจะเปิดให้ดูสินะครับ"

เมื่อกล่าวจบเอเวนก็ถอดกางเกงของเขาออกมาในทันที กางเกงที่เอาสวมร่วงหล่นลงไปก่อนที่ข้อเท้า เขายกมือขึ้นมาปิดท่อนล่างเล็กน้อยด้วยความเขินอาย อาจจะเพราะเขาไม่เคยถอดเสื้อออกมาต่อหน้าคนอื่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว แถมครั้งนี้ก็ไม่ได้ถอดเสื้อแต่เป็นการถอดกางเกงอีกต่างหาก

และนี่คงเป็นอีกครั้งที่นาเวียแสดงท่าทีตกใจออกมา เธอขยี้ตาตัวเองซ้ำๆก่อนจะยกมือขึ้นมาทาบอก ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะแปลกประหลาดมากกว่าสามคนก่อนหน้าที่ผ่านมาซะอีก..เพราะจุ๊ดจู้ของท่านเอเดน..มันเป็นน้ำแข็งยังไงล่ะ

เธออ้าปากพะงาบๆไม่มีเสียงพูดใดๆออกมา นี่มันน่าตกใจเสียยิ่งกว่าการพบเจอขนาดที่มันใหญ่หรือว่าเรืองแสงได้ซะอีก

น้ำแข็งจริงๆงั้นเหรอ?

"ข้ารู้ว่านี่มันยากจะเชื่อ..แต่มันคือเรื่องจริงครับ และข้าก็อยู่กับเจ้าน้ำแข็งนี่มาสิบกว่าปีแล้ว..มันไม่มีทางละลาย เป็นผลึกน้ำแข็งที่น่าตกใจมากทีเดียว"

"อา..ขออภัยสำหรับการตกใจที่แสนจะเสียมารยาทของข้าด้วยนะคะ คือว่ามัน..น่าตกใจมากจริงๆ"

มุมปากของเอเวนยกสูงขึ้น เขาไม่ได้ถือสาอาการตกใจของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว หากเป็นเขาที่พบเจอเรื่องน่าตื่นตะลึงขึ้นเช่นนี้ เขาก็คงจะเก็บอาการตัวเองเอาไว้ไม่ไหวเหมือนกัน

"อยากจะลองสัมผัสดูไหมครับ.."

อา..เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว เธอต้องรักษาเขานี่ และในใจของนาเวียก็มีความอยากรู้อยากเห็นมากทีเดียว เพราะเป็นผลึกน้ำแข็งเช่นนั้นมันคงจะเย็นจนมือชาเลยหรือเปล่านะ

"ขออภัยด้วยนะคะ.."

เธอกล่าวคำขอโทษเขา ก่อนที่จะยื่นมือไปสัมผัสผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่นั้น เมื่อปลายนิ้วแตะสัมผัสลงไป ความรู้สึกที่ได้ไม่แตกต่างจากการที่สัมผัสลงไปบนน้ำแข็งเลย เยือกเย็นจนปลายนิ้วรู้สึกชา..

"ไม่ทราบว่าในช่วงเวลาที่ข้าสัมผัสลงไป..ทำให้ท่านเอเวนมีความรู้สึก..อาการแปลกๆเกิดขึ้นมาไหมคะ อย่างเช่นความร้อนที่เกิดขึ้นมาในกายอะไรแบบนั้น"

เขาเงียบไปพักนึงก่อนจะมองหน้าเธอด้วยแววตาจริงจัง

"ข้าไม่รู้สึกอะไรเลยครับ..มันไร้ความรู้สึกไปหมด หรือจะเรียกว่าข้าด้านชาก็ได้ เจ้าผลึกน้ำแข็งนี่คงแช่แข็งความรู้สึกของข้าไปหมดแล้ว ต่อให้พยายามสัมผัสมันมากแค่ไหนก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย.."

นี่แหละข้อแตกต่าง..กับท่านเดนนีสถึงแม้ว่าของเขาจะเป็นไม้ แต่ในช่วงเวลาที่เธอใช้มือสัมผัส หรือใช้ปากกับมันท่านเดนนีส กลับรู้สึก..เร่าร้อนในแบบที่มันควรจะเป็น

แต่กับท่านเอเวน..เขาไม่รู้สึกอะไรเลยอย่างนั้นเลย นี่มันแย่นิดหน่อยเพราะมันทำให้เธอไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนดี

"อา..เพราะอาการของท่านเอเวน มันแตกต่างจากอาการของท่านเดนนีส ข้าจึงเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะรักษาทันแบบไหนดี.."

เอเวนเข้าใจความกังวลของนาเวียเป็นอย่างดี

"เรื่องการรักษา..ข้าไม่รีบร้อนนะครับ นาเวียค่อยๆคิดหาทางไปก็ได้..แค่การที่มีใครสักคน บอกกล่าวอาการที่แสนแปลกประหลาดของข้ามันมีหนทางในการรักษา ข้าก็ดีใจแล้ว"

แววตาเช่นนั้นอีกแล้ว แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง..เหมือนแววตาของท่านฮานีที่มองมาที่เธอเลย..

แววตาของเขามันปลุกพลังความกล้าให้เธอในแบบที่นาเวียเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเมื่อเห็นแววตาที่เขามองมาแล้ว เธอถึงรู้สึกอยากจะรักษาเขาให้หายมากขนาดนั้น!

อาจเป็นเพราะเธอคุ้นเคยกับแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังเช่นนั้นดี มันเป็นแววตาที่เธอมักจะเอาไว้มองพ่ออยู่เสมอ..แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมามันคือความว่างเปล่า..พ่อไม่ได้ช่วยเธอแบบที่เธอคาดหวังเอาไว้ เพราะแบบนั้นในช่วงเวลาที่นาเวียมองเห็นแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง เธอจึงไม่อยากทำให้ผู้ที่มองเธอด้วยสายตาเช่นนั้นต้องเจ็บปวดเหมือนกับที่เธอเคยเจ็บปวด

"เช่นนั้นท่านยินดีจะให้ข้าลองรักษาทันดูไหมคะ แน่นอนว่ามันอาจจะได้ผลหรือว่าไม่ได้ผล แต่ข้าก็อยากจะลองดู.."

"ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นก็ได้ครับ ข้ามาที่นี่เพื่อให้ท่านนาเวียรักษาอยู่แล้วครับ..จะได้ผลหรือไม่..ไม่เป็นไรเลย"

นาเวียพยักหน้าก่อนที่เธอจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเขา..

"ท่านเอเดนยังไม่มีคนรักหรือว่าภรรยาใช่ไหมคะ แน่นอนว่าถึงแม้ว่าจะกล่าวว่านี่คือการรักษา แต่มันก็..."

เอเดนเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะมองหน้านาเวียด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว

"เชื่อข้าเถอะครับว่าในบรรดาผู้ที่ถูกสาป ไม่มีใครกล้ามีความรักหรอก ไม่ใช่ร่างกายเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ถูกสาป แต่ความรู้สึกหวาดกลัวของเราก็ดูเหมือนจะถูกแช่แข็งเอาไว้ด้วย..นาเวียไม่ต้องเป็นกังวลในเรื่องนั้นเลยครับ..เพราะว่าข้าไม่มีทั้งคนรักหรือว่าภรรยาอะไรทั้งนั้น"

เมื่อเขากล่าวยืนยันอย่างหนักแน่นเช่นนั้นเธอก็ก้าวเดินเข้าไปหาเขา

"ฉะนั้นข้าจะเริ่ม..ละลายน้ำแข็งแล้วนะคะ"