14.บ้านใหม่

อิสเคนั่งอยู่ที่ด้านหน้าบ้าน เมื่อวานนี้นาเวียไม่ได้กลับมานอนที่นี่ และจนถึงตอนนี้เธอก็ยังคงไม่กลับมาเหมือนเดิม เขาไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน..แต่รู้สึกไม่พอใจนิดๆ เหมือนกันที่เธอไม่ได้บอกกล่าว..

นกโรซี่บินเข้ามาหานาเวีย แต่ทว่ามันกลับไม่พบเจอนาเวียแต่ดันมาเจออิสเคพ่อหนุ่มเรืองแสงที่กำลังนั่งอยู่หน้าบ้าน

มันบินเข้าไปทักทายก่อนจะส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกมา

“นี่เจ้าคนเรืองแสง นาเวียไปไหนกัน?”

และแน่นอนสิ่งที่อิสเคได้ยินมีเพียงเสียง..จิ๊บๆ เท่านั้น

“ข้าฟังเจ้าไม่รู้เรื่องหรอกเจ้านะเจ้านกน้อย หากเจ้ามาตามหานาเวีย นางไม่อยู่ที่นี่หรอก นางไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว หากเจ้าเจอนางก็บอกให้นางกลับมาหาข้าบ้างล่ะ..”

เมื่อกล่าวจบเขาก็ลุกขึ้นไปหยิบอุปกรณ์เพื่อที่จะเข้าไปในป่าหาสมุนไพร นกโรซี่ยืนเท้าเอวมองเจ้าคนทึ่มผู้นั้น..

“ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยเจอใครโง่เท่าหมอนี่มาก่อนเลย คนโง่ที่ปฏิเสธความหวังดีของนาเวียแถมยังดุด่านาเวียของข้าอีก สมควรแล้วที่จะต้องอยู่คนเดียวน่ะ ชิ! ต่อให้ข้าหานาเวียเจอข้าก็ไม่บอกนางหรอกว่าเจ้ามานั่งรอนางเป็นหมาหงอยอยู่หน้าบ้านเช่นนี้น่ะ”

เมื่อกล่าวจบนกโรซี่ก็บินเข้าไปในเมืองทันที หากเดาไม่ผิดนาเวียจะต้องอยู่ในเมืองอย่างแน่นอน นางคงกำลังตามหาผู้ถูกสาปคนอื่นๆ แน่ๆ

.

.

“ข้าคิดว่าบ้านหลังนี้มันใหญ่ไปหน่อยสำหรับการอยู่คนเดียวค่ะ”

นาเวียกล่าวพร้อมกับหันไปมองเดนนีสที่กำลังส่งยิ้มให้เธอ

“ไม่ใหญ่ไปหรอกครับ ข้าคิดว่าที่นี่ทำเลดีเลย เพราะอยู่ในเมืองพอดี อยู่ไม่ไกลจากร้านหนังสือของฮานีและอยู่ตรงข้ามกับร้านขายไม้ของข้าเลย..ที่นี่ดีแล้วครับเชื่อข้าสิ”

เมื่อเขายืนยันหนักแน่นเช่นนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องปฏิเสธเขาอย่างไรดี นาเวียจึงพยักหน้าพร้อมกับส่งเหรียญทองที่เธอมีให้เขา

“ข้าจะรับเงินของเจ้าได้อย่างไรกัน เจ้าคือผู้มีพระคุณของข้านะครับ..ช่วยรับการตอบแทนที่มาจากหัวใจจริงๆ ของข้าไปด้วยเถิด ข้ารู้สึกละอายใจทุกครั้งที่มองหน้าของเจ้า ให้ข้าได้ชดเชยความผิดในใจด้วยนะครับ”

เขาส่งยิ้มพร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้

“แต่ว่า..”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น อย่าปฏิเสธกันเลยนะครับนาเวีย..ช่วยเป็นฝ่ายรับบ้างเถิด”

พอเขาพูดถึงตรงนั้นใบหน้าของเธอก็ขึ้นเป็นสีกุหลาบในทันที เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะกล่าวคำขอบคุณออกมา

“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ เจ้าเข้าไปสำรวจบ้านก่อนได้เลย แล้วช่วงบ่ายเราไปพบกันที่ร้านหนังสือของฮานี เพื่อนของข้าอีกสองคนกำลังตั้งตารอที่จะพบนาเวีย”

เธอก้มหน้าลงพร้อมกับระบายยิ้มหวานส่งให้เขา

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

เมื่อเดนนีสเดินจากไป นาเวียก็เข้าไปด้านในบ้าน..ที่นี่เป็นบ้านสองชั้นที่ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครอยู่แต่ก็สะอาดสะอ้านมากทีเดียว นาเวียเปิดหน้าต่างออกเพื่อให้อากาศระบายและถ่ายเท เธอควรจะต้องซื้อผ้าห่มและผ้าม่านสักหน่อยแล้ว..เมื่อคิดได้ดังนั้นนาเวียจึงออกจากบ้านหลังใหม่ แล้วเดินไปที่ย่านการค้า เธอซื้อของใหม่หลายอย่างมากทีเดียว ทั้งผ้าห่ม หมอน ผ้าม่าน เสื้อผ้า..เธอรู้สึกเหมือนกับว่านี่มันเป็นเหตุการณ์เดจาวูเลย ครั้งหนึ่งในตอนที่เธอเริ่มทำงาน เธอตัดสินใจออกมาจากบ้านหลังนั้น..บ้านที่อัดแน่นไปด้วยความทรงจำของเธอกับแม่ แต่มันถูกแทนที่ด้วยครอบครัวใหม่ของพ่อแทน ทุกครั้งที่ทานข้าวด้วยกันกับพ่อ เธอจะรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นส่วนเกินอยู่ตลอดเวลา..

หรือบางทีเธออาจจะไม่ได้อยากได้บ้านหลังนั้นก็ได้ เธอแค่อยากจะแก้แค้นทั้งแม่เลี้ยงและน้องชายที่แย่งพื้นที่ที่มันควรจะเป็นของเธอกลับคืนมาก็เท่านั้น..นี่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิดเดียว..ก่อนที่พ่อจะตายไม่คิดทำพินัยกรรมเอาไว้เลยรึไง หรือว่าพ่อคิดจะยกทุกอย่างให้น้องชายและแม่เลี้ยงทั้งหมดกันนะ ถึงได้ทำให้เธอลำบากลำบนขนาดนี้

ว่าแต่..เธอตายไปแล้วใช่ไหมนะถึงได้เข้ามาอยู่ในเกมนี้ แล้วเธอตายได้ยังไงกันไม่เห็นจำได้เลยสักนิด

“...”

นาเวียหยุดอยู่ที่ด้านหน้าร้านขายดอกไม้ ขณะที่จิตใจของเธอกำลังสับสนวุ่นวาย กลิ่นหอมของดอกไม้ก็ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย และนั่นทำให้นาเวียวางของมากมายที่กำลังถือลงบนพื้นแล้วเดินเข้าไปในร้านขายดอกไม้

“ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงอยากจะได้ดอกไม้แบบไหนกัน..”

นาเวียเดินมาหยุดที่ดอกกุหลาบสีขาว

“ข้าอยากได้ดอกกุหลาบสีขาวค่ะ ช่วยห่อให้หน่อยนะคะ”

เมื่อเธอหันกลับไปมองเจ้าของร้าน นาเวีย ก็นิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง เพราะเจ้าของร้านขายดอกไม้มีใบหน้าที่โดดเด่นมากทีเดียว เขาส่งยิ้มให้กับเธอเมื่อมองเห็นสายตาของเธอ..

“ดอกกุหลาบสีขาวสินะครับ เลือกได้ดีทีเดียวเพราะมันดูเหมือนกับท่านมากเลย ดูอ่อนหวานและอ่อนโยนแต่ทว่ากลับมีหนามแหลมคม..ข้าจะห่อให้นะครับ”

เขาจัดการห่อดอกกุหลาบสีขาวให้เธอทั้งหมด..ก่อนจะยื่นให้เธอ

“..เท่าไหร่คะ?”

เจ้าของร้านดอกไม้ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้นาเวียก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ

“ข้าไม่คิดเงินครับ ถือซะว่านี่เป็นของขวัญขึ้นบ้านใหม่ของท่านก็แล้วกัน”

เธอมองหน้าเขาด้วยความตกใจ เขารู้ได้อย่างไรกันว่าเธอกำลังย้ายเข้าบ้านใหม่ หรือว่าเขาคือพ่อมดอย่างนั้นหรือ?

เจ้าของร้านดอกไม้ชี้ไปที่ข้าวของมากมายของนาเวียที่กองอยู่หน้าร้าน

“ซื้อของมากมายเช่นนั้น ท่านจะต้องกำลังย้ายเข้าบ้านใหม่อย่างแน่นอน ครั้งนี้ข้าไม่คิดเงินเพราะอย่างนั้นในครั้งหน้าท่านก็ช่วยมาอุดหนุนร้านขายดอกไม้ของข้าด้วยนะครับ”

เธอไม่อยากรับของใครมาฟรีๆ เลย..แต่นาเวียอยากจะรีบตรงกลับบ้านแล้ว เธอจึงพยักหน้าเพื่อรับปากว่าจะมาซื้อดอกไม้ร้านเขาอีกในภายหลัง..

“เราจะต้องได้พบเจอกันอีกครั้งแน่นอน สตรีที่มีกลิ่นหอมหวานราวกับผลไม้..แค่ได้กลิ่นข้าก็รู้สึกคอแห้งไปหมดแล้ว อยากจะลองกัดลงไปบนผิวขาวๆ นั่นชะมัดเลย..นางจะเปล่งเสียงร้องครางแบบไหนออกมากัน อยากรู้ซะแล้วสิ”

นาเวียมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านหลังใหม่ของเธอ เธอจัดการติดม่านหน้าต่างและปูเตียงให้เรียบร้อย อีกทั้งยังไม่ลืมหยิบแจกันมาใส่ดอกกุหลาบที่พึ่งจะซื้อมา..

ช่างเป็นบุรุษที่แปลกประหลาดมากทีเดียว ดวงตาของเขามีสีสันที่แปลกมากเพราะมันคือสีม่วงอมเขียว ส่วนความหล่อไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่เข้ามาในเกมนี้ยังไม่เคยเห็นใครไม่หล่อเลยสักคน..จะว่าไปแล้วก็หงุดหงิดชะมัด!

เพราะนี่มันคือเกมที่เจ้าน้องชายเฮงซวยของเธอสร้างขึ้นมานี่..จุดสิ้นสุดมันจะเป็นตรงไหนกันนะ หากเธอสามารถรักษาผู้ถูกสาปทั้งเจ็ดคนจะสามารถกลับไปได้รึเปล่า..

จะว่าไปแล้วเธอควรจะกลับไปอย่างนั้นหรือ? กลับไปในโลกแสนโหดร้ายที่มีแค่เธอคนเดียว..