บทที่ 1 (5)

ฟองเทนตอบกลับหน้าตาซื่อใสพอๆ กับรอยยิ้มว่าดีใจนักหนาที่จะถูกเขาสอบหฤโหดจนหล่อนต้องหนีกลับบ้าน แต่นั่นกลับทำให้เฟรเดริกยิ่งกว่ารู้สึกถูกชกจนมึน เพราะตอนนี้เขากำลังมึนจริงๆ ที่หล่อนแสดงออกชัดว่าไม่ได้อยากมาเป็นเชฟจริง แต่ดันเดินมาบอกว่าจะต้องเป็นเชฟ ตกลงหล่อนบ้าหรือว่าเขาเพี้ยนกันแน่

“เธอตั้งใจกวนประสาทฉันใช่ไหม”

เขาถามกลับเสียงเย็นบอกชัดว่าเปลี่ยนความหงุดหงิดเป็นโมโหไปแล้วเรียยร้อย เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ถึงเขาจะไม่จริงจังเหมือนเกสตัน แต่เขาไม่ใช่คนที่ยอมให้คนอื่นมาดูถูกอาชีพได้เหมือนกัน เขาอาจจะไม่ใช่พวกบ้าตำรา บ้าการทำอาหารมากมายระดับที่เพื่อนของเขาเป็น แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ทำลายศักดิ์ศรีของเชฟด้วยการยอมให้คนอื่นดูถูก

“เปล่านะคะ ฉันถามคุณจริงๆ ต่างหาก” หล่อนตอบแต่ไม่คิดจะบอกความจริงกับเขา เพราะมันเหมือนกับเอาเรื่องของตัวเองไปโยนใส่หน้าคนอื่น ทั้งที่หล่อนควรจะทำทุกอย่างต่อไปด้วยตัวเอง

“ฉันจะเตือนเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะฟองเทน ฉันไม่ใช่คนสุขุม ใจดีเหมือนเกสตัน เพราะฉะนั้นถ้าลุงฟร็องซัวร์ของเธอประเมินว่าการส่งเธอมาอยู่ในความดูแลของเกสตันเป็นเรื่องที่ดีแล้วล่ะก็ มันอาจจะดีจริงเพราะเขาจะทนต่อการยั่วโมโหนี้ได้ดีกว่าฉัน แต่ในเมื่อตอนนี้เธออยู่ที่บ้านเลอ บลองค์ ในฐานะคนที่จะมาเรียนรู้การทำอาหาร เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนเป็นเชฟอย่างฉัน อย่างเลอบลองค์ด้วยการทำตัวเหมือนเด็กขายของ!”

ฟองเทนฟังแล้วก็รู้สึกกลัวเขาขึ้นมาวูบหนึ่ง มันไม่ใช่เพราะคำขู่ของเขาอย่างเดียวที่ทำให้หล่อนกลัว แต่ใบหน้าของเขาที่บอกชัดว่าโกรธจริงๆ แล้วต่างหากที่บอกให้หล่อนหุบปากของตัวเองให้สนิทถ้าไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวโดยไม่จำเป็น

“ฉันขอโทษค่ะ” หล่อนบอกแล้วเปลี่ยนเรื่อง “คุณอ่านจดหมายที่คุณลุงเขียนฝากมาให้หรือยังคะ”

“จดหมายนั่นเขาเขียนถึงเกสตันไม่ใช่เหรอ ฉันไม่มีสิทธิ์อ่าน” เฟรเดริกตอบ แต่ในใจก็ไม่คิดจะอ่านอยู่แล้วถึงแม้ว่าจดหมายนั่นไม่ได้เขียนถึงเกสตันก็ตาม

“ฉันว่าไม่ใช่ค่ะ คือบางทีคุณลุงอาจจะเขียนข้อควรระวัง เอ่อ เรื่องจำเป็นในการสอนฉันทำอาหารเอาไว้ในนั้นด้วยน่ะค่ะ” หญิงสาวพยายามบอกเขาว่ามันอาจจะมีเรื่องจำเป็นอยู่ในจดหมายนั้น เพราะหล่อนคิดว่าอย่างน้อยลุงฟร็องซัวร์ก็คงไม่ใจร้ายถึงขนาดปล่อยให้หล่อนต้องเรียนทำอาหารไปพร้อมกับ ‘ความกลัว’ ที่เกาะกินหัวใจหล่อนมาหลายปี

“ฉันไม่อ่านอะไรที่เกี่ยวกับฟร็องซัวร์ทั้งนั้น!” เฟรเดริกปฏิเสธ “ในเมื่อเธออยู่ในบ้านเลอ บลองค์ คนที่ถือสิทธิ์ขาดในการสอนเธอทำอาหารคือฉัน ไม่ใช่ฟร็องซัวร์”

ชายหนุ่มย้ำคำเดิมแล้วก้าวออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ฟองเทนยืนวิตกกังวลเพียงลำพังกับการที่เขาปฏิเสธการอ่านข้อความจากลุงของหล่อน แล้วหล่อนก็อายเกินกว่าจะบอกความจำเป็นแสนมีค่านี้ได้ด้วย เพราะทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้ออกไป ทุกคนจะหัวเราะเยาะแล้วก็พากันถามกลับว่า

‘นี่เธอเป็นหลานของเชฟระดับโลกจริงน่ะเหรอ’

ฟองเทนคิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ทะมัดทะแมงมากกว่าเดิม หญิงสาวเลือกใส่กางเกงยีนส์ตัวเก่งกับเสื้อยืดสายเดี่ยวพอดีตัว เพราะเห็นว่าเป็นการทำงานในร่ม หล่อนเปิดประตูห้องออกมาก็พบกับเฟรลิกซ์ที่เอาเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่เป็นฟอร์มธรรมดาของร้านเล็กๆ แห่งนี้พร้อมกับผ้ากันเปื้อนสีขาวมาให้ มันยิ่งทำให้หล่อนงุนงงว่าเหตุใดจึงไม่ได้เป็นชุดเชฟ

แต่อีกหลายนาทีต่อมาหล่อนก็เข้าใจได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เมื่อถูกมอบหมายงานเสิร์ฟอาหารให้แทนการเป็นเชฟด้วยเหตุผลง่ายๆ ของเฟรเดริกที่เหมือนจะฟังขึ้น!

‘การเป็นเชฟต้องใช้ทักษะทางร่างกาย กระทะ หม้อ ภาชนะบางอย่างมีน้ำหนักมาก ฉันต้องการทดสอบสมรรถภาพร่างกายของเธอว่าแข็งแรงดีหรือเปล่า’

ฟองเทนจึงต้องกลายเป็นสาวเสิร์ฟ แม้ว่าจะไม่ชอบและไม่อยากเป็นเชฟ แต่การบอกให้หล่อนถอยหนีแล้วยอมพ่ายแพ้ต่ออะไรง่ายๆ มันไม่ใช่นิสัยของหล่อนเสียด้วย

หล่อนต้องเดินเสิร์ฟอาหารทั้งในร้านและด้านหน้าตัวร้าน เนื่องจากร้านแห่งนี้เป็นร้านอาหารที่สามารถนั่งรับประทานในร้านก็ได้และมีโต๊ะที่อยู่นอกร้านไว้ให้สำหรับคนที่ต้องการนั่งกินไปชื่นชมบรรยากาศของเมืองไปด้วย แม้ว่าจะมีร่มสีขาวคันใหญ่ไว้สำหรับช่วยบังแดดให้แต่ละโต๊ะ แล้วก็ยังมีพัดลมตัวใหญ่คอยเป่าเพื่อลดความร้อนแล้วก็ตาม แต่ท่ามกลางแสงแดดที่แผดร้อนและอุณหภูมิที่สูงมันกลับทำให้หล่อนรู้สึกว่าการเป็นคนเสิร์ฟอาหารในร้าน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด

แรกเริ่มต้องจดเมนูตามที่ลูกค้าสั่งให้ทัน ซึ่งหล่อนก็ไม่ได้รู้มาก่อนเลยว่าที่นี่มีเมนูอะไร อาศัยแค่สติกับสมาธิดีและการฟังลูกค้าสั่งดอกไม้ทางโทรศัพท์บ่อยๆ ทำให้พอเดาถึงสิ่งที่ลูกค้าต้องการได้ แต่พอถึงตอนนำอาหารเสิร์ฟที่โต๊ะอาหาร หล่อนก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจานอาหารแต่ละจานจะมีน้ำหนักแตกต่างกันถึงเพียงนี้ บางจานที่ไม่คิดว่าน้ำหนักเบาก็กลับเบา แต่บางจานที่คิดว่าไม่หนักก็กลับหนักจนต้องเกร็งแขนแทบแย่

“ไง... กี่ใบแล้ว”