5

แชะ!

‘ปฏิเสธกี่ครั้งก็ยังเลือกเธอ...’ แคปชั่นพร้อมรูปภาพเซลฟี่ตัวเองชูสองนิ้ว คู่กับป้ายบริษัท Intel created นี่ถือว่าเป็นรูปที่สามแล้ว ในเวลาสามเดือนที่ผ่านมา

บริษัทนี้เป็นบริษัทตกแต่งภายในที่มีชื่อเสียงติดอันดับสามในประเทศ ด้วยเงินเดือน สวัสดิการที่ยอดเยี่ยมและโอกาส ในการโกอินเตอร์ ทำให้นักตกแต่งภายในทั้งหลาย ต่างก็ยอมมาสมัครซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะที่นี่จะเปิดรับสมัครและสัมภาษณ์พร้อมกันเดือนละหน

นั่นหมายความว่าพนักงานเก่า ต้องมีความกระตือรือร้นและพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ

อภิศราเดินคอตกออกมา พร้อมเหลือบมองไปยังป้ายบริษัทที่ถ่ายคู่ก่อนจะเดินเข้าไป

“เดือนหน้าเจอกัน...เดี๋ยวใส่เสื้อสีแดงมา” เธอว่าพร้อมส่ายหน้าและเดินกลับด้วยเท้า ไปขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนเดิม

แม้จะมีคำถามจากผู้สัมภาษณ์สะท้อนก้องไปมาในหัว แต่คนใจเสาะอย่างเธอ ก็เลือกที่จะไม่สนใจ และคิดว่าถ้าเธอไปใหม่ เขาก็อาจจะรับพิจารณาก็ได้

‘มาสามครั้งก็ยังทำเหมือนเดิม...แล้วเหตุผลอะไรล่ะ ที่เราจะรับคุณเข้ามาทำงานกับเรา?’

ก็คนเดิมนี่ จะให้ทำอะไรใหม่ได้ยังไง

สุดท้าย เธอก็กลับไปสนใจและให้คำตอบกับคำถามนั้นในหัวซ้ำๆ เพราะว่าคำตอบที่เธอได้เปล่งออกไปให้ผู้สัมภาษณ์ได้ยินคือ

‘ขอโทษค่ะ...’ เพียงเท่านั้น เท่านั้นทั้งสามรอบเลย!

สงครามเดินเข้ามาในตัวตึกที่มีกระจกรายล้อมด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย เหลือบไปมองเหล่าผู้โชคร้ายที่พอจะเป็นเหยื่อในวันนี้ของตัวเองแบบคร่าวๆ

หากแต่เหล่าผู้โชคร้ายที่ยังมีความโชคดีอยู่นั้น ก็พากันมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มและแววตาเปล่งประกายยินดีเหมือนทุกเมื่อเชื่อวัน จนไม่ได้ทำให้เขารู้สึก พิเศษ

ใครดีนะ

“รับกาแฟดำเข้มหรือน้ำตาลสองช้อนดีคะ” พนักงานต้อนรับในโซน VIP เดินมาทำหน้าที่ ทันทีที่เห็นเขาหยุดยืนอยู่สักพัก

ด้วยความที่เขามักจะแวะมารับประทานกาแฟที่นี่บ่อย เพื่อสังเกตการณ์ทำงานของลูกน้องแบบเงียบๆ อยู่เสมอ

ใช่...เหล่าพนักงานเข้าใจกันไปแบบนั้น

แต่เขาแค่อยากจะหาที่เล่นเกมส์สัก 15 นาที ก่อนขึ้นไปทำงานจริงจังต่างหาก เพราะถึงเขาจะเป็นคนแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยที่จะเล่นเกมส์ในห้องทำงานของตัวเองเลยสักครั้ง

“น้ำตาลช้อนเดียว” เขาตอบในขณะที่มีพนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง ค้อมตัวในขณะเดินผ่านเขา

“เดี๋ยว” ไม่ใช่แค่พนักงานรักษาความปลอดภัย ในชุดสีฟ้าและคาดกระบองเท่านั้นที่ชะงัก พนักงานต้อนรับสาว ที่มีริมฝีปากสีแดงสด ก็ชะงักด้วย...

“คะ...ครับผม” ด้วยสีผมดอกเลาที่ขึ้นตามศีรษะและทีท่าอ่อนน้อม รวมไปถึงหน้าตาที่ดูคุ้นเคยอยู่บ้าง ทำให้เกิดความรู้สึกน่าสนใจ

“เช้านี้ทานกาแฟหรือยัง” รัศมีความน่าเกรงขามของสงคราม ทำเอาคนฟังเกิดอาการเกือบจะสั่นเทา

“ยะ...ยังครับ” ยิ่งไปกว่านั้น พลังอำนาจของเขา ทำให้ผู้คนไม่กล้าโกหก แม้เพียงนิด

“กาแฟดำหรือน้ำตาลสองช้อนดี” เอ่ยถามเชิงเรียบ พร้อมมองไปยังพนักงานต้อนรับที่ยังคงงงอยู่

“เอ่อ ไม่เป็นไรดีกว่าครับ...”

“ฉันให้แค่สองทางเลือกนี่ เลือกเท่าที่ให้เลือก” สวนกลับเสียงเข้ม จนผู้ใต้บังคับบัญชา ถึงกับต้องรีบตอบลนลาน “กาแฟดำครับ”

“อื้อ ใช้ได้ รักสุขภาพ” ว่าพร้อมพยักหน้าและผายมือเชิญให้เข้าไปนั่งด้วยกัน

การปฏิบัติของเขาในวันนี้ มันช่างแตกต่างจากทุกวัน จนพนักงานทุกคนในบริเวณนั้น คิดว่าตัวเองตาฝาด แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะซุบซิบอะไร

“ขอบคุณครับผม” ว่าอย่างสุภาพ พร้อมรับเอาแก้วกาแฟมาจากพนักงานต้อนรับสาวสวย

คนที่รับมาพร้อมๆ กัน ดูสบายๆ หากแต่ก็ยังฉายความน่าเกรงขามออกมาตามภาพลักษณ์ที่เขาวางมาตลอด

“ทำงานที่นี่มากี่ปีแล้ว”

“สิบปีครับท่าน...” แม้จะพยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น แสดงความมั่นใจตามฉบับโมเดลพนักงานในฝันของ J&K group

“อื้อ นานเหมือนกัน...” แววตาคมกริบประกายแสงขึ้นเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าเชิงชอบใจ

ตาถึงเหมือนกันนะเรา

“สิบปี ก็น่าจะรู้ระเบียบของพนักงานที่นี่ดีสินะ” เขาว่าพร้อมล้วงเอาแก้วพลาสติกที่มีกระดาษแผ่นเล็กๆ ม้วนอยู่ออกมา จากกระเป๋าทำงานของเขา ที่วันนี้ไม่ยอมให้ใครมาถือขึ้นไปให้ เหมือนเช่นปกติทุกวัน

“เอ่อ ครับท่านประธาน”

“ฉันมีอะไรจะทดสอบ” ประโยคเข้ม นิ่ง..นี้ ทำเอาพนักงานเก่าแก่อย่าง สมจิตร ทองแบบ ถึงกับขนหัวลุก

“คะ..ครับ” แต่ก็ต้องพร้อมสำหรับการทดสอบอยู่เสมอ

“หยิบเอามาหนึ่งใบ” แต่การกระทำที่ให้จับฉลากนี้ กลับทำให้คนสั่นกลัวได้บรรเทามันลง จับฉลากงั้นเหรอ?

ใครจะไปคิด ว่าตัวเองจะได้มีโอกาสมาเห็นเจ้านายชวนเล่นจับฉลาก การทดสอบพนักงานแบบที่เขาเคยโดนมาตลอด 10 ปี ไม่เคยมีเลยนะ!

“นี่ครับท่านประธาน” แต่ถึงกระนั้น เขาก็ต้องทำมันอยู่ดี

สงครามไม่รอช้า เพราะวันนี้เขามีเวลาไม่มาก อีก 10 นาที ก็ต้องเข้าห้องประชุมแล้ว เขาไม่เคยไปประชุมสาย...ครั้งเดียวก็ไม่เคย

‘N’

ตัวอักษรที่สอง ทำเอาประกายตาของท่านประธาน เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่มากมายนัก เพราะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองต้องรักษาภาพลักษณ์อะไรอยู่

“ลองบอกคำศัพท์ตัว N มาคำหนึ่งสิ” คนที่ได้ท่องคำศัพท์งูๆ ปลาๆ เหมือนพนักงานคนอื่น จนพอสื่อสารได้ ทำสีหน้านิ่งคิดไปสักครู่ ไม่ถึง 5 วินาที

“Notebook ครับ...โน๊ตบุ๊ค!” ว่าซ้ำเชิงมั่นใจ หากแต่ก็รีบเก็บอาการอย่างเร็ว เพราะเมื่อครู่ เขาดูตอบแบบลนลาน เหมือนจะไม่แน่ใจ

“ยี่ห้ออะไร” เขาถามตามแบบฉบับ พร้อมยิ้มกว้าง จนความตื่นเต้นของสมจิตรค่อยๆ ลดน้อยถอยลง

ก็เวลาที่เขายิ้มอย่างนี้ มันเหมือนแสงสว่างที่เข้ามาทำให้เขาดูเป็นคนที่สบายๆ ขึ้น ไม่ใช่เคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา

“เอ่อ...Note book ยี่ห้อ Bcer ครับ” ริมฝีปากหยักสีอ่อน คลี่ยิ้มกว้างออกมา แววตาประกายความชื่นชมในส่วนลึก

เขาไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมชายผู้นี้ ถึงได้ทำงานให้บริษัทเขามากว่า 10 ปี

ทั้งจากสำเนียงคำว่า Notebook ที่เปล่งออกมาและตอบยี่ห้อของมันตามตรงด้วยความสัตย์ซื่อ แน่ล่ะ...ว่าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ของ J&K group เป็นยี่ห้อ Bcer ทั้งหมด

และพนักงานรักษาความปลอดภัยของที่นี่ ก็ล้วนต้องมีความสามารถในการใช้สื่ออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทุกชนิด เพราะต้องสรุปรายวันและรายงานเป็นภาพและข้อความผ่านแอปพลิเคชั่นกลางของบริษัท

การตอบได้แบบนี้ ทำให้เห็นว่า พนักงานท่านนี้คือผู้ใช้งานจริง และไม่ใช่คนสูงวัยที่พยายามจะหลีกเลี่ยงและไม่เรียนรู้เทคโนโลยีใหม่ๆ เหมือนคนสูงวัยทั่วไปที่มักจะทำกัน

การสุ่มในวันนี้ ทำให้เขาได้รู้อะไร มากกว่าที่อยากรู้ซะอีก

“เอากี่ตัวดี” คนที่พร้อมจะตอบคำถามรวดเร็วทันใจ ชะงักกึก แต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นเจ้านายระดับสูงสุด

“ยังไงนะครับ?” เอ่ยถาม ทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่แบบนั้น

“Notebook ยี่ห้อ Bcer น่ะ จะเอากี่ตัว”

“ผมไม่เข้าใจครับท่าน” คราวนี้ สมจิตรแง้มใบหน้าขึ้นมามองสงครามเล็กน้อย ก่อนลดระดับลงเช่นเดิม

“ฉันอยากให้รางวัลน่ะ เอาเป็นว่า...ให้สักสามเครื่องละกัน บ่ายๆ จะให้คนเอาไปให้ที่แผนก” ท่านประธานสูงสุด ยังคงทำทีท่าสบายๆ ก่อนลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง

บรรยากาศในห้องรับแขกโซน VIP นี้ ส่งเสริมให้เรือนร่างของเขายิ่งดูสง่า เปล่งพลังอำนาจส่วนตัวให้ผู้คนพากันเกรงขาม

โดยที่ไม่มีคำว่า เกมส์ ออกจากปากแม้แต่คำเดียว

สงครามก็อย่างนี้ เขารู้ว่าตัวเองควรจะต้องทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ แบบไหน กับใคร แล้วอย่างไรเสมอ

มันไม่ใช่ว่าเขาไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง เขามีแน่ล่ะ...แต่มีได้ถูกกาลเทศะต่างหาก ไม่ใช่เอะอะก็ไม่ใช่ตัวเอง ก็พาลจะไม่ทำกันไปซะหมด

ไม่ได้ว่าใครหรอกนะ อย่าเดือดร้อนล่ะ หึหึ