3

‘ก็เกมส์Kผมดิพี่ ทำเลเวลมาร้อยกว่าแล้ว แต่ดันมาเจ๊ง ให้เริ่มต้นใหม่ เสียดายฉิบ อาวุธผมกำลังอัพราคาได้สูงเลยนะ’ ความเดือดร้อนพรรค์นี้ ทำเอาคนมีประสบการณ์ด้านเกมส์มามากกว่าส่ายหน้า

“แล้วไปสื่อสารกับลูกค้าในเกมส์ว่าจะซื้อขายทำไมวะ มันก็ขัดขาดิ” เขาว่าอย่างผู้รู้ลึกรู้จริงและคร่ำหวอดในวงการนี้มานาน แต่ต้องละวางทุกอย่าง ตั้งแต่มาจับธุรกิจของครอบครัวอย่างจริงจัง

‘อันนั้นผมก็รู้พี่ แต่สมัยนี้เกมส์มันไม่ยอมให้ส่ง contact แลกกันเลย ถ้าส่งโดนบล็อกปิดบัญชีไปในทันที ผมโคตรเซ็งเลยว่ะ หมดกัน รายได้หลักของผม’ คนรุ่นใหม่ที่มีจุดมุ่งหมายคือหาเงินใช้เองว่าอย่างหมดอาลัย จนคนที่รู้สึกนับถือใจในความพยายามรักษาความเป็นตัวเองมาได้ตลอดของคเชนทร์

คิดอยากที่จะช่วย...

“แล้วคิดว่าพี่จะช่วยอะไรได้ ถึงได้ติดต่อมา” เขาทำเป็นว่าเชิงไว้ตัวเล็กน้อย ตามประสาคนกวน ที่แม้จะอยากช่วยแค่ไหน ก็ไม่ชอบที่จะช่วยใครง่ายดายจนไร้ค่านัก

‘แน่นอนสิครับ พี่ช่วยผมได้แน่นอน’ คนที่ข้อมูลในมือแน่นว่าอย่างมั่นอกมั่นใจ

“เก่งใช้ได้” ญาติผู้พี่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ โอกาสที่จะได้รับการช่วยเหลือของคเชนทร์ มีมากขึ้นเรื่อยๆ

‘นะพี่นะ...ถ้าพี่ช่วยผมได้ พี่จะขอให้ผมทำอะไร ผมจะยอมทำให้หนึ่งอย่างเลย’

“นั่น นึกว่าจะให้ได้หมดทุกอย่าง” ว่าอย่างสบายๆ ก่อนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เปิดพร้อมเลื่อนหน้าจอโทรทัศน์ขนาดกว้าง ไปยังส่วนเชื่อมต่อแอปพลิเคชั่นอื่นๆ ที่เขาติดตั้งเอาไว้แบบสมบูรณ์ในจอเดียว

‘โหพี่ อย่างเดียวพอ...ผมไม่อยากจะเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ไฟแรง แซงทางโค้งหรอกครับ’

“นั่น มันมีแซว...” นี่คือความหนักใจหนึ่ง ที่ญาติผู้น้องเพศชายอีกสองคนคือคเชนทร์ หนุ่มน้อยวัย 19 ปี ที่เลือกเรียนคณะวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ไปหนึ่ง กับอีกคนที่เพิ่งจะอายุ 15 ปี อย่าง พิทา สัตยวัฒน์ แต่เหมือนว่าจะยังเลือกไม่ได้ว่าจะเอาดีทางด้านไหน

สองหนุ่มเป็นบุตรชายของคุณอาสาวของเขาทั้งสอง ที่ต่างก็มีธุรกิจของครอบครัวฝั่งสามีต้องรับผิดชอบ แต่คุณอาทั้งสองก็ยังมาฝากฝังน้องๆ ให้เขาช่วยดูแลและอบรมสั่งสอน ให้เป็นนักธุรกิจที่กล้าแกร่งเหมือนเช่นดังเขา

ไม่ใช่แค่ผู้บริหารทั้งหลายที่ถูกทำให้เชื่อแบบนั้น คนในครอบครัวเองก็ล้วนเชื่อแบบนั้น ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าตัวเองเป็นคนคนนั้น แม้ว่าผลงานจะประจักษ์ชัดแค่ไหน

‘แหม น้องหยอกๆ หรอกครับ...แต่ผมเชื่อว่า ข้อเดียวที่พี่จะขอจากผม ไม่น่าจะใช่เรื่องใหญ่หลวงอะไร’

“จัดการให้แล้ว รออีกสามวัน...บัญชีน่าจะกลับมามีเลเวลปกติ ถ้าอยากจะใช้ถาวร ก็ลองเจรจากับเจ้าของโปรแกรมเขาดู ว่าอยากได้เปอร์เซ็นต์เท่าไหร่ หัดใช้เงินแก้ปัญหาบ้าง”

‘ขอบคุณครับพี่ชาย! ผมจะลองเจรจาดูครับ...’ เพราะรู้ดีว่า คนอย่างสงครามคงไม่ลงทุนไปเจรจาให้

เขาชอบช่วยเหลือหากใครมีปัญหาก็จริง แต่จะไม่ปล่อยให้น้องๆ โตมาแบบไม่ได้ดิ้นรนหรือพยายามอย่างเด็ดขาด

‘แล้ว...หนึ่งอย่างที่พี่จะขอจากผมคืออะไรเหรอครับ’ ปลายสายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีความหวั่นเกรงเล็กน้อย เพราะการแลกแค่อย่างเดียวนี้ มันน่าจะยิ่งใหญ่พอสมควร

“เข้าไปสังเกตการณ์การประชุมสุดยอดผู้ถือหุ้นของคุณพ่อเขาหน่อย วันเดียวเท่านั้น”

‘โห ไม่คิดเลยนะว่าพี่จะมีมุมแบบนี้ ไหนว่าไม่ชอบที่จะบังคับจิตใจใครไงครับ ไหงมาทำในสิ่งที่ตัวเองโดนมาด้วย’ สงครามขันออกมาชัด เมื่อได้ยินประโยคทักท้วงที่รู้อยู่เต็มอก ว่าต้องได้ยินแน่

“ก็อยากจะเป็นพี่ชายที่เก่ง...และอยากให้น้องเก่งด้วยนี่หว่า” เขาว่าอย่างสบายๆ กระดิกเท้าไปมา เพราตอนนี้ได้นอนราบไปกับโซฟาตัวยาว ที่รับสัดส่วนร่างของเขาเอาไว้ได้พอเหมาะพอดี

แน่สิ เขาสั่งทำเพื่อตัวเองโดยเฉพาะเลยนี่นะ

‘ไม่เอาพี่ อย่าเป็นเลยคนแบบนั้น...ขออย่างอื่นเถอะ’

“เฮ้ย ไม่ได้...พี่เพิ่งจะรับรางวัลสุดยอดผู้บริหารมานะ ถ้ามีความสามารถทำให้ทายาทเพียงคนเดียวของสัตยวัฒน์ไปเข้าประชุมของ STS group ได้ วงการอุตสาหกรรมเครื่องกลทั้งหลาย ก็ต้องหันมาชื่นชมพี่แน่...” ความตื่นเต้นชั่วครู่ชั่วยามนี้ทำเอาสงครามตื่นตัว

ตัวตนที่ชื่นชอบการกลั่นแกล้งเป็นชีวิตจิตใจในพื้นฐานก้นบึ้ง จำเป็นต้องได้รับการเติมเต็มซะบ้าง และเวลานี้ก็ดีที่สุด!

‘โห เอาจริงดิพี่...ผมโคตรไม่ชอบบรรยากาศพวกนั้นเลย’

“เหมือนพี่เลยว่ะ พี่ก็ไม่เคยชอบบรรยากาศที่ต้องเจออยู่ทุกวันนี่เลย” เขาพูดออกมาจากใจ จนผู้เป็นน้องถึงกับต้องชะงัก

เขารู้ว่าที่พวกเขาเป็นอิสระจากความต้องการของคุณยายที่น่าจะรุนแรงกว่าความต้องการของญาติฝ่ายบิดา ก็เพราะพี่ชายคนนี้ทำหน้าที่ได้ดีมาเสมอ

“แต่โชคดีที่พี่เป็นคนโรคจิต ทนได้ และจะมีความสุขมากขึ้นเวลาได้เห็นคนอื่น มาตกอยู่ในสภาพแบบตัวเองบ้าง” เป็นการว่าติดเล่น ที่ดูโรคจิตได้จริงๆ จนคเชนทร์ต้องส่ายหน้า

หนึ่งอย่างที่เขาขอ มันช่างคุ้มค่าเหลือเกิน!

‘ก็ได้พี่...พูดมาซะขนลุกเลยนะครับ!’ แล้วสองหนุ่มก็คุยถามไถ่อะไรกันเล็กน้อย ก่อนลาจากและวางสายกันไป

ความเงียบสงบกลับมาอีกครั้ง แต่ดวงใจที่ได้รับความสุขจากการได้กลั่นแกล้งน้องชายแบบพอหอมปากหอมคอ ก็เกิดความรู้สึกติดใจในรสชาติของมัน แบบอยากจะหาอะไรหยิบเข้าปากต่อ

“หาอะไรมาเคี้ยวเล่นดีหนอ...” แน่นอนว่าเขาไม่ได้หมายถึงขนมขบเคี้ยวแต่อย่างใด

ภาพยนตร์เกมส์ที่เพิ่งจะดูจบไปอย่างค้างคาย้อนเข้ามาอีกครั้ง เกมส์ที่เพิ่งจะแก้หลังบ้านให้คเชนทร์ไปก็ย้อนเข้ามาด้วย

นักเล่นเกมส์มือหนึ่งอย่างเขา มีความสามารถในการแฮ็กและแก้ระบบ กู้คืนหรือแม้แต่ตัดขาดเก่งมาก ทำได้แยบยลและแทบไม่ให้ใครมารู้ต้นตอในการทำ

และความสามารถในการแฮ็กนั้นก็ได้แทรกแซงเข้าไปในเกมส์ที่ดูจะมีความปลอดภัยแน่นหนานั้นไปเรียบร้อย และทันทีที่เจ้าของแอปพลิเคชั่นได้เห็น จะรู้สึกเกรงอกเกรงใจในตัวผู้ใช้อย่างน้องชายของเขาเพิ่มขึ้น

เพราะรหัสการแฮ็กของเขา ไม่ได้เป็นไปในทางคุกคามหรือทำความเสียหายหรือจะเอาประโยชน์อะไรจากระบบ ทั้งๆ ที่สามารถทำได้!

‘การสุ่ม คือการตัดสินใจที่ดูจะไร้เหตุผล...แต่มหัศจรรย์อย่างไม่น่าเชื่อ’ หนึ่งในตัวละครที่เขาชอบว่ามาอย่างนั้น

‘นายไม่ลอง สุ่มตัวอักษรมาเป็นชื่อคน แล้วตามหาคนคนนั้นดูล่ะ...’ ตัวเอกของเรื่องว่าไปทางติดขำ แต่สะดุดใจคนฟังและคนดู

แน่นอนว่าคนฟังในเรื่อง ออกตามหาคนคนนั้นและได้เจอเข้าจริงๆ ทั้งๆ ที่แค่สุ่มไปแบบไร้เหตุผล

“สุ่มหาคนอย่างนั้นเหรอ...” ครุ่นคิดพร้อมเคาะนิ้วเรียวแกร่งลงไปบนโต๊ะกระจกสีดำสนิท สองสามครั้ง

“แล้วจะไปหาที่ไหนล่ะ” เขาว่าพร้อมหยิบสมาร์ทโฟน ของตัวเองขึ้นมา เลื่อนดูว่ามีแอปพลิเคชั่นอะไรบ้าง

เพราะปกติคนอย่างสงคราม ไม่ชอบที่จะเล่นอะไรพวกนี้อยู่แล้ว มันดูดเวลาและไร้สาระจนเกินไป มันไม่สามารถเติมเต็มความเป็นเขาได้ เขาก็เลยเลือกที่จะเมินมันมาตลอด

‘K gaming…สามารถเชื่อมต่อกับ IP ได้ เมื่อคุณต้องการพักเก็บอุปกรณ์เครื่องมือเกมส์ เพราะมีการจัดหมวดหมู่รูปภาพเอาไว้ได้ชัด...เป็นความร่วมมือใหม่ที่หลายคนยังไม่ทราบ’

ผลการค้นหา ‘K gaming’ ในช่องการค้นหา ที่รวมความรู้ทุกอย่างเอาไว้ที่นั่น

“ไอพี...อย่างนั้นเหรอ” เขาพอจะรู้จักแอปพลิเคชั่นนี้มาพอสมควร แอปพลิเคชั่น IP ที่มีรูปเหมือนเป็นกล้องถ่ายรูปสีฉูดฉาด โทนชมพูเหลืองสะท้อนเข้ากัน

ย่อมาจากชื่อเต็มๆ ที่ว่า InterPic ที่ย่อมาจาก Picture อีกที

สงครามตัดสินใจดาวน์โหลดแอปพลิเคชั่น IP มาไว้ในเครื่องแบบทันที ด้วยความเร็วอินเตอร์เน็ตความแรงสูง ที่ผลการดาวน์โหลดสำเร็จภายใน 30 วินาที

“เล่นยังไงวะเนี่ย...” ถามไปอย่างนั้น ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ยากจนเกินไป หน้าตาและรูปภาพของผู้คนมากมาย โผล่ขึ้นมาในหน้าขึ้นแนะนำ

มีทั้งบุคคลที่มีชื่อเสียงและบุคคลที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ทุกคนก็ล้วนดูดี

“อืม...หาคนที่นี่ก็น่าจะได้” รอยยิ้มจากริมฝีปากหยักได้เยือนออกมา ก่อนค่อยๆ พยักหน้า แววตาเปล่งประกาย

เขาคิดออกแล้ว ว่าจะหาอะไรมาเคี้ยวต่อจากนี้ดี!