บทที่ 2

“ตุ๊กตาตัวนี้มันน่ารักเกินไป พี่เป็นผู้ชาย ได้ไปก็คงไม่ได้เล่นอยู่ดี รับไปเถอะครับ พี่ให้เรา...” ปริญบอกถึงเหตุผลในขณะที่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ยามเมื่อดวงตากลมโตน่ารักของคนตรงหน้าค่อยๆ เงยขึ้นมาสบตา นั่นทำให้เขามีโอกาสได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนขึ้น มากกว่าเดิมอีกนิดหน่อย

คนอะไรทำไมน่ารักจัง...เพียงคำนี้คำเดียวเท่านั้นที่ดังก้องอยู่ในหัวไม่หยุด ไม่บ่อยเท่าไหร่นักที่เขาจะเกิดความรู้สึกแบบนี้กับใครสักคน เด็กแก้มป่องตรงหน้านี้คือคนแรกที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงนี้ ซึ่งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทั้งหมดนี้คืออะไร แต่เขาจะขอเรียกมันว่า ‘รักแรกพบ’ ไปก่อนก็แล้วกัน

“ตะ...แต่ว่า”

“ถ้าน้องกลัวถูกดุก็อย่าบอกให้ใครรู้สิครับ รู้กันแค่เราสองคนก็พอ ตกลงไหม” คำบอกนั้นทำให้เด็กสาวนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะทำบางสิ่งที่เธอรู้ดีว่าหากพ่อของเธอรู้เข้า เธอคงไม่แคล้วถูกลงหวายที่กลางหลังอีกแน่ นั่นคือการยื่นมือไปรับเอาตุ๊กตามาจากพี่ชายแปลกหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน ที่มันทำให้โลกทั้งใบของคนมอง ถึงกลับเปลี่ยนไปตลอดกาล

หลังจากวันนั้นคะนึงนิจก็ไม่ได้พบพี่ชายใจดีคนนั้นอีกเลย แต่เพราะความใจดีของเขา บวกกับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในใจ ทำให้เด็กสาวแอบติดตามเรื่องราวของเขาอย่างลับๆ ก่อนจะรู้ว่าหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็บินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ นั่นเองที่ภาพจำของพี่ชายแสนดีคนนั้น ค่อยๆ ถูกลบหายไปจากความทรงจำของเธอ

จนกระทั่งหลายปีต่อมา เด็กสาวก็เติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยจับตา เพราะความสวยนี้เองทำให้เธอถูกบิดาเรียกตัวไปพบที่ห้องทำงานของท่าน พร้อมคำสั่งที่ทำให้ตกใจจนพูดไม่ออก

“พ่อจะให้นิดทำอะไรนะคะ!”

“ฉันต้องการให้แกจับไอ้ปริญ พิทยาวิทย์! ทำยังไงก็ได้ให้มันทั้งรักทั้งหลงแกจนโงหัวไม่ขึ้น! ธุรกิจของฉันกำลังจะไปไม่รอด แกต้องช่วยฉัน!” เธอจำชื่อเขาได้ทันทีที่ได้ยินชื่อของเขาจากบิดา จำได้ไม่ลืม แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมต้องเป็นเขา!

“นิดทำไม่ได้จริงๆ ค่ะ พ่อ...ให้นิดทำอย่างอื่นเถอะนะคะ” หลายต่อหลายครั้งแล้วที่พ่อพยายามติดต่อเธอให้กับเพื่อนอายุรุ่นราวคราวเดียวของท่าน และก็เป็นทุกครั้งเธอสามารถเอาตัวรอดมาได้ด้วยเหตุและผลที่ฟังขึ้น แต่เหมือนครั้งนี้จะไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา

“ได้! ถ้างั้นคืนนี้มึงเตรียมตัวไปนอนกับเสี่ยม้ง เลือกเอาว่าจะทำตามที่ฉันสั่ง หรือจะไปเป็นเมียน้อยเสี่ยเพื่อขัดดอก!” นั่นถือเป็นคำขาดที่ต้องเลือก ซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่านเล็งเห็นถึงประโยชน์ในตัวเธอ แต่กลับไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอคิดอยากจะปฏิเสธมันเท่ากับครั้งนี้

สุดท้ายแล้วคะนึงนิจก็เลือกรับข้อเสนอแลกที่บิดาหยิบยื่นมาให้ นั่นคือยอมพาตัวเองเข้าไปพัวพันกับคนที่อยู่ในความทรงจำมาตลอดด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว นั่นคือเธอต้องทำยังไงก็ได้ให้เขารัก! ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่ง่ายเลยสักนิด!

ด้วยความที่เธอไม่ใช่คนที่ใครต่อใครจะตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ไม่ใช่เพราะหน้าตา แต่เป็นการวางตัวที่มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งเวลาที่ได้ใกล้ชิดกับเพศตรงข้าม เธอก็มักจะมีอาการหวาดผวาทุกครั้ง สาเหตุคงหนีไม่พ้นการที่ถูกพี่ชายต่างมารดาลวนลามมาตั้งแต่เด็กๆ เลยทำให้เกิดความผิดปกตินี้ขึ้น

แต่ทุกอย่างกลับถูกยกเว้นในค่ำคืนนั้น คืนที่เธอไม่ได้รู้สึกกลัว ‘เพศตรงข้าม’ เหมือนอย่างที่แล้วๆ มา ความอบอุ่นของเขาทำให้ความกลัวนั้นค่อยๆ เลือนหาย แค่เขาเท่านั้นที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นได้

การพบกันระหว่างพี่ชายใจดีกับเธอในคืนนั้นที่เขามอบตุ๊กตาให้เป็นเรื่องเดียวที่บังเอิญ นอกจากนั้นคือการสร้างสถานการณ์ล้วนๆ เริ่มจากการที่พ่อส่งเธอไปสมัครเป็นพนักงานบัญชีในไร่ของเขา ซ้ำยังบังคับให้เธอเข้าหาเขาด้วยสารพัดวิธีที่ผู้หญิงดีๆ คงไม่คิดทำกัน

“โอ้ย!” เสียงร้องของใครบางคนที่ดังขึ้น เรียกสายตาของ ปริญ ให้ต้องหันกลับไปมอง

ก่อนที่เขาจะพบเข้ากับร่างบอบบางของใครคนหนึ่งกำลังนั่งกุมข้อเท้าตัวเองอยู่ที่พื้นหน้าสำนักงานใหญ่ของไร่สกาวใจ ไร่ผลไม้ขนาดใหญ่อันดับต้นๆ ของจังหวัด เสียงร้องนั่นทำให้เขาต้องรีบเดินเข้ามาดูเผื่อว่าจะช่วยอะไรได้ อย่างน้อยในฐานะเจ้าของที่นี่ เขาก็ไม่ควรเพิกเฉยกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า

“ขอโทษครับ ไม่ทราบคุณ...เป็นอะไรมากรึเปล่า” เสียงทุ้มต่ำชวนน่าฟังของบุคคลที่เป็นดั่งเป้าหมายสร้างความอบอุ่นหัวใจดวงน้อยได้แทบจะทันที มันทำให้เชื่อสนิทใจเลยว่าแม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน เขาก็ยังเป็นพี่ชายใจดีของเธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“สะ...สงสัยขาฉันจะพลิกค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนจะกลั้นหายใจเมื่อ เขา ค่อยๆ ทิ้งลงตรงหน้านั่นทำให้เธอต้องรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะเงยหน้ามองเขา