บทที่ 1

ชีวิตที่ดีคือชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุข

แต่บางครั้ง...ความสุขในชีวิตคนเราก็ต้องแลกมาด้วยบางอย่าง บางอย่างที่สำคัญและควรค่าต่อการแลกเปลี่ยน

เรื่องมันเริ่มต้นขึ้นมาจากความรักต่างชนชั้นระหว่างแม่ของเธอกับคุณพิชัย อดีตแม่ของเธอเคยทำงานในบริษัทของพ่อก่อนที่ความสัมพันธ์แบบลับๆ ระหว่างพวกท่านจะค่อยๆ ก่อตัวขึ้น และไม่นานหลังจากนั้น...เธอก็เกิดขึ้นมาท่ามกลางความขัดแย้งของพ่อกับแม่ การมีตัวตนของเธอในโลกที่แสนจะเพียบพร้อมของพ่อจึงกลายเป็นความลับตามที่ท่านต้องการ

ทุกอย่างมันคงเป็นแบบนั้น หากแม่ของเธอไม่ล้มป่วยเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หายขึ้นมา และช่วงสุดท้ายในชีวิต ท่านตัดสินใจอุ้มเธอเข้าไปแสดงถึงการมีตัวตนกลางงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบสิบขวบของลูกชายของพ่อกับคุณหญิงวาสนา แน่นอนว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นสร้างความอับอายแก่คนทั้งคู่เป็นอย่างมาก และเพราะต้องการหยุดข่าวฉาวทั้งหมด พวกท่านจึงยอมตกลงรับข้อเสนอของแม่เธออย่างไม่มีทางเลือกมากนักนั่นคือรับเลี้ยงเธอไว้ในฐานะลูกสาวคนเล็กอีกคน

‘อยู่กับพ่อนะนิด แล้วลูกจะมีทุกอย่างเหมือนเด็กคนอื่น’

นั่นถือเป็นคำพูดสุดท้ายของแม่ที่ทิ้งไว้ให้ ก่อนที่ท่านจะจากไปและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ซึ่งกว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ก็สายเกินกว่าจะไปบอกลาท่านเป็นครั้งสุดท้าย อีกอย่างพ่อคงไม่ยอมให้ไป

ภาพความฝันที่แม่อยากให้เธอ...ลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านมีชีวิตใหม่ที่สุขสบาย ก่อนที่ท่านจะจากไปอย่างไม่มีอะไรต้องห่วงนั้น มันช่างแตกต่างจากความจริงที่เด็กตัวเล็กๆ อย่างเธอต้องเผชิญ นับตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในบ้านหลังนั้นอย่างสิ้นเชิง

แม้ใครๆ จะรู้จักเธอในฐานะลูกสาวของพ่อ แต่ความเป็นจริงนั้นเธอกลับมีชีวิตไม่ต่างอะไรกับคนใช้ที่ต้องทำงานแลกข้าวแลกน้ำ ได้เรียนโรงเรียนดีๆ ก็เพราะสอบได้ทุนด้วยตัวเอง กระทั่งชีวิตที่เหมือนตายทั้งเป็นเกิดแสงสว่างเล็กๆ เมื่อได้พบกับเขา...ปริญ พิทยาวิทย์

“มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ทำไมไม่เข้าไปรับของขวัญเหมือนคนอื่นๆ” คำถามที่มาพร้อมการปรากฏตัวของชายหนุ่มรุ่นพี่คนหนึ่งสร้างความตกใจแก่คนที่ได้แต่ยืนมองงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ที่ทางตึกใหญ่มักจะจัดขึ้นทุกปีเพื่อมอบของขวัญให้แก่ลูกท่านหลานเธอที่แห่กันมาร่วมงาน ซึ่งภายในงานนั้นมีของขวัญมากมายถูกเตรียมไว้เพื่อมอบให้กับเด็กทุกคน

ทุกคนยกเว้นเธอ

ลูก... ที่เกิดมาเพื่อประจานความผิดพลาดของพ่อผู้ให้กำเนิด เด็กที่ไม่มีใครต้องการ บ่อยครั้งที่ใครหลายคนมักจะบอกเธอว่าเธอคือคนที่นำพาเรื่องแย่ๆ มาสู่ครอบครัว แม่ต้องมาตายเพราะเลือกที่จะอุ้มท้องเธอไว้ แทนที่จะไปรักษาโรคที่ท่านเป็นอยู่ ชีวิตที่แสนจะเพียบพร้อมของพ่อก็ต้องมาชะงักเมื่อการมีตัวตนของเธอถูกเปิดเผยขึ้นแน่นอนว่าหลังจากนั้นภาพลักษณ์ของท่าน ในสายตาของคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไป

“น้องครับ...” ความคิดทั้งหมดนั้นหยุดลงไปพร้อมกับเสียงเรียกอบอุ่นที่ดังขึ้นอีกหน

“พี่ชื่อลมนะ แล้วเราล่ะ” เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดเริ่มต้นด้วยการแนะนำตัวเองเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยหน้าตาหมดจดตรงหน้ามีท่าทีหวาดกลัวต่อการปรากฎตัวของเขาอยู่ไม่น้อย ต่างจากเขาที่กำลังรู้สึกนึกเอ็นดูแก้มป่องๆ คู่นั้น จนนึกอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็ไม่กล้า ด้วยกลัวว่าอาจทำให้อีกฝ่าย ‘ตกใจ’ จนพาลเตลิดหนีก่อนจะได้ทันพูดคุยกันให้รู้เรื่อง

“หนูนิดค่ะ คะนึงนิจ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อได้รับคำตอบ อย่างน้อย น้องก็ไม่ได้กลัวจนไม่อยากเสวนาด้วยอย่างที่คิดไว้

“รับไปสิครับ พี่ให้” เด็กสาวมีท่าทีลำบากใจอยู่ไม่น้อย เพราะคุณพ่อเคยสั่งไว้ว่าไม่ให้เข้ามาวุ่นวายแถวนี้ อีกทั้งยังเคยถูกป้าแมวหัวหน้าแม่บ้านสอนไว้ว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้า เธอจึงส่ายหน้าปฏิเสธ แต่แววตากลับฉายให้เห็นถึงความเสียใจอย่างชัดเจน

อาจเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเธอด้วย นั่นจึงทำให้ความรู้สึกอยากได้รับของขวัญสักชิ้น จากใครสักคนมีมากกว่าทุกวันแต่ถึงจะรู้สึกแบบนั้นก็ยังไม่กล้ายื่นมือเข้าไปรับอยู่ดีเพราะกลัวว่าถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของพ่อกับแม่เลี้ยงเข้า เธอจะโดนหนักโทษฐานที่กล้าขัดคำสั่งพวกท่าน และเงินค่าขนมเดือนนี้อาจจะถูกริบกลับคืนไป