บทที่ 2

“ฉันถามแกจริงๆ เถอะ ไอ้ชลมันมีดีตรงไหน!” ทุกตรงค่ะ โดยเฉพาะความหล่อ ที่เกินพี่ชายอย่างคนข้างๆ เธอไปลิ่ว

“ดีที่ผิงรักเขาค่ะ จบไหม” ต่อให้คนทั้งโลกจะมองเขาเป็นแบบไหนแต่สำหรับเธอแล้ว ชลธีคือผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใกล้หัวใจของเธอมากที่สุด เพราะแบบนั้นจงอย่าได้แปลกใจเลยหากเธอจะรักเขา มากกว่าตัวเองเอาแบบนี้ แต่ถึงจะรักและอยากครอบครองเขาสักแค่ไหน แต่มันก็ไม่มีสักเสี้ยววินาทีเลยสักนิด ที่เธอจะคิดแย่งเขามาเป็นของตัวเอง

“เออ จบ!” เขาน่ะจบ แต่ดูเหมือนไอ้คนที่นั่งจ้องเขม็งมาที่เขากับแม่ตัวดีจะไม่จบ เพราะจนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ยอมถอนสายตาไปจากใบหน้าอ่อนหวานเสียที ไม่รู้จะมองอะไรนัก

สามชั่วโมงที่ต้องทนฟังเจ้านายบ่นว่าง่วงนอนบ้างล่ะ เบื่อบ้างล่ะทำให้พินทุอรไม่ค่อยมีสมาธิจดจำรายละเอียดต่างๆ เท่าไหร่ โชคดีที่เธออัดเสียงเอาไว้บางส่วน เลยทำให้ทั้งเธอแล้วก็กันต์ธีรอดตัวมาได้อย่างหวุดหวิด แต่กระนั้นก็เหมือนว่าเคราะห์กรรมที่ทำไว้ตั้งแต่ชาติปางไหนก็ไม่อาจทราบได้จะยังไม่หมดลงง่ายๆ เพราะทันทีที่เดินออกมาจากห้องประชุม เธอก็ต้องเผชิญหน้ากับอดีตคนรักที่เดินตรงเข้ามาหา พร้อมๆ กับเลขาคนใหม่ของเขาซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน

“ทำไมผอมขนาดนี้ มึงใช้งานผิงหนักเหรอไอ้กันต์!” แม้อีกฝ่ายจะเป็นพี่ชายแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมา แต่ด้วยความผูกพันที่มีมันเลยทำให้ชลธีไม่คิดจะเรียกอีกฝ่ายว่าพี่มานานแล้ว ซึ่งเรื่องนี้กันต์ธีก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะชอบใจด้วยซ้ำ

“น้อยๆ หน่อย น้ำหน้าอย่างกูดูเหมือนคนชอบทำงานมากรึไง” ก็ถ้าไม่เป็นเพราะแม่ที่ตอนนี้หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามพ่อไปเที่ยวรอบโลก ทิ้งให้พวกเขาสองคนพี่น้องต้องช่วยกันบริการบริษัทบังคับว่าจะตัดเขาออกจากกองมรดก ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมพาตัวเองออกจากร้านเหล้าที่ร่วมหุ้นเปิดกับเพื่อนสนิททั้งสี่คนตั้งแต่ยังเรียนอยู่มหาลัยเพื่อเข้ามาสานต่องานของครอบครัว วันๆ อย่าว่าแต่ทำงานเลย แค่เขาไม่ชวนเลขาโดดงานออกไปเที่ยวเล่นก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว!

แล้วนี่มันยังจะมีหน้ามาว่าเขาอีกรึไง ไอ้น้องเวรเอ้ย!

“ที่ผ่านมากินข้าวตรงเวลารึเปล่า” คำถามที่เหมือนว่าเขาห่วงใยกันนักหนา ทำให้พินทุอรได้แต่เวทนาตัวเองอยู่ในใจ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงใจเต้นแรงไปแล้ว แต่ไม่ใช่เวลานี้

“พี่ถามไม่ได้ยินเหรอ!”

“ชลคะ อย่าไปดุน้องแบบนั้นสิ” เป็นเกวลีที่เอ่ยขึ้นพร้อมๆ กับยกมือขึ้นลูบเบาๆ ที่ต้นแขนคนรักให้เขาใจเย็นลง

“สวัสดีค่ะน้องผิง สบายดีนะคะ” เป็นอีกครั้งที่พินทุอรไม่ตอบ แต่เลือกที่จะมองพวกเขาสองคนด้วยสายตาว่างเปล่า

“ผิง!”

“ผิงสบายดีค่ะ ยังกินอิ่มนอนหลับเหมือนเคย” ชลธีไม่เชื่อแต่พอเขาตั้งท่าจะพูดอะไรต่อ อีกคนก็ชิงพูดตัดหน้าก่อน

“ได้ยินแบบนี้แล้วพี่ชลสบายใจได้แล้วนะคะ จากนี้ก็เลิกส่งข้อความพวกนั้นมาให้ผิงได้แล้ว ผิงรำคาญ!” ในเมื่อเขาเลือกแล้วว่าต้องการกลับไปสานต่อกับคนที่เขารัก เขาก็ควรเลือกวุ่นวายกับชีวิตเธอสักที ไอ้ข้อความที่เต็มไปด้วยความห่วงใยพวกนั้น เธอไม่ได้ต้องการจากเขาอีกแล้ว ไม่แล้ว!

ยิ่งเขาพยายามทำเหมือนว่าไม่มีสิ่งไหนเกิดขึ้นระหว่างเรา เธอก็ยิ่งเจ็บปวด เพราะฉะนั้นเขาควรต้องหยุดมันได้แล้ว!

“พี่เป็นห่วงในฐานะพี่ชาย ก็ไม่ได้เหรอ”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ผิงไม่นิยมเป็นพี่ชายกับผัวเก่า! ชัดเจนนะคะ ขอตัว!” เมื่อวุ่นวายไม่เลิกก็ต้องเจอแบบนี้ ซึ่งคำตอบที่เธอมอบให้ ก็ทำให้เจ้านายแทบจะปรบมือให้กันทันทีที่กลับมาถึงห้องทำงานของเขาต่างจากเธอที่เริ่มเบะปาก

“พอ! เข้มแข็งแทบตายจะมางอแงตอนนี้ไม่ได้ ฮึบไว้! เดี๋ยวคืนนี้พี่จะพาไปล่าผัวใหม่เองน้อง!” ก็ถ้ามันหาง่ายอย่างที่เขาว่า เธอคงไม่ต้องมานั่งเสียใจอยู่แบบนี้หรอก ถึงจะเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ตายตั้งแต่เด็ก แต่เรื่องการชอบพอใครสักคนนั้นถือว่าเกิดขึ้นกับเธอได้ยากมาก และเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเริ่มยึดติด เธอก็จะถือมั่นแค่กับคนๆ นั้นตลอด ไม่มีเปลี่ยนใจ