1/3

มธุรสจิกปลายเล็บลงกับหัวไหล่หนา เมื่อความสุขแปลกใหม่มาเยือน ร่างบางเกร็งกระตุกก่อนที่หัวสมองจะขาวโพลนไปหมด ราฟาเอลควบขับร่างหนาตามติดหญิงสาวไปเยือนดินแดนวิมานฉิมพลีด้วยกัน

“เธอชื่ออะไร” ราฟาเอลถาม เมื่อลมหายใจเป็นปกติ

“มธุรสค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเบา ร่างบางสะอื้นฮัก เมื่อคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเสียไปให้กับชายแปลกหน้าคนนี้ เธอไม่ได้เจ็บปวดแต่เสียใจที่ไม่อาจรักษาสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตสาวเอาไว้ได้

“มีชื่อที่เรียกง่ายกว่านี้มั้ย” เขาถามเสียงขุ่น ไม่ชอบได้ยินเสียงร้องไห้เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซาตานร้าย ที่ชอบทำร้ายคนบริสุทธิ์ยังไงไม่รู้

“น้ำผึ้งค่ะ”

“นี่...หยุดร้องไห้ซะทีได้มั้ย ฉันเกลียดที่สุดในเวลาที่ร่วมรักเสร็จแล้วผู้หญิงร้องไห้” ราฟาเอลตะคอกเสียดุอย่างลืมตัว ยิ่งทำให้มธุรสร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

“ขอโทษค่ะ ที่ทำให้คุณไม่พอใจ” มธุรสบอกปนเสียงสะอื้น ก่อนจะทรงตัวขึ้นนั่ง มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลป้อยๆ

“จะไปไหน”

“ถ้าเสร็จงานของน้ำผึ้งแล้ว น้ำผึ้งคงต้องขอตัวค่ะ”

ร่างบางถูกกระชากกลับลงนอนหงายบนที่นอนนุ่มอีกครั้ง และถูกกักตัวไว้ด้วยอ้อมแขนกำยำของราฟาเอล

“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เพราะงานของเธอยังไม่จบ สำหรับเธอครั้งเดียวคงไม่พอ ฉันบอกแล้วไงว่าชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งได้เธอเป็นคนแรกแบบนี้ยิ่งติดใจจนไม่อยากปล่อยให้เธอเป็นของใครอีก เธอจะเรียกเท่าไหร่ ถ้าฉันจะซื้อตัวเธอไปอยู่กับฉัน เป็นของฉันคนเดียว ไม่ต้องเปลืองตัวให้คนอื่น”

“คุณ...ว่าอะไรนะคะ” มธุรสคิดว่าตัวเองหูฝาด จริงอย่างที่มณีรัตน์พูด เธออาจจะมีเสี่ยกระเป๋าหนักรับเลี้ยงไว้เลย แต่ผู้ชายคนนี้ห่างไกลจากคำว่าเสี่ยมากนัก เพราะเขาไม่อ้วนลงพุงเหมือนบรรดาเสี่ยๆ ที่เธอเคยเห็น แถมเขายังรูปหล่ออีกต่างหาก

“ฉันจะพาเธอไปอยู่กับฉันที่ฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี ไปเป็นผู้หญิงของฉัน ผู้หญิงของราฟาเอล โปราซซีนี่”

“อิตาลี...ฟลอเรนซ์...” มธุรสคราง หัวสมองน้อยๆ กำลังคิดทบทวนไปมาถึงผลได้ผลเสีย เธอจะได้ไปจากที่นี่ แถมไปไกลถึงอิตาลี แต่...อนาคตที่ยังไม่รู้จะเป็นยังไงต่อทำให้เธอต้องฉุกคิดอีกครั้ง

“ใช่ ถ้าเธอไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงที่นี่ ฉันอยากให้เธอไปกับฉัน และรับรองว่าฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดี และดีไม่ดีฉันอาจจะยกทรัพย์สมบัติที่มีให้เธอบ้าง ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ”

มธุรสไม่ตอบแต่มองสบตาสีครามอย่างคิดทบทวนไปมา เธอไม่ได้คิดถึงทรัพย์สมบัติ แต่เธอกำลังคิดถึงอิสรภาพมากกว่า อิสระจากแม่เลี้ยงใจยักษ์

“ไม่เป็นไร ค่อยๆ คิด ฉันจะให้เวลาเธอคิดจนกว่าฉันจะออกจากห้องนี้”

ราฟาเอลบอก ก่อนจะเริ่มบทรักครั้งใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง เวลาที่เขาบอกว่าจะให้มธุรสได้คิด แทบจะไม่มีเลย เพราะความคิดและสติของหญิงสาวถูกฉุดกระชากขึ้นสู่วิมานฉิมพลีครั้งแล้วครั้งเล่า

“ว่ายังไง เธอจะให้คำตอบฉันได้หรือยังสาวน้อย” ราฟาเอลถาม เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ไปค่ะ” มธุรสตอบอย่างมั่นใจ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไปตายเอาดาบหน้า ในเมื่อที่นี่เธอเองก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว

ราฟาเอลเดินเข้ามาหา และแบมือใหญ่ให้สาวน้อย มธุรสมองมือนั้นอย่างชั่งใจ ถ้าเธอวางมือลงบนมือหนานี้ ชีวิตเธอก็จะเปลี่ยนไปทันที สาวน้อยถอนหายใจบอกมาแรงๆ ก่อนจะวางมือเล็กลงบนฝ่ามือใหญ่ ที่กุมมือน้อยของเธอทันที

“ไม่ต้องกลัวสาวน้อย ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอเอง” ราฟาเอลบอกและฉุดร่างบางให้ยืนขึ้น

“เอ่อ...น้ำผึ้งยังไม่รู้จักคุณเลยค่ะ” เธอถามซ้ำ เพราะเมื่อครู่ที่เขาบอกนั้น เธอฟังไม่ค่อยถนัดนัก

“ฉันชื่อราฟาเอล โปราซซีนี่ หรือราฟ จำเอาไว้ให้ดีสาวน้อย”

มธุรสตื่นเต้นมากกับการได้นั่งเครื่องบินเป็นครั้งแรก และยังเป็นเครื่องบินส่วนตัวซะด้วย แถมราฟาเอลยังบอกอีกว่า กว่าจะถึงฟลอเรนซ์ก็คงใช้เวลาประมาณ 6 ชั่วโมง สาวน้อยนั่งมองก้อนเมฆที่เครื่องบินบินผ่านไปอย่างตื่นตาตื่นใจ ราฟาเอลมองกิริยานั้นยิ้มๆ เธอช่างใสซื่อบริสุทธิ์ และน่ารักมากมายในสายตาของเขา ชีวิตของราฟาเอลข้องเกี่ยวกับผู้หญิงมาก็มาก ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเจอสาวบริสุทธิ์ แต่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาได้ขนาดนี้ เขายังไม่เคยเจอ

“น้ำผึ้ง เธอจะมองก้อนเมฆจนเก็บเอาไปฝันเลยรึไง นี่เธอนั่งเกาะกระจกดูมันมานานเป็นชั่วโมงแล้วนะ”

“แหม...ก็น้ำผึ้งไม่เคยเห็นนี่คะ คุณรู้มั้ยคะ ว่านี่เป็นครั้งแรกที่น้ำผึ้งได้ขึ้นเครื่องบิน แถมยังเป็นเครื่องบินส่วนตัวอีก คุณคงจะรวยมากเลยสิคะ ถึงได้มีเครื่องบินส่วนตัวแบบนี้ เอ่อ...แล้ว...คุณทำงานอะไรเหรอคะ”

“ฉันทำธุรกิจส่วนตัวนิดหน่อยน่ะ แต่เรื่องความรวยคงตอบไม่ได้ ให้เธอดูเอาเองแล้วกัน ที่ตอบได้ก็คงเป็นถ้าเธอทำให้ฉันถูกใจมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเป็นผลดีกับตัวเธอมากเท่านั้น” ราฟาเอลบอก และดึงร่างบางขึ้นจากเก้าอี้ข้างๆ ให้มานั่งบนตักแข็งๆ ของตน

“เอ่อ...”

“ทำไมเหรอ ถ้าเธอต้องการให้ฉันทำอะไรก็บอกได้นะ ไม่ต้องอาย เพราะฉันเห็นเธอหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว”