สุดท้ายก็ได้รัก 02 กลับบ้าน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

รสลินลากกระเป๋าออกมาจากห้องนอน บ้านที่อยู่มา 7 ปี จู่ ๆ ก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว นึกถึงก็ใจหาย แต่ช่างเถอะ ถ้ามีแค่เธอที่เสียดายอดีตมันจะมีประโยชน์อะไร เขาเดินไปข้างหน้าแล้วเหตุผลอะไรที่รสลินต้องย่ำอยู่กับที่

“เราคุยกับทางนั้นแล้ว เขายินดีที่จะทำตามที่เธอขอ เธอนัดวันมาได้เลย” เห็นหน้าภรรยาธิติก็รีบเอ่ย

“อยากได้ผัวชาวบ้านถึงขั้นกล้ากราบตีนเมียเขา ใจกล้าดี สมแล้วที่หน้าด้านแย่งผัวชาวบ้าน” รสลินแสยะยิ้ม คนที่มันกล้าเป็นมือที่สามคนอื่นก็คงไม่ได้สนใจศักดิ์ศรีอะไรนักหรอก ขอแค่ได้ในสิ่งที่อยากได้ก็พอใจแล้ว

“เธอจะพูดเหน็บทำไม เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ ทางนั้นเขาก็ยอมทุกอย่างแล้ว อีกอย่างบ้านหลังนี้เรายกให้เธอ ทางนั้นให้เราแต่งเข้า ที่นี่เราคงไม่มาอีก”

“หึ ฉันต้องขอบคุณไหม ยังไม่ทันได้หย่าก็ปกป้องทางนั้นสุดกำลัง แล้วนี่เตรียมงานแต่งไปถึงไหนแล้วล่ะ”

“...” ธิติเงียบ

“ชิ เอาเถอะ ยังไงหย่ากันแล้วเราสองคนก็เป็นคนอื่น ต่อให้เคยมีวันเวลาที่ดีแค่ไหนเลิกกันก็เหลือแค่ความทรงจำ”

“...”

“บ้านที่เป็นเรือนหอหลังนี้น่ะเธอประกาศขายเลย ฉันก็คงไม่กลับมาอยู่ที่นี่ ไม่อยากจมอยู่กับความทรงจำของคนไม่ซื่อสัตย์ ส่วนเรื่องวันหย่าเดี๋ยวฉันบอก ตอนนี้ฉันขอออกไปจากที่นี่ก่อน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” รสลินลากกระเป๋าผ่านธิติเพื่อเดินไปที่รถ

สามีขอหย่าเพื่อรีบไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนเธอก็ไม่มีทางจะทำใจได้ง่าย แน่นอนว่าต่อให้เสียใจแค่ไหนเธอก็ไม่ร้องไห้ให้เขาเห็น คนทรยศอย่างเขาเธอจะไม่ให้เขาเห็นน้ำตาเธออีก เธอจะไม่ร้องไห้จะไม่อ่อนแอจนกลายเป็นคนขี้แพ้

“นานไหมโรส” คำถามที่ออกจากปากของธิติทำให้สองเท้ารสลินชะงัก อยากเดินกลับไปตบหน้าผู้ชายสารเลวคนนี้อีกสักที แต่ทำไปเธอก็คงเจ็บมือเปล่า ๆ ต่อให้ตีมันให้หนัก ธิติก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก

“ไม่นานเท่าเวลาที่เธอแอบนอกใจฉันหรอกธิติ อดทนมาได้ตั้งนานทนอีกนิดคงไม่ทำให้นายกับผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นขาดใจตายหรอกมั้ง” ไอ้คนเฮงซวย นี่เธอเอาชีวิตมาทิ้งไว้กับผู้ชายคนนี้ได้ยังไงตั้งหลายปี

11 ปีที่รสลินไม่มองผู้ชายคนอื่นสักครั้ง ทำไมเธอถึงได้โง่แบบนี้ ทำไมถึงได้ตาบอดแต่งงานกับผู้ชายเลว ๆ คนนี้ได้นะ เธอนี่มันไม่มีดวงเรื่องผู้ชายจริง ๆ

เวลา 18:30 น.

ขับรถมาจอดซอยบ้านประมาณครึ่งชั่วโมง รสลินยังนั่งโง่ ๆ อยู่บนรถ คิดไม่ตกว่าจะบอกพ่อยังไงดี หากเดินเข้าไปแล้วบอกพ่อจ๋าลูกล้มเหลวในชีวิตคู่ แบบนี้จะรุนแรงไปไหม ใจพ่อจะรับไหวหรือเปล่า

ไม่ว่าจะพูดแบบไหนพ่อภูมิต้องเสียใจมากแน่

รสลินมองหน้าตัวเองผ่านกระจกมองหลัง หนึ่งความคิดผุดขึ้นในหัว “อ่า ไม่สิโรส แกไม่ใช่คนผิดสักหน่อย ทำไมต้องคิดมากเหมือนแกนอกใจสามีล่ะ ไอ้ผัวเฮงซวยต่างหากที่ผิด พ่อภูมิเข้าใจอยู่แล้ว พ่อภูมิจะเข้าใจเพราะลูกสาวคนนี้ไม่เคยผิดต่อสามี ไม่เคยทำเรื่องไม่ดีให้พ่อถูกพูดลับหลัง”

พูดปลุกตัวเองแล้วจึงกดปลดเบรกมือ ใส่เกียร์เหยียบคันเร่ง ใช่ เธอเป็นผู้ถูกกระทำเพราะงั้นไม่ควรต้องหยิบทุกอย่างมาคิด มาถึงขนาดนี้อะไรจะเกิดก็มาเลย เธอเชื่อว่าถึงพ่อภูมิจะเสียใจ แต่พ่อภูมิจะไม่ซ้ำเติมเธอ

เลี้ยวรถเข้ามาจอดภายในรั้วบ้าน เจ้าหมาพันธุ์ไซบีเรียน ฮัสกีเพศผู้วิ่งออกมาต้อนรับ มันชื่อมาเฮง อายุ 6 ปี ได้มาเพราะไอ้ผัวเฮงซวยให้เป็นของขวัญวันเกิดพ่อภูมิ ตอนนั้นเขาบอกว่าไม่อยากให้พ่อเหงา แล้วพ่อก็ไม่เหงาจริง ๆ มาเฮงดื้อมาก อย่างเช่นเวลานี้ที่รสลินเปิดประตูรถมาเฮงก็โดดมานั่งตักทั้งที่ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ เหมือนตอนเป็นหมาน้อย

“พอแล้วมาเฮง วันนี้พี่โรสเหนื่อย” รสลินพูดขณะที่เอนตัวหลบมาเฮงที่พยายามเลียหน้า เมื่อบอกออกมาแบบนั้นมาเฮงก็จ้องหน้ารสลิน เห็นมาเฮงแล้วก็พลันคิดถึงความดีของผัวเฮงซวย เธอจึงกอดมาเฮงแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหล “เหนื่อยจริง ๆ นะเฮง พี่โรสเหนื่อยมากเลย”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…

กอดมาเฮงร้องไห้เกือบสิบนาทีเสียงเคาะกระจกดัง รสลินเงยหน้ามองจึงได้เห็นแววตาห่วงใยของพ่อภูมิ “พ่อ…”

“ร้องไห้ทำไมลูก เป็นอะไรหือ”

“...”

“กินข้าวมาหรือยัง มากินข้าวเป็นเพื่อนพ่อหน่อยนะ” คนเป็นพ่อเมื่อลูกไม่พูดทั้งยังร้องไห้เสียใจสิ่งที่นึกออกก็คือคำพูดที่อยากให้ลูกรู้ว่ายังมีพ่ออยู่นะ พ่อจะไม่มีวันทิ้งลูก

“...”

“โรส”

“พ่อ…ลูกขอโทษ ลูกเสียใจ แต่ลูกไม่รู้จะไปไหน ลูกไม่อยากเสียใจให้พ่อเห็นแบบนี้”

“ดีแล้ว มาหาพ่อดีแล้ว ดีแล้วที่ลูกคิดถึงพ่อ ลูกสาวพ่อเป็นอะไรบอกพ่อได้ไหม”

“...ธิติขอลูกหย่า เขาทำผู้หญิงท้อง เขาจะไปแต่งกับผู้หญิงคนนั้น เขาบอกว่าลูกไม่ใช่ความสุขของเขาค่ะพ่อ เขาทิ้งลูกแล้ว ลูกถูกทิ้งแล้ว” รสลินพูดพลางกอดมาเฮงไว้แน่น เบะปากร้องไห้หลังจากที่เล่าเรื่องคร่าว ๆ ให้พ่อได้รู้ เธอร้องไห้เสียใจที่เลือกคนผิดทำให้พ่อเสียใจ ชีวิตคู่ล้มเหลวในตอนที่เธออายุเริ่มเยอะขึ้น เธอไม่รู้เลยว่าควรทำยังไงต่อไป

“อ้า พ่อได้ลูกสาวกลับคืนสู่อ้อมกอดแล้ว ไม่เป็นไรนะลูก โรสเป็นลูกพ่อ โรสเป็นความสุขของพ่อ ใครมันตาถั่วก็ช่างมัน ปะ เข้าบ้านเรา พ่อจะทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้กินเนอะ”

“พ่อ…” คำพูดของพ่อทำรสลินพูดไม่ออก พ่อของเธอน้ำตาเอ่อคลอแต่ก็ยังส่งยิ้มมาให้เธอ พ่อเสียใจแต่ยังคงพูดปลอบใจเธอ เธอทำให้พ่อเสียใจ