สุดท้ายก็ได้รัก 01 ผัวประเสริฐ(2)

“เธอก็รู้ว่าฉันชอบทำอะไรบ้า ๆ ไม่แน่นะบางทีฉันอาจจะไลฟ์สดรับบทเมียหลวงที่น่าสงสารก็ได้ อืม ถ้าทำแบบนั้นขึ้นมาใครจะเสียหายบ้างนะ อย่างฉันที่มีแต่เสียไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าอยู่แล้ว แล้วเธอล่ะกล้าที่จะเสี่ยงหรือเปล่า” นิ้วชี้ข้างขวาจิ้มที่แก้มเนียนใส ดวงตาสุกสกาวเต็มไปด้วยความสนุก กับผู้ชายคนนี้เธอจะไม่อ่อนแอให้เขาคนเห็นอีก คนทรยศไม่สมควรได้รับความเห็นใจ

“เธอจะเอาเท่าไหร่” ธิติพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาไม่เต็มใจจะจ่ายให้รสลิน ต่อให้เธอกับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้วมันยังไง เมื่อหย่ากันแล้วรสลินก็จะเป็นคนอื่น ทำไมเขาต้องมาเสียเงินมากมายให้เธอเอาไปเสวยสุข แต่ถ้าเทียบกันแล้วจ่ายเงินให้จบก็ดีกว่าต้องขึ้นโรงขึ้นศาลฟ้องร้องให้เกิดความอับอาย

“โอ้โห คงรักมันมากสินะ ไอ้หมาที่เคยพูดว่าจะรักฉันและอยู่ด้วยกันไปจนตายมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พูดแล้วจบเหมือนถ่มน้ำลาย ไม่เคยคิดถึงคำที่เคยพูดบ้างหรือไง ดีแต่พ่นคำพูดเพ้อฝันให้ฉัน บอกให้ฉันออกจากงานมาทำหน้าที่แม่บ้าน แล้วจู่ ๆ เธอก็ไปหากินนอกบ้านด้วยเหตุผลที่ว่าฉันไม่น่าค้นหา ฉันไม่ใช่ความสุข ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนที่ทุเรศขนาดนี้ นอกใจฉันก็ไม่คิดขอโทษสักคำ”

“เราขอโทษ ขอโทษที่นอกใจ ขอโทษที่…”

“พอ ๆ ถ้าฉันไม่พูดถึงเธอก็คงไม่คิดจะพูด ฉันดูออกว่าเธอไม่สำนึกผิดในสิ่งที่ทำกับฉัน อย่ามาดึงดรามาเหมือนฉันน่าสงสารมากมาย ต่อให้ฉันเสียใจแต่มันไม่ได้ทำให้ฉันอยากตาย ไม่มีเธอฉันก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้”

“...”

“ฉันต้องการสิบล้าน ถ้าเมียใหม่เธออยากได้เธอมากก็ให้มันเอาเงินมาวางให้ฉัน พร้อมกับกราบฉันงาม ๆ สักหนึ่งครั้ง” เป็นคนดีไม่เห็นจะได้อะไรตอบแทน ทำไมเธอต้องรับบทนางเอกล่ะ อยากเสพสุขกันก็จ่ายมาให้เธอสิ

“เธอ... เขาท้องอยู่นะ”

“แล้วยังไง ถ้าอยากได้ใบหย่าก็ลงทุนหน่อยสิ ฉันว่าที่ฉันเรียกร้องมันไม่ได้มากมายเท่าเวลาชีวิตที่ผ่านมาของฉันเลยนะ เธอคิดว่าตั้งแต่เรารู้จักกัน คบกัน แต่งงานกัน อยู่ด้วยกัน ฉันออกจากงานมาเป็นแค่แม่บ้านดูแลบ้านดูแลเธอ ฉันพยายามเป็นภรรยาที่ดีมาโดยตลอดขณะที่เธอมองคนอื่นมีคนอื่น เอาคนอื่นจนท้อง เธอคิดบ้างไหมว่าฉันพลาดโอกาสดี ๆ อะไรบ้าง ถ้ามีจิตสำนึกก็คิดทบทวนดูให้ดี คิดได้แล้วบอกฉัน”

“...”

“ฉันยื่นข้อเสนอรับไม่รับแล้วแต่เธอ หมดเรื่องพูดแล้ว วันนี้ฉันจะกลับไปนอนบ้านพ่อ”

“เธอจะบอกพ่อไหมว่าเราเลิกกัน”

“บอกสิ จะเก็บไว้ทำไม ฉันไม่คิดจะโกหกพ่อ เราจบกันทำไมต้องโกหกผู้ใหญ่ ฉันต้องยอมรับความจริงว่าเธอหมดรักฉัน พ่อของฉันก็ควรได้รู้ความจริง พ่อฉันเข้าใจง่ายอย่างมากก็แค่เสียใจ ใช่ว่ามีแต่คู่เราที่ไปกันไม่ได้ ใช่ว่ามีแค่เราที่เลิกกัน”

“ขอโทษนะโรส”

“พอเถอะธิติ อย่าขอโทษถ้าไม่ได้รู้สึกผิด ฉันเก็บเสื้อผ้าก่อน คิดได้แล้วก็ติดต่อมา”

“โรส... เธอโอเคไหม” ธิติเอ่ยก่อนที่รสลินจะเดินออกจากห้องนั่งเล่น

“หึ ไม่มีผู้หญิงคนไหนโอเคที่สามีขอหย่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนโอเคที่สามีไปทำคนอื่นท้องและไม่มีผู้หญิงคนไหนโอเคที่สามีหมดรัก จบนะธิติ”

“...ขอโทษนะ”

“ช่วยเลิกพูดทีเถอะ ฉันหายใจไม่ออก ขอเวลาเก็บของก่อน” รสลินเดินหนีจากคนที่เคยบอกว่าจะรักเธอแค่คนเดียว จะดูแลเธอแค่คนเดียว จะอยู่กับเธอจนลมหายใจสุดท้าย เขาพูดให้ความหวังเธอมากมาย

ทว่าวันนี้ผู้ชายคนนี้เขาขอหย่ากับเธอเพื่อไปรักกับผู้หญิงอีกคน ใครบ้างไม่เจ็บใจไม่เสียใจ แม้จะรู้มาครึ่งค่อนปีทว่าเรื่องแบบนี้มันไม่ได้ทำใจได้ง่าย ๆ

รสลินไม่คิดจะถามว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมนอกใจกัน ก็คนหมดใจจะให้ทำยังไงได้ ถามไปก็คงมีแต่ข้ออ้างกลับมา วันเวลายังเปลี่ยนนับประสาอะไรกับใจโลเลของคน

สามีที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีขอหย่าทำไมไม่มีน้ำตาน่ะเหรอ เฮอะ ทำไมจะไม่มีก่อนหน้านี้เธอร้องไห้มาเกือบครึ่งปี นับตั้งแต่จับได้ว่าเขาแอบนอกใจมีความสัมพันธ์กับเด็กฝึกงานที่เป็นลูกสาวเจ้าของบริษัท สุดท้ายก็เอากันจนท้อง วันนี้จึงมาขอหย่าเพื่อไปรับผิดชอบทางนั้น มันน่าเจ็บใจที่แต่งงานกันมา 7 ปี แต่ไม่มีลูกด้วยกัน ไอ้ผัวเฮงซวยมีลูกกับชู้ขณะที่เธอไม่มีลูก มันทิ้งเธอตอนอายุ 35 เธอที่ละทิ้งสังคมเพื่อนฝูงแทบไม่เหลือ เธอที่ใบหน้าไม่ได้แตะเครื่องสำอางมานาน การเริ่มต้นชีวิตใหม่ของรสลินไม่ง่ายเลยจริง ๆ ขณะเดียวกันไอ้สามีเฮงซวยมันหย่าไปเพื่อไปมีความสุข แบบนี้จะไม่เจ็บใจได้ยังไง ทำไมถึงมีแต่เธอที่เสียเปรียบ

เธอเสียใจ เสียเวลาชีวิต เสียหลาย ๆ อย่างแล้วทำไมเธอจะเรียกร้องเงินจากคนพวกนั้นไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เธอไม่เคยทำเรื่องอะไรผิดกับเขาครั้งนี้เธอเรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเองถือว่าไม่ผิด