สุดท้ายก็ได้รัก 01 ผัวประเสริฐ

หมู่บ้านร่มรื่น ซอยสามบ้านหลังใหญ่สุดซอย บ้านหลังนี้รสลินอาศัยอยู่กับสามีมาหลายปีนับแต่แต่งงานกันบ้านหลังนี้ก็ถูกซื้อเพื่อเป็นเรือนหอ ชีวิตคู่ของรสลินราบรื่นทั่วไปเหมือนคู่รักคู่อื่น ๆ

รสลินออกจากงานมาเป็นแม่บ้านตามที่สามีต้องการ เธอคอยจัดการดูแลเรื่องในบ้าน ส่วนสามีมีหน้าที่ทำงาน เขาทำงานตามสายงานที่เรียนมา

วันนี้รสลินนั่งรอสามีที่ห้องนั่งเล่น ก่อนหน้านี้สามีโทรเข้ามาบอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากพูดด้วย ซึ่งเธอพอจะเดาได้ว่าเรื่องอะไร

แม้ไม่อยากให้ถึงวันนี้ แต่อีกใจก็คิดว่าเมื่อถึงเวลาก็ควรยอมรับความจริงสักที

“หิวข้าวไหม หรืออยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” รสลินเอ่ยถามเมื่อสามีเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น แม้รู้ว่าวันนี้ระหว่างเขากับเธออาจจะลงเอยไม่ดี ทว่าเธอยังอยากรับบทภรรยาที่แสนดี เธอไม่อยากขาดตกบกพร่องในหน้าที่ของภรรยา

“ไม่ เรายังไม่หิว” สีหน้าของธิติไม่สู้ดีนัก เขาลำบากใจที่จะพูดเรื่องนี้เพราะเขาไม่อยากเห็นรสลินเสียใจ เรื่องนี้รสลินไม่ได้เป็นคนผิด คนที่ผิดมันตัวเขา ทว่าตอนนี้มันมาไกลเกินกว่าจะกลัวว่าเธอจะเสียใจ เขาต้องจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดสักที ไม่อย่างนั้นคงได้เสียคนที่รักไป

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าเรื่องเลยไหม เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญใช่ไหม พูดมาได้เลยนะ เรายินดีรับฟัง”

“โรส”

“อืม ว่าไง”

“เราเลิกกันเถอะ” ธิติพูดเสียงแผ่ว

“อะไรนะ” แม้ว่าเธอจะเตรียมใจกับเรื่องนี้มาสักพักใหญ่ ๆ ทว่าเมื่อมันออกจากปากสามีที่เคยเป็นที่รักรสลินก็รู้สึกเจ็บปวดที่ใจ เจ็บที่เขาพูดออกมาได้อย่างง่ายดาย

“เราเลิกกันเถอะ เธอไม่ใช่ความสุขของเราอีกต่อไป เราอยู่กับเธอไม่ได้แล้ว เราหมดความรู้สึกกับเธอ”

หลังจากได้ฟังรสลินลุกจากเก้าอี้เดินมาจ้องหน้าสามีแล้วตบไปหนึ่งทีแรง ๆ จากนั้นถามสามีว่า “รู้ตัวไหมว่าเธอพูดอะไรออกมา”

“เธอใจเย็นก่อนโรส เรารู้เราผิด เรา...”

“ใจเย็นเหรอ ให้ใจเย็นเหรอ มาบอกว่าเราเลิกกัน บอกว่าไม่มีความสุขกับฉัน บอกว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้...”

“โรส”

“เห็นแก่ตัวไปไหมธิติ ถ้าจะทิ้งฉันทำไมไม่ทิ้งให้เร็วกว่านี้ ทิ้งฉันตอนอายุ 35 อายุฉันไม่ใช่น้อยแล้ว ถ้าเลิกกันฉันจะหาคนใหม่ที่ดีกว่านายได้เหรอ เห็นแก่ตัวไปไหม ใจร้ายไปไหมธิติ นี่ฉันทำอะไรผิดทำไมฉันถึงถูกทิ้ง”

สิ่งที่พูดออกมาก็พูดเพราะอยากรู้ว่าสามีจะหึงหวงกันบ้างไหม ซึ่งไม่เลย ไอ้ผัวเคยประเสริฐมันดูตกใจ แต่ก็ยังตอบกลับมาว่า “แค่ 35 ปีเองโรส เราทั้งคู่ยังไม่แก่ คือเธอเข้าใจไหมเราไม่อยากฝืนอยู่กับเธอแล้ว เราค้นพบแล้วว่าเธอไม่ใช่ความสุขของเรา เลิกกันมันดีกว่ายื้อไปนานกว่านี้ ถ้านานกว่านี้ก็เสียดายเวลาชีวิตมากกว่านี้นะโรส”

คำพูดของสามีทำรสลินทั้งโมโห ทั้งเสียใจ เจ็บใจ อารมณ์พาลพวยพุ่ง รู้สึกอยากทำร้ายร่างกายเขาเหลือเกิน แต่ตบเมื่อกี้เธอยังเจ็บมือไม่หายเลย

ด้วยความโมโหรสลินจึงถ่มน้ำลายใส่หน้าสามีแล้วพ่นคำพูดไม่น่าฟังเนื่องจากอดกลั้นมานาน “แหมพูดมาได้เสียดายเวลาชีวิต ฉันไม่ใช่ความสุข เรารู้จักกันแปดปี คบกันเป็นแฟนสี่ปี แต่งงานกันเจ็ดปี สิบเก้าปี สิบเก้าปีนะธิติ เรารู้จักกันนานขนาดนี้ เธอเรียกว่าไม่ใช่ความสุขเหรอ ถ้ารู้ว่าไม่ใช่ความสุข ทำไมเธอไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ หรือเธอเพิ่งค้นพบสิ่งที่เป็นความสุขของเธอมากกว่าที่เราเคยมีร่วมกัน”

“…” ธิติก้มหน้าเงียบ

แน่นอนว่าสามีเธอมีคนอื่นจึงอยากจะเลิกกับเธอให้เรื่องมันจบ จะได้ไปรักกับผู้หญิงคนนั้นอย่างเปิดเผย เขาหมดรักเธอแล้วจริง ๆ ความรักยาวนานของเธอดูท่าจะมีแค่เธอที่ยังมีเยื่อใย

“มั่นใจใช่ไหมว่าจะเลิก” น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าวของรสลินอ่อนลง ไม่ใช่ว่าจะอ้อนวอนขอร้องไม่เลิกรา เธอไม่มีทางทำแบบนั้นกับคนที่หมดใจรักกัน ทั้งยังทรยศหักหลังเธออย่างไม่รู้สึกผิด เวลาหลายเดือนที่ผ่านมาพิสูจน์แล้วว่า รั้งไปก็เท่านั้น

“อืม เราคิดมาสักพักแล้ว”

“เอาสิ เลิกก็เลิก” รสลินเดินกลับมาทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวโปรด เขาอยากเลิกเธอรั้งไปก็มีแต่ทุกข์ใจ

“จริงเหรอโรส เธอยอมเลิกจริง ๆ ใช่ไหม” สีหน้าดีใจของธิติทำให้รสลินอยากจะกระชากเขาให้ล้มลงกับพื้นแล้วกระทืบให้จมดิน ในหัวเขาคงไม่มีภาพวันเก่าที่เคยรักกับเธอ ตอนนี้คงวาดฝันถึงครอบครัวใหม่สินะ ไอ้ผัวเฮงซวย ไอ้คนทรยศ

“อืม เธอก็รู้ว่าฉันพูดคำไหนคำนั้น”

“เธอไม่ต้องห่วงเรื่องสินสม…”

“เดี๋ยว ๆ ขอโทษทีนะธิติ ฉันขอขัดภาพฝันหวานหลังหย่าของเธอหน่อย ถึงฉันจะอยู่บ้าน แต่ว่าฉันรู้ทุกการกระทำของเธอ อย่ามาพูดเรื่องสินสมรสที่จะแบ่งกัน ฉันคิดว่าฉันควรได้มากกว่านั้น ฉันบอกตรงนี้เลยว่าถ้าอยากเอามันเข้าบ้านหรืออยากไปอยู่กับมัน อยากเป็นพ่ออย่างถูกต้องก็จ้างฉันหย่าซะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องทั้งเธอทั้งมันจนหมดตัวแน่ ตลอดระยะเวลาครึ่งปีที่เธอสวมเขาให้ฉัน ฉันมีหลักฐานทุกอย่าง อย่าคิดว่าฉันเป็นคนโง่ ฉันรู้ทุกเรื่องระยำที่เธอทำใส่ฉัน”

“…” สามีที่เคยรักมีสีหน้าตกใจ ดวงตาคมเบิกกว้าง คงไม่คาดคิดว่ารสลินคนนี้จะรู้เรื่องระยำที่มันแอบทำลับหลัง คงคิดไม่ถึงว่าเธอรู้แล้วแต่ทำไมเธอยังเงียบปล่อยให้เขาเข้าใจว่าเธอไม่รู้อะไร