ตอนที่ 3 ความทรงจำเลือนหาย

ตอนที่ 3

ความทรงจำที่เลือนหาย

“คุณชาย”

โชคยังดีที่จางจือสามารถรับตัวเจ้านายตัวน้อยเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะล้มศีรษะกระแทกพื้น ด้วยไม่อาจชักช้าอยู่ในจวนได้นาน เขาจึงไม่อาจช่วยให้คุณชายฟื้นคืนสติได้ จึงทำแค่เพียง โน้มตัวลงช้อนร่างเล็กที่หมดสติ ขึ้นมากระชับมั่นเอาไว้ในวงแขนแกร่ง

จากนั้นก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่ง อาศัยแสงสว่างจากดวงดาวบนท้องฟ้า ออกจากจวน หลีกเลี่ยงถนนในหมู่บ้าน เพราะกลัวว่า จะพบกับคนร้ายโดยบังเอิญ แล้วอีกอย่าง เขาตั้งใจจะพาคุณชายน้อยไปอาศัยอยู่บ้านญาติ ซึ่งต้องเดินเท้าตามเส้นทางธรรมชาติในป่า ข้ามภูเขาสองลูกก็ถึงจุดหมายปลายทางที่กำหนดไว้

แม้การเดินทางในป่าตอนกลางคืนอันตรายแค่ไหน เขาก็จำต้องเสี่ยง เพื่อความปลอดภัยของคุณชาย แล้วก็ของตัวเขาเอง

จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบสองชั่วยาม แสงของดวงดาวเริ่มถูกแทนที่ด้วยแสงแรกของเช้าวันใหม่ สองมือสองเท้าของชายหนุ่มเริ่มหนักอึ้งและปวดหนึบไปหมด เปลือกตาทั้งสองข้างเองก็สะลึมสะลือด้วยความง่วง

“มาไกลขนาดนี้แล้ว คงไม่มีใครตามมาแล้วละ”

จางจือเหนื่อยล้าจนสุดจะบรรยาย พูดจาพึมพำกับตัวเอง เหลียวไปมองตามทางที่ตัวเองเดินผ่านมา หลังจากแน่ใจแล้วว่า ไม่มีใครติดตามมา เขาถึงได้บรรจงวางร่างเล็ก ที่ยังคงไม่ได้สติลงบนพื้น ให้ศีรษะหนุนอยู่บนรากไม้แทนหมอนหนุน ก่อนตัวเขาเอง จะทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง แล้วหลับไปในที่สุด

“อย่ากวนนา คนจะนอน”

จางจือปัดมือที่กำลังเขย่าตัวของเขาออก เปลือกตายังคงปิดสนิท สีหน้าแสดงออกถึงความรำคาญใจ กับการถูกก่อกวนยามหลับ

แต่ดูเหมือนคนที่กวนใจจะไม่ยอมหยุด ยังคงออกแรงเขย่าตัวของเขาอยู่อย่างนั้น

“ก็บอกว่าอย่ากวนอย่างไรเล่า”

คราวนี้เปลือกตาทั้งสองเปิดออกกว้าง พร้อมกับร่างบึกบึนพยุงกายลุกขึ้นนั่ง คิดว่าผู้ที่กำลังกวนใจเขายามหลับ คงเป็นบ่าวชายสหายสนิทของเขา

แต่พอดวงตาเริ่มปรับสภาพคุ้นชินกับแสงสว่าง ได้เห็นต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นอยู่รายรอบ ก็เริ่มตระหนักถึงเหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ

“คุณชาย”

หลังจากความทรงจำกลับเข้าที่ ความเป็นห่วงในตัวผู้เป็นนาย ทำให้ชายหนุ่มรีบหันขวับไปทางข้างกายของตน พอได้เห็นว่าคุณชายน้อยของเขา กำลังนั่งมองตาใสแป๋ว ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“บ่าวขออภัย ที่เผลอหลับไปขอรับ คุณชายตื่นมาแล้วคงหวาดกลัวมากสินะขอรับ”

“หิว ข้าหิว”

เด็กชายวัยห้าหนาว เอ่ยปากบอกชายแปลกหน้าไปตามความรู้สึกที่เกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร มาจากไหน แต่เขากลับรู้สึกว่า คนตัวโตตรงหน้า ไม่มีอันตรายต่อเขา จึงได้ไว้วางใจเป็นพิเศษ

“คุณชายหิวหรือขอรับ ถ้าอย่างนั้นรอบ่าวอยู่ตรงนี้สักครู่ บ่าวจะไปหาของกินมาให้”

เด็กชายพยักหน้าขึ้นลง แม้ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเรียกตัวเองว่าคุณชายก็ตาม

ทางด้านจางจือเอง ก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติในตัวของผู้เป็นนาย รีบลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในป่า แหงนใบหน้าขึ้นมองตามต้นไม้ เพื่อมองหาผลไม้ป่าที่พอกินได้

หลังจากพบเห็นแล้ว ก็ปีนขึ้นไปเก็บลงมา ทำทุกอย่างด้วยความเร่งรีบ เพราะไม่อยากให้คุณชายน้อยต้องอยู่เพียงลำพัง

“ผลไม้มาแล้วขอรับ”

จางจือรีบนั่งลงตรงหน้าของผู้เป็นนาย พร้อมกับแกะเปลือกผลไม้ออก ยื่นแต่เนื้อไปให้คุณชายน้อย ที่รีบเอื้อมมือเล็กมารับไปใส่ปากเคี้ยวด้วยความหิวโหย

ลูกแล้วลูกเล่า ที่ถูกมือเล็กจับยัดเข้าใส่ปาก ทำเอาคนรับใช้ลอบกลืนน้ำลายเพราะความหิวเช่นเดียวกัน แต่เห็นผู้เป็นนายกินผลไม้ป่าได้ จึงกลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่อิ่ม เขาถึงยังไม่ยอมกินผลไม้ที่เก็บมา

ทางด้านเด็กชายที่กินผลไม้ป่าไปหลายลูกแล้ว เสียงท้องร้องเริ่มหายไป ถึงได้สังเกตเห็นว่าคนตัวโต ยังไม่ได้กินผลไม้พวกนี้เลยแม้แต่คำเดียว

“ทำไมท่านถึงไม่ยอมกินล่ะ”

“บ่าวยังไม่หิวนะขอรับ คุณชายกินเถอะ”

จางจือโกหกหน้าตาใสซื่อ ก่อนจะสะดุดใจกับคำพูดบางอย่างของคุณชายน้อย รีบเอ่ยถามขึ้นมา

“เมื่อครู่ คุณชายเรียกบ่าวว่าอย่างไรนะขอรับ”

“ก็เรียกว่าท่าน ท่านจะให้ข้าเรียกว่าอะไรล่ะ ในเมื่อข้ายังไม่รู้จักชื่อแซ่ของท่านเลย”

ใบหน้าเล็กเอียงคอมองใบหน้าของคนตัวโตกว่า แม้จะรู้สึกเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน แต่เขาก็นึกไม่ออก ว่าเคยเจอกันที่ไหน เมื่อไร

ดวงตาของจางจือเบิกกว้าง ความตื่นตระหนกฉายชัดอยู่ในแววตา สีหน้าบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ค...คุณชายล้อบ่าวเล่นใช่หรือไม่ขอรับ”

“ล้อเล่นหรือ ทำไมข้าต้องล้อเล่นล่ะ แล้วทำไมท่านถึงต้องเรียกข้าว่าคุณชาย”

ดวงตาใสซื่อมองคนตรงหน้าอย่างฉงน และแฝงไปด้วยคำถามอีกมากมาย

คนตัวโตพยายามตั้งสติ มองสำรวจเด็กชายตัวน้อย แววตาคู่นั้น ไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังโกหกเขาอยู่แต่อย่างใด แล้วพอมาคิดย้อนดู ในตอนที่พบตัวคุณชายน้อยนั้น อีกฝ่ายไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ซึ่งผิดวิสัยของคนที่สูญเสียคนสำคัญไป

สิ่งเดียวที่คิดได้ในตอนนี้คือ คุณชายน้อยของเขา คงช็อกและเสียใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนความทรงจำที่มีเลือนหายไป แต่ไม่รู้ว่าจะหายไปนานแค่ไหน

“บ่าวขอถามคุณชายอีกคำ คุณชายจำชื่อของตัวเองได้หรือเปล่าขอรับ”

“ชื่อของข้าหรือ”

เด็กชายทำสีหน้าครุ่นคิด พยายามคิดว่าตัวเองชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร แต่ไม่ว่าจะพยายามนึกสักแค่ไหน ก็ไม่มีชื่อใดผุดขึ้นมาในหัวสมอง พอคิดมากเข้า อาการปวดตุบ ๆ ก็เกิดขึ้นในหัวสมอง จนต้องรีบยกสองมือขึ้นมากุมศีรษะเอาไว้

“ปวดหัว ทำไมปวดหัวอย่างนี้”

จางจือพอเห็นอาการนิ่วหน้าคิ้วขมวดของคุณชายน้อย ก็รีบเข้ามาจับสองมือเล็กเอาไว้ เลิกคาดคั้นถามหาความทรงจำจากเด็กชาย

“พอแล้วขอรับ คุณชายไม่ต้องคิดอะไรแล้ว จำไม่ได้ก็คือไม่ได้ขอรับ”

ชายหนุ่มปลอบขวัญเด็กชายตัวน้อย จนอาการค่อย ๆ สงบลง พร้อมกับคิดอ่านไปด้วย ว่าจะจัดการชีวิตของคุณชายน้อยต่อไปอย่างไรดี

“คุณชาย ไม่ต้องคิดอะไรแล้วขอรับ คุณชายคิดแค่ว่า คุณชายเป็นน้องชายของบ่าว ชื่อว่า จางอี๋หนิงก็พอ”

จางจือตั้งชื่อและตัวตนใหม่ให้ผู้เป็นนาย ชีวิตหลังจากนี้ เขาจะเป็นคนคอยดูแลคุณชายน้อยต่อจากนายท่านและฮูหยินเอง

“จางอี๋หนิงหรือ น้องชายหรือ ข้างงไปหมดแล้ว” เด็กชายสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ ถึงจำชื่อและเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลยสักอย่าง

“ขอรับ เชื่อบ่าวเถอะนะขอรับ”

เด็กชายมองหน้าของคนตัวโตกว่า ถึงไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จึงพยักหน้ายอมรับข้อเสนอที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้

“ท่านพี่เองก็เลิกแทนตัวเองว่าบ่าวได้แล้ว ในเมื่อท่านพี่บอกเองว่าข้าคือน้องชายของท่าน”

“ขอรับ ไม่สิ...ได้...ต่อไปนี้พี่จะเป็นพี่ชายของเจ้า ส่วนเจ้าก็คือน้องชายของพี่ พวกเรารีบกินกันต่อเถอะ จะได้รีบออกเดินทาง”

จางจือ ลงมือแกะเปลือกผลไม้ยื่นให้คุณชายน้อยต่อ ซึ่งเด็กชายก็รับไปกินอย่างว่าง่าย ไม่เพียงเท่านั้น เด็กชายที่มีชื่อใหม่ว่าอี๋หนิง ยังหยิบผลไม้ป่าขึ้นมา แกะเปลือกออก ส่งให้พี่ชายของเขาบ้าง

“คุณชาย”

ชายหนุ่มตื้นตันใจมาก แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ หยิบผลไม้ที่ถูกส่ง แล้วกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

“อร่อยหรือไม่ท่านพี่”

“อร่อยมาก เป็นผลไม้ที่อร่อยมากจริง ๆ”

เด็กชายยิ้มกว้าง ดีใจที่พี่ชายชอบ จางจือเองก็ยิ้มตอบ ดีใจที่ยังได้เห็นรอยยิ้มของคุณชายน้อย และภาวนาว่า ขอให้ความทรงจำของคุณชาย หายไปตลอดกาล เพื่อที่เด็กน้อยตรงหน้า จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างมีความสุข

“อิ่มหรือยัง”

“อิ่มแล้วขอรับ”

“ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็ไปกันเถอะ”

“ไปไหนหรือขอรับ”

“กลับบ้านของพวกเรากัน” จางจือเดินจูงมือเด็กชายตัวน้อย ไปตามเส้นทางธรรมชาติในป่า สายตายังคงคอยระแวดระวังภัย ไปตลอดการเดินทาง...