ตอนที่สาม เริ่มจากที่ใดก่อน (กรุบกริบ)

ตอนที่สาม

เริ่มจากที่ใดก่อน

เมื่อโจวฟู่จิวล้มตัวลงนอนบนเตียงของนางอย่างหน้าตาเฉยทั้งยังไม่ยอมถอดรองเท้าจนหญิงสาวซึ่งชื่นชอบความสะอาดโกรธจัดแปลงร่างกลายเป็นนางมารร้ายทันที

“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ นั่นคือที่นอนของข้า”

โจวฟู่จิวไม่คิดว่ามือเล็กที่แลไร้เรี่ยวแรงจะออกแรงบิดใบหูทั้งดึงขึ้นอย่างแรงจนต้องรีบลุกติดมือมาทั้งสูดปากโอดครวญ

“โอ๊ย!...เจ้าเบาหน่อย ข้าเป็นแขกก็ควรได้นอนดีดีมิใช่หรือ”

“ความคิดเช่นนั้นนำไปใช้ที่บ้านของเจ้าเถอะ ข้าเป็นสตรีทั้งยังเป็นเจ้าของเตียง ไม่ยอมสละให้ผู้ใดมาเอาเปรียบแน่”

“เช่นนั้นพวกเราก็นอนด้วยกัน”

คำเสนอมักง่ายทำให้ไป๋หนิงควันออกหู คว้าไม้คานที่อยู่ข้างกำแพงขึ้นมาตั้งท่าไล่ตีโจวฟู่จิว

“เดี๋ยวๆๆ ใจเย็นก่อน เมื่อครู่เจ้ายังนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาออกอาการว่านอนสอนง่าย เหตุใดไม่นานจึงแปลงร่างเป็นนางเสือร้ายตั้งท่าจะตะครุบจับข้ากินเสียแล้ว”

“พูดให้ดีนะ โจวฟู่จิว ข้าหรือจะอยากกินเจ้า ข้าจะฟาดปากเจ้าให้น่วมต่างหาก ปากเสียนัก”

คราวนี้ไป๋หนิงไม่รอช้ายกไม้คานไล่หวดจนชายหนุ่มต้องวิ่งหนีวนรอบโต๊ะราวเด็กเล่น

“ข้าอุตส่าห์ช่วยเจ้า นอกจากไม่ขอบคุณแล้วยังคิดจะฆ่าแกงอีก ทำคุณบูชาโทษโดยแท้”

“ช่วยก็ส่วนช่วย เจ้าเองก็หวังประโยชน์ในภายหน้าเช่นกัน แต่จะคิดมาเอาเปรียบด้วยเห็นว่าข้าเป็นเพียงสตรีไม่ได้ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นแม่ค้า ไม่จำเป็นต้องสุภาพอ่อนน้อมยอมให้รังแกฝ่ายเดียว หากคิดจะร่วมเดินทางไปด้วยกัน ก็ควรให้เกียรติและเสมอภาค เข้าใจหรือไม่”

แม้จะไล่ตีจนเหนื่อยหอบ แต่หญิงสาวยังคงโต้เถียงเสียงดัง

“เข้าใจแล้ว เข้าใจอย่างดีแล้ว ไป๋หนิง เจ้าวางไม้ลงก่อนเถอะ ดุจริงเชียว” โจวฟู่จิวบ่นอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งก่อนหน้านี้

“แล้วเจ้าจะให้ข้านอนที่ใดเล่า”

“บนพื้น” คำตอบเด็ดขาดทำให้สีหน้าของโจวฟู่จิวแทบดูไม่ได้ แต่เขาไม่อาจคัดค้านเพราะบ้านของไป๋หนิงเล็กมาก หากไม่นอนบนพื้นหน้าเตียงก็คงต้องไปนอนในครัวด้านนอกแล้ว

“ทีพระเอกล่ะยอมให้กระแทกตั้งนาน ทีข้ากลับไล่มานอนบนพื้นที่ทั้งเย็นทั้งชื้น ข้าเพียงหล่อน้อยกว่านิดหน่อยเท่านั้น ช่างไร้ความยุติธรรมนัก”

เสียงบ่นพึมพำแม้จะแผ่วเบาของโจวฟู่จิวแต่หญิงสาวก็ยังได้ยิน เดิมทีนางคิดจะลุกมาถามแต่ด้วยความอ่อนเพลียจึงผล็อยหลับไป

“อ้า...ดีนัก แรงอีก”

“ได้ ต้องการแรงๆหรือ แรงเท่านี้พอหรือไม่”

“แรงอีก แรงกว่านี้”

“เจ้านี่ สู้ไม่ถอยจริงเชียว โอ้ว...ข้าไม่ไหวแล้ว แรงเกินไปจนข้ากลั้นไม่อยู่แล้ว”

“กลั้นไม่อยู่ก็ปล่อยออกมาสิ ปล่อยออกมาให้ชุ่มฉ่ำในร่องของข้า อู้ว...ข้าต้องการน้ำของเจ้า”

“ไป๋หนิง เจ้าช่างร่านนัก”

เสียงเรียกชื่อที่ได้ยินทำให้หญิงสาวบนเตียงสะดุ้งตื่นทั้งเหงื่อที่ไหลตามกรอบหน้า

ไป๋หนิง?

คงไม่ได้หมายถึงนางกระมัง