ตอนที่สาม เริ่มจากที่ใดก่อน 2

ตอนที่สาม เริ่มจากที่ใดก่อน

“ไป๋หนิง เจ้าช่างร่านนัก”

เสียงเรียกชื่อที่ได้ยินทำให้หญิงสาวบนเตียงสะดุ้งตื่นทั้งเหงื่อที่ไหลตามกรอบหน้า

ไป๋หนิง?

คงไม่ได้หมายถึงนางกระมัง

ว่าแต่ชายหนุ่มผู้นั้นเป็นใครกัน เห็นหน้าไม่ชัด

หญิงสาวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยใจสั่นไหวไปกับฝันเมื่อครู่ เมื่อเบนสายตาไปบนพื้นจึงเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของโจวฟู่จิวที่จ้องมองมาแม้จะรีบกลบเกลื่อนโดยเร็ว

ตาคนนี้จะไว้ใจได้หรือไม่นะ

ยังดีที่ไม่คิดปืนขึ้นมาลวนลามนาง

ไป๋หนิงลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาระหว่างนั้นจึงได้โอกาสสำรวจตัวเอง

อืม...ไป๋หนิงคนนี้ แม้จะเป็นเพียงแม่ค้า แต่มีรูปร่างดีไม่เบา อกเป็นอก เอวเป็นเอว ก้นกลมกลิ้ง

หน้าตาก็...

หญิงสาวมองเงาสะท้อนจากในน้ำแล้วสรุปกับตัวเองว่าไป๋หนิงจัดว่าเป็นสาวงามพอใช้ แม้จะไม่งามเลิศล้ำแต่ก็ชวนมองหมดจด

อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นหญิงขี้เหร่ น่าจะพอใช้รูปร่างหน้าตาช่วยปูทางในการหาของวิเศษได้บ้าง

ไป๋หนิงควานหาอาหารเช้าได้เพียงข้าวสารหยิบมือหนึ่งจึงต้มโจ๊กเละๆเพื่อกินรองท้อง ก่อนจะเอ่ยปากถามโจวฟู่จิวซึ่งยกชามขึ้นซดน้ำจนเกลี้ยง

“พวกเราควรเริ่มจากที่ใดก่อน”

นางควรต้องเร่งมือ หาไม่ หากไม่อดตายก็คงต้องหาหนทางทำมาหากินแล้ว

แม้ไป๋หนิงเป็นแม่ค้าแต่แผงค้าทั้งเล็กทั้งเก่าจึงมีเงินติดตัวไม่มากนัก หากต้องเลี้ยงปากท้องถึงสองชีวิตคงไม่ไหวแน่

“ตลาดขายผ้าไหมแพรพรรณกลางเมืองก็แล้วกัน ชายผู้นั้นเคยบอกว่ามีผ้าวิเศษอยู่ผืนหนึ่งแต่เขายังไม่ทันหาพบก็จากไปเสียก่อน”

“ตลาดนั้นน่าจะมีแต่คุณหนูและเหล่าชนชั้นสูง พวกเราแต่งกายเยี่ยงนี้ พวกเขาจะให้เข้าหรือ” ไป๋หนิงกังวลใจแต่โจวฟู่จิวกลับตอบไปอีกทาง

“แม้เจ้าเป็นเพียงแม่ค้าแต่มีเรือนร่างงดงาม ใบหน้าหมดจด หากแต่งกายเข้าหน่อยย่อมเป็นที่ดึงดูดใจได้ไม่ยาก”

เหตุใดต้องดึงดูด?

หญิงสาวไม่เข้าใจและไม่รู้ว่าโจวฟู่จิวใช้วิธีการใด ด้วยไม่นานเสื้อผ้าหรูหรามีราคาชุดหนึ่งก็ถูกนำมาสวมใส่บนร่างกายของนาง

“อืม...งดงามมาก”

แม้ไม่อยากเชื่อคำเยินยอ แต่หญิงสาวซึ่งเพิ่งสำรวจร่างกายนี้อดยอมรับไม่ได้ว่าเมื่อไป๋หนิงสวมเสื้อผ้าพอดีตัวย่อมมีทรวดทรงเย้ายวนน่าค้นหา

ชุดเสื้อบางเบาเห็นทรวงอกอวบอิ่มเด้งนิ่มดั่งซาลาเปานุ่มซึ่งซ่อนอยู่ใต้ผ้าบังทรวงรำไร สายรัดเอวเผยเอวคอดหน้าท้องแบนราบไร้ไขมัน ผิวพรรณนอกร่มผ้าแม้ไม่เนียนกระจ่างผุดผ่องแต่ลูบไล้เรียบลื่นไม่ติดขัด

“เอาล่ะ คราวนี้ไปกันได้แล้ว” โจวฟู่จิวพยักหน้าพอใจแล้วเดินนำหน้า

เมื่อได้สวมเสื้อผ้าที่ดูดี ไป๋หนิงจึงมั่นใจมากขึ้น หญิงสาวเดินเฉิดฉายไปยังตลาดค้าแพรพรรณซึ่งอยู่อีกฟากของเมืองก่อนจะตกลงแยกย้ายกันไปคนละฝั่งเพื่อไม่เป็นการเสียเวลา

หลังจากเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบกลับไม่พบวี่แววของวิเศษที่ว่าสักนิด

หากพบจะรู้เอง

เฮ้อ!...ผู้ใดจะตรัสรู้ได้เพียงนั้น

ไป๋หนิงถอนหายใจเฮือกๆโดยไม่รับรู้ว่ากำลังตกอยู่ในสายตาของชายผู้หนึ่งซึ่งเฝ้ามองนางเดินวนเวียนอยู่หลายรอบแล้วด้วยความสงสัย

“แม่นางต้องการหาสิ่งใดหรือ”