ตอนที่สอง หากได้พบจะรู้ได้เอง

ตอนที่สอง

หากได้พบจะรู้ได้เอง

ไป๋หนิงยังหันซ้ายหันขวาด้วยความหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยไขความกระจ่างเพิ่ม สายตาที่ทอดมองผู้อื่นบ่งบอกถึงความสับสนที่ถาโถมและเต็มไปด้วยความลังเลใจ

จะเชื่อตานี่ได้หรือ ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ

อาจเป็นการแกล้งกันของรายการใดรายการหนึ่งหรืออาจเป็นการเล่นอะไรพิลึกของคนสมัยนี้ก็ได้

แต่... เธอเป็นแค่เจ้าของร้านกาแฟเล็กๆ ไม่ได้เป็นเซเลบ ดาราหรืออินฟลูชื่อดัง พวกเขาจะลงทุนขนาดนั้นไปทำไม

แล้วพระเอกของเรื่องที่เธอฝันถึงจนน้ำเจิ่งนองอยู่กลางหว่างขาจะผ่านไปเฉยๆแบบนั้นได้อย่างไร

ชาวบ้านทั้งหลายต่างไม่สนใจสองหนุ่มสาว พวกเขาต่างคนต่างเก็บกวาดข้าวของ ที่พอใช้การได้ก็ตั้งแผงค้าขึ้นมาใหม่ ส่วนที่พังทลายก็โยนทิ้งจนกองพะเนิน

เช่นเดียวกับแผงน้ำเล็กๆของไป๋หนิงที่ไม่เหลือสภาพใดที่สามารถใช้ได้อีก

โจวฟู่จิวจึงลงมือเก็บกวาดและหยิบเศษเงินทอนซึ่งร่วงหล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาส่งให้หญิงสาวที่ยื่นมือออกไปรับอย่างมึนงง

“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” โจวฟู่จิวปัดมือปัดเสื้อผ้าก่อนจะหันมาเอ่ย “คราวนี้พวกเราคงต้องพักผ่อนก่อน แล้วข้าจะค่อยๆเล่ารายละเอียดให้เจ้าฟัง เดินนำไปที่บ้านของเจ้าสิ ไป๋หนิง”

ไป๋หนิงเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ

บ้าน? เธอมีบ้านด้วยหรือ?

แม้สมองยังมึนงงแต่ขากลับเดินก้าวไปตามทางก่อนจะหยุดที่กระท่อมเล็กหลังหนึ่งแล้วผลักประตูเข้าไป

“บ้านของเจ้าช่างน่าเกลียดจริง ทั้งเล็กทั้งแคบ เป็นตัวประกอบไร้ความสำคัญก็เยี่ยงนี้”

โจวฟู่จิวเดินตามเข้ามาก่อนจะนั่งบ่นบนเตียงที่มีอยู่เพียงหลังเดียว

“ไป๋หนิง เจ้าเลิกงงได้แล้ว น่ารำคาญนัก” เสียงตวาดเรียกสติทำให้หญิงสาวสะดุ้งโหยงก่อนจะตระหนักได้ถึงความเป็นไป

นี่เธอหลงเข้ามาอยู่ในซีรีส์ที่ดูเมื่อคืนแล้วจริงหรือ

ทำไมเข้ามาทั้งทีไม่ได้เป็นนางเอกหรือนางร้ายที่มีบทบาท กลับกลายเป็นตัวประกอบแม่ค้าไร้บทบาทเสียได้

แล้วยังโดนพระเอกทุบทำลายแผงจนไม่เหลือซาก แล้วจากนี้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร

พ่อพระเอกสุดหล่อกลับมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้นะ

ไป๋หนิงกำมือครุ่นคิดอย่างไม่ยินยอมแต่เสียงของชายหนุ่มที่เดินตามมากลับโพล่งขึ้นราวรู้ทัน

“เจ้ายังคิดจะยั่วยวนพระเอกของเรื่องอยู่อีกหรือ คงไม่สำเร็จหรอกด้วยไม่มีโอกาสได้พบกับเขาแล้ว อย่างที่บอกพวกเราต่างเป็นตัวประกอบที่หลงเข้ามาและจำต้องเอาตัวรอดด้วยไร้บทบาท

เอาเถอะ ไหนๆโชคชะตาก็พาพวกเรามาพบกันดังนั้นพวกเรามาตกลงเงื่อนไขกันดีกว่า”

คราวนี้ไป๋หนิงมองหน้าตัวประกอบชายซึ่งรู้สึกว่าช่างกะล่อนนักอย่างไม่ไว้วางใจหนักขึ้น

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ก็มีแต่เขาที่พูดเอาพูดเอา นางยังไม่ได้เอ่ยปากสักคำทั้งยังไม่ได้ถามว่าเขารู้ชื่อของนางได้อย่างไร

ตัวเธอเองก็ชื่อ ‘ไป๋หนิง’ เช่นกัน ช่างบังเอิญเกินไป