2.คาดไม่ถึง

*** ทักทายคร้า ***

กาญนรีขับรถไปอีกไม่นานก็วิ่งไปจอดหน้าประตูอัลลอยด์ลายสวย ประตูเคลื่อนออกช้าๆ ด้วยรีโมตในมือคุณหมอสาว ก่อนจะขับรถผ่านเข้าไปจอดในโรงจอดรถ

“บ้านพี่เอง” กาญนรีหันไปยิ้มให้คนข้างๆ แล้วจึงเปิดประตูลงจากรถ นักศึกษาสาวเปิดประตูอีกข้างตามลงไปยืนข้างรถ สายตาหวาดหวั่นมองไปรอบๆ บ้านจนเจ้าของบ้านมองตาม “มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ พี่อยู่คนเดียวเหรอคะ”

“อยู่กับป้าอ่อนน่ะ ป่านนี้คงหลับแล้ว ไปเข้าบ้าน” กาญนรีเดินนำแขกเข้าไปข้างใน นักศึกษาสาวเดินตามไปเงียบๆ ตามองรูปภาพของชายหญิงวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานที่ติดอยู่บนผนัง

“บ้านพี่น่าอยู่จังค่ะ” นักศึกษาสาวมองห้องนั่งเล่นที่จัดแต่งอย่างลงตัว กาญนรียิ้มรับ เดินนำแขกไปที่ห้องรับรองชั้นสอง

“บ้านหมอนิติเวชจนๆ เองจ้ะ ยังไงน้องนอนห้องนี้นะ ตามสบายเลย พี่ขอตัวก่อน” กาญนรีเปิดประตูออกกว้าง นักศึกษาสาวยกมือไหว้ขอบคุณ

“ขอบคุณนะคะพี่”

“ไม่เป็นไร ช่วยได้ก็ช่วยกันไป” กาญนรีบอกยิ้มๆ สายตาพลันไปสะดุดรอยแดงรอบข้อมือทั้งสองข้างของเด็กสาว แต่ยังไม่ได้ถามต่อ เสียงเศร้าก็ดังขึ้น

“พี่คงช่วยหนูไม่ได้” นักศึกษาสาวบอกเสียงเศร้า แววตาหม่นแสงลงอย่างน่าสงสาร “แต่มีคนหนึ่งที่พอจะช่วยหนูได้”

“ใคร แล้วทำไมน้องไม่ไปหาเขา” กาญนรีถามพลางมองใบหน้าซีดขาวด้วยความแปลกใจ เพราะยิ่งได้พูดคุยกันเธอก็ยิ่งเห็นความผิดปกติในตัวคนตรงหน้า

“คุณพัฒน์ วโรรัตน์ค่ะ”

“พัฒน์ นักธุรกิจชื่อดังของเมืองไทยนั่นน่ะเหรอ”

นักศึกษาสาวพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ กาญนรีสงสัยที่มาที่ไปแต่ก็ไม่ถามอะไรต่อ เพราะจะเป็นการเสียมารยาทเกินไป

“คุยกันตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย”

“หนูชื่อจิตตาภา อักษราค่ะ”

“พี่ชื่อกาญนรีนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัว นอนซะแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน” เธอบอกพลางเดินออกจากห้อง หากเสียงหวานแฝงไปด้วยความเศร้าก็ดังขึ้น

“ขอบคุณพี่มากนะคะ” คุณหมอสาวยิ้มรับแล้วเดินไปที่ห้องนอนตัวเอง โดยมีสายตาของนักศึกษามองตาม

เช้าวันใหม่ กาญนรีเดินลงบันไดมาในชุดทำงาน ป้าอ่อนเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถาดอาหารเช้า

“อรุณสวัสดิ์ค่ะป้าอ่อน” หญิงสาวทักทายเสียงหวานขณะวางกระเป๋าเอกสารไว้บนโต๊ะ

“เมื่อคืนกลับมาถึงบ้านทำไมไม่ปลุกป้าล่ะคะ” ป้าอ่อนถามขณะวางอาหารเช้าบนโต๊ะ

“กาญเห็นมันดึกแล้วก็เลยไม่อยากกวนค่ะ แล้วคนที่มากับกาญเมื่อคืนยังไม่ตื่นเหรอคะ” เธอมองเข้าไปในห้องครัว

“ใครกันคะ”

“เมื่อคืนกาญเห็นน้องผู้หญิงคนหนึ่งยืนรอรถที่ทางเข้าหมู่บ้าน กาญก็เลยรับมาด้วย แต่บ้านเธออยู่ไกลกาญก็เลยให้มาพักที่บ้านเราก่อน สงสัยคงยังไม่ตื่น เดี๋ยวกาญไปดูที่ห้องรับรองแป๊บหนึ่ง” หญิงสาวเตรียมจะลุกขึ้น แต่ป้าอ่อนก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

“ไม่มีหรอกค่ะ ป้าเพิ่งไปหยิบของที่ห้องรับรองมาเมื่อกี้นี่เอง”

“เหรอคะ แปลกจัง” กาญนรีพึมพำก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ “สงสัยเกรงใจเลยนั่งรถกลับเอง”

“ไม่รู้จักมักคุ้นทำไมไปรับมาด้วยแบบนั้นล่ะคะ เผื่อเป็นคนไม่ดีจะทำยังไง” ป้าอ่อนบอกอย่างอ่อนใจ

“ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไปค่ะป้า กาญไปก่อนนะคะวันนี้มีประชุมเช้าด้วย” หญิงสาวหยิบแซนด์วิชขนาดพอดีคำเข้าปากแล้วเดินไปที่รถ ป้าอ่อนมองตามด้วยความเอ็นดู

ครั้นกาญนรีมาถึงที่ทำงานก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นรถตำรวจสามคันจอดอยู่ที่หน้าตึก ร่างบางเดินถือกระเป๋าเข้าไปหา พอดีกับร้อยตำรวจเอกวิทยาหรือผู้กองวิทย์ เพื่อนสนิทของเธอที่เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานของเธอเอง

“วิทย์ มาทำอะไรแต่เช้าล่ะ”

“งานเข้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” วิทยาบอกพลางเปิดประตูให้เธอเข้าไปข้างใน “เมื่อคืนพบศพนักศึกษาหญิงข้างสระน้ำในหมู่บ้านที่กาญอยู่น่ะสิ” วิทยาบอกพร้อมกับยื่นเอกสารและทรัพย์สินเกี่ยวกับผู้ตายให้เธอ

“ฆ่าชิงทรัพย์หรือข่มขืน”

“ไม่ทั้งสองอย่างเพราะทรัพย์สินอยู่ครบ แถมถูกฆ่ามาจากที่อื่น ตายมาแล้วไม่ต่ำกว่าสองวัน” ผู้กองหนุ่มตอบด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

กาญนรีก้มมองกระเป๋าสะพายสีน้ำตาลของผู้ตาย คิ้วโก่งสวยยกขึ้นเพราะรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“นี่เป็นรายละเอียดคร่าวๆ เธอชื่อจิตตาภา อักษรา อายุ20 ปี”

*** ขอบคุณคร้า ***