สื่อสวาททาสรัก by รัญนรี

คำโปรย

สื่อสวาททาสรัก เป็นนิยายเรื่องสั้นอีกหนึ่งเรื่องที่อยากนำเสนอ เป็นเรื่องราวความรักของพระนางที่เกิดขึ้นท่ามกลาง ความเคลือบแคลงสงสัย พระเอกตกเป็นผู้ต้องการฆ่าคนตาย นางเอกของเราเป็นหมอนิติเวชที่สามารถติดตามกับวิญญาณได้...ความสนุกมีครบทุกรสจ้า ฝากติดตามด้วยนะคะ...คำโปรยเพราะต้องการทวงความเป็นธรรมให้กับศพ กาญนรีจึงต้องเข้าไปพัวพันกับการฆาตกรรม โดยมีคุณพัฒน์ วโรรัตน์เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์เมืองไทย อยู่ในข่ายผู้ต้องสงสัย เพื่อต้องการช่วยเหลือดวงวิญญาณที่ยังมีหวงเธอจึงสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เจ้าพ่ออย่างพัฒน์ก็ใช่จะยอมให้หมอโรคจิตอย่างเธอเอาความลับไปง่ายๆ เช่นกัน เขาจึงผูกมัดเธอด้วยหัวใจจนยากจะถอนตัว

*** ทักทายคร้า วันนี้ขอนำเสนอนิยายสนุกๆ ที่ครบรส ทั้งสนุก ตื่นเต้นและลุ้นระทึกจ้า ไปติดตามกันเลยคร้า ***

ถนนภายในหมู่บ้านผู้มีอันจะกินในยามค่ำคืนแบบนี้ มีเพียงแสงสว่างจากไฟรั้วผนวกกับไฟถนนที่ห่างเป็นระยะๆ ทำให้มีแสงพอมองเห็นได้ กระนั้นบรรยากาศก็ยังค่อนข้างน่ากลัว มันดูเงียบสงัด แต่มีลมพัดอู้ๆ แล้วก็แรงขึ้นๆ บนท้องฟ้าปั่นป่วนมืดครึ้มคล้ายฝนจะตก ขณะที่สายลมกำลังโบกพลิ้วก็หอบเอาเสียงบางอย่างลอยมาด้วย

“ฮือ…ฮือ…ฮือ”

เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงหมาหอนโหยหวน แว่วมากับสายลมเย็นยะเยือกในยามดึกสงัด เป็นอะไรที่หลายคนมโนให้ตัวเองขนหัวลุก และอีกหลายคนดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

ซึ่งเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นตั้งแต่มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งถูกฆ่าชิงทรัพย์ คนร้ายหมายจะข่มขืนแต่มีคนมาพบ พวกมันจึงฆ่าเธอปิดปาก

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น คนที่สัญจรไปมาก็มักจะได้เห็นผู้หญิงผมยาวสลวยยืนร้องไห้บริเวณนี้เป็นประจำ

แต่สำหรับคนที่ย้ายมาอยู่ใหม่อย่างแพทย์หญิงกาญนรี อินชาญชัย ไม่ได้รู้เรื่องราวก็ขับรถกลับบ้านตามปกติจนกระทั่งใกล้ถึงที่เกิดเหตุ เสียงสะอื้นไห้ก็ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท

“ฮือ…ฮือ…ฮือ”

“ใครมาร้องไห้ดึกๆ แถวนี้” กาญนรีพึมพำพลางมองหาต้นเสียง สายตาไปสะดุดกับร่างนักศึกษาสาวที่ยืนโบกรถอยู่ริมถนน หญิงสาวขับรถเลยไปจอดไม่ไกลก็เปิดประตูลงมาแล้วเดินไปหา

“มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ยคะน้อง” กาญนรีถามพลางมองหน้าเจ้าของเสียงสะอื้น แต่พิศมองเท่าไหร่ก็ไม่ชัดเพราะจุดที่อีกฝ่ายยืนอยู่เป็นมุมมืด

“พี่ช่วยหนูไม่ได้หรอกค่ะ ไม่มีใครช่วยหนูได้” เสียงหวานเย็นยะเยือกจนกาญนรีสัมผัสได้ หากตำแหน่งหน้าที่ในหน่วยงานนิติเวชทำให้เธออยู่กับศพจนไม่รู้สึกกลัวเรื่องความลี้ลับของวิญญาณ เพราะปัจจุบันคนร้ายกว่าผีด้วยซ้ำ

“พี่ช่วยไม่ได้ แต่พี่ไปส่งน้องที่บ้านได้นะ”

“พี่จะไปส่งหนูจริงๆ เหรอคะ” เสียงหวานเศร้าบอกอย่างกระตือรือร้น

กาญนรีก้มมองเวลาบนข้อมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้

“ได้สิ บ้านอยู่แถวไหนล่ะ”

“อยู่สาทรค่ะ”

“ไกลโขเลย กว่าเราจะไปถึงสาทรก็คงตีสี่พอดี” กาญนรีครุ่นคิด

ถ้าเธอต้องขับรถไปสาทรคงไม่ไหวแน่ เพราะยังไม่ได้นอนสักงีบเนื่องจากเร่งพิสูจน์หลักฐานให้กับตำรวจ

“เอางี้ น้องไปบ้านพี่ก่อน พรุ่งนี้เช้าตอนสายๆ ค่อยออกไปพร้อมกัน”

“พี่ไม่กลัวหนูเป็นสายให้โจรเหรอคะ” นักศึกษาสาวถามพลางมองหน้าเรียวรูปไข่ยิ้มๆ แต่กาญนรีไม่มีโอกาสได้เห็น

“บ้านพี่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรอก ถ้าโจรมันเลือกขึ้นบ้านพี่ก็คงเสียเวลาเปล่า ไปกันเถอะ” กาญนรีเอ่ยชวนแล้วเดินไปขึ้นรถ

นักศึกษาสาวเดินไปยืนข้างประตูตรงข้ามกับคนขับแต่ไม่ยอมเปิดประตูเข้ามา กาญนรีนั่งรออย่างสงสัย ไม่นานคนข้างนอกก็ก้มลงมา

ใบหน้าซีดขาวที่ชิดกับกระจกด้านนอก ทำเอาหัวใจคุณหมอสาวแทบจะหยุดเต้น ดวงตากลมโตมองสบตาเรียวยาวตาไม่กะพริบ มือกดเลื่อนกระจกลงช้าๆ เมื่อไม่มีอะไรกั้นกาญนรีก็ยิ่งเห็นใบหน้าที่ซีดขาวได้ชัดกระนั้นก็ยังคงความสวย

“เห็นหน้าหนูถึงกับช็อกเลยเหรอคะพี่” นักศึกษาสาวยิ้มให้ แต่ดวงตายาวรีกลับเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม

“เอ่อ…เปล่าค่ะ ขึ้นมาเถอะ” กาญนรีบอกพลางแตะนิ้วที่ปุ่มสตาร์ท

นักศึกษาเปิดประตูแล้วก้าวไปนั่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่สายลมพัดวูบเข้ามา กลิ่นเหม็นเน่าราวกับซากศพปะทะจมูกกาญนรีจนต้องกลั้นหายใจไว้ชั่วขณะ พอนักศึกษาสาวปิดประตูกลิ่นนั้นก็หายไป คุณหมอสาวยิ้มให้ก่อนจะหันไปมองถนนเบื้องหน้า

“ทำไมกลับบ้านดึกจัง หรือที่มหาลัยมีกิจกรรม” กาญนรีชวนคุย

“หนูมาทำงานพิเศษค่ะพี่ ที่บ้านส่งเงินมาให้ไม่พอใช้หนูก็เลยหางานพิเศษทำ” เสียงตอบกลับแฝงไปด้วยความเศร้าจนกาญนรีต้องหันไปมอง

“ขยันจัง แต่ทำงานก็อย่ากลับดึกแบบนี้นะจ๊ะ เป็นผู้หญิงอันตรายมาก”

“ค่ะ…” นักศึกษารับคำส่งๆ แล้วมองออกไปนอกตัวรถ สายน้ำใสๆ ไหลรินออกมาอาบใบหน้าซีดขาว

*** ขอบคุณคร้า ***