บทที่ 4 อย่าทิ้งกันนะ

“วันนี้น้าต้องออกไปซื้อของข้างนอกนะคะ น้องข้าวสวยรออยู่ที่บ้านแปบนึงได้ไหมคะ”

“น้านิลจะไปซื้ออะไรคะ”

“ซื้อหลายอย่างเลยค่ะแล้วก็เสื้อผ้าของหนูด้วย”

“น้านิลใจดีจังเลยค่ะ” สาวน้อยเดินเข้าไปสวมกอดขาของหญิงสาวเอาไว้ เธอลูบหัวของน้องข้าวสวยเบาๆด้วยความเอ็นดู

“น้าไปแปบเดียวนะคะถ้าไม่ใช่น้าห้ามเปิดประตูรู้ไหมลูก”

“ค่ะ ไม่เปิดแน่นอนค่ะ”

“เก่งมากค่ะ รอไม่นานแน่นอนค่ะ”

“ค่ะ” สาวน้อยพยักหน้าเข้าใจ หญิงสาวใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีก็กลับมาถึงห้องพัก สาวน้อยพอรู้ว่าหญิงสาวกลับมาแล้วก็รีบไปเปิดประตูให้

“ร้องไห้ทำไมลูก”

“นะ น้านิลไปนาน ฮะ ฮึกๆ”

“โถว่ไม่ร้องนะคะ น้านิลซื้อของเยอะไงคะ ดูสิคะว่ามีแต่ของใคร”

“ขะ ของข้าวสวยค่ะ”

“งั้นไม่ร้องนะคะ ร้องไห้ไม่สวยนะคะคนเก่ง”

“มะ ไม่ร้อง” สาวน้อยพยายามหยุดร้องแต่มันยากเหลือเกิน เธอวางของที่ซื้อมาลงบนพื้นแล้วอุ้มสาวน้อยโยกไปมาเบาๆแทน

“ทำไมถึงร้องไห้ล่ะลูก”

“ข้าวสวยไม่อยากถูกทิ้ง”

“ใครทิ้งลูกน้าไม่ทิ้งหนูแน่นอนค่ะ”

“สัญญานะคะ”

“สัญญาเลยค่ะ”

“แม่มดบอกว่าไม่มีใครอยากอยู่กับข้าวสวย”

“ยัยแม่มดนี่ยังไงนะ”

“น้านิลอย่าทิ้งข้าวสวยนะคะ”

“ค่ะๆ เราสัญญากันแล้วนี่หน่า มาดูของที่น้าซื้อมาให้ดีกว่านะคะ”

“ค่ะ” แม้เธอจะมีเงินเก็บไม่มากแต่ก็พอจะซื้อของใช้ให้น้องข้าวสวยได้สบายๆ ปกติตัวคนเดียวเธอก็ไม่ค่อยได้ซื้ออะไรอยู่แล้ว จ่ายแค่ค่าที่พักค่าน้ำค่าไฟก็เหลือๆ

“ว้าวสวยจังเลยค่ะ” สาวน้อยหยิบเสื้อตัวเล็กพอดีตัวกับตนเองเองมาดู

“ชอบไหมคะ”

“ชอบค่ะ”

“ถ้าชอบน้านิลก็ดีใจมากค่ะ น้านิลเลือกอยู่นานเลยนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ” สาวน้อยยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“ไหว้สวยจังเลยค่ะ”

“คุณย่าสอนค่ะ”

“จริงสิหนูไม่ได้อยู่กับคุณย่าหรอคะ”

“คุณย่าอยู่ไกลค่ะ อยู่ต่างประเทศ” แม้ยังเล็กแต่ข้าวสวยก็พูดคุยรู้เรื่องได้เหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่ง

“อ๋อ อย่างนี้นี่เองยัยแม่มดอะไรนั่นถึงไม่ดูแลหนู”

“แล้วตัวนี้ละคะชอบไหม”

“ตัวนี้ก็ชอบค่า” สาวน้อยยิ้มหน้าบานมีแต่ของที่ตนชอบทั้งนั้นเลย

“เดี๋ยววันนี้ซักก่อนนะคะพรุ่งนี้ถึงจะใส่ได้”

“ค่ะ”