บทที่ 3 เดิมที

เริ่มแรกอธิปไม่ค่อยพอใจนักที่คนเป็นแม่พยายามหาผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่ภรรยาผู้ล่วงลับของตน แต่เขาก็พยายามทำความเข้าใจว่าคนเป็นแม่นั้นหวังดี เขาจึงทำใจยอมรับอังวราเข้ามาอยู่ในบ้านได้สามเดือนกว่าแล้ว ระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวเลยเพราะเอาเวลาที่มีไปทุ่มเทกับงานเสียมากกว่า ลูกสาวร่ำร้องอยากจะให้เขาพาไปเที่ยวแต่ก็ยังไม่ได้พาไปมาเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน ตอนนี้เขากำลังปรึกษากับลูกน้องว่าจะดำเนินการต่อไปอย่างไรดี

“เราจะต้องตามหาคุณหนูข้าวสวยให้เจอก่อนที่คุณท่านจะเดินทางกลับมาครับ” มาคัสลูกน้องคนสนิทเอ่ยบอกกับผู้เป็นนาย

“เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว แต่ฉันคิดจนสมองจะระเบิดแล้วก็ยังไม่รู้ว่าลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน” ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรต่อเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือมารดาของเขานั่นเอง

“สวัสดีครับแม่”

“ยังคุยงานอยู่เลยใช่ไหมลูก ทำไมไม่ไปพาหนูข้าวสวยเข้านอนบ้างล่ะลูก”

“หลานสาวของคุณแม่นอนดึกไม่ได้หรอกนะครับผมไม่อยากให้ลูกต้องมารอ ผมว่าให้แม่นมกับอังเขาพาเข้านอนก็พอแล้วครับ”

“ฮึ ระวังเถอะท่าวันไหนลูกไม่ได้อยู่ด้วยแล้วจะเสียใจ”

“แม่หมายความว่ายังไงครับ”

“แม่ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่าถือสาแม่เลย แม่ต้องเดินทางแล้วแค่นี้ก่อนนะลูก บ๊ายบายจ้ะ ฝากฝันดีน้องข้าวสวยด้วยนะ”

“ครับ” ท่านพูดมาขนาดนี้เขารู้สึกผิดมากๆ

ด้านน้องข้าวสวยตอนนี้กำลังปรับตัวเข้าหารนิดาและทุกอย่างก็เป็นไปได้สวย สาวน้อยตื่นแต่เช้ามาดูหญิงสาวรดน้ำต้นไม้ที่บริเวณหน้าต่าง วันนี้เป็นวันเสาร์เธอไม่ต้องออกไปทำงานจึงมีเวลาอยู่กับสาวสวยทั้งวัน หนูน้อยรู้สึกว่าการอยู่กับรนิดานั้นมีความสุขกว่าตอนอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ๆหลังนั้นซะอีก สาวน้อยเลยไม่ได้พูดถึงคนเป็นพ่ออีกเลยเพราะคิดว่าบางทีคนเป็นพ่ออาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอหายไป

“หอมจังเลยค่ะ”

“มาทานข้าวไข่ข้นกันดีกว่าค่ะ”

“น่าทานจังเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ”

“ทานเยอะๆนะคะหนูตัวนิดเดียวเอง”

“ค่ะ” น้องข้าวสวยก้มหน้าก้มตาทานเงียบๆจนหญิงสาวรู้สึกแปลกใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะทำไมไม่พูดอะไรเลย”

“ทานข้าวคุณย่าไม่ให้พูดค่ะเดี๋ยวจะสำลักแล้วก็ไม่สุภาพ” น้องข้าวสวยจำคำสอนของคนเป็นย่าได้อย่างดี

“อุ๊ย! โอเคจ้ะ” เธอเสียมารยาทสินะที่คุยไปกินไป สงสัยเธอนั่นแหละที่ต้องปรับตัวใหม่ หลังจากทานข้าวเช้าเรียบร้อยหนูน้อยก็มานั่งเล่นที่โซฟา

“วาดรูปกันไหมคะ”

“วาดไม่สวยค่ะ”

“วาดไม่สวยก็ฝึกได้ค่ะ”

“จริงหรอคะ” สาวน้อยถามกลับตาโต

“จริงสิคะ มาค่ะน้านิลสอนดีกว่า”

“ค่ะ”

“สวยมากเลยค่ะ”

“จริงหรอคะ”

“จริงค่ะ”

“น้านิลเก่ง”

“น้องข้าวสวยเก่งตั้งหากค่ะ น้องข้าวสวยวาดเองไม่ใช่หรอคะ” เธอบอกออกไปตามความเป็นจริง

“ใช่ค่ะ คิกๆ” เธอตั้งใจสอนสาวน้อยวาดตัวการ์ตูนง่ายๆก่อน พอทำตามได้น้องข้าวสวยก็ดีใจยกใหญ่จากนั้นก็ค่อยๆฝึกการวาดที่ยากขึ้นเรื่อยๆ สาวน้อยชอบการวาดรูปไปซะแล้ว ไม่ต้องให้ต้นทุนอะไรมากมีเพียงแค่กระดาษ ดินสอ ยางลบและความคิดสร้างสรรค์ก็พอแล้ว

“ใส่กรอบสวยๆได้ไหมคะ”

“ใส่กรอบน่าจะแพงเกินไปค่ะ น้านิลไม่มีเงินพอ แหะๆ”

“ก็ได้ค่ะติดตรงนี้เลยได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ” หญิงสาวเดินไปหยิบเทปใส่มาติดภาพวาดของสาวสวยไว้ที่ผนัง

“คิกๆ” สาวน้อยหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นผลงานของตนได้โชว์เอาไว้