บทที่ 5 ประกาศตามหา

ด้านชายหนุ่มกังวลเรื่องความปลอดภัยสุดท้ายก็ไม่ปิดเรื่องการหายตัวไปของลูกสาว เขาลงประกาศตามสื่อต่างๆให้ผู้คนที่พบเห็นได้รับทราบ ทุกคนที่รู้จักเมื่อได้ทราบเรื่องก็รู้สึกตกใจไม่น้อย มีป้ายประกาศติดไปทั่วเมือง มารดาของชายหนุ่มเมื่อรับทราบข่าวการหายตัวไปของหลานสาวก็เป็นลมล้มพับไปเลย ท่านตกใจจนช็อคและคิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่เด็กน้อยจะใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ มีโอกาสสูงที่จะเกิดอันตรายต่างๆได้ตลอดเวลา ท่านเลือกที่จะบินกลับเมืองไทยมาช่วยลูกชายตามหาหลานสาวอีกแรง

"แม่กำลังจะกลับไทยนะลูก เราจะต้องหาหนูข้าวสวยเจอแน่นอน แม่ภาวนาให้หลานปลอดภัย ฮะ ฮึกๆ"

"ผะ ผมขอโทษครับแม่ ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเองครับ" เขาได้แต่นึกโทษตนเอง

รนิดาออกมาซื้อของก็เจอกับป้ายประกาศดังกล่าว เธอรู้สึกทั้งดีใจทั้งใจหายที่ต้องส่งหนูน้อยคืนให้กับครอบครัว เธอเป็นห่วงชีวิตความเป็นอยู่ของหนูน้อยที่ต้องอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับยัยแม่มดนั่น ไหนๆเธอก็ช่วยหนูข้าวสวยแล้วเธอก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด เธอแกะป้ายประกาศดังกล่าวใส่กระเป๋ากลับบ้านไปด้วย เธอค้นหาข้อมูลของชายหนุ่มแล้วก็พบว่าเป็นนักธุรกิจดัง คิดอยู่นานสุดท้ายก็เรียกน้องข้าวสวยมาดู

“นี่ใช่คุณพ่อของหนูไหมคะ”

“ใช่ค่ะคุณพ่อไม่อยากอยู่กับหนูแล้ว”

“อะไรนะคะใครบอกหนูคะ อย่าบอกนะคะว่ายัยแม่มดบอกอย่างงั้นน่ะ”

“ค่ะ”

“เราจะไปฟังจากปากคุณพ่อหนูนะคะว่าเขาไม่ต้องการหนูจริงๆหรือเปล่า แต่น้านิลขอไปพบพ่อของหนูก่อนที่จะพาหนูไปเจอเขานะคะ”

“ค่ะ”

สาวใช้พอรู้ว่าผู้เป็นนายทำการลงประกาศตามหาคุณหนูน้อยของบ้านแล้วก็รู้สึกร้อนรนใจขึ้นมาอีก หล่อนไม่มีทางรู้เลยว่าความจริงจะถูกเปิดเผยตอนไหน

“คุณอังคะตอนนี้คุณอธิปติดประกาศเรื่องคุณหนูข้าวสวยไปทั่วแล้วนะคะ”

“เรื่องนั้นฉันรู้แล้วฉันกำลังหาวิธีอยู่ หล่อนน่ะใจเย็นๆเถอะอย่ารีบกระโตกกระตากไปแล้วกัน ว่าแต่เงินที่ให้ไปยังอยู่ไหมล่ะ”

“ให้ที่บ้านไปหมดแล้วค่ะ” อิ่มตอบกลับเสียงเบา ที่หล่อนไม่กล้าจะตัดสินใจอะไรก็เพราะเรื่องเงินนี่แหละ เกิดหญิงสาวจะเอาเงินคืนเธอคงไม่มีปัญญาหามาให้หรอก

“ค่ะๆ” เธอทำได้เพียงสงบปากสงบคำเอาไว้

ณ บริษัทของชายหนุ่ม

บ่ายของวันนั้นเธอเข้าไปหาเขาที่บริษัททันที ตอนแรกพนักงานไม่ยอมให้เธอเข้าพบท่านประธานแต่พอเธอบอกว่าเธอรู้ว่าน้องข้าวสวยอยู่ที่ไหนในตอนนี้จึงยอมให้เธอเข้าไป ชายหนุ่มกำลังหาเบาะแสเพิ่มเติมต้องหยุดการกระทำลงเมื่อพนักงานบอกว่ามีคนรู้เบาะแสของลูกสาวแล้ว

“ให้เขาเข้ามาสิ”

“ค่ะ”

“บริษัทใหญ่โตอย่างนี้นี่เองถึงได้ไม่มีเวลาลูกสาวของตัวเอง”

“คุณรู้อะไรก็พูดมาเลยดีกว่าอย่าอ้อมค้อม”

“ลูกสาวของคุณอยู่กับฉันค่ะ”

“นี่คุณลักพาตัวลูกสาวของผมไปหรอ” เขาถามกลับเสียงเข้ม

“หึ ตลกนะคะที่คุณคิดแบบนี้ คุณน่าจะถามตัวเองมากกว่านะคะว่าลูกสาวของคุณออกมาจากคฤหาสน์ของคุณได้ยังไงถ้าคนภายในไม่พาออกมา” เขาพูดไม่ออกเพราะสิ่งที่เธอบอกมีความเป็นไปได้สูง

“พูดไม่ออกเลยหรอคะ แกบอกกับฉันว่าคุณไม่ต้องการแกแล้ว”

“ไม่มีทาง ทำไมผมจะไม่ต้องการลูกสาวของผมล่ะ” ชายหนุ่มตอบกลับแทบจะทันที ไม่รู้เธอเอาอะไรมาพูดถึงได้บอกว่าเขาไม่ต้องการลูกสาว

“เพราะคุณมัวแต่สนใจแฟนของคุณไงล่ะคะ”

“ไม่จริง! คุณเอาหลักฐานออกมาเลยดีกว่าว่าลูกสาวของผมอยู่กับคุณจริงๆ ไม่ใช่เรื่องที่กุขึ้นมาเอง” เรื่องนี้เขาขอแย้งเพราะเขาไม่เคยให้ความสนใจอังวราเลย

“นี่ค่ะ” เธอยื่นโทรศัพท์ให้ชายหนุ่มดู ภาพถ่ายอิริยบทต่างๆของลูกสาวทำให้เขารู้สึกใจเต้นระรัวตื่นเต้นดีใจที่ลูกสาวของเขายังปลอดภัยดีทุกอย่าง

“น้องข้าวสวยยังปลอดภัยดีค่ะแกอยู่กับฉันมีความสุขดีทุกวัน ฉันดูแลแกเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน”

“ผมขอบคุณมากที่คุณดูแลแกอย่างดี ผมอธิปครับขอโทษที่เสียมารยาทกับคุณ” พอเขาเริ่มใจเย็นเธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่เข้าถึงได้ไม่ยาก